Ik kan natuurlijk alleen als ouder spreken want ik heb het mijn dochter nooit kunnen vragen, maar het zien dat je het als (andere) ouder serieus neemt en er een leermoment voor je kind van maakt vind ik heel mooi. Dus enerzijds nee, je kunt het misschien nooit helemaal goed doen, maar anderzijds; niks doen is in een dergelijk geval, als je het mij vraag, nog vervelender.
Ja ik snap je hoor! Het zou hier ook kunnen gebeuren. Je geeft je kind het juiste antwoord op een logische goed bedoelde vraag. Je intenties zijn niet om de jongen verdriet te doen. Mja, dat gebeurde hier wel. Ik denk dat (nog meer) bewustwording van de gevoelens van mensen die ‘anders’ zijn een belangrijke is. Vragen zijn logisch, nieuwsgierigheid is niet gek, maar dat betekent niet dat het altijd gepast is en dat het soms toch onbeleefd of pijnlijk kan zijn. Mijn zoon heeft autisme. Eerder was hij een peuter en aan de buitenkant zag je niets aan hem. Ja, hij was nog vrolijker dan de gemiddelde peuter maar dat was niet gek of raar, maar juist schattig. Kinderen van dezelfde leeftijd vonden het ook nog geen probleem als ze genegeerd werden. Die draaien zich om en gaan met een ander spelen. Je vertelt ze dat hij nog niet kan praten en dat vinden ze dan prima, niets geks aan. Geweldig hoe peuters de wereld nemen zoals hij is. Maar nu is hij een kleuter en komen de blikken.. de vragen.. de opmerkingen van andere kinderen (en volwassenen). Laatst zei een ander kindje dat hij dom is want hij reageerde niet op een vraag van hem. “Hij is echt dom. Mama, dat jongetje is echt dom”. De moeder zei niets. Dat deed me heel veel verdriet. Dat motiveert me om het zelf beter te doen.
Mijn zusje woont ook in een instelling. De eerste keer dat we op bezoek gingen had ik de kinderen verteld dat er gehandicapte mensen wonen en het best zou kunnen dat ze anders doen dan de meeste volwassenen (niet zo verwoord, wel die strekking. Is al jaren geleden). Zitten we in de auto op de terugweg... mama ik heb geen rare mensen gezien, ze zijn gewoon allemaal net als tante A
Wat mooi dat ze het zo kunnen zien! Ik zeg ook wel eens dat het voor mijn nichtjes best goed is om met onze dochter op te groeien ze leren gelijk dat iedereen anders is.
In dit geval zou ik ook zelf antwoorden. Een blindestok is immers haast altijd vanwege blindheid/zeer slecht zien. Maar zou na "dat is zielig" wel weer reageren dat hij/zij niet zielig is Afhankelijk van welk kind het vraagt wel of geen uitleg
Dit is voor mij zo herkenbaar. Maar onze zoon praat juist tegen iedereen en alles. Vertelt ze dan de regels. Volwassen kijken of ze water zien branden of negeren hem. En anderen kinderen kijken en gaan er tegen in. Waar op onze zoon hele argumenten er bij pakt want regels zijn regels. En natuurlijk hebben we hem uitgelegd niet tegen onbekende alles te vertellen. En dat hij zich met zijn eigen moet bemoeien en niet met anderen kindjes. Maar dit neemt hij dan zo letterlijk dat hij niet meer wilt samen spelen. En toen hij klein was was het zo een schattig jongetje die tegen iedereen hallo zij zo beleefd als je anderen moest geloven. Maar nu vinden ze hem vooral irritant.
Ze zijn door de jaren heen uiteraard wel gaan zien dat tante wel "afwijkend" is maar ze is nog steeds normaal in hun ogen, het is "gewoon tante A die soms beetje gek doet en net een kind is net als heel veel grote mensen"
Zo herkenbaar. Onze dochter zegt tegen iedereen hoi ik ben N en ik ben zeven jaar. En daarna volgt een deel van wat ze die dag gaat doen. Voor vreemden natuurlijk echt lastig om op te reageren.
Onze zoon is "anders" door zijn autisme, mensen kijken je zo naar aan als je met een gillend en boos kind buiten of in een winkel loopt. Gister bijv; hij moest echt schoenen hebben. Uit mijn werk door naar een groot winkelcentrum, ik had dus niets voorbereid bij hem omdat man eigenlijk schoenen zou kopen met hem. Ze haalden mij op van werk en we reden daarheen. Direct in de auto begon het gemopper al dat hij dorst had. Hij moest dat nú hebben. Dat had ik natuurlijk niet bij me. Dat resulteerde in een grote gilpartij in de winkel, man was drinken kopen en ik ging met hem alvast naar de winkel. Hij was zó boos en bleef maar herhalen dat hij eerst wilde drinken. Een gezin passeerde ons, en die blikken van hun zeiden genoeg. Ze keken ons zo neerbuigend en hoofdchuddend aan.. Ik heb al vaak opmerkingen gehad dat ik hem moet opvoeden,dat hij brutaal is e.d. maar dat is hij helemaal niet. Het is zo"n lief kind♡ Onze dochter* had een sonde, liep niet, sprak niet, was klein e.d. De sonde was bij vooral kinderen wel een "ding" maar kon dat ook goed begrijpen. Ik legde het altijd uit aan anderen dat ze op die manier dronk. Nu werk ik zelf met cliënten met een beperking. Ik snap best dat ze "anders" zijn maar dat maakt ze niet minder. En zou dat ook gewoon uitleggen, ze zijn net als jij en ik maar soms hebben ze een beetje meer hulp nodig bij dingen of zien ze er een beetje anders uit. Net als de verschillen tussen andere mensen.
Dat doet onze zoon ook vaak. Mensen hebben dan geen idee hoe te reageren. Hij wilt ook vaak weten welk huisnummer ze wonen.
Nou precies dit vroeg ik me dus af! En ik snap dus dondersgoed dat je niet de behoefte hebt om aan iedereen die het maar wilt weten een uitleg wilt geven. Maar precies dat antwoord lijkt mij goed genoeg! "Hij is gehandicapt, maar jullie kunnen wel ... *vul maar in*! Het hoeft niet altijd een uitleg te zijn, maar een verduidelijking van de situatie zonder dat het ongemakkelijk wordt, zoals staren of fluisteren.
daar zou ik dan wel weer op reageren. Weet niet wat ik zou zeggen. Of ik zou zeggen iets in de trend van ‘dat is niet lief, zeg sorry’ of ik zou uitleg geven over dat het helemaal niet dom is en dat iedereen slim is op een ander gebied oid. Maar zou zeker er wel wat van zeggen tegen mijn kind. zo’n ouder weet natuurlijk heust wel dat dit niet kan. Maar het is echt de beperking van diegene dat die zijn eigen ‘ongemak’ bij de situatie laat prevaleren om de ander een beter gevoel te geven. Zet je over je ongemak/schaamte heen en ‘doe/zeg er wat van tegen je kind’ zou ik zeggen. Voor die andere moeder is de situatie hierna weer over en jij blijft met een K gevoel achter. dat ongegeneerde staren ook wat al een paar keer wordt benoemd. Als je dat ziet dan grijp je als ouder toch in. Het is denk ik echt vaak de onzekerheid om niet om te kunnen gaan met zo’n situatie dan dat het onwil is. Maar eigenlijk zijn dat dan dus de ‘beperkten’ Maar ik snap dat, dat heel vaak niet zo voelt als je hier als ouder mee geconfronteerd wordt
.. Hier vroeg hij laats... Waar wonen jullie? En wat kosten jullie huis 100 euro of 10? Maar moet eerlijk bekennen dat onze zoon zelf soms er ook wel wat van kan. Er komt namelijk niks sociaals gewenst uit. Waar door hij mensen soms ook kan kwetsen wat wij hem dan dus ook proberen af te leren. Maar tot nu toe echt niet lukt. Zijn theorie of mind is heel gebrekkig volgens de psycholoog. Als hij het bont maakt maak ik altijd mijn exscuses trouwens en leg ik het uit. Onze ene buurvrouw heeft ervaring met ass. Echt zo prettig zij heeft hele gesprekken met hem.
Over dat staren dat doen volwassenen dus ook vaak dus ja dan kun je niet van hun kind verwachten dat ze het niet doen. Onze dochter heeft een tijd met een rollator gelopen ik voelde me in het centrum soms echt een attractie. Ik deed dat ook alleen op dagen dat ik me heel goed voelde want je kreeg zo ontzettend veel opmerkingen. Veel lieve ook hoor maar blijft confronterend.
Ja fijn is dat om iemand te hebben die hem snapt! Zoon zijn broertje heeft een klasgenootje waar hij vaak mee speelt, komen ook vaak bij ons spelen.. en zijn moeder snapt ook hoe hij werkt. Dat is echt fijn. Ze weet daardoor ook aan haar kids weer uit te leggen waardoor sommige dingen gebeuren. Een ander was allang weggerend Hij kan nog wel eens zomaar boos doen of gillen, enorm druk zijn of erg bepalend..daardoor gaat samen spelen vaak niet goed Maar tóch, ondanks alles..snapt ze hem gewoon (en mij)
Wat een verdrietige en indrukwekkende verhalen van jullie. Ik had er (nog) niet zo bewust over nagedacht hoe mijn dochter later inderdaad “andere” kinderen en volwassenen zal benaderen. Ze is nu nog zo jong dat ze iedereen nog zonder na te denken blij begroet, ze ziet nu nog geen verschil, maar het is goed om ervaringen te lezen en daar alvast over na te denken.
De vader van mijn vriendin heeft geen benen meer vanaf de knie door een gescheurde aorta waardoor zijn benen geen bloed hebben gekregen. Die man is ajax fan in hart en nieren en had altijd een seizoenkaart. Op een verjaardag vertelde hij dat ajax zijn kaart had omgezet naar een gehandicapten plek direct langs de lijn (achter het goal) zegt mijn zoon, toen 6 schat ik, dat is ook niet eerlijk, dan wil ik ook geen benen meer als ik dan dichter bij ajax mag zitten. Ik schaamde me dood maar die man kon er wel om lachen gelukkig.