Corona angst

Ik heb er zeker last van. Ik ben nooit echt bang geweest voor het virus zelf.
Na Sinterklaas, was bijna iedereen besmet. Mijn ouders, broer, oudste neefje en ik.
Mijn dochter bleef (helaas) negatief.

Helaas, omdat ik het fijner had gevonden als zij het nu ook had gehad. Kunnen we straks weer een keer in quarantaine. En dat vind ik wel klote elke keer. Die onzekerheid. Of iets wel door kan gaan, want misschien zitten we dan wel in quarantaine. En ondanks dat ik best ziek geweest ben door corona, vond ik het mentaal het meest zwaar.

Ook de toekomst zie ik somber in. Die hele qr-maatschappij baart me zorgen. Maar vooral... waar gaat dit naartoe? Ik wil niet leven in een wereld vol lockdowns en waar je niet meer als mens gezien wordt maar als code.
Ik ben er van overtuigd dat dit het begin is van een totaal andere wereld.

 

Daar zit dus meer mijn angst. Dat mensen vooral aan hun eigen kinderen/kring denken en dan andere mensen met een probleem opzadelen. Want al die positief geteste kinderen missen misschien nu dus een kerst met oma en opa (in mijn geval een kwetsbare vader door copd en angst voor benauwdheid) met dank aan één iemand. Ja, de angst voor nog meer individualisme dus.

 

Hier totaal geen angst, ook geen kinderen die angstig zijn,maar dat komt ook doordat wij er relaxed in staan.

Ik weet dat ik nu mensen tegen de schenen schop maar ik schrik er echt van dat de angst van een ouder geprojecteerd wordt naar een 5 jarige die nu bang is om te knuffelen!!!!.
Dat je als volwassenen je niet eens jezelf kan vermannen en je je kind erin meesleept.

En waarvoor?
Voor een virus waar je misschien wel heel ziek van kan worden, met de nadruk op misschien.
En ook is het nogsteeds wie dan leeft wie dan zorgt.

Ik zit ook niet te wachten op geen smaak en reuk, maar als het me gebeurd, dat is het maar zo.

Ik schrik er ook van kinderen in isolatie zitten...
Als 1 van mijn kinderen corona zou hebben, gaat hij echt niet in isolatie, dat heeft hele grote gevolgen voor zijn gemoedstoestand en welzijn.
Ze zijn dan nog wel jong, maar ook als ze 12 zouden wezen zou er geen haar op mijn hoofd over nadenken om mijn kind in isolatie te doen.
Als ik een risicopersoon in huis zou hebben, dan misschien wel, maar dat weet ik niet.


Mijn kind baalde dat hij niet bij oma en opa mocht slapen van Mark.
Dus hem verteld dat hij gewoon mag logeren en dat Mark dat echt niet bepaald voor ons.
En opa en oma hebben ze met liefde uitgenodigd en woensdag gaan ze beide daar logeren.

Ik heb collega s die al een maand of 9 niet op hun oude niveau zitten qua gezondheid, conditie en nu nog steeds geen trap op kunnen lopen zonder uitgeput te zijn.
Heel vervelend, maar ook zij hebben zoiets van, tja, balen maar niks aan te doen .
Je leert ermee dealen.

Anders kan je helemaal niks meer.
Als je van de trap belazert en je nek breekt zit je ook met de gebakken peren.
De 1 heeft geen restschade (zoals mijn moeder ), de ander zit de rest van zijn leven in een rolstoel.
Dus dan maar geen trap meer lopen? Geen auto meer rijden, niet fietsen?

Nee,wie dan leeft, wie dan zorgt.

 

Wie zegt dat zoiets daadwerkelijk de angst van de ouder is.
Mijn kinderen zijn niet bang en toen mijn zoon zei "ik mag van rutte geen speelafspraakjes hebben" heb ik ook gezegd "rutte kan de pot op".
Maar ik vind dit een te harde, veroordelende uitspraak. Je weet niet wat de situatie is.

Toen ik dit topic las vond ik het mooi en hoopte ik dat het als een arm om de schouder kon zijn. Kijk, je bent niet alleen, ik ben ook bang.
En of de angst wel of niet reëel is, dat is niet aan een ander vanaf een scherm te bepalen.

Ik weet niet wat het jou doet om zo te reageren, maar ik hoop (oprecht) dat jij ook die arm om je schouder krijgt.

 

Ik ben niet bang voor corona, maar wel voor de ideeën die sommige mensen als gevolg daarvan krijgen. Het normaal vinden om iemand buiten te sluiten van de maatschappij omdat degene geen vaccinatie wil hebben.
Een paar jaar geleden had je met zulke denkbeelden nog net geen tbs gekregen, en nu vindt men het normaal. Ik vind dit een hele enge ontwikkeling.

Voor het virus zelf ben ik niet bang. Ja je kunt er flink ziek van worden, maar de kans is veel groter dat het virus zich als een verkoudheid uit. Zelf val ik dan wel in de risicogroep, maar heb wel ergere virussen en bacteriën overleefd. Soms ging dat gepaard met een ziekenhuis opname, soms moest ik een paar maanden herstellen, maar ik ben er altijd weer bovenop gekomen. Met corona zal dat niet anders zijn.

Voor de kinderen ben ik al helemaal niet bang. Alhoewel ze nu even geen corona moeten oplopen omdat de jongste volgende week geopereerd wordt.
De kinderen zullen absoluut niet gevaccineerd worden voor iets waar ze amper ziek van worden.

Ik heb dan ook niets met de QR code, maar omdat ik wel bang ben voor een verplichting, zullen wij wel voor een herstelbewijs gaan, mochten we hier thuis ziek worden.
Die code zullen we dan alleen in nood gebruiken (bijvoorbeeld om met spoed naar familie in het buitenland te vliegen).

Sinds het begin van corona knuffelen wij gewoon met familie en vrienden. En ik heb mijn kinderen ook nooit verboden om dat te doen.

Verder vind ik het ook triest dat er mensen wel bang zijn voor corona en al die tijd al in angst leven. Dat lijkt mij ook verschrikkelijk en niet vol te houden.

Wel merk ik dat er steeds minder onderling respect is voor elkaars gevoelens en mening omtrent corona. De verdeeldheid lijkt steeds groter te worden. Dit vind ik een hele zorgwekkende ontwikkeling. Men lijkt te vergeten dat mensen meer zijn dan hun vaccinatie status.

 

Waar haal je deze?
Dit zou wel eens de oplossing kunnen zijn voor mijn jongste.

Die heeft afgelopen periode bijna elke 2 weken een test moeten laten afnemen omdat hij anders niet naar school mocht.
Door nu blijkt dat hij voor zeer veel dingen mogelijk allergisch reageert en daardoor oa constant verkoudheid klachten heeft.
Hij wordt soms al panisch als hij denkt dat hij getest moet worden...

 

@goblins: Met ouders in een risicogroep en teveel overlijdens in de afgelopen jaren, hebben wij in het begin wel voorzichtig gedaan (doen we nog steeds trouwens, maar wel anders dan toen). De kans dat het bij hen ernstig zou verlopen was me/ons te groot. Mijn kinderen hadden (veel) meer gekregen als er (nog) iemand was overleden dan van een periode op een andere manier contact. Zo maakt dus iedereen zijn eigen keuzes en het een is niet beter of slechter dan het ander.

Kind in isolatie hebben wij dan weer niet gedaan. Sowieso geloof ik dat de kans op besmetting er al was voordat de ziekte zich uit (kan langer duren, maar hoeft natuurlijk niet). Dat ‘idee’ heb ik dus meteen de kop ingedrukt en toen het eenmaal zo was, hebben we dat dus ook niet gedaan. Binnen een week hadden we allemaal Corona. Bij ons verliep het gelukkig niet heel ernstig. We hebben een week of zes later wel nog steeds klachten, maar ook hier woog het psychische welzijn voor mij zwaarder (net als bij de situatie hierboven dus).

 

Eigenlijk geen angst.
We zijn voorzichtig, volgen de regels (de 1ne keer zijn we het eens met de regels en de andere keer niet) en doen gewoon wat de bedoeling is .

Bepaalde zaken eventjes beperken of niet doen (knuffelen bijvoorbeeld) heeft voor mij bijvoorbeeld niets met angst te maken maar met voorzichtig zijn.
Bij angst denk ik eerder aan niet durven buiten komen en uzelf opsluiten.

Wij hebben 1 iemand in de familie die tijdens deze pandemie tijd van vrij normaal naar heel angstig gegaan is.
Hijzelf zegt van niet, want hij heeft geen schrik voor corona maar zijn angsten liggen elders en mss vind ik die angsten nog erger, want gaan die nog weg. Kan je als je opgeslopt word door de complot kant ,ooit nog normaal nadenken?

 

Bang niet. We hebben als (wereld)maatschappij wel voor hetere vuren gestaan, ook dit komt wel weer een keer tot rust. We moeten er alles aan doen om onnodig overlijden te voorkomen, en zijn gezegend met mogelijkheden die oneindig veel groter zijn dan in de vorige grote pandemieen (dus laten we die ook vooral gebruiken!!!)
Ik word er wel een beetje moedeloos van, van lockdown naar maatregelen, en het virus is de wetenschap toch nog steeds een paar stappen voor.
Maar dan aan de andere kant he, het soort dingen wat je zou willen doen en niet zou kunnen, dat zijn nog steeds vooral de luxe dingen, de kersen op de taart in ons eerste wereld leventje.
Het is ontzettend zuur voor de mensen die hun onderneming niet normaal kunnen draaien.
Maar er komt water uit de kraan, de supermarkten liggen meer dan vol, we hebben een warm dakje boven ons hoofd, we kunnen zonder zorgen over straat en we kunnen bijna alles zeggen wat we willen.

 

Ik ben niet bang voor Corona. Wij hebben het gehad en overleefd. Zijn ook niet gevaccineerd, eerst kon het niet omdat we het net gehad hadden, daarna vonden we eigenlijk niet meer zo nodig en nu er zo over gedramd wordt weiger ik het simpelweg nog te overwegen.
Het enige waar ik nu nog bang voor ben is als ik het nog eens krijg er dan vast mensen zullen zeggen dat het mijn eigen schuld is, haha.

Mijn ouders en zusjes gezin zijn ook niet gevaccineerd en we houden ook geen afstand van elkaar. Ouders zijn wel 70+, maar die zijn er zelf ook niet bang voor Corona en hebben ook zoiets van: als het onze tijd is gaan we toch wel,is het niet aan Corona, dan wel aan wat anders.

Ik ben wel bang soms voor de ontwikkelingen in de maatschappij. De verharding, agressie en polarisatie. Hoe enorm heftig mensen soms reageren als je niet gevaccineerd bent.

Ook de maatregelen vind ik soms eng. De macht van de qrcode, de dreiging van een vaccinatieplicht, prikken voor kinderen. Het idee dat niet alleen wij maar ook onze kinderen misschien op den duur van van alles uitgesloten kunnen worden, omdat ze zich niet willen laten inenten tegen iets dat ze gehad hebben en waar ze niet ziek van zijn geweest. Zo’n bizarre gedachte dat dat zou kunnen gebeuren. Ik kan het dan ook niet echt geloven, maar ja, wie zou twee jaar geleden geloofd hebben dat we in de huidige situatie zouden kunnen belanden….

 

Hier hebben de oudste twee er ook wel een week of 2 last van gehad qua moeheid. Jongste amper. Man en ik hadden na 3 weken weer net zoveel energie als ervoor.

 

Dat laatste vind ik echt een beetje raar. Omdat je anders denkt over Corona wil niet zeggen dat je abnormaal bent geworden. Alsof je dan als gek verklaart bent. Hoe plaats je mensen in een hokje. Omdat jij anders denkt over Corona voldoe je niet meer aan de ‘normaal’ standaard. Wat is normaal dan?

 

Jij weet niet wat hij schrijft of hoe hij veranderd is natuurlijk.
Je vult vanalles in maar hebt daarvoor toch wel wat weinig informatie.

 

Nee geen angst. Ik denk dat als het virus gevaarlijk was geweest voor kinderen wel.

Ik ben sowieso niet echt iemand met hoge of diepe emoties. Ik ben positief progressief. Dus een beetje: gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.

Ik maak me meer zorgen over het geestelijk welzijn van veel mensen over de hele wereld.

 

‘Kan je als je opgeslokt wordt door complottheorieën ooit nog normaal nadenken.’
Ja waarom zou dat niet kunnen?

Ik vul niks in dit zijn je letterlijke woorden. Ook na een depressie met heel nare gedachten en ideeën kun je weer normaal nadenken.

Dit zijn nu dus de dingen die mij bang maken…
Waarom zou deze persoon nooit meer ‘normaal’ kunnen denken?

 

Ik vind het zo jammer om dit te stellen in een topic als deze. Waarom gelijk een oordeel? Wie zegt dat kinderen worden meegesleept, dat ouders zich niet kunnen vermannen?
Wat denk je dat het met een (klein)kind doet als opa of oma ernstig ziek worden en komen te overlijden waar ze een heel goede band mee hadden. Ik ben zuinig op mijn ouders, ze vallen beide in een risicogroep, en door mijn verleden heb ik een heel hoog verantwoordelijkheidsgevoel en die combinatie maken het zwaar. Maar mijn kinderen gaan gewoon naar school, naar vriendjes, naar sporten, alleen ik leg mijzelf veel beperkingen op.
Isolatie met de kinderen zou ik tot een bepaalde leeftijd ook niet doen, maar vanaf een bepaalde leeftijd kan je dit prima bespreekbaar maken en kijken of het haalbaar is. Dan heb ik het over middelbare school leeftijden, zeker geen basisschool leeftijden.

Ik ben zelf niet bang om het te krijgen, maar wel om het andere te geven. Ik vertrouw mijn lichaam niet meer nadat het mij in het verleden gigantisch in de steek heeft gelaten, icm allergieklachten is dat niet eenvoudig. Gisteren kerst gevierd met schoonfamilie, ik maak stapjes, maar ik herken veel reacties in dit topic.

 

Ah maar dat is dus omdat je niet weet wie hij is, hoe hij veranderd is en wat hij denkt en zegt.
Dus begrijpelijk dat jij het allemaal niet zo goed snapt wat ik zeg hoor, daarvoor heb je echt wel te weinig info.

 

Aanvulling: ik ben wel bang dat als we te weinig doen om het virus in te dammen, we uiteindelijk te maken krijgen met de Omega variant: enorm besmettelijk én enorm dodelijk.