Nou dat dus, zou niet willen ruilen hoor maar vind het ook echt krom en nu met zoveel te korte in de zorg. Sommige willen wel maarja als het je geld kost ben je gek als je het doet, snap ik ook maar bij mensen die samen zijn geld dat niet. Zou fijner zijn om het met elkaar te dragen☺️
OK... Maar ieder betaalt z'n eigen huis dan toch? Maar misschien is dat omdat ik door mijn moeder vroeger gedrild ben (wij allemaal thuis overigens) dat ik zelfstandig moest zijn en in staat moest zijn mezelf te bedruipen. Maar ik kan me voorstellen dat anderen andere keuzes maken.
Ja, dat is natuurlijk zo, maar voordat je uit elkaar gaat, betaal je samen 1 huis, als je dan uitgaat van 2 gelijkwaardige woningen aan wat je eerst met je 2en had, dan ga je toch allebei dubbel zoveel betalen? Volgens mij was dat het enige wat gezegd werd.
Oeh, wat pijnlijk herkenbaar jouw verhaal. Mijn vader had precies dezelfde argumenten. Maar ik ben flink wat ouder dan jij, en als mijn vader eerder weg was gegaan waren wij bij mijn moeder opgegroeid en ik denk dat we dan nog zwaarder beschadigd zouden zijn. In die tijd werden kinderen namelijk bijna automatisch aan de moeder toegewezen. Ik ben 4 jaar geleden finaal vastgelopen en zit sindsdien in therapie. Dus enerzijds ben ik mijn vader wel een beetje dankbaar dat hij is gebleven, maar dat heeft niet kunnen voorkomen dat zowel ik als mijn zus met veel schade zijn groot geworden. Ik heb helaas een partner gekozen die op mijn moeder leek. Ik was als het ware klaargestoomd voor de volgende narcist. Bij mij was scheiden de enige mogelijkheid om te gaan en te blijven leven. En ondanks dat het soms best pittig is om alleen te zijn, ik heb nog geen miliseconde spijt gehad van de scheiding.
Het kost je helemaal geen geld, deze mensen vinden het normaal om gratis geld te krijgen ipv ervoor te werken. Dat is een vangnet en geen recht maar wordt wel als recht verworven. Belachelijk in mijn ogen.
Mijn ouders bleven ook bij elkaar voor mij en mijn zusje. Ze leefden volkomen langs elkaar heen, met als ze bij elkaar waren (gezamenlijk vakanties bijvoorbeeld) een erg ongemakkelijke sfeer of discussies / ruzies. Ik heb heel veel jaren met mijn verjaardag als cadeau gevraagd of ze gingen scheiden. Uiteindelijk deden ze dit toen ik 18 was en zo snel mogelijk op kamers was gegaan. Om er niet en heel lang verhaal van te maken de conclusie, als het niet meer gaat zijn kinderen beter af met gescheiden ouders. Spreek ik uit ervaring met het ‘bij elkaar blijven om financiële redenen en voor de kinderen’.
Vooral de verdeling van de uitgaven… voor €600 aan huur heb je hier niks. Wellicht een tweekamer appartement in een kraakpand oid. Huren voor een eengezinswoning liggen hoger dan onze hypotheek.. maar dan uitgaven persoonlijke verzorging €71 per maand. Als je niet rond kunt komen is dit nogal een hap uit je budget waar behoorlijk op te bezuinigen is. Niet echt realistisch denk ik. Onderaan de streep misschien wel maar wonen voor 600€… ja wellicht na alle aftrekposten dan zou het kunnen. Als ik puur naar onze financiële situatie kijk zou 2600 echt wel haalbaar zijn. Betekend wel dat er flink bespaard moet worden, oa luxe auto de deur uit, abonnementen eruit, minder duur sporten, minder dure kleding etc Oh ja en vooral het sparen zou verleden tijd zijn. Dat doen we nu gewoon royaal. Verschil wel dat ik nog geen pubers heb.. Bijstand moeten ze imo minimaal houden om werken en zelfvoorzienendheid te stimuleren. Werken moet lonen en niet zoals hierboven beschreven staat zo min mogelijk werken om al je toeslagen maar niet kwijt te raken
Het zou ook totaal andersom kunnen he? Dat dit het laatste strohalm is voor ze de keuze tot scheiden maakt. Ze zal wellicht diep van binnen willen scheiden. Maar zichzelf op deze manier steeds toespreken. Als ze niet zou twijfelen of toch tevreden zijn in haar relatie zou ze echt geen mening van anderen nodig hebben.
Ik kom wel uit een relatie met emotioneel geweld. Al was dat niet dagelijks. Zelf had ik niet gaan scheiden als de sfeer gewoon goed was maar ik geen liefde zou voelen. Wel als de sfeer niet goed zou zijn of er ook geen sprake zou zijn van vriendschap.
Ik denk zelf wel eens dat bijstand/ bijzondere toeslagen tijdelijk moeten zijn. Ieder inwoner mag er in zijn leven X jaar gebruik van maken indien nodig en dan is het klaar. Dan gaan mensen nadenken en plannen maken.
Helemaal mee eens. Ik heb zelf een redelijk vergelijkbaar opleiding/werk traject als jij (incl PhD) en is treurig hoe lang je relatief 'weinig' verdient. Wat dat betreft kun je beter heel vroeg stoppen met studeren, en loodgieter of elektricien oid worden zijn behoorlijke stevige inkomsten en je genereert al tien jaar eerder inkomen.
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Ik erger me groen en geel aan de mensen die de hele dag gewoon thuis zitten, en hun handje maar ophouden voor geld. Iedereen kan in de problemen komen, en ja, die moeten allemaal geholpen worden. Maar tot een max van 5 jaar ofzo. Een collega van mij is gezond van lijf en leden maar een weduwepensioen. Die ontvangt ze nu reeds een jaar of 30. Ze mag nu niks meer verdienen anders vervalt haar weduwepensioen.... Ga lekker meer uren werken voor je geld ipv handje ophouden.
Ik heb alleen de OP gelezen en verder geen reacties maar ik zie het toch anders.. Mijn ex en ik hadden echt geen slaande ruzies constant maar om het nou gezellig te noemen bij ons thuis.. nee.. en regelmatig wel ruzies maar uiteraard altijd geprobeerd om dat te doen waar kind niet bij was. Maar kort samengevat was t liefseloos en ijzig geworden en was er vaak wel een spanning te voelen. Ik ga niet het hele verhaal uit de doeken doen, we zijn in de relatie allebei veranderd en door bepaalde beslissingen waar ik niet mee kon leven zijn wij uiteindelijk uit elkaar gegaan. Hadden we voor ons kind samen moeten blijven? Nee.. en waarom niet? Ik verdien meer dan dat maar bovenal verdiende mijn zoon ook echt veeeeeeeel meer dan hoe de situatie toen was. Een huis waar rust in en een fijne sfeer in is, een blije moeder en nog honderd andere dingen. Dingen die wij niet meer met elkaar konden regelen toen wij nog wel bij elkaar waren. Werd ik slechter van toen wij uit elkaar waren? Nee, absoluut niet zelfs. Het was niet zwaarder voor mij, ik deed altijd alles al alleen met zoon, het werd juist makkelijker omdat die ruis weg was. Ik ging er financieel zelfs op vooruit, er was rust bij mij thuis wat resulteerde in het feit dat mijn zoon positief verandere en wat resulteerde in het feit dat ik mezelf ook weer kon worden/zijn. Na ruim een jaar ben ik een soort per toeval mijn huidige partner ontmoet, ik was niet op zoek want ik vond het heerlijk alleen met zoon.. Maar nu zit ik in een relatie zoals dat hoort. Wederzijds respect, liefde, etc. En heb ik de mazzel dat mijn partner zorgt voor mijn zoon alsof het de zijne is en mijn zoon is echt dol op hem. Vind ik het voor mijn zoon dan helemaal niet vervelend? Ja, dat vind ik wel. Hij heeft er niet voor gekozen maar hij is wel degene die heen en weer ‘moet’ met een tas. Dat besef ik mij wel degelijk. Maar ik besef mij ook dat als wij nog bij elkaar hadden geweest ik een heel ander kind had gehad (in negatieve zin) en ik zelf ook echt ongelukkig zou zijn. En mijn ex ook. Wat bij ons wel heel erg helpt is dat ik toen wij net uit elkaar waren altijd het belang van ons kind voorop gezet heb en daarbij weg gelaten heb wat ik zelf van dingen vond. Dat was niet altijd makkelijk want je hebt zelf ook je mening en je emoties. Maar dat heeft er wel toe geleid dat mijn ex en ik nu beter met elkaar zijn dan toen wij in de relatie zaten. We kunnen goed overweg met elkaar en laten veel afhangen van onze zoon. We hebben wel een ‘regeling’ maar daarnaast kijken we ook naar wat zoon nodig heeft. Zo zou hij bijv vandaag eigenlijk oud en nieuw bij papa vieren maar hij zei gister toch liever hier oud en nieuw te vieren. En dat is dan vanuit alle partijen geen enkel probleem, sterker nog, papa komt hier straks nog ‘zijn’ vuurwerk brengen. Wij vragen ook regelmatig aan hem of hij nog vindt dat alles goed gaat, of we dingen anders moeten doen, etc etc. En 9 van de 10 keer geeft zoon aan dat t goed is zo en die ene keer dat hij het toch lastig vindt dan proberen we dat met elkaar op te lossen en dat lukt eigenlijk altijd.
Ligt ook een beetje aan de richting denk ik, maar ben het er mee eens dat lang studeren lang niet altijd loont. Daartegen over staat dat niet iedereen in staat is om te studeren, maar dat een loodgieter oid net zo hard moet werken voor zijn geld, dus waarom zou dat verschil perse zou groot moeten zijn?
Heb al 2 keer gereageerd maar dit is precies wat ik bedoel. Ruzie. Spanning op tenen moeten lopen zou voor mij ook einde verhaal zijn
@Summerbelle Ik heb niet alles gelezen maar als kind aan de andere kant van het verhaal had ik liever gehad dat mijn ouders waren gaan scheiden. Als kind voel je vaak ook dat er geen liefde is en je ouders ongelukkig zijn. Dat doet ook iets met je.
Daarnaast komen de kinderen er altijd slechter uit dan kinderen van niet-gescheiden ouders. Je moet ze ook nog eens missen omdat ze bij de ex zijn. Absoluut oneens. Wat heb je liever, kinderen die elke dag tussen ruziënde ouders zitten, tussen ouders die niet meer gelukkig zijn of de spanning voelen tussen hun ouders, of kinderen die gescheiden ouders hebben die normaal met elkaar omgaan omdat ze op tijd gescheiden zijn en daardoor in rust kunnen leven en opgroeien? Mbt werken als alleenstaande, voor alles is een oplossing en alles lost zichzelf ook gewoon op.