Hallo, Wij zijn sinds kort zwanger (6weken) en nu zit ik er erg mee dat ik dit ook zal moeten vertellen aan mijn ouders waar ik een jaar geleden het contact mee verbrak ivm alles wat er allemaal is gebeurd. Dit is eindelijk nu rustig, maar nu word van andere uit verwacht dat we dit toch wel echt aan hun moeten vertellen, met een kaartje of een belletje. Ik wil dit eigenlijk niet maar voel me wederzijds ook wel weer verplicht. Het moeilijke is dat ik ze nu eindelijk zover heb dat ze me niet meer lastig vallen. En als ik nu contact zoek ben ik bang en weet ik ook bijna zeker dat hun denken dat alles weer oke is. En we weer contact zouden willen. Wat absoluut niet zo is! Hoe zouden jullie dit aanpakken ? Ik heb hier veel stress van en ben dan weer bang voor de gezondheid van ons kindje. Ik zou dit zo wiezo pas aan hun vertellen als ik wat langer zwanger ben. En vaak denk ik ook ze horen het maar van anderen.
Gefeliciteerd! Als jullie geen contact hebben en jij staat daar 100% achter zou ik het ook niet vertellen. Wellicht na de geboorte als dit dan goed voelt.. Maar denk nu vooral aan jezelf en de baby.
Gefeliciteerd!! Als jullie geen contact hebben hoef je het ook niet te laten weten vind ik. Helemaal niet omdat ze jullie nu met rust laten. Dit zou namelijk een goede reden ( in hun ogen) kunnen zijn om te doen alsof er niets is en dat jullie wel weer contact zouden willen. Jullie beginnen tenslotte met contact opnemen. Denk vooral aan jullie zelf. Waar jullie je goed bij voelen!
Gefeliciteerd met je zwangerschap! je bent ze niks verplicht. Doe wat goed voelt en laat je niet onder druk zetten door anderen.
Wij hebben jaren terug het contact met de schoonouders en hun kinderen en aanhang verbroken. Het waren gewoon hele nare mensen, dat hele gezin was zo giftig. Uiteindelijk raakten we zwanger en was mijn overtuiging dat ze het vanzelf dan wel via via zouden horen maar ik zei al maak svp geen slapende honden wakker want een kind... dan willen ze vast spontaan weer contact. Mijn man had hier zo erg moeite mee dat hij toch in een vroeg stadium (zoals jij) een brief gestuurd heeft. Wij zijn de complete zwangerschap gestalkt. Ze stonden ook continu ongevraagd op de stoep, zijn een aantal keer ons huis binnen gedrongen, hingen om het huis, stuurden continu kaartjes en cadeautjes. Het was gewoon heel - erg - naar. Mijn man was alleen maar daarmee bezig en heeft uiteindelijk een zware depressie gekregen door de stalking. Was totaal geen vader voor z'n kind. Nu laten we helemaal niks meer horen al jaren niet meer. Ze horen via via het nieuws want met de rest van schoonfamilie hebben we normaal contact en alles woont in 1 dorp dus je houdt het niet tegen. We worden nog steeds gestalkt zodra er weer nieuws is maar in veel mindere mate. Voordeel is dat ze nu zelf 4 kleinkinderen hebben dus zat afleiding. Maar ze vinden dus dat ze het recht hebben hun kleinkinderen te zien want hun zijn de opa en oma. Ik weet niet wat de reden is van het verbreken van het contact maar mocht het ook te maken hebben met een giftige situatie zou ik heel huiverig zijn. Je kunt niet voorkomen dat ze het via via horen, maar ze zelf een handreiking doen door het te vertellen..... en buitenstaanders kunnen zoveel vinden. Zij zijn niet opgegroeid met jouw ouders dus Zij weten nog de helft niet van de situatie. Zij mogen helemaal niet oordelen. Succes!
Als ik het zo lees en juist interpreteer, heb je bewust geen contact meer met je ouders en heeft het bovendien veel moeite gekost om op het punt van écht geen contact te komen. Van wie moet je hen inlichten? Je moet namelijk niets en bent niemand iets verschuldigd. Enkel als jij (jullie) zélf vinden of voelen dat jouw ouders inlichten als de juiste stap voelt, dan is het de juiste stap. Als jij geen contact wil, hoef je hen niet in te lichten. En natuurlijk van harte gefeliciteerd!!
Je moet helemaal niets en zeker niet als je er zelf niet achter staat. Mijn moeder weet ook niet dat ik een dochter heb en zwanger ben. Gaat haar ook geen klap aan. Tegen mij is ook wel gezegd ze is en blijft je moeder maar voor mij heeft ze nooit als moeder gevoeld dus waarom zou ik dit met haar moeten delen. nogmaals niet doen als het voor jou niet goed voelt een ander mag dat ook niet voor jou bepalen.
Ik zou het niet doen, tenzij jullie zelf de band willen herstellen. Het is nooit te laat dus het kan later alsnog, als het dan wel goed zou voelen.
Als het jou zoveel stress op levert en je staat hier zelf achter, dan zou ik het zeker niet vertellen. Kies voor jullie gezinnetje!
1. Je moet niks... 2. Je hebt zelf gekozen voor geen contact wat je blijkbaar veel moeite en energie heeft gekost. Een zwangerschap en baby kost ook heel veel energie en tijd. Wil je die energie die je in je gezin kan steken verdelen over je gezin en het contact met je ouders ? 3. Als jij zelf niet de behoefte hebt het te vertellen zou ik het zeker niet doen. Wanneer er bij jou een stemmetje in je hoofd het toch wilt vertellen kan je altijd overwegen of je verwacht dat het je gaat helpen of de situatie lastiger maakt. Succes
Je moet helemaal niks! Het enige wat je moet is doen waar jij je goed bij voelt en je niks laren opdringen door anderen!
Ik herken je twijfel, heb hetzelfde gehad. Ook contact verbroken en toen ik zwanger raakte toch het gevoel hebben dat ik het moest vertellen. Ik heb het toen toch gedaan. Hopende op een beter contact daarna, maar dat gebeurde niet helaas. Wat er voor mij nooit was, was er voor m’n dochter ook niet. Ze tonen geen interesse in haar en laten nooit wat van zich horen. Ik heb het hier best moeilijk mee gehad een tijd. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om hun ook net zo weinig te vertellen als dat zij ons vertellen. Alleen de verplichte nummertjes nog bij de feestdagen. En eigenlijk is dat al teveel, maar ik krijg het ook niet opgebracht om alles weer te verbreken. Op de een of andere manier voel ik me dan de schuldige die mijn ouders het contact met mijn kinderen ontneem. Al interesseert t ze geen bal volgens mij. Maar ik heb nu nog het gevoel: ze kunnen me niks verwijten, dit is hun eigen keuze. Deze zwangerschap m’n moeder verteld dat ik zwanger was met 8 weken, omdat ze me toevallig beleefd belde voor m’n verjaardag. Ze leek het niet bijzonder te vinden en zou ‘het nieuws’ aan mijn stiefvader en broertjes vertellen die nog thuis wonen. Ik heb van niemand van hun ook maar iets gehoord, niet eens een appje met gefeliciteerd. Niks, nul. Dat was weer een grote teleurstelling voor me. Voor mij is het alleen maar weer de bevestiging dat ik zo min mogelijk energie in het contact moet steken, want ze gaan er toch niet zijn. Het blijft een gevoelig punt, als ik voor mezelf zou kiezen dan had ik ze weer uit mijn leven moeten bannen en niks laten weten. Maar dan ben ik degene die weer de verwijten krijgt, dus ik hou me maar gewoon op de achtergrond. Zo gaat t al jaren rustig… Succes met je keuze, het is niet makkelijk…
Je moet helemaal niks. Als je het niet wilt lekker niet doen. Ze horen het dan vanzelf van iemand anders