Hm, ja hier altijd getwijfeld over een 3e of misschien zelfs een 4e... .maar mijn vriend wist altijd al heel zeker dat hij er 2 wilde. En omdat ik voor mezelf niet 100% zeker was dat ik er nog een wilde ook nooit echt op aangedrongen. En nu is de jongste 7 en ik ben 40, dus ik vind het goed zo. Denk momenteel wel veel terug aan de tijd dat ze nog baby/peuter waren, ik mis die tijd wel echt. Maar realiseer me ook dat nummer 3 en 4 ook maar heel even zo klein zullen zijn. En als ik nu soms zie hoeveel 'werk' die twee al zijn... dan ben ik wel blij dat we het bij 2 gehouden hebben. Nu maar wachten op de kleinkinderen (grote knipoog)
Oh dat lijkt me best wel moeilijk als je die tijd mist. Ik denk dat ik ook wel zo'n moeder zal zijn die daar met weemoed op terug kijkt. Ik las laatst een column van een vrouw van een jaar of 70 in de libelle en die zei dat zij dat ook regelmatig had. Ze schreef zoiets van, dat kleine handje in de jouwe... En De tranen sprongen me spontaan in de ogen. Het blijft zo iets magisch Zo'n kleintje wat nog helemaal ' van jou ' is
Ja, klaar! 9 jaar verschil, beetje tobben om de 2e te krijgen. 2 perfecte zwangerschappen, 2 easypeasy keizersnedes, 2x 3 jaar genoten van borstvoeding geven, maar zou me geen raad weten als ik weer zwanger zou worden! Mijn man vond t nog een beetje eng om te knippen, dus ben ik aan de prikpil.
Hier was het na de derde echt klaar. Na de tweede juist nog niet. Wij hadden eigenlijk altijd 2 kinderen in ons hoofd, maar het voelde echt nog niet af. Bij ons allebei niet, maar tegelijk durfden we helemaal geen derde aan. We hadden al twee gezonde kinderen, het ging goed, we hadden het druk, waarom zouden we het onszelf aandoen om nog een keer dat hele babygedoe door te gaan, met alle risico's van dien? Zo twijfelden we een paar jaar lang, tot ik ineens per ongeluk zwanger raakte na een beetje wild nachtje op vakantie met iets teveel ouzo achter de kiezen Achteraf is het super, drie kinderen past echt bij ons en we zouden onze jongste niet hebben willen missen. Hij is de kers op de familietaart, zeggen we wel eens. Maar na hem was het ook echt helemaal klaar. Ik heb de laatste avond dat ik zwanger was heel bewust afscheid genomen van het zwanger zijn (wist toen natuurlijk niet dat het de laatste avond was, misschien een voorgevoel). En ook de bevalling, de babytijd, borstvoeding, allemaal heel bewust voor het laatst van genoten en het is goed zo. Als ik nu mensen met babies zie vind ik het schattig, maar ik hoef echt niet nog een keer.
Toen de tweede er net was zaten we op een middag met ons gezinnetje op het grote bed. Lekker samen kroelen met baby. Ik keek naar mijn gezin en dacht. JA. Dit is het Man wilde er best nog 1. En bij elk nieuw babietje in mij omgeving kriebelt het nog steeds. Maar ons gezin is af.
Ik denk het... het blijft moeilijk om af te sluiten. Maar moet nu met een baby van 7 weken er niet meer aan denken om weer zwanger te zijn/te bevallen en die eerste tijd door te komen. Maar goed, zit er nu nog midden in
Ja, het is goed zo! Ons kersje is nu 4 weken en het is nu 'af' Een baby zou ik ergens elk jaar wel willen, maar qua kinderen is het klaar. De eerste dozen met jongenskleding zijn de deur al uit. Dit gevoel heb ik niet eerder gehad en ik ben blij dat het er nu wel is
Na onze 3e & 4e had ik zoiets “we zijn compleet”…. De jongsten zijn nu 3 geworden, en kan niet wachten tot ze naar school gaan! En dat is niet om hun maar wij hebben niemand achter ons staan die oppast zodat wij eens een avondje wat voor ons samen kunnen doen (januari gaan wij weer voor t eerst in 3 jaar weekend weg)… dat vergt ook veel van het gezin dat constant op elkaars lip zitten… dus het ene moment denk ik het is goed zo (dat is vooral op mindere en hectische dagen) en als ze weer niet met elkaar kunnen worden weer broer/zus ruzie hebben en ander moment denk ik, misschien dan nog 1! Een vriendin van mij is net bevallen en de ander net bekend gemaakt zwanger te zijn en denk dan ook kijk dan hoe leuk! Maar wij gaan toch vrede hebben met deze 4 monstertjes en komt er zeker geen 5e bij!
Ondertussen 5 weken later ben ik er al niet meer zo zeker van. We zien wel wat de toekomst brengt, eerst maar genieten van het viertal wat we nu hebben. ❤
Ik herken het totaal niet. Ik riep altijd dat ik er 1 wilde. Dat was genoeg. Dat gevoel heb ik 6 jaar lang gehad. Daarna kregen vrienden om ons heen hun eerste en kreeg ik weer die kriebel. Toen ik ook nog eens dacht dat ik zwanger was maar het loos alarm bleek en we beide teleurgesteld waren besloten we voor een tweede te gaan. Direct daarna had ik het gevoel dat het zo goed en genoeg was. Ook nooit meer de kriebel gehad daarna als ik een baby vasthield dat ik dacht ik wil ook nog een keer. Ik vind baby’s nog steeds geweldig maar ook heel fijn dat ze niet van mij zijn. Iedereen met baby mag mij inschakelen om op te passen zodat ze een dagje voor zichzelf hebben maar eind van de dag ophalen vind ik ook wel een heel fijn momentje daarna helemaal nu met een puber en kleuter, dus beide redelijk zelfstandig, en beide gigantische slaapkoppen, moet ik er niet aan denken dat ik weer een kleintje krijg die volledig van mij afhankelijk zal zijn.
Ik ben nu zwanger van nr 4 en denk dat het hierna echt klaar is. Maar ben zo bang voor dit had ik na nr 3 ook
Heb ik ook gehad, tijdens de zwangerschap echt het gevoel klaar, maar daarna toch weer kriebels. Maar nu inmiddels wel weer terug op het punt ‘klaar’ Duurde alleen even, kan best een proces zijn voor sommigen Overigens mocht er nog 1 ongepland tussendoor glippen: met alle liefde brengen we die ook groot. Maar er bewust voor kiezen, nee. Daarvoor roept het verstand te hard
Gek hoe dat werkt wel. Na de 1e dacht ik heel lang "nee nooit meer" en dat gevoel werd met de zwangerschap/baby korter Lijkt me wel fijn om een definitieve nee te hebben!
Hier is het nooit klaar, denk ik. Maar ik vind het wel een groot verschil, thuis met de kleintjes of schoolgaande kinderen en alles wat daarbij komt kijken. Thuis met de kleintjes zou ik er wel tien willen We hopen dat een derde ons gegeven is en dan is het klaar, verstandelijk.
Ik heb drie kindjes, en drie kindjes is echt genoeg voor mij. Ik wil ze alle drie genoeg 1 op 1 tijd kunnen geven en ook nog een beetje tijd voor mezelf. Ene keer is het super druk, en ren en vlieg ik overal naar toe. Een andere keer loopt het allemaal heerlijk soepel. Onze derde is een heel makkelijk kind, eigenlijk zijn het drie makkelijke kinderen. Maar ik vind er toch een groot verschil in zitten. 2 kinderen breng je makkelijker weg voor oppas, of tijdens een uitje papa 1 kind en ik 1 kind. Het is altijd een gesleep met de jongste als de andere twee ergens moeten zijn. Maaar ik hou van alle drie evenveel hoor en zou ze niet kunnen missen!! Ik heb wel een compleet gevoel, maar er is altijd een klein stemmetje die zegt; ach nog ééntje!! Zou het een jongen/meisje zijn? Hoe zou hij/zij er uit zien? Ik denk dat ik dat gevoel altijd wel zal houden. En ook vooral rond de vruchtbare periode Ook heb ik drie keizersnedes gehad, volgens de gyn is nog een keizersnede geen probleem. Maar ik merk zelf dat de derde keizersnede best wel wat heeft veranderd aan mijn lijf. En voor mezelf en de kindjes die er al zijn, is 3 genoeg, leuk, gezellig en druk! We zijn allemaal gezond, en ze doen het hartstikke goed, dus waarom zou ik meer willen?
Ik ben echt klaar haha Ik heb er 3 en het is echt goed zo Aandacht verdelen, ruimte in huis, heen en weer gevlieg van sport en afspraakjes etc 1 op 1 aandacht vind ik ook erg belangrijk dus dat doen we ook Met nog 1 erbij vind ik dat niet haalbaar
Bij ons ook de hoofdreden om het bij vier te laten, in ons hart ruimte zat, maar qua aandacht wil ik ze ook genoeg kunnen bieden.
Daar heb ik mij echt op verkeken hahaha Zijn ze eindelijk wat meer zelfstandig, kom je in de school/speelafspraakjes/zwemles/sport organisatiegevlieg .
Ik hoop dat ik ook ooit het gevoel dat het echt klaar is kan hebben. Nu de 4e er een paar maanden is en dat net zo een verotte slaper is als de anderen en ik op mijn tandvlees loop denk ik oh nooit weer dit. Maar het blijft kriebelen. Als ik een pasgeborene zie denk ik ja dat wil ik nog een keer. Ik vind het jammer dat er volgende week een spiraal geplaatst wordt, want ik zou zo wel verder willen voor een 5e. Rationeel weet ik dat we even moeten wachten voor we voor de 5e gaan. Dan kunnen we rustig verhuizen en alles op orde maken en daar hebben we echt nog 2 jaar voor nodig. Maar oh wat vind ik het lastig dat die spiraal dan betekent dat de komende tijd een 5e er echt even niet inzit. Partner wil ook nog graag meer kinderen. Dus het is gelukkig niet alleen mijn gevoel wat niet af is.
Wij zijn ook compleet. Ik had er, voor ik kindjes kreeg, wel 4 of 5 willen hebben, maar nu met 2 kleintjes die zo kort op elkaar zitten vind ik het wel mooi geweest. Ik vind de babytijd toch wel echt zwaarder dan ik ooit had gedacht en moet er in die zin niet meer aan denken weer een mini baby'tje te hebben (hoe ongelooflijk lief en schattig ze ook zijn). Onze jongste is nu 8 maanden en ik merk dat ik eindelijk wat meer rust krijg en er veel meer van ga genieten. Mijn partner wil er sowieso liever geen 3 (als je zoiets al kan plannen of wensen natuurlijk), maar hij zou er dan liever 2 of 4 willen. 4 zie ik echt niet meer zitten dus we houden het fijn bij onze 2 meisjes ♡ Btw: zwanger zijn en bevallen vond ik wel echt het einde, dat vind ik wel erg jammer dat ik dat nooit meer zal meemaken.