Alleenstaand en gaan voor een tweede?

Hoi. Ik zit in een fijne fb groep jij en ik na het bam traject.

Helaas is hier een tweede niet gelukt tot groot verdriet.
Ik heb zelf een fysieke/functie beperking. Maar ondanks dat was de wens toch de groot. En ik had mij ingesteld op nog eens 4 pittige jaren.

Ik zou opschrijven wat de voor -en nadelen zijn.

Kan je een huishoudelijke hulp betalen?

Krijg je wmo voor je dochter? En zo ja kan je dat inzetten voor extra ondersteuning?

Boodschappen kan je laten bezorgen.

Ik heb een gastouder. Ik vind dat flexibeler. Je kan ook kiezen voor een gastouder bij jouw thuis.

 

Moet de vraag per se nu beantwoord worden? Ik twijfelde zelf erg over de 3e en die vraag heeft mij doen inzien dat ik ook mag wachten met het beantwoorden van die vraag. Ik had de tijd nog qua leeftijd om te wachten. Blijkbaar was de wens er wel maar de timing niet juist. Teveel mitsen en maren zoals ik ook bij jou lees. Als je de ruimte hebt om te wachten kan ik je dat als tip meegeven. Probeer het voor nu los te laten.

 

Hier ook een alleenstaande moeder. Heb een zoontje van 5,5 en ben nu bijna 39 weken zwanger van de tweede. Ben bijna 42. Persoonlijk was ik heel lang nog niet toe aan een tweede: vond de eerste alleen behoorlijk pittig en herken heel erg wat je zegt over een netwerk hebben maar dat dat niet hetzelfde is als in de praktijk daar dan ook een beroep op (kunnen) doen anders dan je ouders. Ook voelde het heel lang als hoofd tegen hart: 1 was op een gegeven moment - toen hij ouder werd - goed te managen, en kreeg net weer wat vrijheid terug, 2 zal echt wel zwaarder zijn; moest ik dat überhaupt wel willen.

Toen ik 40 werd kwam het gevoel een tweede te willen wel heel sterk naar boven. Dacht zeker niet zeeën van tijd te hebben; was me goed bewust van dat het met 40 al lastig genoeg kan zijn om nog zwanger te worden. Maar helaas bleek aan de start van het traject dat ik al tegen de overgang aan schurkte. Dus kansen leken verkeken en gek genoeg kon ik daar wel vrede mee hebben, dat de beslissing voor mij gemaakt was door mijn lijf. Mocht toch aantal keer IUI proberen in natuurlijke cyclus en bij laatste poging geheel onverwacht alsnog zwanger.

Natuurlijk ben ik heel dankbaar en blij, maar zie zeker heel erg op tegen de komende tropenjaren en ben zelf heel blij dat mijn zoontje al wat ouder en veel zelfstandiger is. Hoewel ik het wel jammer vind dat het leeftijdsverschil zo groot is dat hij er geen speel kameraadje aan heeft.

Ik denk dat de drive om een kind te willen of niet gebaseerd is op een heel sterk gevoel en daardoor moeilijk met ratio weg te redeneren is. Als je dat gevoel nu al sterk is gaat het ws niet zomaar weg. En in de praktijk zijn het zware jaren maar voor veel dingen zijn praktische oplossingen zoals hierboven aangegeven. En uiteindeljk komt ook aan die zwaarste tijd een einde.

Succes met je beslissing! Het is geen makkelijke.

 

Wat superleuk dat je aan een 2e denkt @Eevie82! Wat ik in mijn omgeving wel gezien heb is dat meestal een 2e er makkelijk "bij" kan in je sociale omgeving. Mensen die nu je 1e op willen vangen vinden vaak je 2e geen probleem, of er nou 1 of 2 oferde vloer is. De kans op een kindje met hetzelfde probleem is nihil he. De kans dat je nu een gezond kindje krijgt is vele malen groter dan dat er weer problemen zijn. Toch kun je nooit uitsluiten dat er niet later een keer wat gebeurt. Volg vooral je gevoel denk ik, praktische zaken zijn op te lossen.

 

Ik kan nog niet zeggen hoe het is. Ben nu 20 weken zwanger van de 2e. Vond het qua leeftijd ook niet handig nog lang te wachten (plus wat vruchtbaarheidsproblemen) dus het werd alles of niets. Zwangerschap is een hel en ik moet nu veel beroep doen op anderen om te helpen met de zorg voor mijn dochter. Dat is niet leuk, maar het loopt gelukkig wel allemaal.
Qua opvang straks met twee kinderen merk ik nu al dat het wel anders is, op een kind passen is toch wel anders dan op 2 kleintjes. Dus het zal wel nog zwaarder worden.
En toch kan ik niet wachten tot straks ook de tweede er is. Hoeveel dingen ik ook nog tegenaan ga lopen, dit kindje is oh zo gewenst en het lijkt me heerlijk straks twee van die kleintjes te hebben.

 

Ik vond de keuze voor een 2e ook wel moeilijker dan voor de eerste.uiteindelijk heb ik er wel voor gekozen.

Mijn kinderen schelen net 2 jaar en pfff wat een heftige jaren vond ik deze laatste 2. Ik herken me niet in wat heidezicht zegt. Ik heb ook wel een aardig netwerk, maar 2 kinderen zijn toch lastiger om even kwijt te kunnen dan 1 (En sowieso met de corona periode). Eigenlijk zijn het vooral m'n ouders die veel op zich nemen. Dat vind ik best lastig soms. En ik heb nu nog regelmatig dat ik echt rust moet nemen en opvang nodig heb met nieuwe sprongetje, gebroken nachten etc.. Ik weet natuurlijk niet hoeveel je nu werkt, opvang hebt enz. Maar ik vind het best wel zwaar soms. Wou dat ik misschien ook gewacht had tot de oudste wat meer begreep van een baby erbij. Baby en peuter van 2 was best heftig zeker de eerste tijd.

Nu wel toch de twijfel voor een 3e, maar ik zie voor alsnog, na de 2e misschien iets teveel tegen. Maarja die leeftijd....

 

Ik zou deze wens voorlopig loslaten en je richten op je kind. Die is nog erg jong en heeft zo te lezen best wat extra zorg nodig. Daar zou ik alle tijd en aandacht aangeven zeker aangezien jij het alleen moet doen. Je kunt niet van anderen verwachten dat je continu op hen terug kunt vallen. En dat zal bij een 2e waarschijnlijk vaker voorkomen.

Ook worden grootouders natuurlijk ouder en kunnen wellicht niet meer of vaker opvangen. Ook afhankelijk van hun eigen leven, gezondheid etc.

Vraag je ook af of je huidige kind toe kan met minder tijd en aandacht als jij een baby hebt. Je hebt immers geen partner die je dagelijks kan ondersteunen en netwerk is er niet altijd. Een baby kost natuurlijk veel tijd en energie en kan niet even wachten omdat jij met het andere kind bezig bent.

 

Vooropgesteld geloof ik echt dat alles altijd wel los loopt. Maar ik zou, zeker na de zware ervaring die je hebt gehad met je meisje, zorgen dat het zo leuk en optimaal mogelijk voor jezelf is dit keer, in plaats van heel erg stressvol. Dus ik zou het bespreken met je ouders, met je huisarts/kliniek waar je onder behandeling was of bent, e.d.. Vaak kom je pratend ook wel goed achter wat je echt wil/denkt/voelt.

Fijn om te lezen dat het goed met haar gaat naar omstandigheden, heb toen erg met je meegeleefd.

 

Ik ben een bewust alleenstaande mama en sinds dit jaar mama van twee jongens. Wat ik je mee zou willen geven is dat ik erg blij ben dat ik gewacht heb tot de oudste 3 was. Ik vind het af en toe pittig met twee in m’n eentje, maar als de oudste nog jonger was, was het nog zwaarder geweest. Ik heb totaal geen spijt en geniet er veel van om te zien hoe m’n jongens steeds meer naar elkaar groeien en nu al echte maatjes zijn. Ikzelf heb geen familie die hier wonen, ze wonen allemaal in het buitenland maar heb wel vrienden die er wel voor mij zijn, al moet ik toegeven dat ik niet snel om hulp vraag. Alleen als het echt niet anders kan
Wat ik wel vaak een grote uitdaging vind met twee in m’n eentje is als ze allebei snachts wakker worden, dat is dan een beetje stres maar verder bevalt het mij allemaal goed.