Mijn vader is nog voor de euthanasie overleden. Onze kinderen waren wel wat jonger dan jouw kinderen (6 en 10), maar we zijn er altijd heel open over geweest. Ze zijn gewoon meegeweest naar mijn vader en we hebben veel gesprekken gevoerd over zijn ziek zijn. Maar die gesprekken kwamen wel gewoon op gang, in de auto of tijdens het avondeten ofzo. Dus niet van tevoren bedacht wanneer we wat zouden gaan zeggen. Daardoor waren die gesprekken wel wat minder beladen. Moet ik wel zeggen dat mijn man de heftigste gesprekken gehad heeft met onze dochters, want toen mijn vader ziek bleek (zijn prognose was meteen bij de uitslag een aantal weken), was ik bij mijn ouders en mijn vader is in de nacht overleden, dus toen onze dochters waker werden was ik al weg. Onze dochters zijn wel heel anders. Onze jongste wil alles weten en zien, ook toen mijn vader overleden was. De oudste trekt zich wat meer terug. En dat is allebei prima. Ze zijn ook meegeweest naar de uitvaart (maar dat was voor hen niet de eerste). Ik was 5 of 6 toen mijn opa overleed en mocht niet mee naar de uitvaart. Dat heb ik altijd heel vreemd gevonden, dus onze kinderen overal bij betrokken. Dat is goed gegaan en in de periode na het overlijden van mijn vader ging het ook goed met ze. Ik heb niet gemerkt dat ze problemen hebben gehad met de verwerking ofzo. Sterkte voor jullie!
De peetoom van mijn man - soort extra opa voor onze kinderen - was ernstig ziek. We hebben dit met de kinderen besproken ‘zoals het is’ - niks verbloemd ofzo, maar echt uitgelegd hoe ziek hij was. Op dat moment was er nog geen sprake van euthanasie, maar had hij wel besloten dat hij niet meer gereanimeerd zou willen worden. Vervolgens kwam hij ten val, met botbreuken als gevolg, met spoed geopereerd en daarna had hij echt de energie niet meer om te herstellen - dit hebben we ook zo verteld aan de kinderen. Hij besloot toen dat hij euthanasie wou, ook dat hebben we zo uitgelegd aan de kinderen. Nog voor de euthanasie is hij overleden. De kinderen konden dit zelf heel goed dragen, ze stelden veel vragen - wij gaven eerkijk antwoord. Ze waren natuurlijk verdrietig, maar konden her wel een plek geven. Ik denk dat kinderen veel meer aankunnen dan we vaak denken… Maar ik denk ook dat openheid en eerlijkheid belangrijk is. Over de uitvaart zeiden sommige familieleden dat dat niks voor kinderen is, maar peettante gaf aan de kinderen er graag bij te willen - daar was ik heel blij mee, want zij hebben ook echt afscheid genomen op hun manier bij de kist. En bij de koffietafel zaten ze naast peettante, die dat als heel troostend heeft ervaren. Mijn jongste hield haar hand vast en de oudste gaf zakdoekjes aan, zo lief om te zien… Ook het verdriet zien van anderen vind ik belangrijk, want anders wordt dat zo’n ‘taboe’ ofzo… terwijl het juist mooi is om te leren er voor iemand te zijn.
De meiden zijn helemaal op de hoogte van de situatie en hebben afgelopen zaterdag definitief afscheid genomen van opa. Morgen om 16.30 zal de euthanasie gebeuren. Bedankt voor alle reacties!
Heel veel sterkte. Dit raakt mij nu zo. Hoe is het voor jou nu alles definitief is? Stukje berusting erin weten te vinden? Ik ben onwijs dankbaar dat euthanasie legaal is.