Wat een herkenbaar verhaal. Mijn vader zit ook volledig onder de plak van zn vrouw. Je raad het al: die vrouw respecteert mij niet, praat vervelend over mij en mijn moeder, en wil ik dus ook niet in het leven van mijn kinderen. Ik heb ook een paar keer een wandeling gemaakt met mijn vader alleen, maar daar werd mevrouw zo jaloers om, dat dat eigenlijk ook niet meer ' mocht' . Weetje, van haar vind ik niet eens iets. Ze is te triest voor woorden..kan geen vleugje energie aan haar verspillen door maar iets van haat tegen haar te voelen. Ze interesseert me echt werkelijk niks. En hoewel mijn vader nooit een verkeerd woord tegen mij heeft gezegd, neemt hij het ook niet voor me op. Hij is niet op kraamvisite geweest bij mn jongste, terwijl ze (allebei!) wel een uitnodiging hadden. Er is maar 1 iemand die ik dat kwalijk neem, en dat is niet haar, maar mijn vader. Want ik ben zijn dochter, en ik verdien een stuk meer inzet van hem. Maar hij verkiest haar boven mij en mijn kinderen. Het enige wat ik kreeg, is elk jaar een gefeliciteerd met mijn verjaardag, en de verjaardag van mn dochter. Mn zoon heeft hij nu al 2x (zo oud is hij..) overgeslagen. Daarom heb ik afgelopen herfst besloten hem niet op de hoogte te stellen van deze zwangerschap, als het hem toch niet lijkt te interesseren vertel ik het liever niet... Dan kan ik ook niet teleurgesteld worden dat ik geen gefeliciteerd krijg. Oud en nieuw heb ik ook overgeslagen en zijn verjaardag volgende week ga ik ook overslaan. Ik stop er liever geen energie meer in, want de teleurstellingen doen me iedere keer weer verdriet. Dat wil ik niet meer, ik ben meer waard en verdien ook meer. Al met al hou ik wel héél veel van mn vader, maar hij is nu eenmaal een persoon geworden die niet meer in mijn leven past (En blijkbaar ook andersom) . En het voelt eindelijk rustig. Ik adviseer jou eerlijk gezegd hetzelfde te doen. Het is niet eerlijk van Kees, maar Kees is niks van jou. Het is nog véél oneerlijker van je moeder. Laat die bal maar lekker bij haar liggen. Hou je armen gewoon altijd open, daar is niks mis mee, maar ze heeft wel jouw (gegronde) wensen te respecteren. Ik zou het gewoon laten verwateren en zeker niet actief het contact meer opzoeken.. Jij bent veel meer waard Dan dat iemand zo met je omgaat♡
Wat een verdrietig verhaal . Het klinkt alsof jouw moeder Kees altijd boven jullie heeft verkozen en dat altijd zal blijven doen. Ik zou het contact verbreken met beide eerlijk gezegd. Ik begrijp dat het moeilijk is, ze blijft je moeder, maar ik denk dat het je alleen maar verdriet en frustratie oplevert.
Vreselijk… en wat een kwal die Kees als ik het zo lees. Ik zou bellen en duidelijk zeggen ma ik wil alleen met jou afspreken zonder Kees erbij. Als ze nee zegt dan zou ik het accepteren en geen contact meer zoeken. Ook zou ik niet mailen daar die Kees het misschien wel verwijderd? Onmenselijk deze situatie zeg.
Wat een ingewikkelde en verdrietige situatie. Ik snap heel goed dat je alles wilt proberen om fijn contact met je moeder te krijgen. Maar als ik dit zo lees gaat dat niet gebeuren op de manier waar jij behoefte aan hebt. En er gewoon een punt achter zetten dat is makkelijk getypt maar dat is niet zo makkelijk. Als je ervoor open staat zou ik voor jezelf hulp gaan zoeken om dit een plek te geven. Dit is ook een vorm van rouw, je bent je moeder op een bepaalde manier kwijt en die ga je ook niet terug krijgen. Het zou fijn zijn als iemand je kan begeleiden in dit proces om het een juist plekje in je leven te geven. Want het kost je nu ook bakken energie en levert niks positiefs op.
Wat een rot verhaal om te lezen. (Ik bedoel dus wat zielig en sneu, wat een rot man die Kees en ik wil hem bijna een klap verkopen omdat hij zulke minachtinge opmerking over je overleden vader. Wat een laag mannetje is die Kees! Bah!!) Hoe pijnlijk ook, ik had mijn moeder voor een keuze gesteld. Ons zien zonder Kees, of helemaal niet meer. Rot en pijnlijk, ze zal waarschijnlijk voor Kees kiezen... Maarja dit gehannes is natuurlijk ook nergens goed voor, ze weet dat je Kees niet wilt zien en ze blijft gewoon elke keer Kees noemen. Echt een rot situatie, heel veel sterkte in ieder geval. ❤️
Ik herken wat overeenkomsten uit mijn eigen jeugd met jouw verhaal. En hoewel ik je anders gun is mijn ervaring dat mensen zoals Kees niet veranderen en de mensen die ze in hun greep houden blind zijn voor de narigheid die deze mensen met zich meebrengen. Niet eens uit onwil of onwelwillendheid. Al schreeuwt de hele wereld tegen ze dat deze mensen naar zijn tegen anderen dan nog zullen ze blind blijven voor deze Keestypes. Mijn situatie heeft zich uiteindelijk zelf opgelost waardoor ik geen Kees meer in mijn leven heb. Maar ik heb met gelijke dingen als jij geworsteld. Ik zou echt je poot stijf houden als ik jou was. Je wil alleen je moeder zien punt, geef ze één vinger en ze nemen je hele hand. Wil je moeder dat niet dan moet je je wellicht afvragen of contact met haar mogelijk blijft en geloof me tuurlijk wil je het contact met je moeder niet verbreken, maar niets is het waard dat jij en je gezin hierin aan ten onder gaan. Veel sterkte!
Nee, mijn moeder kiest juist standaard de kant van “de ander”, al vanaf jongs af aan al. En dat ging best ver, zo verzweeg ik op een gegeven moment dat ik op de basisschool enorm gepest werd omdat ik wel wist dat mijn moeder toch zou zeggen dat ik het misschien wel zelf uitgelokt had en het zo ongeveer nog zielig zou vinden voor mijn pesters dat die met mij opgescheept zaten. Dat klinkt echt alsof ze een verschrikkelijk loeder is, maar dat is ze dus niet. Mijn moeder is iemand die ontzettend naïef is, het goede wil doen maar ook altijd alles persoonlijk opvat. Het type dat een auto koopt bij iemand die bekendstaat als een notoire oplichter (omdat ze het zo zielig vindt voor diegene dat ie als oplichter wordt gezien) om vervolgens verbaasd en verdrietig te zijn dat ze is opgelicht (want ze bedoelde het nog wel zo goed om diegene een kans te geven). En Kees maakt dus -in mijn ogen- schaamteloos misbruik van die karaktertrekken van haar. Zo zijn mijn ouders gescheiden toen ik nog jong was, wel 12+ dus in die tijd mocht je dan bij de rechter aangeven bij wie je wilde wonen en diegene kreeg dan het ouderlijk gezag. Ik koos voor mijn vader en mijn moeder heeft mij dat nooit vergeven. In plaats van dat iemand haar ooit eens duidelijk gemaakt heeft dat het kiezen VOOR mijn vader niet hetzelfde is als kiezen TEGEN mijn moeder, heeft Kees haar over the top en al jarenlang alleen maar bevestigd in het idee en gevoel dat ik haar in de steek gelaten en afgedankt heb. Toen mijn vader ziek werd en overleed ging Kees dat nog eens extra zitten voeren, dat het zo kwetsend voor mijn moeder was dat ik zo verdrietig was om mijn vader want dan hield ik zeker meer van hem dan van haar blablabla net zolang totdat zij op een gegeven moment zelfs boos op mij werd en mij verweet dat ik zeker vond dat zij diegene had moeten zijn die dood was gegaan. Zomaar een voorbeeld maar dit soort dingen gebeurt dus continu en dat al jaar in jaar uit.
Jee, heeft jouw vader een relatie met de zus van Kees of zo? Ik begrijp dat dus werkelijk helemaal niet hè, als je dan zo’n hekel hebt aan iemand en die persoon zo minacht wees dan juist blij dat je geen deel hoeft uit te maken van het contact met die persoon. Als ik Kees was had ik de vlag uitgehangen dat ik niet verwacht wordt op bezoekjes aan die vervelende “stiefdochter” in plaats van dat hij eist dat hij overal zijn neus in mag steken. Ik vind het wel heel knap van je trouwens dat je de schuld niet legt bij de vrouw van je vader, maar bij je vader zelf. Want inderdaad is hij diegene die om jou en het contact met jou zou moeten geven en daar moeite voor zou moeten (willen) doen ipv naar de pijpen van zijn partner te dansen. Dat geldt in mijn situatie ook net zo hard voor mijn moeder. Dankjewel voor je heldere inzicht daarin en dat je dat hier met me wil delen, hier kan ik denk ik zeker wat mee.
Laat het los. Hoe moeilijk ook maar sluit de deur niet voor je moeder. Je moeder komt ooit in een diep gat, waar ze jou dan misschien wel nodig gaat hebben. Maar dan aan jou wat te doen accepteren dat dit gaat komen, of die deur dicht houden. Kees gaat niet veranderen en haald het slecht bij jullie naar boven. Hij voed zich hiermee en jij laat het gebeuren. Nee is nee en niet misschien. Ik zie en spreek mijn beide ouders ook niet al 9 half jr het geeft mij zoveel rust. Leuk nee maar het koste mij zoveel energie dat ik koos om dit te doen. Elke andere ouder zou het niet pikken en voor de deur staan dit is tot op heden niet gebeurd dus de deur is dicht.
Bellen heeft vaak nog veel minder zin, negen van de tien keer neemt Kees op. En die zegt dan heel treiterig dat ik gewoon maar moet leren om tegen zijn aanwezigheid te kunnen en dat hij tot die tijd geen zin heeft om tijd aan mij te besteden (door mijn moeder even aan de tel te gaan roepen) dus daaaaaaag Spikkeltje en vervolgens legt hij de hoorn bij de tv.
Ik denk dat het tijd is om afscheid te nemen van je moeder. Die vrouw is er helaas niet meer en komt niet meer terug. Jouw moeder heeft heel duidelijk haar keuze gemaakt. Ze kiest voor Kees en niet voor haar kinderen. Die Kees klinkt als een afschuwelijke persoon die niet gaat veranderen. En waarom zou hij ook? Jouw moeder vind hem geweldig en keurt alles goed. En om eerlijk te zijn. Dat maakt haar net zo fout. Jij blijft maar hopen op contact op haar waardering. Ze heeft geen enkel respect voor jou of jouw gezin! En zolang zij kiest voor Kees gaat dat ook niet gebeuren. Hou op jezelf zoveel pijn te doen. Jij hebt geen enkele invloed op wat zij of hij zeggen of doen. Jij kunt alleen jezelf veranderen. En daarmee kiezen voor je eigen welzijn en jouw geluk (en dat van jouw gezin). - verbreek alle contact met je moeder. Geen mails (waarom zou je haar op de hoogte houden als jou welzijn of dat van je kinderen haar niet interesseert? Sterker nog ze doet jou moedwillig pijn en jij stuurt leuke mails met foto's naar "oma"), - geen kaartjes op feestdagen of verjaardagen, Niet bellen etc - geen voorstellen om te gaan wandelen, langs te komen, zeker niet op te passen, geen verjaardagsfeest etc. - vraag je zus om niet meer te praten over jullie moeder en Kees. En geef aan dat je niet langer wilt dat zij zaken over jou en je gezin doorverteld aan je moeder. Jouw zus is geen doorgeefluik, - ga geen brief/mail/gesprek aan om dit besluit uit te leggen. Jij bent haar geen verantwoording schuldig. En het is een opening om jou opnieuw pijn te doen door in discussie te gaan of verwijten te maken. Kies voor jezelf en jouw gezin. Kies voor rust. Hou op iets te verwachten wat zij niet kan en gaat waarmaken.
Wat een rot situatie. Ik denk dat je bij jezelf na moet gaan wat jij wil. Je hebt alleen invloed op jezelf, niet op je moeder of Kees. Jij kan dus besluiten dat Kees er niet in komt. Dat is waar jij invloed op hebt. Je kan ook besluiten dat het contact met je moeder zo belangrijk is dat je Kees accepteert. Het is helaas door het verleden zo zwart wit geworden. En in dit geval zou ik voor mezelf en mijn gezin kiezen. Maar die keus is aan jou. Waar je geen invloed op hebt is hoe je moeder reageert. Dus als jij besluit dat Kees niet welkom is, ligt de bal bij jouw moeder. Zij mag vervolgens bepalen of ze onder die voorwaarde onderdeel wil zijn van jullie leven, of niet. Maar daar heb jij geen invloed op. Hou in je achterhoofd: jij bent verantwoordelijk voor jouw geluk, niet voor dat van je moeder (hoe lastig dat ook is als kind). Ze is welkom, maar onder de voorwaarden die jullie stellen. Mocht ze er voor kiezen dan niet langer onderdeel te willen uitmaken van jullie geluk, zet ze zichzelf buiten spel.
Ach meid toch.. wat onwijs verdrietig voor je. Ik herken dingen uit hoe het bij ons thuis vroeger ging. Maar echt he.. als ik je verhaal zo lees, begrijp je het prima.. het is iets in haar karakter, ze heeft je altijd al zo (slecht) behandeld en het is erger geworden door Kees. Ze draait de dingen om. Je weet het, maar als kind blijf je loyaal en probeer je perfect te zijn om maar geaccepteerd en gewaardeerd te worden. Je moeder kan jou dat wrs nooit geven... Dus kies voor jezelf, kies voor je gezin en wees gelukkig zonder haar. Ik kan je aanraden om iets van lichaamswerk te doen om het loslaten te ondersteunen
Ik vind het een erg verdrietige situatie voor je. Ik denk dat er al goede adviezen zijn geweest wat betreft verwachtingsmanagement. Ik wil wel graag nog even het verhaal delen van een goede vriendin van mij. Haar moeder kreeg een nieuwe vriend Toen zij 10 was en daar is ze grotendeels mee opgegroeid. Haar moeder is 30 jaar samen geweest met die man en ook hij maakte veel vernederende opmerkingen naar zowel haar moeder als naar mijn vriendin. Misschien net iets minder erg dan bij jou maar toch wel grotendeels vergelijkbaar. Toch heeft haar moeder na bijna 30 jaar de moedige stap genomen om bij die vriend weg te gaan. Ze is naar de andere kant van het land verhuisd om vlakbij haar dochter, mijn vriendin dus, te gaan wonen en heeft daar terwijl ze al 65 was weer een nieuw leventje opgebouwd. Ook zij was iemand die van nature te snel over zich heen liet lopen maar ze heeft toch op een gegeven moment de kracht gevonden om in te zien dat dit geen goed persoon was om mee samen te leven. Overigens had mijn vriendin wel een stuk beter contact met haar moeder en was zij ook een leuke oma met de kleinkinderen dus in die zin minder ernstig dan bij jou. Maar ik wil hier mee wel aangeven dat mensen toch nog op laten leeftijd en na lange tijd tot bepaalde inzichten kunnen komen. Misschien dat een eenmalige lange uitleg aan je moeder waarin je aangeeft dat je afstand van haar neemt juist ook wel een en ander in werking zal stellen. Heel veel sterkte, het lijkt me heel erg zwaar. Je hebt maar één moeder en die is nou eenmaal onvervangbaar.
Ik zou in deze situatie niet meer beginnen aan "de bal bij haar leggen". Of "contact onder jouw voorwaarden". Ze heeft jou duidelijk laten zien hoe ze over jou denkt. Iedere nieuwe uitnodiging is een nieuwe poging tot contact. Jij weet nu wel dat ze zich niet aan jouw regels zal houden en dat het opnieuw zorgt voor discussies. Zolang ze deze partner heeft zou ik het contact volledig beëindigen. Indien ze ooit alleen komt te staan kan je altijd nog kijken of je iets met haar wilt. Maar voor nu zou het klaar moeten zijn. Ze heeft jou heel duidelijk gemaakt hoe ze over jou denkt en dat haar relatie gewoon voorgaat. Het maakt niet uit waarom ze nu opeens zo is. Of hoe ze is qua karakter. Het resultaat is hetzelfde: verdriet bij jou. Tijd om wat harder te worden. En jezelf en je gezin te beschermen!
Iedereen bedankt voor de reacties tot nu toe! Ik heb het er met mijn man over gehad en wij hebben geen van tweeen zin om weer opnieuw te beginnen met Kees. Voor onszelf niet, maar voor onze kinderen al helemaal niet. Ook omdat er uit het mailtje (dat door mijn moeder geschreven is, niet door Kees) nergens blijkt dat Kees zelf ook de wens heeft om op een andere voet met ons om te gaan en zijn vervelende gedrag te veranderen. Of zelfs maar een gesprek te hebben. Dat laatste verwacht ik ook niet, want toen ik dat in het verleden eens voorstelde deed mijn moeder dat af met: “ Kees is niet zo’n uitpraattype.” Kortom gewoon doen alsof er nooit iets gebeurd is en afwachten tot het opnieuw escaleert -wat het 100% gaat doen- nee dank je feestelijk. Ik merk bij mijzelf echt een vermoeidheid nu, zo’n gaaaaaaan we weer-gevoel, als ik er over na zit te denken hoe ik dat mailtje ga formuleren waarin ik voor de tigste uitleg dat het mij om contact met mijn moeder gaat ipv dat we met de hele bups geforceerd bij elkaar gaan zitten en doen alsof we 1 grote gelukkige familie zijn. Waarin zou deze mail anders zijn dan de mailtjes die ik de afgelopen jaren heb gestuurd? En ik ken het vervolg. Daarna is ze boos en gaat ze mij zitten negeren, of ze schrijft eerst nog een boze mail waarin ze mij verwijt dat ik onze kinderen geen opa en oma gun (die gun ik hen zeker, maar dan wel leuke en niet zo’n misbaksel als Kees) waarna ze alsnog in de negeermodus gaat. Of ik stuur niets en dan krijg ik misschien over een aantal dagen/weken een mail met de vraag waarom ik geen antwoord geef. Of het kwartje valt door mijn gebrek aan reactie en ze ziet in dat ze mij alleen maar afstoot door direct weer Kees erbij te willen halen. Ik heb geen idee wat een goede reactie zou zijn. Wel mag ik er van mijzelf best een tijdje over nadenken, aangezien mijn moeder meestal ook pas na een week of twee terug mailt hoeft de mail aan haar geen prioriteit te zijn.
Ik heb het idee dat je de focus heel erg bij Kees hebt liggen. Je geeft hem de schuld van alles. In jouw verhalen lees ik nergens dat jouw moeder het ooit voor jou opneemt, voor jou kiest. Ik vind dat jij je moeder best wat meer verantwoordelijk mag maken voor haar aandeel in dit. Als zij fijn contact wil met jullie, dan zal ze hier voor op moeten komen. En dat is een keuze die zij moet (maar niet wil) maken. Dat heeft niks met Kees te maken. Wat een nare situatie voor jou en je gezin.
Áls je het nog niet weet, denk ik inderdaad dat de tijd hiervoor nemen voor nu het beste is. Fijn dat je ook inziet dat je die tijd die jij nodig hebt echt wel mag nemen. Succes met de hele situatie, het is gewoon super vervelend. De onvoorwaardelijke liefde naar je moeder toe aan de ene kant, maar je verstand dat hoe ze met je omgaat niet eerlijk is aan de andere kant. Het is gewoon heel complex.
Jouw moeder kan jouw niet dwingen om met Kees om te gaan. Maar jij kan haar ook niet dwingen met jouw af te spreken zonder Kees. Dus komt het erop neer dat of 1 van jullie 2 water bij de wijn doet. Of dat er helemaal geen contact is. Liefst zou je natuurlijk zien dat een moeder haar dochter voorop zet. Maar als dat niet zo is, moet jij je afvragen wat voor jou het zwaarste weegt: WEL contact met je moeder. Of GEEN contact met Kees.