Hoi allemaal, ik wil even mijn verhaal kwijt en misschien komt jullie dit wel herkenbaar voor. December 2020 heb ik heftige corona gehad. Scheelde een haartje volgens de arts en ik zou belanden op de IC. Had een zware longontsteking en was 4 weken boven en heb ook in het ziekenhuis gelegen. De week dat ik ziek werd had mijn man ontslag genomen. En wij zaten dus beide opeens thuis. Mijn dochtertje van toen 2.5 jaar wilde elke keer bij mij zijn maar omdat ik niks kon, ja kon het gewoon niet en ik probeerde haar wel aandacht te geven maar dat ging echt heel lastig. Naast dat ik zo ziek was, was ik ook zwanger. Ik heb een lange nasleep gehad dus de weken erop kon ik als nog niet veel met mijn dochter terwijl we daarvoor elke dag dat ik vrij was lekker vroeg op pad gingen samen. De dagen erna werkte ik gewoon en ging zij naar opa en oma. Dat kwam ook allemaal weg te vallen… ook werd ze snachts vaak wakker en begon ze vragen te stellen als; “mama ben jij beter?” “Mama is corona weg?” Etc. in maart was ik bevallen en dat heeft mijn dochtertje als best heftig ervaren. Sinds een maand of 2 gaat dat best ok en is ze ook hartstikke blij met haar broertje. Wel is mijn man weer gaan werken 4 weken geleden en dat viel rauw op haar dak, ook al hadden we haar voorbereid. Nu is ze dus helemaal gefixeerd op mij en als mijn man er is, op hem. Ze houdt ons constant in de gaten. Ze kan niet meer alleen spelen; ik moet altijd in haar zicht zijn. Snachts wordt ze standaard wakker en roept ze 1 van ons helemaal overstuur. Net kreeg ze een huilbui en was ze intens verdrietig omdat ze even niet bij mijn man kon zijn en fixeerde zich dus helemaal op mij. Ze mocht even in bed liggen en een filmpje kijken om even bij te komen. Ik moest even snel wat pakken en dan vraagt ze ook gelijk “kom je zo terug?” dansen deed ze dolgraag maar de laatste keer heeft ze alleen maar gehuild om mij want we mochten er niet bij zijn. Sinds afgelopen week is ze op de peuterspeelzaal begonnen maar ook daar wilt ze dus alleen mij. We geven haar alle liefde die ze nodig heeft en aandacht. Maar iets doen we denk ik niet goed? Ik weet het echt niet. heeft ze verlatingsangst of is dit een fase? Hoor graag van jullie!!
Ik denk dat ze indd last heeft van verlatingsangst en dat ze weer vertrouwen moet gaan krijgen dat jullie bij haar blijven/weer terug komen. Ik herken het wel. Wij hebben begin van dit jaar een heftige tijd gehad met ons jongste dochtertje toen zij net was geboren. Daardoor ook 2 weken in het ziekenhuis geweest en de kids bij mijn ouders. Die moesten echt weer vertrouwen krijgen dat we niet weer weg gingen. En nog hebben ze er last van, vooral de oudste. Die durft niet meer alleen ergens te spelen. Heel sneu, maar langzaamaan merken we wel dat ze weer meer vertrouwen krijgen.
Het is nogal wat, zoveel indrukwekkende gebeurtenissen en veranderingen. Voor een volwassene al, laat staan voor een klein kind. Ik denk dat jullie niets verkeerd doen, maar dat ze het allemaal moet verwerken en weer opnieuw vertrouwen moet krijgen. Geef het tijd, geef haar aandacht en probeer haar weer vertrouwen te laten krijgen dat je terug komt ed. Oefen met korte momentjes weg (eerst alleen plassen of douchen ofzo, daarna boodschappen doen), vertel dat je even dit-of-dat gaat doen en dat je zo terug komt (en doe dat ook!), oefen met spelletjes als verstoppertje, enz. En praat op haar niveau over wat er allemaal gebeurd is, eventueel acht rollenspelletjes oid.
Je doet zeker niks verkeerd, het is volkomen begrijpelijk dat ze zo reageert na wat er allemaal is gebeurd. En een kind gedraagt zich na ingrijpende ervaringen vaak ook nog jonger, dus je kunt zo een half tot een heel jaar van haar leeftijd afhalen (wat haar gedrag betreft dan bedoel ik). Zoals hierboven al gezegd moet ze weer vertrouwen krijgen dat jullie ook weer terugkomen, dus oefen daarmee en begin klein. Peuterspeelzaal is misschien wat veel gevraagd op dit moment.