Voor de kinderen: papa Zelf: Jes, liefje, fluf of dukkel Naar vrienden/vriendinnen/familie: gewoon zijn naam Bij afspraken: Partner Ik heb wekelijks gesprekken met hulpverlening en zij noemen hem vaak: je man. Vind ik prima, ga het niet elke keer verbeteren. Zijn 8,5 jaar samen en hebben drie kinderen samen. Geen geregistreerd partnerschap.
Ik noem mijn man, mijn man of zijn voornaam. tegen de kinderen zeg ik vraag maar aan papa. tegen mijn schoonzus heb ik het over haar broer, bij ons neefje over zijn oom. tja. zoveel functies, zoveel namen...
Zo hebben we alles goed geregeld. Voor ons heeft trouwen geen toegevoegde waarden. Waarom zou je 'stiekem' of zoals vroeger 'op maandagochtend' trouwen, als geregistreerd partnerschap de zelfde lading dekt? Wat is voor jou (gevoelsmatig) het verschil tussen trouwen en geregistreerd partnerschap?
Ja, maar ook mijn eigen naam gehouden.... volgorde: meisjesnaam-man z'n naam. Ik heb mijn man zijn naam aangenomen om de zelfde achternaam als mijn kinderen te hebben. Mijn meisjesnaam hoort bij mij.
Ik zeg man of voornaam. Man vind ik ook nog steeds gek/volwassen, behalve als ik praat met mensen die ouder zijn dan ik of die ik niet ken Dan maakt het ineens niet uit ofzo, heel maf eigenlijk. We zijn 5 jaar getrouwd en ik ben in de 30 en hij bijna 40.
Wij zijn getrouwd en ik noem hem gewoon mn man of voornaam bij bekenden. Ik heb zijn achternaam aangenomen en mijn achternaam is op papier nergens meer te bekennen en daar ben ik vooral blij om omdat ik een andere identiteit als mijn kinderen heb. Ondanks dezelfde achternaam zorgt dat al vaak genoeg voor verwarring en gedoe. Voor mij was het vooral een praktische keus. Ik vind het wel raar als mensen hun partner 'man' noemen terwijl ze niet getrouwd zijn of zichzelf met achternaam van hun partner voorstellen terwijl ze die niet hebben. Dat maakt het allemaal toch ingewikkelder dan dat het is? Maar trouwen is voor mij ook niet echt iets bijzonders. Het moet vanuit mijn geloof om bijv samen te wonen etc maar ik heb er geen romantisch beeld bij dat het dan echt voor altijd is ofzo. Het is wel onze bedoeling natuurlijk maar er kan ook wel een tijd komen dat ik/we anders denk/denken.
Voor ons staat trouwen voor mooie kleding, mooie auto, een dag met alles erop en eraan, en dat kost veel geld (ja je kan het zo duur maken als je zelf wilt, maar ik ken m’n man en mij, alles wat wij willen daar hangt een flinke prijskaart aan), en dat heb ik er niet voor over. Vandaar geregistreerd partnerschap.
Voor mij persoonlijk zou ik geen GP willen. Als dat, om redenen die anderen hier noemen, aan de orde zou komen dan zou ik willen trouwen. Ik weet niet, voor mij voelt het dan ‘echter’ of zo. Slaat nergens op misschien maar als het dan qua wet oid niet uitmaakt dan liever trouwen. Ik hoef niet heel groot te trouwen. Been there done that. Met een Indiase jurk, taart, band en 300 mensen en zo Dat wil ik niet nog een keer. Ik zou heel graag nog een keer trouwen maar dan is klein ook prima. Ik ken wat mensen die stiekem getrouwd waren of op maandagochtend. De ene omdat ze dat een leuke verrassing vonden naar vrienden en familie (wat overigens totaal niet gewaardeerd werd maar dat is een ander verhaal ) en de andere voor het makkelijke op maandag.
Man. De partner van mijn schoonmoeder, lees 75 jaar noem ik dus partner. Daar vind ik vriend zo raar bij staan op die leeftijd.
Me ventjuuh Haha nee gekkigheid. Gewoon mijn man bij mensen die ik niet/amper ken, want we zijn nou eenmaal getrouwd. Anders gewoon bij zijn voornaam. Tegen ons zoontje zeg ik papa
Voor mij is iemand pas zijn man of vrouw na een huwelijk (of geregistreerd partnerschap). Daarvoor is het je vriend(in) of je partner. Dat staat volkomen los van de leeftijd maar geeft de status van de relatie aan. Ook mensen van 80 kunnen bijvoorbeeld nog spreken van mijn vriend. En onderling gebruik je elkaars naam of vader/moeder naar je kinderen toe.
Ik had een collega vroeger en zijn vrouw had een (vond ik) heel ingewikkelde naam. Ik vroeg toen hoe hij haar noemde en of hij ook een afkorting gebruikte. Toen zei hij: ‘O, ik noem haar zo en zo en zo. O ja; of gewoon ‘k*twijf’ Die manier waarop, ik lag bijna over m’n bureau heen van het lachen
Ik heb bij ons trouwen de achternaam van mijn man aangenomen, formeel is mijn achternaam Achternaam man - Meisjesnaam. In de praktijk gebruik ik alleen de achternaam van mijn man en zie ik beide namen alleen op post voorbij komen
Hier GP, maar het is gewoon mijn man. Ik zeg ook altijd dat we getrouwd zijn, omdat het gewoon hetzelfde is minus het ja-woord. Als je dat zelf organiseert is het dus gewoon trouwen Ik heet ... meisjesnaam - achternaam partner. Vind het te raar om ineens je naam te veranderen. Ik heet toch gewoon hoe ik heet? Maar wilde zijn naam wel erachter vanwege de kinderen. Vind het wel leuk als je zo één familie bent
Even een ander geluid: Soms, als ik het niet verwacht en we beiden ons eigen ding aan het doen zijn (chillen op de bank, koken etc) zegt hij soms ineens uit het niets: "Toch, lekkere sloerie van me?" Ik moet er elke keer nog steeds om lachen, en antwoord vaak met iets als "Tuurlijk, gore klojo" Laatst tijdens het boodschappen doen hoor ik ineens heel zachtjes "sloerie" en dan sis ik heel zacht terug "klootzak" Is trouwens niet seksueels ofzo, meer een grapje wat lang terug gaat Edit: ik lees nu wat terug en zie nog een paar van zulke berichten, niet echt een ander geluid dus