Ik had bij m’n eerste dertig jaar zoiets van, ze waren al zo top qua relatie, kindjes, huis, studietijd etc. Hoe kan de volgende dertig jaar daar Nou aan tippen. Tot een patiënt tegen mij zei op m’n werk: je moet de volgende dertig jaar gewoon weer leven. Wellicht ligt het beste stuk wel aan de andere kant van de 30. Erna ipv ervoor!
Ik heb er helaas geen tips voor. Ik ben nu 41 en leef nog in een droom dat ik bijna niet kan geloven dat ik binnenkort 2e keer moeder mag worden.
Oh grappig, met 30 had ik dat totaal niet. Met 25 daarentegen...Was wel een momentje van zelfreflectie. Sindsdien ook maar gestopt met tellen van mn leeftijd. Ik wordt gewoon alweer 27 (moest m iets op gaan hogen voor de geloofwaardigheid, ben jarenlang ALWEER 25 geworden). Wel een beetje jammer dat mn lijf er nog niet helemaal intrapt. Ik wordt momenteel ingehaald door bejaarden met een rollator. Ben dan wel zwanger, maar is toch een deuk voor je ego. Beste wat ik aan kan raden is dingen op papier zetten, wel schrijven niet op de pc. Pak een bulletjournal ofzo. Grootscheepse wijzigingen zou ik nu nog niet doen, maar orienteren kan natuurlijk wel. Zou je dit werkveld tot je pensioen kúnnen doen bijv. In mijn geval werd dat een nee, analytisch ga je gewoon achteruit met de jaren en techniek veranderd zoooo snel. Dus ik ben richting een zijtak gegaan van mn originele beroep in een hoek waar niet extreem veel veranderd, niemand WIL werken (want suuuuper saai) en bouw daar vast ervaring in op. Intussen doe ik mn originele werk ook nog en pak ik de certificeringen daarvan op, maar t is op zich een redelijk gelukkig huwelijk tussen die twee takken van sport en dr komt nog een derde hoek voorbij maar ook daar kan ik handige dingen uit overpakken. Ik reken dus echt al 10-15 jaar voor me uit.
Ik herken het lichtelijk. Met 30 was ik een alleenstaande moeder met een dochter ruim 3, ik woonde in een flatje, had wel een baan die ik heel leuk vond. Was een beetje aan het daten en had echt het gevoel dat ik alles voor elkaar moest hebben met 30. Dus ik voelde mij ook erg onzeker. Maar de dag dat ik 30 werd was er niets veranderd aan hoe ik in het leven stond en waren mijn onzekerheden als sneeuw voor de zon verdwenen. Een maand later kwam ik overigens mijn man tegen en nu wordt ik komend jaar 40 en wordt ik weer een soort van nerveus. Al ben ik nu getrouwd, heb ik 3 kinderen. Soms denk ik wel eens is dit het? Maar aan de andere kant hebben wij net een enorme sprong in het diepe genomen en heb ik geen idee waarom het mij zo nerveus maakt. Maar ws is dat gevoel met 40 ook weer weg! Ps. Dat flatje is niet denigrerend bedoeld, maar het was echt een iniminie flatje. En ik voelde mij er toen zo onvolwassen door. Is meer mijn eigen gevoel.
Ja ik vind het ook een mooie ❤️ Daarom vind ik dit soort dingen ook een beetje lastig. Over het algemeen zijn de mensen die zich oud voelen hier, gezond, hebben ze kindjes, een man/vriend én een baan. Tja… klink in mijn oren een pietsie verwend of iets waar wij ons in onze luxe westerse samenleving druk over kunnen maken: gewoon omdat het kan. Maar aan de andere kant, die gevoelens mogen er ook zijn en het is niet zo dat omdat ik dit lastig vind, anderen zich niet zo mogen voelen en we er niet over zouden mogen praten. Want als we ons dat van iedereen hier zouden aantrekken, zou het forum erg leeg zijn want dan voelt er zich altijd wel eentje op haar tenen getrapt. Een beetje zoals bij mij: nee we mogen het niet over ogen hebben want dat ligt gevoelig voor mij Als we daaraan zouden beginnen bestaat er straks geen onderwerp hier omdat er altijd wel iemand is die iets meegemaakt heeft: hoe zwaar of licht ook
Ik herken het ook niet. Wel heb ik rond mijn 30e (ben nu 34) het voor mij krampachtige idee losgelaten over hoe je zou moeten leven. Ik heb nu zoiets van, je hebt 1 leven en leef die zoals jij gelukkig bent. Voor mij is dat een kleine spaarpot op de bank voor onvoorziene zaken, of als er iets stuk is in huis en verder je geld uitgeven aan leuke dingen. Herinneringen maken met mijn kinderen in de vorm van leuke actieve vakanties, en dan niet 3 weken op een strand liggen. Leuke dagjes weg, bijzondere momenten beleven. Materialisme neem ik niet mee mijn graf in en een dikke erfenis achterlaten zal best leuk zijn voor mijn kinderen maar ik ben ervan overtuigd dat ze meer hebben aan de herinneringen die we samen kunnen creëren. Ik leef nu dus een heel stuk relaxter en zonder zorgen. Zolang we gezond zijn en gelukkig vind ik het al snel goed.
Niemand zeurt. Het is misschien een fase wat heb ik bereikt? Etc etc en dat jij je zo jong voelt met 46 zullen er ook niet veel van zijn. Dus iedereen is anders. En het blijkt wel dat dit vaker voor komt dan gedacht dat je een soort “crisis” heb met 30 jaar
Ik herken het wel een beetje! Ik ben deze maand 30 geworden. En heb 3 kindjes, dus dat is ‘klaar’. Vind het ook ineens heel anders klinken, als ik zeg ik ben 30 ipv 29 Maar goed ik voel me nog hetzelfde qua lijf en geest als toen ik 29 was Dus het zal allemaal wel mee vallen
Ik had dit ook met 30, nu ben ik bijna 35, en nog steeds het onrustige is dit het nu?! Wat kan of wil ik anders doen etc. Zijn 2 kinderen genoeg? Is mijn werk leuk genoeg? Doe ik genoeg voor mijn gezin, Mijn familie, vrienden, voor het milieu, voor mezelf. wil ik verhuizen. Misschien hebben bepaalde mensen gewoon een bepaalde onrust.
En misschien verwoord ik het ook wel verkeerd. Het is helemaal niet zo dat ik mezelf oud voel Maar meer "oh ik ben al dertig, waar is de tijd gebleven". Is dit het nu? Wat wil ik nog meer? Of is het goed zoals het nu is.. dat soort zaken. Ik ben ook helemaal niet ondankbaar of wat dan ook. Ik ben blij met m'n gezinnetje en mijn 3 kindjes. Maar ik merk gewoon dat er gewoon meer zaken in mij op komen waar ik veel over na denk. En of dat nu perse met mijn leeftijd te maken heeft of niet, het valt mij op dat ik er veel mee bezig ben. En fijn te horen dat andere zich er ook wel in herkennen
Ik herken het wel hoor, had het ook toen ik 30 werd. Ineens de vraag, wie ben ik eigenlijk? Wat heb ik bereikt in het leven? Wat wil ik eigenlijk nog doen? Ben ervoor naar een psycholoog geweest en die heeft me wel weer een beetje op weg geholpen. Was een mega drempel maar wel blij dat ik dit heb gedaan. Nu 2 jaar later kan het me nog aanvliegen hoor. Ik ben er nog niet helemaal uit namelijk haha. Maar probeer wel te genieten van mijn leven nu en de dingen die ik doe (en niet doe). Maar dat gevoel is heel lastig idd. Het houdt je bezig. Ik probeer niet te streng te zijn voor mezelf en in het nu te leven ipv bezig zijn met alles wat ik mis en voor mijn gevoel aan me voorbij gaat.
Want met 46 ben je bejaard Ik kan er ook nooit zoveel mee, met die leeftijdsbibbers. Soms weleens van "oei, wat gaat het toch snel allemaal", maar daar hangt geen leeftijd aan. Het is zo cliché, maar je bent echt zo oud als je je voelt, daar veranderd een nieuw rond getal niets aan. Blijf leven, blijf ademen, blijf genieten en maak je niet druk om een door tijd opgelegd feit. Jij bent jij en dat blijf je, daar hangt geen getal aan.. Oh ik ben overigens 47,bijna bij dat andere ronde "gevreesde" getal
Whahaha, daarbij zat ik precies hetzelfde te denken! Hoezo is je jong voelen als je in de veertig bent uniek en weinig voorkomend . Wat een flauwekul Heel eerlijk, als ik dat soort opmerkingen lees, denk ik altijd: ik hoop nooit zo oud te worden als dat diegene zich voelt. Dat zegt mijn vader altijd. En komt er op neer dat je jezelf oud maakt met dat soort uitspraken/gevoelens, je daadwerkelijke leeftijd staat daar eigenlijk los van. En het bewijs: er zijn dus zat 40-plussers die zich blijkbaar een stuk jonger voelen als sommige dertigers
Ik herken het ook niet. Vind leeftijd maar een getal. Ben mij wel bewust dat ik gewoon gezond wil leven en eten. Sporten, goede voeding. Mijn 2 kindjes zijn 9 en 3. Ik ben juist blij dat ze groter zijn. Eigenlijk voelt het alsof het leven nu begint. Veel mee gemaakt, sterker geworden daardoor. Waardoor nu het genieten mag beginnen. Ik voel me gewoon nog 25 haha. Word over paar weekjes 33. Ik moet zelfs vaak nadenken hoe oud ik nou ook alweer ben..
En denk dat sommige hier het misschien anders oppakken dan ik bedoel denk ik. Ik ben bedoel niet met 30 worden, mezelf lichamelijk oud voelen, zoals iemand die op leeftijd is. Ik bedoel ook niet mezelf oud voelen in mijn hoofd. Want ik voel fysiek en geestelijk helemaal niet oud. Het gaat meer om de fase waarin ik nu zit en de levensvragen/toekomst vragen die bij mij nu komen opzetten.. en of dat nu met mijn leeftijd te maken heeft of niet.. het valt me alleen op dat ik daar nu zo mee bezig ben.
Ja dat zou best kunnen die beleven een tweede jeugd ofzo. Hahaha Maarja nog 3 jaar ben je 50 !! Hopelijk mag je het halen want daar hoor je mij niet over praten over dankbaar zijn. Jullie snappen de hele context niet. Ws om Dat we zoveel jaar schelen!
Een tweede jeugd?? Man, ben nog nooit losgekomen uit mijn eerste denk ik, want heb ergens tussendoor nergens een dip oid gehad. Dankbaar wordt nergens vermeld. Als we het daar over gaan hebben, ja dan ben ik blij dat ik ouder wordt. Mijn zus wordt nooit ouder dan 47, zo oud was ze toen ze doodging 3 jaar geleden. Maarja, dan is 47 ineens weer piepjong @Randy2019 Ik snap wel wat je bedoeld, maar hoezo zou alles kunnen/moeten veranderen vanaf 30? Het feit dat je kindjes hebt gekregen is de grootste levensswitch die je kon maken in je leven. Daarmee te vergeleken is 30 worden peanuts, echt waar