Hier bijna 37 weken zwanger van mijn 4e kindje. Ze verwachten (weer) een groot kindje, of in elk geval valt het gemiddelde nog enigszins mee, maar meet het buikje wel erg groot. Mijn eerste is te vroeg geboren, dus daar kan ik niet veel over zeggen. Maar de andere 2 kwamen iets over de 39 weken. De verwachting is nu dat deze dan ook wel weer rond die termijn zal komen. Ik heb echter al 3 mega zware langdurige bevallingen gehad bij de andere kinderen. Ik mag naar de gynaecoloog om mijn opties te bespreken en eventueel een inleiding. Dit omdat ze zeggen dat het buikje erg groot is en ik dan het protocol aan mijn hand heb om het kindje wat eerder te halen. Met hopelijk dan ook de uitkomst dat ze wat minder zwaar is. Maar de keuze is aan mij. Normaal ben ik eigenlijk niet zo van het forceren van een bevalling. Maar ik zie nog een groot kind ook niet zo zitten. En het klinkt ook wel aantrekkelijk om gewoon gelijk die wee-opwekkers erin te gooien en dan mijn bevalling eens wat minder lang te laten duren. Maar ja, werkt dat wel zo? Mijn andere bevallingen duurden van 2 tot 4 dagen. Ik was echt kapot zul je begrijpen. Het zou eens zo fijn zijn om gewoon 's ochtends te starten en 's avonds klaar te zijn. Maar misschien heeft mijn lijf gewoon sowieso wel die tijd nodig om tot volledige ontsluiting te komen? Dus ben ik misschien met een inleiding niet sneller af? Niemand kan dat natuurlijk voorspellen. Ik vind het ook fijner om thuis de weeen op te vangen en dan lekker in mijn eigen omgeving te zijn. Dat heb ik 3x mogen doen, maar is ook 3x geeindigd in het ziekenhuis, omdat ik gewoon op was aan het einde en mijn lichaam ook. De weeen waren niet meer sterk genoeg en het kind kwam er niet uit. Dus ik acht de kans best groot dat ik toch weer daar eindig. Is het dan slimmer om daar maar gewoon meteen te zijn? Ook al voel ik me thuis prettiger. Maar ja, als ik dan een dag eerder klaar ben is dat misschien ook fijn? Ik weet het gewoon niet! Hoe besluit je nou zoiets? Wat zijn jullie ervaringen met inleiden?
Lastig dilemma. ik zou niet denken dat de grootte van het kind uitmaakt voor de duur van de bevalling. Maakt misschien alleen wat uit voor de uitdrijving / pers fase. Maar dat is maar relatief kort gedeelte natuurlijk. hoe groot wordt je kindje nu geschat? Je leest vaak dat ze er toch aan het einde best naast zitten. 37 weken is nog best vroeg om te gaan inleiden. Op zich niet iets om echt na te streven als het niet echt medisch noodzakelijk is zou ik denken. ik denk dat je vragen lastig te beantwoorden zijn verder omdat je niet weet hoe je lichaam gaat reageren. Als je wel verwacht dat weeen opwekkers voor je zullen helpen om het te bespoedigen kun je misschien ook afspreken om als de bevalling zich aandient eerder naar het ziekenhuis te gaan? ben zelf wel ingeleid, maar dat was eerste en enige bevalling, dus geen vergelijkingsmateriaal. Enige dat je kunt doen is de opties goed doorspreken met de deskundigen denk ik. En misschien toch ook nadenken over een ruggenprik? Dat zou misschien voor jou een uitkomst kunnen zijn
Nee zeker niet bij 37 al inleiden hoor. De afspraak staat überhaupt pas bij 38+2 en dat is dan alleen nog maar een gesprek. Ik denk eerlijk gezegd niet dat ze er ver naast zitten met de schatting want ze waren allemaal groot.
dat klinkt al wat logischer ja, dan kom je waarschijnlijk richting 39 weken en dan is het al weer een ander verhaal. Ik denk dat de grootte niet heel veel zal uitmaken voor de zwaarte van het beval proces. Maar dat is mijn aanname obv mijn eigen logica. Die ene week a 1,5 week zal geen mega groot verschil maken denk ik. maar inleiding zou wel verschil kunnen maken. Wie weet. Zou alle voor en nadelen dan goed bespreken. Het blijft een lastige keuze. Doen wat goed voelt denk ik en dan niet meer twijfelen.
Ik ben ook ingeleid en was daar heel erg blij mee. Ook een groot kind en dan heb je gewoon al je kracht en en energie nodig. Als jij al 2 bevallingen hebt die maar liefst 2 tot 4 dagen hebben geduurd dan ben je gewoon op. En dan duurt je herstel ook veel langer. Je kunt er dan niet zijn voor de baby en andere kinderen omdat het herstel veel meer tijd kost. Nog los van de kans op ingrepen (knippen, fors scheuren of zelfs overgaan op de pomp of (dreigende) keizersnede doordat het te lang duurt of jij uitgeput raakt. Mijn ervaring is dat een kind gewoon klaar is maar alleen maar zwaarder kan worden. Bij een inleiding (zeker bij een 2e of volgende kind) mag je inderdaad verwachten binnen een dag klaar te zijn. Ze laten je trouwens gewoon met rust hoor. Er is niet continu iemand bij (tenzij je medicatie krijgt dan moeten ze erbij blijven). Dus rustig de weeën opvangen. Je kunt onder de douche en er zijn kamers met een bad. Of zet eigen muziek op etc. Ik zou het risico dus niet meer nemen. Ik heb zelf heel duidelijk verschil gemerkt met een snelle bevalling. Ik kon letterlijk het ziekenhuis weer uitlopen en had veel energie tijdens de kraamweek en daarna.
Hm dat viel dus eigenlijk wel mee bij mij dat herstel. Mijn eerste duurde 4 dagen, maar die was te vroeg en mocht er dus ook zo lang over doen, want dat was in principe beter dat hij later kwam. Wel een knip gehad, maar verder goed gegaan. Afgezien van de hel van de lengte van de bevalling natuurlijk. En mijn placenta kwam toen ook niet. Dus moest nog operatief. Maar ik was al snel weer op de been. De tweede en derde duurde zo'n 2 dagen. Wel allebei gescheurd, maar gelukkig verder niks aan de hand. Ook toen weer vlot op de been. Dus over het herstel maak ik me eigenlijk niet zo'n zorgen. Maar je slaat ook gewoon nachten over zo met die weeën als het zo lang duurt. Dan red ik het gewoon niet tot het eind. Bij de jongste hebben ze mijn vliezen gebroken en kwam ik in een weeenstorm en nóg was dat niet voldoende om het maar snel te laten vlotten en kwam ik alsnog in het zkh aan de opwekkers. Echt maar een snufje had ik toen nog nodig, maar toch. Maar ik wil ook weer niet gelijk aan de opwekkers als ze dan ook maar blijven ophogen tot ik in een storm zit en het dan nog steeds zo lang duurt... Dan ben ik liever thuis. En pijnmedicatie zie ik alleen zitten als ik echt niet meer kan. Ben op zich niet tegen medicatie, maar ik wil gewoon niet plat liggen. Ik vind dat zooo vervelend tijdens de weeën!
Alle drie mijn bevallingen zijn ingeleid (wegens niet-zwangerschapsgerelateerde hypertensie) ik heb geen ervaring met grote kindjes, ze waren tussen de 3515 en 3550gr bij geboorte. Mijn bevallingen waren allen zeer vlot, zonder enige complicatie en ik kijk er heel prettig op terug. Tuurlijk is bevallen geen hobby maar het inleiden ging dus meer dan prima, heb het in geen enkel opzicht als vervelend ervaren.
Ze hogen niet continu op hoor. Ze kijken hoe je lichaam gaat reageren en wachten per ophoging eerst 20 tot 30 minuten. Als je prima weeën hebt is er verder geen reden om op te hogen. Daarbij heb je hier zelf ook nog een stem in. Hetzelfde met pijnmedicatie. Dat krijg je alleen als je daar om vraagt en het mogelijk is. Echt niet standaard in een ziekenhuis. En er zijn ook in ziekenhuizen gewoon opties om te lopen, staan of bijvoorbeeld op de kruk te bevallen. Halverwege de bevalling in de auto en naar het ziekenhuis kan best vervelend zijn. Waar ben je bang voor bij een inleiding? Je kunt dit soort zaken vooraf goed bespreken met het ziekenhuis en ook in een plan laten zetten.
Haha ik ben 3x met zo goed als volledige ontsluiting nog naar het ziekenhuis gegaan omdat het thuis niet doorzette verder. En dat is ook nog een half uur rijden voor ons. Dus je kunt bijna zeggen dat ik het gewend ben haha. Nouja ben gewoon bang dat het tegenvalt. Mijn ideaal plaatje is dat het gewoon lekker thuis begint met een week of 38, en dat ik binnen een dag mijn baby heb, thuis, en dat ze een mooi gemiddeld gewicht heeft. Ik zie ontzettend op tegen weer zo'n uitputtingsslag. Ik heb het 3x thuis geprobeerd. Zelfs mijn te vroeg geboren zoontje mocht thuis. Maar het lukte gewoon niet. Je raakt dan toch ook wel het vertrouwen in je eigen lichaam kwijt ofzo. Dat ik het nu haast al opgeef van 'het zal toch wel weer niet lukken'. En met zo'n instelling is dat misschien ook wel zo. Ik wil dat niet, maar het is niet dat ik dat bewust doe ofzo. Het zit gewoon zo in mijn hoofd. Dus ergens denk ik dan van dan doen we meteen maar ziekenhuis en ben ik er ook eerder vanaf. Ik weet zeker dat ik een eigen stem heb en ben ook erg duidelijk in wat ik wel en niet wil. Maar ben in het ziekenhuis toch ook wel weer bang voor eerdere interventies. En tijdens die pijn ben ik veel eerder geneigd om te roepen dat de dingen me niet uit maken, zo lang dat kind er maar uit komt. Terwijl het me eigenlijk wel uitmaakt. En daarnaast vind ik het niet fijn dat het wederom een groot kind wordt. Ik ben hartstikke klein, pas 3 kilo aangekomen, en toch een groot kind. Geen diabetes. Ik snap er niks van. Maar ik vind mijn baby's dus echt groot na de bevalling. Zo'n 4 kilo. Voor de één niet schrikbarend. Voor mij wel. Ik heb er bij de jongste echt last van gehad. Ze was niet klein en schattig. Ze was gewoon dik en propperig. En natuurlijk was ze de wereld voor mij! Maar iedereen zegt er wat van. Ook in het ziekenhuis het personeel gedoe over een glucosetest. En dan na de geboorte al je familie, collega's enz, iedereen maakt opmerkingen van 'oh wat een flinke!' 'Oh wat is ze groot' enz. En ik kan heel dapper zeggen dat dat me niet kan schelen, maar het raakt me toch. Als je iets maar vaak genoeg hoort. Ik wil ook gewoon horen 'wat een mooi kindje' of 'gefeliciteerd met jullie gezonde dochter'. Zonder bijsmaak. En ik wil ook gewoon dat ze maatje 50 past. En dat klinkt misschien echt heel stom. Geen reden om in te leiden. Maar soms voelt het gewoon allemaal heel oneerlijk even ofzo. Hormonen...
Mijn laatste bevalling ben ik ook ingeleid en dat was veruit de meest prettige bevalling! Ik werd ook ingeleid ivm een groot kindje. De eerste was 4080 gram, vacuüm verlossing. De tweede was bijna 4,5 kg. Hij is geboren met een schouderdystocie. Wat een heftige bevalling was dat! Daarom mocht ik bij de 3e een inleiding omdat ze haar ook op meer dan 4 kg schatten met 40 weken. Met 38 weken ingeleid, want dan zou ze onder de 4 kg blijven. ‘S ochtends me gemeld in het ziekenhuis, daar bleek ik al ontsluiting te hebben dus hebben ze meteen de vliezen gebroken. Ik heb toen gevraagd om minimaal 2 uur te wachten of mijn lijf iets zou doen voor het starten van de wee opwekkers. M’n lijfwachten deed al iets, maar toch niet voldoende. Langzaam de wee opwekkers gestart en pas verhoogd als ik daar toestemming voor gaf. Op het moment dat ik echt ging merken dat de bevalling gestart werd en ik eigenlijk ook wel pijnstilling wilde had ik al volledige ontsluiting en persweeen. Ze hebben haar min of meer nog proberen tegen te houden om het niet te snel te laten gebeuren. Ze woog ruim 7 pond, alsnog dus een heel net gewicht. Voor mij was dit echt een droombevalling en heeft het m’n twee eerdere bevallingen helemaal goed gemaakt.
Oh dat klinkt wel fijn! Alleen ik zie wel dat jouw laatste een meisje was, die zijn natuurlijk over het algemeen al wat lichter natuurlijk. Maar nog steeds geen kleintje inderdaad. Maar super mooi gemiddeld! Hier overigens ook dat de jongste met de schouders vast zat. Gelukkig niks aan over gehouden maar ze moesten echt wel sjorren om haar eruit te krijgen. Dat wil ik ook liever niet.
Ik heb zelf geen ervaring met inleiden maar mijn schoonzusje wel. Ze heeft er meer dan 2 dagen over gedaan, liggend op een bed aan de weeenopwekkers Nu was het bij haar de eerste en had ze ook nog niks qua verweking of ontsluiting. Dus ik denk dat voor een vlot verloop bij een inleiding het misschien ook belangrijk is dat je lichaam er toch al een beetje klaar voor is? Maar ik reageer eigenlijk omdat ik helemaal snap dat je graag een baby wil die in maat 50 kan Ik zou ook graag eens een mini baby hebben die een aantal weken maatje 50 aan kan. Maar helaas kweek ik ook van die reuzebabys die na 1 week ook al uit maat 56 zijn
Bij m’n tweede zijn ze ook bovenop me gesprongen, aan m’n benen trekken en duwen, noodknop was al ingedrukt dus de hele kamer vol personeel en ik dacht op de moment echt dat ik andere kaartjes moest geen versturen. Dat wilde ik echt nooit meer meemaken. Ik zag daarom ook zo verschrikkelijk op tegen die bevalling. Gelukkig heb ik hele duidelijke afspraken kunnen maken in het ziekenhuis en had ik echt het gevoel de volledige regie te hebben. Als m’n eerste bevalling zo was geweest had ik die daarna ook gewoon allemaal thuis durven doen. Om 8 uur waren we in het ziekenhuis en om 19 uur waren we thuis met baby.
Met dit dilemma heb ik ook weken in mijn hoofd zitten malen omdat mijn eerste bevalling horror was. Ook grote baby. Daarom stond voor de 2de zwangerschap een inleiding ingepland op mijn eigen verzoek. Groei echo’s gehad, zou een gemiddeld kindje worden. Uiteindelijk kwam hij 1 dag ervoor zelf en hij bleek nog zwaarder dan mijn eerste kindje. Bevalling zonder toeters en bellen en complicaties. Druk gemaakt om niks dus. Maja dat weet je gewoon van tevoren niet…. Probeer voor jezelf uit te vogelen bij welke optie jij je het fijnst voelt en ga daarvoor. Ik vond het fijn om toch een eind datum zeg maar te hebben omdat ik niet veel verder wilde lopen dan uitgerekende datum en dat baby dan nog meer zou groeien. Maar goed ook achteraf…
Ja lastig! Ik ben beide bevallingen ingeleid, beide keren moest ik 2x een ballonnetje en konden op dag 3 met véél moeite mijn vliezen gebroken worden. Hou daar ook rekening mee.. dat vond ik mentaal erg zwaar beide keren. Eerste bevalling duurde 18 uur, tweede ongeveer 12 (weet ik even niet meer). Waarvan 11uur op 4cm hangen en het laatste uur naar volledige ontsluiting, ERG intens haha! Ik kijk goed terug op beide bevallingen
Ik heb 5 kindjes en bij de laatste die nu een jaar is door corona hoge bloeddruk gekregen en baby hoge hartslag Ik was 38+3 toen ik de keuze kreeg of medicatie of inleiden heb er een nachtje over geslapen en toch voor de inleiding gekozen met zweet in me handen ik was zo bang voor die weeën opwekkers ik heb duidelijk gezegd na het breken van de vliezen wil ik minimaal 5 uurtjes wachten op eventuele weeën opwekkers Nou zo gezegd zo gedaan met 38+4 mocht ik me melden en zeiden ze oh je hebt al 2-3 cm morgen breken we je vliezen want we hebben mischien geen plek Nou slapen kwam er niet van als ik dat wist was ik pas de volgende ochtend gekomen Me man was thuis en om 8u ineens ja we gaan de vliezen breken ik zei ho ho even wachten op me man hoor haha Nou toen bleek ik ineens krap 1cm te hebben snapte er niks van en was teleurgesteld toen kreeg ik 2x een vaginale tabletje en uiteindelijk rond 15u zijn me vliezen gebroken en zo uurtje erna begon me bevalling. Weeën volgde rustig op en toen had ik na een tijdje 5cm ontsluiting en binnen half uur persdrang direct erna is onze dochter geboren Ik kijk na 4 spontane bevallingen echt tevreden terug op de inleiding Maar dat is voor iedereen anders Ik zou denk ik niet voor 38 weken een inleiding doen Me dochter was 4050 kg met 38+5 Wens je een voorspoedige bevallen toe
Dat denk ik ook! Bij mij is bij alle 3 daarom ook een paar dagen van te voren een check gedaan en bij te weinig verweking/ontsluiting zou de aanpak anders zijn geweest. Ook ben ik op datzelfde moment gestript bij alle 3. Uiteindelijk is een ballonnetje oid niet nodig geweest en waren mijn inleidingen: 1e, 38+0, 3cm bij start, gelijk vliezen breken, totale bevallingsduur vanaf start 3u50min 2e 37+6, 4cm bij start, gelijk vliezen breken, totale bevallingsduur vanaf start 47min 3e 37+5, 2cm bij start, gelijk vliezen breken, totale bevallingsduur vanaf start 1u25min
Jeetje wat kort! Ik heb ook al 3 bevallingen gehad, allemaal spontaan begonnen. Je zou toch zeggen dat je lichaam er dan ook klaar voor moet zijn. Maar ik heb toch zeker wel veel meer tijd nodig altijd! Mijn lijf doet dat echt niet zo snel. En ik hoopte misschien met een inleiding dat het wel korter zou zijn. Maar ik verwacht echt nog steeds niet dat het in 2 uur dan klaar is ofzo. Denk dat elk lichaam ook anders is daarin.
Mijn eerste en tweede bevalling ingeleid. De jongste was ook te groot en moest eerder komen. Na 4 dagen gek#t met balonnen en gel was ik pas op dag 5 inleidbaar, of nou ja... eigenlijk niet... maar ze vonden het onmenselijk om mij langer te laten wachten. Dus toch vliezen gebroken. Schoot van geen kont op die ontsluiting, giga weeenstormen en dan 1 cm in paar uur erbij. En kind in nood. Hoera. Ruggenprik, weeenopwekkers omlaag, kind kon minimaal herstellen... ok gebeld voor spoedkeizersnede: toch besloten nog te wachten, weeenopwekkers maximaal en laatste cm ontsluiting handmatig opzij geduwd door de verloskundige. Ik ben mega uitgescheurd, ook inwendig. Maar hij leefde en werd naar de kinderafdeling geraced met een team. Ik herstelde goed! hechtigen deden mij niet erg zeer. Ik doe gewoon niet aan makkelijke bevallingen helaas. En ik ga nooit meer mij laten primen als ik geen ontsluiting heb al of verstreken bmm. Mijn lichaam is ook niet gemaakt om te bevallen ofzo Als mijn lijf niet klaar is om te bevallen, ga ik niet weer inleiding in dus. Bij de oudste had ik al 2 cm ontsluiting, dus ballon gaf laatste zetje. (En t gekke is wel dat ik beter terugkijk op bevalling jongste dan oudste, ik had bij de oudste een paar chagrijnige zusters die baalden van de volle planning en t idioot vonden dat ik er op vrijdag voor het weekend in was gezet want ik had geen medische nood.... en een heks van een oude vk die vond 'dat ze wel wachtte tot ik weer normaal kon doen en haar een hand kon geven en zich voor kon stellen. Ik had een zware wee toen ze naast mij stond dus kon even niet rechtop zitten.... bij de jongste een warm bad aan zorgpersoneel, mijn man die mocht blijven in de nacht van opname omdat ze gel inbrachten. Bij de oudste werd mijn man eruit gezet vrij vroeg: ik had continu weeen en was eenzaam en lag met 4 vrouwen op zaal... )