Pffff nooit gedacht dat ik een dergelijk topic zou openen, maar het is wat het is Bij ons gaat werkelijk niets zoals ‘gepland’ Rond mijn 30e gestopt met anticonceptie om zwanger te raken. Pas na 4 jaar uiteindelijk zwanger, uiteindelijk nog net zonder medisch traject. Daarna weer gestart met ac, een ander huis gekocht en in die periode gestopt met de pil. Midden in de verbouwing van ons huis werd ik zwanger van nr 2, inmiddels 37 jaar oud en kwam verbouw technisch niet handig uit maar goed, wel gewenst en oer rekening mee gehouden dat t raak kon zijn. Hoewel ik niet had verwacht dat het zonder slag of stoot zou gaan. ca 7 maanden geleden ben ik bevallen van ons tweede kindje. Wij zijn compleet Hierna heeft mijn man zich laten steriliseren en hebben we een keer onveilig seks gehad. Dat was blijkbaar een keer teveel, want na een slapeloze nacht, had ik vanochtend een positieve test in mijn handen. Ik ben helemaal van de kaart, dit had ik echt niet verwacht (menstruatie was nog onregelmatig) en in eerste instantie is het gevoel erg sterk dat ik dit niet wil. Maar als ik denk aan weghalen denk ik ook dat ik dat niet goed zou kunnen verwerken. Man staat open voor een derde maar staat achter mij als ik het niet wil. Ik ben best bang voor consequenties nav mijn leeftijd en weet niet of ik drie kinderen kan handelen. Ook fysiek zal het wel zwaarder worden Financieel zou het wel kunnen maar we moeten wel eea aanpassen qua huis, auto etc. Praktisch is dat natuurlijk op te lossen. Kortom een grote wirwar in mijn hoofd. wat ik wil met dit topic? Ik wil het graag even van me afschrijven en hoop dat anderen hun ervaringen willen delen, die wellicht ooit in een soortgelijke situatie hebben gezeten
Dat is schrikken hè. Bij ons is de derde ook een verrassing. Mijn man is niet gesteriliseerd en ik gebruik geen anticonceptie, dus het risico was er. Dat wisten we, dus aanvaarden we nu ook de consequenties. Ik ben bijna 41, dus nog wat ouder. Mijn kinderen zijn al 10 en 12, dus er is straks een giga leeftijdsverschil. Het gevoel is dubbel; leuk dat er weer een kleintje aan komt, maar balen dat ik al 41 ben straks.
Onze eerste was een verrassing, ondanks anti conceptie. Het is allemaal goed gekomen. Neem de tijd, ik snap dat je erg geschrokken bent. Ik heb hier al zoveel geschrokken vrouwen gezien, die uiteindelijk erg gelukkig zijn geworden met het ongeplande kindje. Ik ben er één van. En de grap is; bij de tweede die MEGA gepland was schrok ik zo mogelijk nog harder van die positieve test haha Praat er veel over met je man, familie, vrienden en eventueel je huisarts. Sterkte!
Poeh dat is zeker even schrikken voor je! Zeker als je het niet verwacht. Je zegt dat je man zich gesteriliseerd heeft, dan is het al helemaal bijzonder. Tsja wat kan ik zeggen. Even laten indalen dit nieuws. Fijn dat je man zo vierkant achter jou staat, dat is wel iets wat nodig is met zulke moeilijke beslissingen. Ik persoonlijk denk dat als je er twee aan kan, dat je er ook drie aankan. Natuurlijk zal het fysiek nog zwaar worden, zeker omdat je jongste nog echt zo jong is. Daarentegen is het natuurlijk een ongelooflijk wonder dat je (ondanks een lastiger traject daarvoor om zwanger te raken) nu ineens spontaan zwanger bent. Uiteindelijk blijft het jouw (jullie) keus, en alleen jullie weten wat goed is. Je vraagt om ervaringen, niet echt te vergelijken maar toch even kort mijn situatie: Heb snel 2 kindjes achter elkaar mogen krijgen (nu 2 jr en 1 jr oud) en heb al sinds een paar dagen het gevoel dat er een 3e aan zit te komen (ondanks anticonceptie). Dus helemaal niet zeker oid maar ken wel je twijfels. De 2e was al een verassing maar daar waren we ook uiteindelijk heel blij mee. Het is fysiek ook heel erg zwaar (en ik ben dan nog wat jaartjes jonger dan jou) en heb het er ook moeilijk mee af en toe hoor. Dus dat ligt niet zozeer aan je leeftijd haha Kop op mama, heel veel succes in de keuze die je zult maken. Liefs
Ik snap even niet waarom het een verrassing is als je niets doet om zwangerschappen te voorkomen en je al weet dat je vruchtbaar bent? Omdat je al ietsje ouder bent? Volgens mij zijn nakomertjes in de 40 van alle tijden nl
Je kan toch om de vruchtbare dagen heen gemeenschap hebben of een hele lage kans hebben op een natuurlijke zwangerschap? Wij hebben haast een onmogelijke kans op een natuurlijke zwangerschap. Wij vrijen al 10 jaar zonder voorbehoedmiddelen en geen idee wanneer ik een mogelijke eisprong heb. Ook is mijn man zijn zaad kwalitatief zwak. Mocht ik zwanger raken dan zou ik ook echt enorm verrast zijn. Misschien ook wel even een moment van paniek hebben. Dus ik vind jou reactie een beetje kort door de bocht.
Proficiat, Hier ook dik 7 weken zwanger van nr 3. Ook ongepland . Wij gebruiken normaal een condoom , tegen mijn maandstonden durven we ook een keertje zonder. En nu dus zwanger. Wss toch een hele late eisprong dan gehad. Ik had vorige week een echo , ik zou toen 7 weken en 5 dagen geweest zijn. De gynaecoloog kwam toen op 6 weken en 2 dagen. En iets dat op een geflikker van een hartje leek. Ik moet dus donderdag terug voor een echf het gaat mis , of ik heb idd een hele late eisprong gehad. Ik gok dus op nr 2. We hebben tijdens mijn zogenaamde vruchtbare periode altijd anticonceptie gebruikt. Toch vind ik het heel spannend , na 2 miskramen , 2 missed abortions en een zwangerschapsonderbreking door een open ruggetje en een open schedel. Ik probeer er toch van te genieten , bijna geen kwaaltjes hier
Hier ook ongepland in verwachting van nummer 3. Nummer 1 en 2 waren super gewenst. Afgezien van het eerste trimester waarin ik me altijd fysiek ziek voel en emotioneel down was ik erg gelukkig. We hebben na de jongens wel even gedacht aan een derde maar besloten om het niet te doen. Het voelde goed zo. En toen opeens toch zwanger... en over deze had ik zeker niet hetzelfde gevoel. Het enthousiasme en het toekomstbeeld ontbrak volledig. Nog steeds eigenlijk. We hebben ook even gepraat over abortus. Mijn vriend liet de keuze echt aan mij aangezien ik het moet dragen en op de wereld moet zetten. Daarnaast zit ik geestelijk niet op de beste plek nu. Burn out klachten, en grote behoefde aan tijd voor mezelf en mijn eigen ontwikkeling. Maar ondanks kon ik het niet over mijn hart verkrijgen.. want ondanks alle praktische problemen en alle paniek voelde ik wel al meteen plek voor haar. Ergens diep diep van binnen, vraag me niet waar. Zouden we haar geen veilige, stabiele en liefdevolle omgeving kunnen bieden, dan had ik de zwangerschap wel afgebroken. Maar aangezien we haar wel al die dingen wel kunnen bieden voelde het verkeerd om het af te breken. Ik zou voor altijd afvragen ‘wat als?’ Na de keuze om de zwangerschap voort te zetten feliciteerde mijn vriend me met de zwangerschap. Dat was wel even een momentje: er komt ècht een derde, we worden ouders van 3! kinderen, ..we zijn officieel out numbered. Ik vond het zo fijn dat mijn vriend wel enthousiast was. Hij is er oprecht blij mee. Daar probeer ik me aan op te trekken. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben nu 22 weken zwanger en heb het er vaak nog moeilijk mee. Want ondanks dat ze welkom is blijven de problemen wel de problemen. De reden waarom we niet voor een derde kind wilde gaan waren niet uit de lucht gegrepen, die redenen gelden nu nog. Ik begrijp je dilemma dus wel, ik hoop dat jullie er samen uitkomen. Sterkte
Ja zucht, ik snap volkomen wat je bedoeld!! Mijn eerste dochter is bijna 15, mijn tweede dochter met mijn nieuwe partner is pas 7 maandjes. We hebben gelijk gezegd we willen er samen 2, al was dat eigenlijk meer mijn mening en vind mijn vriend het ook wel goed zo, al vind hij een 3de toch ook wel leuk. Het is heel erg dubbel, ik heb eergisteren een test gedaan en wat bleek, positief! Wat een wirwar aan gedachtes kwamen ook in mij op, wat moet ik doen?! Is dit niet erg vroeg, heb ik dalijk geen aandacht meer voor de 2de, ik geniet nog zo van haar en dan ben ik alweer zwanger van nog een. Voordeel is ze hebben iets aan elkaar als ze wat ouder zijn, maar wordt dat ook niet te zwaar voor mij? In eerste instantie kwam abortus in me op, maar ja we wilde toch graag een derde, waarom dan? Ik accepteerde het en we zeiden tegen elkaar we gaan ervoor. Tot ik gisteravond brak op de bank, ik was naar mijn kleine spruit aan het kijken en voelde me zo schuldig tegenover haar, ik kan haar niet 100% geven wat ik wil als de derde er is. Ik wilde het gewoon toch niet. Mijn vriend begon weer met me mee te twijfelen, staat 100% achter mij met welke keus ik ook maak. En vanmorgen, weet ik het weer niet.. het is zenuwslopend, ben er zo verdrietig om. Ik hoop dat je voor jezelf de keus kan maken zonder achteraf spijt te krijgen, want dat is waar ik dus bang voor ben. Denk er goed over na.
Wat een verassing! Ik snap de rollercoaster in je hoofd heel goed hoor maar even heel stom gezegd; als ik het kan, kunnen jullie het zeker! Mijn derde was een absolute verassing. De twee oudste waren toen 5 en 6,5. Relatie was net verbroken (en zou zeker niet meer goed komen) ik gebruikte de pil en om het nóg leuker te maken verloor ik ook mijn baan. Wat een sprookje hé. Zat ik dan, met 2 kindjes..1 in mijn buik en niet wetende Wat ik moest doen. Abortus..ervoor gaan? Kon ik dit wel.. hoe zou ik het financieel redden. Familie die niet in de buurt woont om bij te kunnen springen. Ouders in het buitenland. Ik heb echt lang getwijfeld om de baby te houden, uiteindelijk de knoop doorgehakt en tegen mezelf gezegd: fck it. Hoedanook gaat dit mij lukken. Het was niet makkelijk want ik was alleen, had toen geen werk meer en had er nog twee rondlopen. Het eerste jaar was echt zweten en tranen maar hey, ik heb me er altijd aan vastgehouden dat het me zou lukken en het is gelukt. Hij is nu 5,5, de liefste knuffelbeer ever en alles is helemaal goed gekomen. Nu zwanger van de 4e (andere partner) Dus als ik het in m'n uppie kon, kunnen jullie het zeker.
Bedankt iedereen voor jullie reacties, inmiddels is het wat bezonken allemaal en heb ik me ingeschreven bij de vk. Ik had dit zelf kunnen schrijven. We hebben een pittig jaar achter de rug en ook ik snak naar wat meer tijd voor mezelf. We komen juist weer in rustiger vaarwater en ik heb mezelf nooit met 3 kinderen gezien (maar ook jaren niet met 1) en nog steeds niet. Maar blijkbaar loopt het anders, dus we hebben besloten er voor te gaan Eerst de eerste echo maar eens afwachten. Ergens knaagt er ook iets dat het niet goed is, hoewel dat gevoel steeds meer naar de achtergrond gaat.
Dan ga ik je toch feliciteren! Ik snap heel goed dst je schrikt! Hier was mn 1e door anticonceptie heen gekomen, ik heb gehuild bij de vk tijdens de echo, want ik was al 10 weken ver, en ik had geen idee. Ik was zo ontzettend geschrokken dat ik direct riep ik wil dit niet, haal het weg! (Pure angst en onzekerheid). Nu is ze bijna 11 jaar en ben tot de dag van vandaag blij met haar, het is natuurlijk niet hetzelfde als jou situatie, maar ik kan me wel voorstellen hoe geschrokken je bent. Want ik als jonge meid (19) was net zo geschrokken De 2 erna zijn wel gewoon gepland maar ook dan als je de positieve test niet verwacht schrik je wel even haha (dit had ik dan bij mn 2e kindje dat ik positief testte na 4 jaar knokken en m niet verwachtte Het komt allemaal vast goed, en goed om te lezen dat jullie er toch voor gaan, veel geluk samen!
Dan bijdeze van harte gefeliciteerd De eerste weken zijn altijd spannend. Hopelijk zit alles goed en mogen jullie een gezond kindje verwelkomen!
Ik was zwanger van een vierde... Hoewel mijn man dit al niet wilde, stond hij er in het begin nog open voor. Tot een paar dagen later.. toen werd hij er depressief van. Hij zag het absoluut niet zitten. Ik heb het kindje met vijf weken laten gaan.(als er een hartje had geklopt had ik het niet meer gekund) Heb er nog iedere dag verdriet van en weet niet of dit ooit over zal gaan. Hoewel ik dit voor mijn gezin en het kindje heb gedaan, voelt het alsof ik niet naar mezelf heb geluisterd. Ik wilde het wel. Maar, was een misschien gebroken gezin en mijn andere drie kinderen parttime opvoeden dat waard geweest? Dat vraag ik me nog ieder moment af. En probeer ik me aan vast te houden. Dus als er, ook een twijfel in je hart is.. doe het niet. Laat het kindje bij je blijven.
Update van de rollercoaster We zijn vanmiddag bij de vk geweest en helaas bleek daar dat er geen hartactie is en het vruchtje anderhalf week geleden gestopt is met groeien…. We gaan nu van acceptatie dat er nog een kindje komt naar verdriet om het kindje wat er nooit mag komen Wat een bizarre twist… Nu verder afwachten of mijn lichaam het zelf gaat oplossen of dat we nog medicatie of curettage moeten nemen.