Hoihoi, Ik wil graag ergens mijn gevoel kwijt kunnen, omdat ik niet goed weet waar ik dit anders kan doen haha. Onlangs kreeg ik te horen dat mijn zus en zwager in verwachting zijn. Het is nog heel pril en het heeft hen best wat tijd gekost hoor ik achteraf. Ik ben onwijs blij voor ze en ik gun het ze van harte! Toch merk ik aan mezelf dat ik best jaloers ben. Dit laat ik natuurlijk niet merken aan haar en ik vind het ook lastig om het hier met mijn vriend over te hebben. Dit laatste komt doordat wij het in de zomervakantie gehad hebben over kinderen en daarbij gaf ik aan dat ik er eigenlijk wel klaar voor ben. We zagen overal baby's en zwangere vrouwen en sindsdien ben ik bijna met niets anders meer bezig. Hij gaf toen aan dat hij eerst wilde trouwen (stond al gepland voor volgende zomer) en dat we daarna wel konden starten. Op een gegeven moment gaf hij aan dat ik niet mocht pushen, dus ik ben er ook mee gestopt. Nu het nieuws van mijn zus en zwager kwam, merk ik aan hem dat hij ontzettend enthousiast en blij reageert. Hij wilde meteen cadeautjes kopen en ik merk aan hem dat hij vrolijker is dan anders. Ik vind het lastig om mijn gevoel te delen, omdat ik dus geen druk op hem wil leggen. Dat maakt dat ik het erg lastig vind, want ik wil het er graag met hem over hebben. Ik hoop zelf stiekem dat hij - nu het zo dichtbij komt - van gedachten verandert. Helemaal omdat we nu van dichtbij meemaken dat het lang kan duren voor het 'raak' is om het zomaar te zeggen. Dit topic is eigenlijk puur om te vragen of er vrouwen zijn die dit herkennen en hoe zij dit aanpakken. Misschien hebben jullie tips? Alvast bedankt in ieder geval!
Mijn vriend wilde vorig jaar ook nog liever wachten, omdat hij het gevoel had er nog niet aan toe te zijn. Mijn wens is er al jaren en op een gegeven moment is je geduld op Meerdere gesprekken hierover gehad met mijn vriend en ik heb hem gevraagd wanneer hij denkt we klaar voor te zijn. Toen gaf die aan dat hij de aankomende maanden bewust bezig gaat zijn met het onderwerp kinderen. Ik merk dat hem dit goed heeft gedaan. Paar maanden later hebben we nogmaals het gesprek gevoerd en hij zei dat hij er ‘bijna is’. Het enige wat ik kon doen was afwachten, maar dit was heeeel lastig. Vooral als je vriendinnen wel ineens zwanger zijn. Tot het moment dat een bekende van ons zwanger was (voor ons onverwacht). Ik merk dat het daardoor veel sneller bij hem is gegaan. Mogelijk ervaart je vriend dit nu ook. We zijn toen na die paar maanden gestart zonder enige druk, dus even geen ovulatietesten. Hierdoor kon hij ook wat meer wennen. Nu is hij dolenthousiast en vraagt hij elke keer wanneer mijn ovulatietest positief is. Dus.. tijd, praten en ervaren is denk ik wat bij ons geholpen heeft
Toen ik klaar was ervoor bij ons zoontje was hij dat nog niet. Laten rusten en af en toe over gehad en ineens gaf hij aan dat hij er klaar voor was. Voor de tweede, wilde hij wel. Ik nog niet. Later was ik er weer klaar voor, hij wilde toch nog even wachten Ik zou vooral een open communicatie aangaan. Geef je gevoel aan maar laat het vooral bij jezelf. Geef aan dat je hem niet wil pushen maar dat je toch merkt dat je wat jaloers bent naar andere vrouwen die nu zwanger zijn en dat dit een rotgevoel is. Benoem vooral dat je het bespreekbaar wil maken en je gevoel wil uiten en dat het niet is om hem te pushen.
Heel herkenbaar die jaloezie, is heel normaal. T is zo'n oergevoel die kinderwens en als die knop voor de wens om is tja...gaat ie niet uit. Ik heb ook nog steeds moeite met aankondigen en zwangerschappen: schoonzus krijgt haar derde en ik sta weer op wachtlijst van de gyn. Ja dat doet gewoon pijn. T is ook niet dat je het een ander niet gunt,maar je gunt het jezelf ook. Overigens vond ik t makkelijk zodra baby was geboren ik heb geen moeite met baby foto's oid. T is puur de zwangerschap die steekt. Zodra baby er is en ik kijk ernaar, dan warmt mijn hart gelijk op. Tips: geef toe aan je gevoel: je mag je best rot voelen erdoor.
Ik herken het ook. Ik vond het ook heel lastig toen mijn zusje kwam vertellen dat ze zwanger was. Inmiddels is mijn nichtje 3 jaar en ik ben nog steeds niet zwanger en het blijft lastig wanneer mensen in mijn omgeving zwanger worden en ik weer ongesteld word.
Wij waren de eerste in onze vriendengroep, dus weinig last van gehad. Eenmaal getrouwd en de boel eens goed doorgelopen hoe wij er mentaal en financieel voor stonden en hoe we een leven zagen met kind en wat we nog graag wilde doen, nu we de volledige vrijheid nog hadden. Vooral dat laatste bleek enorm waardevol. Het impulsieve, gekke wat je kan doen zonder kinderen (hey schat leuk idee, we gaan uit eten en pakken een biosje vanavond of we gaan vanavond lekker uitwaaien op scheveningen /heb een overnachting geboekt in leeuwarden vanavond eten we die lekkere spareribs ) wordt een stuk ingewikkelder en minder spontaan wanneer de eerste t levenslicht ziet. Denk ook aan studieplannen, dat is niet misselijk mét een kleine. Wat we wilden doen hadden we gedaan en we konden wel leven voorlopig zonder. Maar goed ook, waar we nu dachten dat weer een beetje terug te kunnen gaan pakken dient nr 2 zich aan. Terug naar start dus weer. Ach, zou t er niet voor laten hoor maar toch je levert wat in en je krijgt er wat voor terug. Zwangerschap was niet echt vanzelfsprekend merkten we maar dat t bij mij compleet immobiliserend zou worden hadden we ook nooit aan kunnen zien komen. Na de bevalling was dat ook niet zomaar even opgelost. Dus de basis dingen die je onderneemt als nieuwbakken ouders, dat was ook niet zo vanzelfsprekend ineens als je als mama nog geen 400meter kan lopen zonder t idee te hebben dat er een honkbalknuppel tegen je hoeha is gemept. Dat duurde 10 maanden en is eigenlijk nooit volledig hersteld. Dus zet lekker op papier wat je graag nog wilt doen nu je je handen vrij hebt. Een deel van die vrijheid ben je met kind namelijk gewoon even kwijt. Niet dat je in een gevangenis terecht komt maar je wordt gewoon beperkter en de ene kan daar wat beter tegen dan de ander. (ik kan er niet heel best tegen overigens terwijl ik helemaal geen globetrotter, partyanimal of kroegentochter ben)
En wat mij echt onwijs overviel, dat zelfs toen ik zwanger was het zeer deed als iemand anders 1 keer op de piemel viel en plop zwanger was zonder moeite, zonder miskramen. Dan dacht ik: waarom moest ik wel die lange weg vol verdriet afleggen? Dat die krassen op je ziel niet zo snel genezen als ik had gedacht maar met je meereizen... T is complex die kinderwens
Klopt ja. Een collega vertelde toen ze net zwanger was ook dat het in 1x raak was en dan denk ik; heel fijn voor je en ik ben oprecht blij maar je had die info opzich wel achterwege mogen laten. Ik ben altijd blij voor iedereen maar het is soms zo confronterend.
Ja zo rot hè! Het zwanger worden is bij mij niet echt het probleem, het blijven wel. Maar gelukkig wel lieve mensen om mij heen die vragen of ze dan bijvoorbeeld de echo mogen delen of dat ik dat rot vindt. Soms is het ook onwetendheid van mensen maar kan het toch pijn doen. Dikke knuffel voor jou, had zo gehoopt dat het deze ronde raak was voor jullie!
Ik herken je hier zeker in! Toen mijn schoonzus 2,5 jaar geleden haar zwangerschap aankondigde, wou ik ook al graag zwanger zijn en was ik ook een beetje jaloers , mijn vriend was er totaal nog niet klaar voor. Kort nadien werd een nicht van hem ook zwanger en dan werd het voor mij steeds moeilijker. Sinds vorig jaar praat ik er veel meer over tegen hem omdat het gevoel zo sterk werd en was ik al aan het polsen wanneer hij er dacht klaar voor te zijn en wanneer ik mocht stoppen met de pil.. Hij wou eerst een huis kopen . Enkele maanden geleden kondigde zijn nicht haar tweede zwangerschap aan, en een maand later zijn zus ook. Ik werd er helemaal depressief van. Kort erna hebben we een huis gekocht en met al de baby's in de familie begon hij ook wel wat kriebels te krijgen . YES!! In mei hadden we afgesproken te stoppen met de pil om al te "ontpillen" en gebruikte nog condooms.. tot een een aantal weken later hij dit niet meer wou gebruiken .. spannend! Uiteindelijk was ik meteen zwanger van de eerste keer ! Ik was zo gelukkig , maar ik had een raar gevoel .. ik kon het niet geloven dat het eindelijk aan ons was en dat ik mama zou worden! Ik voelde me niet echt zwanger en het leek allemaal een droom.. tussen 6-7 weken dan een spontane miskraam gehad .. is nu bijna 4 weken geleden en nu ben ik zo jaloers en boos precies op de familie van mijn vriend omdat het bij hun allemaal zo goed gaat en ik wou dit ook en bij ons gebeurd dit dan.. Momenteel zijn we terug aan het proberen en ik hoop dat het snel lukt .. Succes ! X
Heel erg herkenbaar, wij zijn al een flinke tijd bezig voor een 2de wondertje. Toen eerst vriendin 1 vertelde dat ze door de pil heen zwanger was geworden, vriendin 2 eigenlijk compleet was en met 1 eierstok en ongeveer 2 keer per jaar ongesteld ook zwanger was, toen vriendin 3 ook door de pil en na 3 kindjes ook compleet en door de pil heen zwanger en schoonzusje ook plots zwanger. Ik grap weleens ga met mij om en je wordt zwanger gepland of niet. Maar het doet ontzettend pijn en ja ik ben ook soms ontzettend jaloers, na alle onderzoeken etc zijn wij gewoon 100% goedgekeurd, maar het is ons niet gegund en dan doet het wel wat dat iedereen om mij heen eigenlijk compleet is maar wel zwanger wordt. Maar goed ik mag van mezelf dit gevoel absoluut niet laten overheersen, alles is met een reden denk ik dan maar en het is ze echt allemaal meer dan gegund.