Ik werkte een paar jaar geleden voor een kinderkledingwinkel op het hoofdkantoor. Toen kreeg ik een mevrouw aan de telefoon met een klacht. Over een Vingino boxertje. Ze noemde het: slipje. Ik kon niet meer normaal praten. Heel erg maar ik kreeg de slappe lach erom. Ik heb tegen die mevrouw maar gezegd dat mijn collega van de stoel af viel en dat ik daarom moest lachen. Maar het feit dat je een boxershort van een kind van 6, slipje noemt… ik moet weer lachen nu ik dit schrijf
' Daar vind ik wat van...' En dan een stilte laten vallen. Oehh tenenkrommend hoor. Hou je mond of zeg duidelijk wàt je er van vindt.
Ik moet bij slipje altijd denken aan kleine roze kanten onderbroekjes voor p*rnoactrices die met 2 paardenstaartjes in hun haar net doen alsof ze 6 jaar zijn. Ik vind het dus iets seksueels hebben maar niet op een gezonde manier zeg maar Zeg dus maar gewoon onderbroek of boxer...
Zo’n soort beeld heb ik er ook bij. Ik vind het idd ook een vreselijk woord, en helemaal als het over het ondergoed van een kind gaat.
Oh ja, herkenbaar, en dan nog ‘kijk, het werkt’ zeggen als ze van mijn kinderen een blik kregen van ‘waar heb jij last van’?
Ik was met Ies laatst bij de Aldi en toen vroeg ze of ze ‘even daar’ mocht zitten. Dat ‘daar’ was een bankje naast de kassa waar ik stond. Maarrrr, een bankje aan m’n verkeerde kant. Zeg maar aan m’n rechterkant; het oog waar ik niks mee zie. Had ik alles ingepakt, lopen we naar de auto, zegt ze heel zacht dat er een man met z’n tong klakte en in haar wangetje kneep… Ik voelde me zó schuldig! Ik had nooit goed moeten vinden dat ze daar ging zitten. C zei: ‘die man had dat nooit moeten doen’ maar ja, ik kon wel janken. Heb maar afgesproken met haar dat als er iets is dat ze niet leuk vindt, ze me heel hard (of papa) roept Dat heb ik natuurlijk wel vaker gezegd maar ze was het door de schrik vergeten. M’n arme Iesepoes.
Doet me denken aan een persoon in ons leven die niet gelooft in stoornissen. Onze zoon heeft autisme maar hij vond dus van niet. Toen zoon 2 jaar was of zo zat hij mijn zoon uit te dagen. Met zijn vinger knippen, in zijn beeld gaan staan, dat soort dingen. Ik vroeg hem op te houden en op datzelfde moment kijkt zoon hem even aan met ook zo’n blik van ‘waar heb jij last van?’. Waarop de persoon roept: “Zie je! Hij keek me aan! Hij is niet autistisch!” sommige mensen....
Ja!!! En wat ik nog erger vind: het woord string wanneer het totaal onnodig is. Bijv hier op het forum: “Ik vond net een drupje bloed in mijn string, wat kan dat betekenen?” Echt stop. Het is niet relevant of je een string, hipster, oma-onderbroek, whatever, draagt. Dat woord klinkt zo viezig.
Iertje, Voel je niet schuldig hoor, je kunt niet alles voorkomen. Al is het wel rot dat zulke dingen gebeuren. Hoe zou die man het gevonden hebben als jij naar hem ging zitten klakken en in zijn wangen kneep. Vast heel ongepast, maar andersom doen mensen wel raar tegen kinderen, alsof dat zo anders is. Met mensen die aan mijn buik zaten tijdens mijn zwangerschap, deed ik hetzelfde terug en dan keken ze me verward en geschrokken aan.
Te erg! En soms ben je zelf zo verbouwereerd dat je niet eens meer wat weet te zeggen op zo'n moment. Toen mijn schoonvader wist dat mijn zoon hoogbegaafd was, ging hij meteen allemaal moeilijke sommen aan hem vragen, want 'hij is toch zo slim?’ Eh, hij was getest door een professional, dan hoef je dat niet zelf nog even te 'testen'. Vooral als je duidelijk niet weet wat het inhoudt.
Nee weet ik. Lief van je. Ik heb een keer de hand van een omaatje (ja echt ) weggeslagen toen ze aan m’n buik zat waar Ies in zat Reflex of zoiets
Ik wist het ook niet goed. Het was ruzie maken (en daarmee het verjaardagsfeestje verpesten voor iedereen) of beetje knikken en de rest van de avond die persoon negeren. Zo stom ja dat ze dan gaan testen. Iemand die kleurenblind is vragen ‘wat is dit voor kleur? En dit?’