Zou jij draagmoeder kunnen/ willen zijn?

Ik zou het wel willen, maar niet kunnen. Omdat ik zwanger zijn vreselijk zwaar vind en echt zie als een noodzakelijk kwaad, en omdat ik denk ik meteen die band zou voelen met de baby. Ook zijn wij nog niet compleet.

Eiceldonatie zou ik wel doen voor een bekende of een semi bekende, denk ik.

Wat lief en mooi dat je het overweegt ♥️

 

Nee dat zou ik niet kunnen en ik wil het ook niet. Heel veel respect voor anderen die dit doen.

 

Hier precies andersom. Draagmoeder zou ik wel willen overwegen (al zou mijn lichaam dat waarschijnlijk niet aankunnen), maar eicel donatie zou ik niet kunnen.

 

Nee, ik zou dat niet willen/kunnen. Ik heb inmiddels 7 zwangerschappen achter de rug. Elke zwangerschap werd ook een stuk zwaarder. Ik ben niet op mijn best tijdens de zwangerschappen. (Netjes uitgedrukt) dus zou een nieuwe zwangerschap ook een grote impact hebben op het hele gezin.

Wel bijzonder en mooi dat jij daar over nadenkt.

 

Wellicht maar alleen voor een sibling of zeer bijzonder iemand.

Ik zou nooit eigen eicellen willen gebruiken. Dan is het kind dus van jou en de man van die ander. En geef je echt je eigen (biologische) kind weg. Je zou het dan moeten dragen en vervolgens afstaan. De wensmoeder is verder niet verbonden met het kind (hoe je het juridisch ook in orde maakt). En het kind is ook nog eens een volle halfzus of broer van jouw kinderen. Dat zou mij veel te ver gaan.

Ik zou zoiets niet zomaar voorstellen. Het kan best gevoelig liggen bij je vriendin. En het is in Nederland heel erg lastig om dit legaal allemaal voor elkaar te krijgen.

 

Ik zou het niet kunnen, simpelweg omdat ik geen afstand zou kunnen doen van het kind. Heb weleens de eiceldonatie overwogen voor een bekende, maar ook dat is te heftig. Heb veel respect voor mensen die het wel kunnen maar ikzelf echt niet

 

Ik zou geen draagmoeder kunnen zijn. Eicel donatie heb ik ooit over gedacht. Maar er zit vast niemand op mijn eitjes te wachten

 

Ik zou geen draagmoeder kunnen en willen zijn. Eiceldonatie ook niet en mn man naar de spermabank wil ik ook niet. Verder ben ik best behulpzaam

 

Ik heb dat in gedachten gehad toen ik begin- halverwege de 20 was.
Ik heb een oudere zus die al een jarenlange relatie had, maar ze hadden nog altijd geen kinderen.
Toen heeft het serieus door m'n hoofd gespookt dat ik best draagmoeder voor hen wilde zijn.
Maar nooit geopperd omdat ik het niet aan mij vond om daar zomaar tussen de bedrijven door over te beginnen. Als ze nou zelf hadden gezegd ermee bezig te zijn, maar het niet wilde lukken, was het een ander verhaal. Dan had ik het zeker wel ter sprake gebracht.
Uiteindelijk hebben ze een paar jaar later "gewoon kinderen gekregen".

 

Nee ik zou het niet kunnen. Emotioneel niet maar ook fysiek niet. Ik ben niet goed in zwanger zijn, kindjes komen er veel te klein uit en met mijn eigen gezondheid komt het ook niet goed. Ik vind het wel heel mooi als anderen dat kunnen!

Eiceldonatie ben ik ook niet geschikt voor. Genetische afwijzing. Lijkt me geen strak plan om verder door te geven.

 

Ik zou willen dat ik het kon.

Maar ik denk dat ik het niet zou kunnen. Ik vind zwanger zijn best pittig en bevallen echt een hel...en ik hecht me al aan het kind als het in mijn buik zit...ik zou het na een bevalling niet af kunnen en willen staan. Deels ook omdat het voor mij nog niet compleet is (maar voor mijn man wel ). Eicel donatie is voor mij anders, dat zou ik geloof ik wel kunnen (even los van alle medische handelingen, dat weet ik dan weer niet 100% zeker).

 

Draagmoeder zijn zou ik wel willen of mijn lichaam een derde bevalling trekt is weer een heel ander verhaal. (Ik krijg na de bevalling m geelzucht en extreme bloedarmoede) Mijn eicellen doneren zou ik absoluut niet kunnen.

 

Nee, ik denk niet dat ik dat zou kunnen. Eiceldonatie zou ik wel voor openstaan.

 

Ik zou het niet kunnen (hyperemesis gravidarum) en ik zou het ook niet willen. Zou toch als mijn kindje voelen.

Overigens zou ik het in dit geval ook niet voorstellen. Dat ze een miskraam heeft gehad kan toeval zijn. Bovendien moet je mensen ook hun eigen proces gunnen. Van 1 miskraam naar draagmoeder is een enorme stap.

 

Als het eitje niet van mij is en het sperma niet van mijn vriend dan zou het voor een optie kunnen zijn.
Ik zou het bijvoorbeeld voor vrienden van mij (homostel) wel willen doen.

Mijn vriend ziet het niet zitten. Hij vind het te risicovol met 2 (straks 3) jonge kinderen. Het is toch een aanslag op je lijf (fysiek, hormonaal en mentaal).

Toch, mocht het echt een keer ter sprake komen dan is mijn eerste reactie niet Nee.

 

Ik heb het overwogen, zeker nadat we zelf zoveel moeite hadden om kinderen te krijgen. Hoe mooi is het als je iemand daarmee kunt helpen.
Maar juist nu ik zelf kinderen heb, vind ik het emotioneel te moeilijk. Om een kind te dragen wetend dat je het af zult staan. Om te bonden maar toch ook niet. Om risico te lopen dat een bevalling mis gaat en mn eigen gezin dan achterblijft. Om nog een miskraam te krijgen voor een ander. Om een zwangerschap met zware fysieke wissel op mn gezin te doorlopen. Ergens vind ik dat jammer.. dat ik het blijkbaar niet zo in me heb.. maar ik kies wel eerst mn eigen gezin

 

Op dit moment zendt de VRT het programma draagmoeders uit waarin diverse draagmoeders een paar jaar zijn gevolgd door een documentairemaakster. Heel interessant om te zien wat de verschillende mogelijkheden zijn (een draagmoeder voor een vriendin waarbij kindje biologisch van die vriendin en partner is maar ook bijv een draagmoeder voor een Nederlands homostel waarbij zij ook eiceldonor is), en misschien ook voor jou interessant qua hun aanpak en de emotionele impact die het al dan niet maakt op de draagmoeders.

 

Ik zou beide niet kunnen, emotioneel gezien.