Zorgen om kind beheersbaar houden?

Lastig hoor Toen ik met onze oudste in die situatie zat schreef ik vrijwel dagelijks over wat mij bezighield. Het konden korte ‘dagboek-achtige’ schrijfsels zijn, maar soms ook gedichten of verhaaltjes. Door het op te schrijven kon ik het beter overzien ofzo. Dat schrijven moet wel bij je passen natuurlijk

Heb je verder hobby’s of dingen die je voor jezelf doet? Waar je plezier aan beleeft? Dat vond ik ook heel fijn, om wekelijks voor mezelf dingen te hebben waar ik ook even mijn hoofd bij leeg kon maken. Even niet bezig hoefde te zijn met ‘zorgen’. Ik weet natuurlijk niet of daar ruimte voor is.
Zomaar twee dingen die mij hielpen om niet door te draaien, misschien is het niks. Wilde ook niet zomaar doorklikken

Een dikke knuffel voor jou, het is ook niet niks allemaal

 

Ik probeer me erop te focussen dat we nu doen wat we kunnen. En ja, in de toekomst komen er zeker weer nieuwe problemen bij, maar daar kan ik nu niets aan doen.

Verder delegeer ik zaken die mij te veel worden aan mijn vriend (omgekeerd doet hij dat ook). Op die manier hou ik de mij energie vretende trajecten op afstand.

Tenslotte heb ik een baan die voor afleiding zorgt, net niet het niveau dat ik zonder al die zorgen zou aankunnen, maar wel uitdagend genoeg om interessant te zijn.

 

Ik leef bij de dag, ik probeer niet teveel na te denken over later.
Ik werkte met (jong) volwassenen met Autisme en weet hoe hun leven is.
Dat stelt me enigszins wel gerust, maar maakt mij tegelijkertijd ook bewust van de ontwikkelingen die hij nu doormaakt.
Er zit zoveel verschil tussen personen die veel of weinig zorg, aandacht en proffesionele hulp hebben gehad.

Voor nu kan ik zeggen dat we hem geven wat hij nodig heeft en proberen we hem daarbij gewenst gedrag aan te leren. Bijv geen anderen pijn doen.

Het enige waar ik bang voor ben, is dat hij zijn broertje een keer goed pijn doet. Hij word steeds sterker en we hopen dat er geen gekke dingen gebeuren.
Hij slaat/schopt/duwt zovaak, het moet wel veilig blijven.

 

Ik denk dat je de zorg(en) om je kind(eren) nooit (helemaal) los kan laten.
Heb geen tips maar wilde niet weg zonder wat te schrijven..

Mini tip tegen piekeren en gaan slapen, zorg dat je echt moe bent als je naar bed gaat.

 

Ach lieve mama! Allereerst een dikke knuffel

Hier gaan de zorgen op en af. Ik heb dagen, vaak ergens door getriggerd, waar ik erge zorgen heb. Veel ‘Zal hij ooit..’ -gedachten. Maar gelukkig zijn er ook dagen, soms zelfs weken, waar ik vrede heb met dat het gaat zoals het gaat. En we proberen, en gaan door en doen ons best.

Wat mij helpt is om onze rijkdommen te tellen.
- we leven in een land waarin er zóveel hulp beschikbaar is. Dat is ongekend en zo’n voorrecht.
- we leven in een land waarin er constant nieuwe onderzoeken en nieuwe feiten worden gevonden voor autisme ( en adhd). De wereld over 10 jaar is niet meer die van nu. Qua kennis zullen we alleen maar meer leren. Er zal meer hulp en begrip zijn.
- je kind wordt ouder, kalmer, meer voor rede vatbaar. Je zal beter met haar kunnen praten, ze kan meer uitleggen wat zij nodig heeft. Het zal een team work worden ipv dat jij alles moet dragen.
- liefde is sterker dan alles. Ik zeg vaak in gedachten en soms hardop: “Autism can be hard, loving you is easy”. Soms moeten we ‘gewoon’ even afstappen van de therapeutenstoel en moeders zijn die ‘gewoon’ liefhebben. Knuffelen, kussen, vasthouden. Ze is en blijft jouw baby, hoe moeilijk autisme en adhd ook kunnen zijn. Zijzelf is makkelijk om van te houden. En daar gaat het om, die liefde. En die voelt zij. <3

 

Wat herken ik je post. De zorgen, het piekeren s nachts, piekeren over de toekomst.
Wij hebben ook zorgen om onze jongste (epilepsie, zwaar vermoeide peuter door de medicijnen, gedrag wat vaak negatief is, op slechte dagen veel huilen, elke dag alert zijn op veranderingen waardoor ze misschien een aanval kan krijgen etc)

Ik probeer bij de dag te leven en nog niet over de toekomst na te denken. Maar als ik een paar dagen slecht geslapen heb door haar gespook en zit niet lekker in mijn vel dan denk ik daar alleen maar aan en dat vliegt me dan echt aan. In dit soort periodes probeer ik meer tijd voor mezelf te plannen. Soms gaat ze dan logeren zodat we weer een nacht goed kunnen slapen. Dat scheelt echt wel.

Ook heb ik het nu zo gepland dat als zij op de speelzaal zit, ik een vrije morgen heb. Ik ben minder gaan werken en zo laad ik weer op.
Heb jij genoeg oplaadmomenten? Dat is zo belangrijk als je dagelijks zo opgeslurpt word door een kind die wat heeft. Of meerdere kinderen.

 

Dit is enorm zwaar. Ook vooral omdat gedachten moeilijk onder controle te houden zijn. Zeker als het je kind betreft.

Wat mij heel erg helpt is om te bedenken dat het onze dochter niet helpt. Sterker nog.. het is oneerlijk voor haar vind ik. Doordat ik pieker of bezorgd over kom kan zij zich niet “eerlijk” ontwikkelen. Deze gedachten dwingen mij om het soms ook wel positiever te zien dan het daadwerkelijk is. Begrijp me niet verkeerd, steek mijn kop niet in het zand hoor. Maar door juist uber positief erin te staan merk ik dat onze dochter voluit haar kansen kan benutten. Soms geef ik mezelf de ruimte om er goed bij stil te staan. Dan huil ik wel eens. Ook heb ik gesprekken met haar. Wat het met haar doet. Maar die laat ik vanuit haarzelf komen. Ik probeer op piekermomenten extreem te denken aan wat wel goed gaat. En als dat er even niet is.. hoeveel erger het ook had kunnen zijn. Ik weet het.. makkelijker gezegd dan gedaan. Maar dit is wel wat mij helpt.

<3

 

Wat mij als ouder help is het 'loslaten' vaak gaat het tijden goed maar als het dan minder gaat kom ik echt in een spiraal met negatieve gedachten en zorgen om de toekomst

Het is gewoon zo lastig omdat niks te voorspellen is voor de toekomst.