Wij waren 18 en 19 en wij zijn in de afgelopen 19 jaar echt wel veranderd/ontwikkeld/gegroeid en bij ons heeft dat er wel toe geleid dat we een beetje andere kanten op zijn gegaan. Hoeft niet problematisch te zijn, we gaan er prima mee om, maar we zijn wel heel anders geworden. Je bent nog zo jong dan. Ik had het niet anders willen doen, maar ik sta wel anders in het leven dan toen ik 18 was en denk wel anders over dingen en dat geldt ook voor man.
Ja dat is wel vlotjes allemaal. Ik hoop ook wel een beetje dat mijn eigen kinderen zich niet zo heel snel zullen binden. Mijn moeder zei altijd. Niet een hand vol maar een land vol
Ik denk er precies zo over over mijn kinderen. Dat ze zich niet zo vroeg zullen vinden. C en zijn ex waren ook 16 en 20. Mijn stiefdochter is 16 en ik zei laatst tegen C: ‘moet je je voorstellen: op haar leeftijd had ik al een jaar verkering met A…’
Dit. Ik geloof eigenlijk ook niet in DE ware, dat er maar 1 is. Want je kan denken dat iemand dat is, en toch uit elkaar groeien. Of, zoals mijn moeder, je man op redelijk jonge leeftijd verliezen. Een man met wie ze haar toekomst zag. En wat dan? De rest van je leven alleen of settelen voor minder omdat DE ware al langs is geweest? Ik denk dat er meerdere mensen goed bij je kunnen passen. Met wie je het fijn hebt. Mijn moeder kwam uiteindelijk mijn vader tegen en gelukkig maar, anders was ik er niet geweest. Ik heb een paar jaar een relatie met een Nieuw Zeelander gehad, maar de afstand brak ons op. Voor de rest waren wij top samen. Ik dacht dat ik met mijn ex (de vader van mijn kinderen)oud zou worden maar dat mocht niet zo zijn. Hopelijk komt er toch nog een keer een man langs met wie ik iets moois kan opbouwen.
Ik vind jouw verhaal ook heel bijzonder, het doet me denken aan mijn moeder die ook op jonge leeftijd haar man verloor. Zij kwam daarna mijn vader tegen, zij hebben een heel gelukkig huwelijk gehad, 45 jaar getrouwd geweest. Je kan in je leven godzijdank van meerdere partners zielsveel houden.
Interessant alle verschillende reacties zo te lezen. Ik had al gereageerd maar toch. Ik denk niet dat er maar 1 soulmate is voor iedereen, maar toch denk ik dat mijn man dat wel voor mij is. Ik sluit alleen bijv niet uit dat ergens anders nog iemand zou kunnen wonen die dat ook voor mij had kunnen zijn ofzo.. als dat een beetje logisch klinkt haha. En ik weet dat man daar ook zo over denkt. Ik was zelf 14 en man 17 toen we verkering kregen. Zelf hadden we denk ik ook totaal niet zien aankomen dat we samen zouden blijven en ‘het’ zouden zijn voor elkaar. Maar ik kan oprecht zeggen dat ik onwijs gelukkig ben. En dat ik niks ‘gelaten’ heb omdat ik al met hem samen was (bijv. 1x een maand en 1x 5,5 maand op reis geweest alleen), waar mijn ouders (begrijpelijk) denk ik wel bang voor waren haha. Ook uitgaan etc. gewoon met vriendinnen, al was ik niet een type om wekelijks op stap te gaan. Hij hield er sowieso niet zo van. We hebben altijd heel erg ons eigen ding gehouden, naast ons samen. Ben heel benieuwd hoe het later met onze kinderen zal gaan, haha. Als ze wel vroeg iemand tegenkomen die blijft ‘plakken’ hoop ik dat ze hun eigen wensen/dromen niet aan de kant zetten..
Mijn man is de ideale partner voor mij. De ware zou ik niet willen zeggen, omdat ik daar niet zo in geloof. Het kan toch niet zo zijn dat van al die miljarden mensen op deze wereld alleen mijn man bij me zou passen. Dan is het wel erg gesteld met mij Wij waren ook jong toen we trouwden (voor ons was het beginnen van onze relatie vanaf dat we trouwden), ik 19 en hij 23. Natuurlijk hebben we wel een ontwikkeling doorgemaakt maar dat heb je altijd wel denk ik. Als we samen oud mogen worden, denk ik niet dat onze relatie dan precies hetzelfde is als nu. We hebben ook zoveel met elkaar meegemaakt wat onze relatie m.i veel sterker heeft gemaakt. We houden ontzettend veel van elkaar, maar het is nu nou eenmaal niet precies hetzelfde als 5 jaar geleden of 15 jaar geleden. Niet beter of slechter maar anders. En dat vind ik helemaal goed.
Ik heb hier al een paar keer willen reageren…. Ik wist het antwoord eigenlijk ook niet. Mijn man en ik zijn 13 jaar samen, maar we kennen elkaar al 21 jaar. 21 jaar geleden was onze eerste kus. Daarna hebben we een paar jaar om elkaar heen gedraaid en kusten we regelmatig als we elkaar tegenkwamen op feesten of in de discotheek ofzo. Zelf had ik een relatie vanaf mijn 16de tot mijn 21ste 3n ik was altijd Mega-braaf. Maar na deze 5 jaar was mijn tijd van hoeren, sloeren en slettebakken aangebroken en mijn man paste dus nog even niet in mijn wilde haren periode 14 jaar geleden kwamen we elkaar weer tegen en toen heb inmijn kans wel gegrepen. Soms denk ik wel eens: is dit het nou? De vlinders zijn weg, het seksleven is saai. Maar als hij de kamer in loopt ga ik glimlachen, als ik boos op hem ben en hij maakt weer eens een dom grapje dan moet ik ook lachen. Hij is mijn beste vriend, en we horen echt bij elkaar. Ik zou niet zonder hem willen. Dus… Ja! Ik denk inderdaad dat hij de ware is.
Herkenbaar, wij zijn bijna 20 jaar samen, zijn samen gegroeid en veranderd. We hebben het goed samen. Maar ik denk niet dat we een relatie zouden krijgen als we elkaar nu pas tegen zouden komen.
Mijn moeder zei dat ook altijd en ik vond (en vind) dat altijd wat onzinnig. Als het goed zit, zit het goed.
Ja ik hoop juist van wel. Op hun 16e hoeft niet hoor, maar als het wel zo is zou ik dat ook mooi vinden. Dat het bij jullie niet goed is gegaan, zegt natuurlijk niet dat het bij hun niet goed kan gaan (of andersom). Een beetje rondfladderen moet kunnen uiteraard, maar persoonlijk heb ik er dus helemaal niks mee als mensen helemaal losgaan, hoop ik voor mijn kinderen ook niet in die mate te zien. Mijn zoon denkt er overigens net zo over, vroeg zich laatst af waarom mensen wat met elkaar krijgen, als ze toch niet van plan lang bij elkaar te blijven (mijn zusje heeft nogal wat gehad zeg maar).
Dit exact vroeg ik me ook af als tiener. Ik heb o.a om die reden (vòòr mijn man) dan ook nooit een vriend gehad.
De ware.. de ware. Ben daar te nuchter voor denk ik. ik denk dat je overal wel iemand tegen kunt komen waar je je leven mee wilt delen al moet ik zeggen dat man en ik al 16 jaar samen zijn en ik op mijn 15e besloot dat hij the one voor mij was (terwijl ik hem niet eens kende) en op hem af ging stappen. Ik denk dat je aan een relatie of huwelijk altijd moet werken. Dat sprookje dat alles vanzelf gaat bestaat helaas niet. Want niemand is perfect dus waarom dat ideaalbeeld na streven. Ik spreek voor mezelf dan hè. Wel denk ik dat als er totaal geen passie of respect meer is, men zou moeten nagaan hoe dat komt en of dat te herstellen is. Want dat zijn naar mijn idee wel kernwaarden. Zonder liefde of respect heb ik niks te zoeken bij mijn man (en ik neem aan andersom ook niet). Aan de rest kan gewerkt worden. ik kan wel zeggen dat het hebben van kinderen onze band wel behoorlijk heeft verdiept. Onze kinderen zijn het resultaat van ons samenzijn en bevatten onze genen. Daar zijn we beiden zo ongelofelijk trots op. En dankbaar voor. Wat we er allemaal voor moesten doen en laten. We hebben elkaar echt op de meest kwetsbare (minder leuke) momenten gezien. We zijn met elkaar volwassen geworden. Natuurlijk schept dat een bepaalde band. Ik zal daardoor altijd liefde voelen voor mijn man en hem respecteren voor de rol die hij in mijn leven speelt en in die van onze kinderen. desalniettemin hoop ik dat mijn man en ik voor altijd samen blijven natuurlijk.
Hier ben ik met mee eens. Want in principe draait ons leven momenteel om de kinderen. Hoe kan het ook anders met 3 jongens onder de 5 jaar waarvan 1 newborn. Dat blijft de komende jaren zo. Dus ik ervaar dit gevoel van ‘hard werken’ ook. Want de basis kan goed zijn, maar je wilt ook niet vanzelfsprekend gevonden worden. Of jullie relatie. Tuurlijk zijn er soms lastigere periodes, bijv toen mijn man van baan wisselde en doodongelukkig was en weer terug ging naar oude werkgever - ik was toen ook zwanger. Of toen ik mij m’n baan verloor tijdens de zwangerschap van mini O en ik behoorlijk rot in mijn vel zat - we hadden toen ook net een huis gekocht en waren aan het verbouwen. Je kunt dan accepteren dat het soms incasseren is en dat je soms even wat minder tijd hebt v elkaar. Zolang je maar wel blijft werken aan je relatie en idd tijd blijft vrij maken. Zo belangrijk. Ik hoef echt niet elke vrijdag date night maar soms een avondje met man samen, waar en wanneer dan ook, is me toch wel heilig hoor!
Dat is waar, dat het bij mijn kinderen niet zo hoeft te gaan als bij ons. Van mij hoeven ze ook niet van de één naar de ander te gaan. Voor mij zit het er ook niet persé in dat mijn hoop betekent dat ze niet bij hun eerste relatie blijven, maar ook meer dat ze zich niet zo jong binden. Ook zonder relatie of losse contacten kun je het leuk hebben. Misschien meer van de wereld zien dan je op je 15e te binden. Misschien eerst op jezelf wonen en dan pas samen. En uiteraard biedt dit allemaal geen garantie tot ‘succes’; ik bedoel ook dat je niet binden niet meteen betekent dat je van de één naar de fladdert.