Ik heb een soortgelijke ervaring, twee keer al: Eerste keer werd ik ziek (hoofdpijn - niets ergs) en toch zei ik tegen de opvoeders dat ik naar huis wilde (ik zat op internaat) - Die nacht is mijn opa gestorven en moest ik het dus niet horen van de opvoeders maar van mijn eigen ouders.... Tweede keer was ik bij mijn oma aan het waken, een nonkel kwam mij aflossen, zodat mijn papa niet alleen was voor de nacht. Op het laatste moment zei ik dat de nonkel niet moest komen dat ik zelf bleef, dat mijn werk het de dag erna wel zou begrijpen. Die nacht is ze gestorven en was ik dus bij haar met mijn papa.
Tja je hoeft er niet in te geloven natuurlijk Ik zie op de babyfoon precies hetzelfde als bij ghost adventures op de camera. Witte bollen die alle kanten op gaan en die soms stil hangen. Dus ja. Geesten wel.
Op de dag dat mijn oma overleed (maand voor de geboorte van E) was E heel erg druk in mijn buik, normaal was ze altijd rustig. De kinderen van mijn nicht waren rond dat zelfde tijdstip ook erg druk. Ook viel er in de dagen er na telkens 1 schilderij (goedkoop ding wat je met dubbelzijdig tape moest bevestigen aan de muur) van de muur. Nadat ik boos riep oma kappen nou ik heb geen puf om hem telkens terug hangen hield het op. Ongeveer een maand na de geboorte van E begon het weer, weer geroepen dat oma moest stoppen en sindsdien niet meer gebeurd. Ik denk dat oma nog even naar der achterklein kind kwam kijken
Diezelfde dag vielen trouwens ook nog de lamellen van het plafond (met schroeven en al). De laatste woorden van mijn opa waren 'laat het feestje maar beginnen'. Ik werd er helemaal een beetje bang van in huis. Daarna bleef het gelukkig rustig.
Ik denk dat stof ook alle kanten op gaat en soms stil blijft hangen. En ghost adventures is vooral sensatie denk ik.. Het is niet dat ik niet in geesten geloof. Maar ik geloof er pas wel in wanneer ik zelf een keer iets onverklaarbaars mee maak.
Mijn ouders hebben ook veel deurbellen versleten. 1 ging random af in de nacht steeds. Nooit een oorzaak gevonden maar wel snel vervangen. 2e bleek op dezelfde frequentie te zitten als de overburen maar het duurde even voordat ze dat doorhadden. 3e zelfde frequentie als de naaste buren. Dat hadden ze iets sneller door . Blijkbaar heeft mijn vader wel een traumatje opgelopen want iedere avond weer haalt hij de deurbel van de deur.
Spannend topic zeg haha. Ja ik geloof dat er meer is. Als kind zag ik Al aura's om mensen heen. Ik zag schaduwen van mensen. En in onze huurwoning jaren geleden een knipperlamp gehad. Ik elke keer tegen mijn partner zeggen dat hij het lampje moest vervangen, maar daar was niets mis meem toen heb ik een keer gezegd hardop Stop ermee je maakt mij bang . En toen is het niet meer gebeurd. Nog steeds neem ik energieen van anderen waar, aura's ook , schaduwen niet meer.
Nee want de stofdeeltjes die je ziet bewegen ernaast bewegen dus wel Plus stof is lichtgrijs en de bollen zijn meer wit zeg maar. Vroeger zou ik er ook nooit in geloofd hebben trouwens.
Wel nog een bizar verhaal hier van een bekende van een bekende (kan dus wat overdrijving in zitten door het door vertellen ) De moeder van die bekende lag op sterven. Familie erheen natuurlijk. Maar moeder was een taaie dus ze hebben ruim een week bij haar gewaakt. En ook nog mooie gesprekken gevoerd. Bij een van die gesprekken ging het wat gekscherend over de dood en hiernamaals. (Ze waren niet echt gelovig) een van de volwassen kinderen zegt " oh ma, sls je dan daarboven pa ziet. Doe hem dan de groeten van ons" een ander vult aan "en zeg dat ie een keer wat aan die verrekte mollen doet". (Hadden verl last van mollen en kregen ze niet weg of gevangen) Enfin... ma overlijd. Wordt begraven. Familie verdrietig. Dag na de begrafenis zit de eerste mol in de klem. Dag erna nog 1. Vanaf toen... geen mol meer gezien.
Ik heb ook ooit gehad dat toen ik aan het werk was, ik me omdraaide en er stond opeens een kind naast me. Ik zag hem vliegensvlug. Een jongetje met zwarte haren, zo'n kapsel waarbij er een rechte pony op zijn voorhoofd hing.. zijn kleding leek niet uit deze tijd en hij keek me hoopvol aan. Ik knipperde en hij was weg. Het was klaarlichte dag. Ik woonde toen boven mijn werk (was 21 toen) en ik voelde altijd heel sterk dat er iets was in mijn appartement en vooral op 1 plek in de gang. Op een dag belde mijn moeder (geen goede band mee en had er verder ook niemand iets over verteld) en zei; ik kom nu even naar jou. Ze kwam en zei meteen: er is hier iemand en jij weet dat. Die persoon wil jou iets zeggen, maar je moet alleen luisteren en er voor open staan. Ze ging precies staan op die plek waar ik voelde dat iets was. Ik ben er overigens nooit achtergekomen en ik stuurde mijn moeder ook weg met: je moet niet zo gek praten. Ik heb hier geen behoefte aan. Ik stond er totaal niet voor open toen.
het huis waar ik gewoond heb van mijn 4e tot mijn 10e was niet pluis. Mijn broertje sliep eerst op het kleinste kamertje maar moest nacht na nacht bij mij op de kamer gelegd worden omdat hij niet wilde slapen. Dat is mijn slaapkamer geworden maar ik heb me er nooit echt prettig gevoeld. Het gevoel bekeken te worden en ik dacht dat de beer die voor mijn deur lag om hem open te houden snachts ging wandelen. en ik moest mijn broertje een keer roepen voor het avond eten. Hij was boven. Dus ik roep onder aan de trap en zie boven een schaduw staan. De voordeur is achter mij en daar schijnt licht doorheen. De schaduw heeft de armen omhoog wat ik heel vreemd vond. Dus ik doe voor de gek mijn armen omhoog. gaat bij de schaduw de armen omlaag. Ik ben hard gillend de woonkamer in gerend. Heb ook een keer met scoutingkamp gehad dat het geen fijne locatie was. We hadden 2 meiden in de groep die wat meer konden zien dan de rest. En ik wilde ook graag zien want vond het allemaal super interessant. En ik kon alleen maar liggen rillen. Achteraf zei mijn vriendin je mocht het niet zien. vind het nog steeds allemaal heel interessant en bij woningen kijken loop ik wel naar binnen om de sfeer te voelen. Gelukkig nooit meer iets mee gemaakt.
Tijdens mijn 2de zwangerschap voelde het alsof mijn opa in de buurt was, heb die man nooit gekent, overleden voor ik geboren ben, dus vond dat heel vreemd. Maar voelde echt alsof hij continu bij me was, zag hem verder niet ofzo, voelde hem alleen. Dat hij op de stoel zat in de slaapkamer terwijl ik sliep, helemaal geen vervelend of eng gevoel. Ineens was hij weg, voelde hem nergens meer. Vlak nadat hij weg was, kregen we te horen dat ons kleintje geen hartslag had, miskraam dus. De wanneer ze dachten dat het fout was gegaan, was de dag dat ik m'n opa ineens niet meer bij me voelde. Klinkt misschien heel vreemd, maar ik heb altijd gedacht dat hij dus gekomen was om haar (met onderzoeken weten we dat het een meisje was) te komen halen, zodat ze niet alleen hoefde te vertrekken. Wat ik toch op zich wel een fijn iets vond, tuurlijk ook verdriet er van gehad, maar dat voelde toch als een soort troost, dat er iemand was voor haar.
Mijn man heeft dat ook gedaan bij onze jongste toen ze een baby was. Dan liep hij rond met haar over de schouder omdat ze huilde en ze niet goed verder kon slapen en dan voelde hij ineens dat hij 'alle aanwezigen' even weg moest sturen en sprak hij dat hardop uit. Daarna was ze rustiger en kon ze verder slapen ♡. Dat vertelde hij dan later aan mij .
Met een vroegere vriendin rare dingen meegemaakt in het huis van haar vader. Een keer zaten we op zolder naar een bandje te luisteren in de cassette recorder, zo'n ouderwets ding dat je echt nog de knoppen in moest drukken. En elke keer werd de stop-knop ingedrukt. Maar echt ingedrukt, dus niet dat het bandje zomaar uit sprong ofzo. We kregen er de kriebels van, en als echte pubers die te veel horror films keken hadden we zoiets van oke tijd om te gaan. Het werd ineens ook heel koud binnen en toen zijn we hard naar buiten gerend. Toen we buiten stonden, bewogen de luxaflex (die half dicht zaten) in de keuken. Wat sowieso niet mogelijk was door tocht, omdat de keukendeur dicht was en wij al even buiten waren. Maar het was echt bewegen zoals als je de luxaflex uit elkaar duwt om naar buiten te kijken op één punt. We zijn nooit meer met zijn tweeën dat huis in geweest zonder iemand anders erbij. Oh en met diezelfde vriendin ook op vakantie in centerparcs rare dingen gehad. Elke keer als we bijna sliepen hoorden we een gebonk wat steeds harder werd. En zodra een van ons iets zei, hield het op. Eerst dachten we van elkaar dat de ander het deed, maar dat was dus niet het geval. Uiteindelijk haar moeder erbij geroepen, maar zij hoorde helemaal niks. Daarna was het wel over en hebben we niks meer gehoord. Gelukkig was het de laatste nacht en gingen we de volgende dag naar huis.