Zwanger en hond (onbetrouwbaar)

Gedragstherapie? Zou daar zeker in investeren, misschien is het "probleem" voor een professional sneller zichtbaar dan wanneer je zelf met je hond bezig bent.
Is deze doof/staar, toch wat lichamelijke klachten als in pijn?

 

Phoe wat een lastige situatie.
Wij hebben een Duitse Herder die nog erg jong was toen ik zwanger was. Ze was vaak overweldigd, heeft maar 1 baas (mijn man) en sprong op mij en beet in mijn armen enzo. Best hard ook.

Uiteindelijk is ze daar met ouder worden en met de hondenschool voor ons beide in uitgegroeid.
Toen de kleine geboren was waren we enorm op ons ongemak en we hadden toen direct gezegd tegen elkaar ' 1x een verkeerde beweging naar de baby en ze gaat weg'. Het is echt bizar hoe snel je voor je kind kiest. Dus dat is iets waar jullie vanzelf zullen inrollen. De keuze gaat heel snel gemaakt zijn.

De hond wou trouwens altijd bij de baby liggen en er gewoon altijd bij zijn. Nu nog steeds.


Nu letten we nog steeds heel goed op met de peuter en de hond. Ze spelen nu meer en meer samen (de peuter gaat achter de hond aan en dat vindt de hond niet altijd fijn maar ze weet wel dat ze dan haar plaats moet zoeken en de kleine leert dat hij de hond met rust moet laten op haar plaats enzo. Het duurt even voor ze het snappen en je bent er echt vaak mee bezig. Ik heb ze nooit uit het oog. Verder zijn ze nu constant samen en merk ik wel dat hij van geen enkel dier bang is nu.

Ik denk eigenlijk dat je ofwel nu zal moeten starten met hondenschool/gedragstraining ofwel een vervelende keuze gaat moeten maken. Dit kan reuzegoed meevallen met een baby, maar ook vies tegenvallen.

 

Eerlijk? Ik zou nu al beginnen met het zoeken naar een geschikt baasje. Een ouder iemand bijvoorbeeld.

Een onbewaakt moment kan ervoor zorgen dat het toch mis gaat, een hond die een kleintje grijpt met alle gevolgen van dien zou ik mijzelf nooit vergeven.

 

Je zegt dat de hond niks uit zichzelf zou doen, maar dat doet hij natuurlijk wel. Hij reageert overdreven op triggers.

ik denk dat je voor jezelf moet bedenken of het praktisch mogelijk is om hem NOOIT alleen te laten met de baby, dus ook niet als je even naar de wc moet en hij lekker lijkt te slapen, de bel gaat, er al maanden niks is voorgevallen etc.

Je kind kan binnen een paar seconden blijvend verminkt zijn of erger. Een kind is onvoorspelbaar en heeft niet het vermogen zich in te leven in een dier, je kunt hem leren wat mag en wat niet, maar kinderen houden er van grenzen op te zoeken, zo ook bij je hond.

gezien zijn leeftijd zou ik ook niet meer vertrouwen op gedragstherapie, het blijft een risicokind.

Ik denk dat je twee opties hebt: je kind nooit alleen laten en ook niet te dicht in de buurt laten (als jij op de bank zit en kind en hond op de grond zijn kun je natuurlijk al te laat zijn) of kijken voor een ander huisje voor z’n oude dag.

 

Hebben jullie hier trouwens niet voor de zwangerschap over nagedacht? De tijd dringt nu natuurlijk ook best.

 

Hier een amerikaanse pittbull die een hekel aan kinderen heeft. Maar niet aan ons eigen kind gelukkig. Hond was er eerder dan zoontje.

Hier hebben we een traphekje tussen kamer en keuken gedaan. En langzaam aan onze zoon geleerd dat de mand vd hond een no go area is.
Als de hond op zn plaats ligt mag hij er niet bij komen.
In t begin in de kruipfase hebben we de hond in zn mand in de keuken gedaan. Zo waren ze beide veilig.
Verder een gedragstherapeut ingeschakeld en getraint met de hond. En ze nooit alleen gelaten, als ik ga plassen gaat of kind of hond mee.

Hier gaat het super en zijn ze inmiddels dikke vrienden. Maar de regels zijn strak. Niet achter de hond aan, niet bij de mand komen, niet bij de voerbak komen.

 

Wij hebben ook een hond, maar ontzettend lief naar kinderen dus kan niet mee praten.
Ik zou zelf nooit een hond weg doen omdat ik een kindje zou krijgen. Asielen zitten vol honden omdat het leven te druk is, geen tijd is voor een hond of omdat er een kindje in het gezin bij komt.
Je geeft aan dat het hondje al 16 jaar is en ik zou het ook om die reden niet weg doen.
Bot gezegd: misschien maakt hij het kindje nooit mee.
Hij heeft het nu goed en ik weet zeker dat jullie een oplossing kunnen vinden zonder het beestje weg te doen

 

Als ik je verhaal zo lees heeft je vriend zijn keuze al lang gemaakt. Hij wil deze hond niet bij zijn kind in huis, klaar, punt.

En dat ik vind dat hij daarin gelijk heeft, doet er eigenlijk niet toe. Het is jouw hond, jouw maatje en je wil het beste voor hem.

Ik zou met een hondentrainer gaan praten, is een benche bijvoorbeeld een optie. Is de hond nog ander gedrag aan te leren. Dat soort vragen.

Komt daar een antwoord uit dat ook je vriend, de vader tenslotte, een mogelijkheid vindt, helemaal top. Blijkt het echt niet te doen, dan maakt dat de keuze voor jou ook helderder.

 

Uit je verhaal lijk ik op te maken dat je hond een geschiedenis heeft, waardoor hij/zij vertrouwensproblemen heeft en dit tot uiting kan komen in (onbetrouwbaar) gedrag.

Mijn ouders hebben al meer dan 40 jaar Duitse herders, vanaf pup altijd met stamboom / van bekende kennels van toen wij baby waren tot we het huis uit gingen en nu nog. Ondanks dat dieren dieren blijven, was er vertrouwen en is er nooit iets voorgevallen wat ook maar wees op bijten of wat dan ook. Mijn moeder investeerde de eerste maanden/ jaren dan ook veel middels cursussen (we hebben zelfs een keer een afgekeurde politiehond gehad -de enige die mijn ouders niet als pup hadden genomen, maar dringend op zoek was naar een nieuw huis) en zij was de baas, maar de honden accepteerden onze autoriteit ook volledig en behoorden voor hen ook echt tot het gezin.

Lang verhaal kort: op basis van jouw verhaal zou ik er ook geen vertrouwen in hebben. Wat ik wel heel sneu vind is dat ze al zo oud is en dan haar laatste dagen/jaren ergens anders moet slijten. Dus de suggesties van hulp inschakelen gericht op gedrag zou ik zeker eerst proberen.

Maar je vriend heeft hier natuurlijk ook een stem in! Hebben jullie hierover gesproken voordat je zwanger raakte?

 

Als de hond onbetrouwbaar is zou mijn keus gauw gemaakt zijn.

wij hadden een hond en die beet uit het niks de oudste.
Gewoon totaal geen aanleiding.
Hij was niet te vertrouwen in de buurt van N.. altijd grommen enz.
N moest ook niks van hem weten.
Wij hebben hem na het bijt incident op mp gezet.
We wisten precies waar en bij wat voor mensen we hem wilde hebben.
Hij is uiteindelijk naar een ouder echtpaar gegaan en daar wordt ie behandeld als een koning.
Beste keus voor ons en voor hem.

 

Ik vrees dat je best toch dringend op zoek gaat naar een andere thuis voor de hond.

 

Ik heb een soortgelijke situatie gezeten toen ik zwanger was van mijn dochter. Wij hadden ook een hondje . Heel lief beestje . Alleen… ze kon niet met kinderen. Niet dat ze vals was, maar te lomp met spelen. Zodra er kinderen in de buurt waren gooide ze de focus daar op. Tegen aanspringen, happen naar handjes .. en niet meer te bereiken. Vrienden konden niet eens met kinderen bij ons langskomen. Loslaten in het bos
Ook niet, want stel daar loopt een kind …. Wij hebben gedragstherapie gedaan … alleen bij ons is het niet geslaagd . Ze is een half jaar na de geboorte van onze dochter overleden: ze was oud en op en mankeerde heel veel. Het heeft mij enorm veel energie gekost het eerste half jaar. Want je kan geen seconde even weg lopen. Ik
Wilde mijn dochter lekker op een speelkleed op de grond doen , maar dat ging niet.. wilde ook de hond zoveel mogelijk er bij betrekken omdat ik wilde voorkomen dat ze jaloers werd en dat het nog lastiger zou worden. Bij ons heeft het probleem zich dus vanzelf opgelost maar het was een heel gespannen half jaar. Ik heb daardoor ook weinig kunnen genieten omdat je de hele tijd heel alert bent.
Als je iets van gedragstherapie gaat doen, dan zal ik wel zsm starten.
Succes , het is een hele moeilijke keuze

 

Wij hebben een teckel die altijd aan de baby gaat likken. Springt zelfs in de box als ik even niet oplet om te gaan likken. Mijn dochter is daarnaast ook bang van de teckel omdat deze enthousiast blijft opspringen en dit geeft ook altijd drama wanneer ze in dezelfde ruimte zijn zonder mij of mijn man.

Wij hebben geen aparte kamer waar de hond kan met resultaat dus dat de teckel bijna de hele dag in haar bench moet. Als ik haar in de tuin zet gaat ze non-stop blaffen. Ik weet dat ze veel te weinig aandacht en uitdaging krijgt en ik wil haar dus dolgraag herplaatsen maar mijn man twijfelt.

Ik zou als ik jullie was of een goed plan bedenken hoe je baby en hond apart gaat houden of een ander plekje voor de hond zoeken. Ik weet uit ervaring dat de hele dag zorgen dat hond en baby/kind niet samen zijn heel vermoeiend is en vaak resulteert in dat de hond altijd maar apart zit. En dat moet je eigenlijk ook niet willen voor je hondje.

Hier heeft gedragstherapie/hondenschool/etc. trouwens nooit iets uitgehaald. Ze gedraagt zich perfect voorbeeldig wanneer je erbij bent, maar zodra mijn man of ik even niet kijken doet ze lekker wat ze zelf wil.

 

Wat moeilijk zeg! Maar ik zou zelf ook echt geen risico nemen... kind is voor de rest van zijn/haar leven verminkt of erger...

Zou zelf toch kiezen voor herplaatsing en mocht niemand het beestje willen dan bench en muilkorf?? Maar dat is echt bij gebrek aan beter. hoop dat je een fijn plekje vindt voor een gouden mandje.

 

Ik vind bijtende honden en kinderen ook geen goede combinatie, ik ben het eens met je vriend. In jullie geval zou ik alvast gaan zoeken naar een geschikt plekje voor hem, misschien in de familie iemand die hem in huis kan nemen zodat hij toch bij bekenden blijft?

 

Ik ben zelf als baby toen ik kon kruipen door onze hond (herder, afgekeurde politiehond zoals ik hier boven ook ergens las) gebeten.
Net onder mijn oog. Het had niet veel hoger moeten zijn want dat was oogtechnisch gezien niet goed afgelopen. Denk dat mijn moeder sowieso een halve hartvelamming had toen dit gebeurde want het bloed spoot er uit.

Dit risico wil je echt echt niet lopen met je baby.

Vind het wel heel sneu voor je en het hondje. Ik hoop dat je een knoop kan doorhakken en dat je snel op zoek kan naar een fijne plek voor hem. Is er niet iemand in de familie die hem wil en kan opvangen?

Btw nog gefeliciteerd met je zwangerschap.

 

Jeetje wat lastig, je geeft zelf aan dat je hondje jou ook al eens flink in je gezicht heeft gebeten. Babys en kleine kinderen zijn sowieso heel onvoorspelbaar, dus de kans is natuurlijk groot dat het een keer misgaat als je besluit jullie hond toch te laten. En de hond afsluiten in een andere kamer is niet te doen, het gaat niet om 1 of 2 maanden.

Ik heb misschien makkelijk praten, maar ik had de keus snel gemaakt.

 

Wat een rot situatie maar ik zou toch de keuze maken om je hond te herplaatsen. Je hond heeft jou zelfs al eens gebeten. Wij hebben zelf een hond ( labrador) en die vertrouw ik voor 99,999% met mijn kinderen en met andere kinderen maar mocht er ooit een moment komen dat hij op wat voor manier dan ook naar mijn kinderen of naar mij zou grommen/happen dan zou ik toch de zware beslissing moeten nemen om hem te laten herplaatsen.
Het vertrouwen is dan namelijk weg en je geeft min of meer zelf al aan dat je je hond niet goed zal kunnen vertrouwen.
Het is een rot situatie maar de situatie wordt nog rotter als er straks iets gebeurt wat je niet meer kan terugdraaien.
Sterkte met jullie beslissing.