Vind het zo verdrietig voor ze. Ik heb eind vorig jaar het contact met mijn moeder en stiefvader verbroken. Mijn zoontjes van 4, 4 en 7 jaar vragen zo nu en dan of we erheen gaan. En als ik dan uitleg dat dat niet gaat dan begrijpen ze het maar moeilijk. Ze zeggen bijv. Maar dan gaan we toch zonder jou? Lastig, want ze wonen ook nog eens 2,5 uur rijden hier vandaan. Ik gun mijn moeder en vooral mijn stiefvader hun kleinkinderen, en mijn kinderen zijn stapelgek op opa en oma. Maar ik kan en wil echt niets meer te maken hebben met mijn moeder. Iemand hier ervaring mee? Wordt het vragen van de kinderen om opa en oma minder? Hebben jullie nog altijd geen contact of wel weer?
De reden van verbreken contact: Mijn vader en moeder hebben ons vroeger zowel fysiek als mentaal mishandeld. We hadden geen goede thuissituatie, moeder ook ernstig depressief en uiteindelijk gingen ze scheiden. Ook konden we nergens een thuis opbouwen omdat we ongeveer elke 2 jaar wel gingen verhuizen. Afgelopen jaar heb ik het heel zwaar gehad, in crisis gezeten, zelfmoordpoging gedaan en zwaar depressief geraakt. Volgens de psycholoog en psychiater heeft dit deels te maken met mijn jeugd. Toen ik mijn moeder vroeg om te praten ontkende ze alles. Ze zouden ons nooit mishandeld hebben en we hadden onze eigen verhalen verzonnen (mijn tweelingbroer en mijn zus hebben ook geen contact meer met haar). De dagboeken van mijn zus, en onze gedeelde herinneringen bewijzen het tegendeel. Ook toenmalige vriendjes/vriendinnetjes weten nog hoe het er bij ons aan toeging. Enfin, ik heb mijn moeder nooit meer gemogen, het contact was er meer omdat dat zo hoort. Mijn vader woont in het buitenland maar heeft excuses aangeboden en oprecht spijt van wat gebeurd is vroeger.
Je moeder kan ze toch ophalen en iets met ze gaan doen of je brengt ze daar voor een weekend naartoe. Dan heb je alleen contact met het halen en brengen. In het verleden had ik erg veel gedoe met mijn schoonmoeder, maar de kinderen gingen echt voor. Ze mocht altijd langskomen en nu is het contact goed en bedankt ze mij daar nog geregeld voor. Ik ben van mening dat elk kind recht heeft op familie, om te leren en te weten waar ze vandaan komen, om ze te kunnen vertrouwen met verhalen die ze mij niet durven te vertellen en zolang familieleden goed zijn voor mijn kinderen zou ik het contact niet afhouden, mits er geen mishandeling of iets plaatsvind.
Wat erg dat je dit hebt moeten meemaken. Niet alleen voor jezelf lijkt het mij goed dat je contact hebt verbroken maar ook voor de veiligheid van je kinderen. Wie zegt dat ze dit niet nog zouden doen.. Het enige wat je denk ik kunt doen is aangeven dat je snapt dat je kinderen opa en oma missen maar dat hier een goede reden voor is. Wellicht als ze wat ouder worden het vertellen. Ik heb er zelf geen ervaring mee. Wil je nog wel veel sterkte wensen en goed dat je voor jezelf op komt!
Vind ik toch tricky om te zeggen aangezien er sprake is geweest van mishandeling en dat niet erkennen naar TS toe. Begrijp me goed: ik ben de eerste die in rechtbanken en aan tafel benadrukt tegen cliënten dat ik vind dat ouders altijd contact moeten hebben met hun kinderen, andersom of dat opa en oma belangrijk voor kinderen zijn. Met een dikke ‘maar’; namelijk dat dat contact zowel geestelijk als lichamelijk gezond moet zijn. Los van of het waar is wat TS zegt, daar gaan wij niet over want als iemand denkt dat het waar is, is het ook vaak zo in beleving. Geen oordeel naar TS toe dus. Juist gevoel hierin speelt een hele belangrijke rol. @TS Bij twijfel zou je er ook aan kunnen denken om contact tussen opa en oma begeleid te doen, dus met een neutraal iemand die brengt, haalt, erbij zit, enz.
Haar tweede bericht is bijna gelijktijdig geplaatst dus dat heb ik natuurlijk nooit kunnen lezen terwijl ik zelf wat aan het schrijven was. Maar buiten dat, de kinderen hebben wel duidelijk een band met haar, ze missen haar. Dus voor ts haar therapie is er in ieder geval contact geweest en -dit is een aanname- ging dat tussen haar moeder en de kinderen goed (?) Ik vind deze situatie best gecompliceerd en ik denk dat er geen eenduidig advies gegeven kan worden omdat gevoel/verstand op verschillende fronten heel erg meespeelt. Als TS uiteindelijk besluit om geen contact te laten plaatsvinden tussen haar moeder en haar kinderen is dat haar goed recht. Ik snap trouwens niet waarom ik door iedereen getagd word, jullie zien toch wel door de tijd van plaatsen dat de berichten elkaar gekruist hebben.
Bij mij niet mn ouders maar mn zus met wie er geen contact meer is. In het begin vroegen ze nog wel om haar, om eens langs te gaan of of ze op hun verjaardag zou komen. Ik heb lang alleen gezegd dat het niet kon. Ik denk dat ze na 2jr stopten met vragen. Laatste jaar (ze zijn nu 6,5 en 8) ook verteld dat hun tante ons heel erg heeft gekwetst, liegt en bedriegt en dat ze nogal "in de war" is en niet begrijpt hoe ze normaal met mensen om moet gaan. En dat dat heel verdrietig is, maar dat ze ons ook niet meer mag kwetsen. En ze vinden het prima.. het is ook niet dat ze zo'n leuk persoon is die ze zouden missen.. Edit in jouw geval met mishandeling zou ik het zéker zo laten en de kinderen absoluut niet bij oma laten.
Heel eerlijk, daar let ik niet op. Ik lees het verhaal en reageer daarop. Ik heb ook gewoon contact gehad met mijn vader en stiefmoeder ondanks een hele nare jeugd. Zij wilde meer wat betreft mijn zoon en ik wilde dit niet. Onder geen beding dat ik mijn zoon met mijn stiefmoeder alleen liet en mijn vader erkent niet dat er wat is. Dus nu ook geen contact meer. Het kan dus beide naast elkaar bestaan. Contact hebben en proberen een band op te bouwen ondanks dat je een rot jeugd heb gehad.
Ts wat een dapper besluit. Ik zou de kinderen vertellen dat jullie nu oma en opa niet zien omdat je veel verdriet hebt gehad vroeger door hun, dat ze geen lieve mama en papa waren. Dat het nu beter met je gaat omdat je hun nu niet ziet.
Nee eerlijk gezegd let ik daar niet op. Ik lees wel altijd alle berichten voor ik reageer want ik heb een hekel aan de zin ‘niet alles gelezen maarrrr…’ Op de tijd die tussen berichten zit let ik dus niet.
Ik zou vertellen dat het niet gaat en dat je snapt dat ze verdrietig zijn. Het waarom zou ik pas vertellen als ze heel wat jaartjes ouder zijn als ze het kunnen begrijpen. Kinderen van deze leeftijd hoeven nog niet te weten wat voor ellende zich heeft afgespeeld.
Ingewikkeld, zowel voor jou als voor je kinderen! Het heeft tijd nodig, denk ik. Ze zijn gewend ze wel te zien (denk ik?) en nu kan het niet meer, dat is gek. Ik zou zeggen dat het niet meer kan, eventueel met een korte toelichting als ze er dingen zijn gebeurd waardoor er geen contact kan zijn en dat je begrijpt dat ze jammer vinden (en er verdrietig over zijn, als dat zo is) en dat dat mag, maar dat het niet mogelijk is om ze te zien. En dat blijven herhalen bij vragen. Dan nog zal het tijd kosten, maar ik denk dat ze het na verloop van tijd wel zullen accepteren/er aan zullen wennen. Als ze ouder zijn, kun je altijd nog meer vertellen mbt de reden.
Wat verdrietig. Ik kan me niet voorstellen dat je zoiets overkomt. Maar ik kan me daarna ook niet echt voorstellen dat je zegt: "ik gun het mijn moeder om haar kleinkinderen te zien". Ik weet niet wat ik zou doen als ik in jouw schoenen stond, maar als buitenstaander zou ik echt zeggen: dikke doei moeders!
Wat ontzettend heftig en verdrietig Ik denk dat ik mn kinderen ook niet alleen zou laten met haar door het verleden Maar dat is lekker makkelijk praten want ik heb dat niet meegemaakt Dat ze hun missen is heel jammer maar ik zou als ze wat ouder zijn ze de keus geven zelf te kiezen maar voor nu het bij nee houden
Hier wil ik even (snel) op reageren: Het verhaal van TS zou mijn verhaal kunnen zijn. Enkel dat ik het inmiddels wel weer op kan brengen contact te hebben. Dit contact is niet voor mijzelf. Ik zie mijn ouders niet als ‘ouders’. Voel er geen emoties (meer) bij. Voor mijn kinderen zijn mijn ouders echter een hele goede opa en oma! En mijn kinderen zijn gek op ze. Dus ja, ookal ben je vroeger zelf mishandeld, dan nog kan het een prima opa en oma zijn. En dat wil ik mijn kinderen niet ontnemen. Maar dat kan natuurlijk alleen maar als je er zelf niet aan onderdoor gaat.
Knap van je, meen ik echt! Maar ik vraag me af of je je kinderen daar ook alleen laat? Of ben je er altijd bij?
Wij hebben onlangs het contact met mijn schoonouders verbroken. Vooral de oudste 2 vragen er vaak om. Ik heb ze pasgeleden uitgelegd dat wij elkaar niet meer zo aardig vinden en elkaar niet willen zien. Ze benoemen ze nog regelmatig maar er word niet meer om gevraagd. L heeft ze wel regelmatig gezien maar het blijven voor haar vreemde mensen. Zij is er ook nog te jong voor. D zal ze nooit leren kennen.
Moeilijke situatie hoor! Ten eerste wil ik zeggen dat ik het super knap van je vindt dat je besloten hebt voor jezelf te kiezen, dat is een moedig besluit! Ik zit ongeveer in dezelfde situatie, echter heb ik voor een andere aanpak gekozen. Ik heb een goede jeugd gehad maar mijn moeder begon het rond mijn puberteit moeilijk te krijgen. O.a. een verslaving, later fysiek en verbaal geweld, suïcidale neigingen, depressies, paniekaanvallen, etc. Ik ben een alleenstaande moeder en rond de geboorte van mijn dochter was ze redelijk stabiel en krijgen zij een hechte band samen. Helaas ging het later weer mis wat afgelopen jaar heeft geresulteerd in een psychose (terwijl mijn dochter bij haar thuis was). Enkele maanden verder is ze nu gediagnosticeerd met ass en waarschijnlijk een hechtingsstoornis. Nu ben ik ontzettend aan het stoeien met wat het beste is voor mijn dochter. Voor mezelf zou ik het contact willen verbreken, mede omdat het me gewoon teveel is (ik ben nu echt een mantelzorger geworden) en ik echt moe ben. Echter is mijn dochter gek op mijn moeder en andersom ook en ik wil deze relatie ook niet in de weg staan. Daar moet ik wel bij zeggen dat mijn moeder nu echt open staat voor hulp en behandeling. Voor nu heb ik ingesteld dat de contacten tussen hen altijd zijn met mij erbij. Dan gaan we ergens koffie drinken, naar de speeltuin, wandelen etc. Mijn moeder dringt aan op meer contact maar ze weet ook heel goed dat ìk bepaal en de dingen nu zo gaan. Hiernaast heb ik ontzettend veel gehad aan mijn psycholoog. Mijn moeder zal nooit een "standaard" oma en moeder worden en onze relatie is momenteel niet veel waard. Echter kan zij ook niet helemaal invloed hebben op haar mentale problemen en staat dat los van de liefde die ze mijn dochter kan geven. Hopelijk kun je hier iets mee, en heel veel sterkte!