Vind wel dat je al goed kan merken dat de dagen langer worden. Om 17 30 is het nog licht. Enorm goed voor mn gemoedstoestand. En ook blij dat de oneindige maand januari voorbij is!
Oeeeh. Vriendin van mij wordt waarschijnlijk vandaag ingeleid. En ze houd me bij alles op de hoogte. Spannnnend.
Ja klopt! En er zijn soms al wel wat lekkere momenten met een zonnetje. Daar knap ik dus al echt van op. Maar; kom maar door met dat voorjaar!
Apart is dat he. Mijn moeder en schoonmoeder zeiden beiden ooit: dat gevoel van nog een kindje willen gaat nooit over. Maar op een gegeven moment moet je met je verstand besluiten dat het genoeg is geweest. Mijn moeder bijvoorbeeld had vreselijke bekkenklachten. Wij wilden dolgraag naar een broertje of zusje (dat zou dus de 5e zijn ), mijn vader wilde ook dolgraag nog een kind. Mijn moeder dus ook, maar ze wist dat het niet handig was om 9 maanden niks te kunnen met een gezin met 4 kinderen. En toch ervaar ik dat totaal niet, dat ik dat gevoel nog blijf houden. Ik kijk stiekem een beetje uit naar over 1,5 jaar als L naar school gaat. Ik heb volop plannen voor dan het idee dat ik dan gewoon 1 hele dag alleen thuis ben de hele dag, lijkt me heerlijk. En als ze naar groep 2 gaat zelfs nog een ochtend er bij Al moet ik wel bekennen dat ik ook enorm geniet van haar thuis hoor. Ach, voor alles is een tijd he
Oh wat enorm spannend! Mocht het allemaal doorgaan en goed komen dan verwacht ik die hier ook weer. Fysiek madness natuurlijk, 4 bevallingen in 5 jaar!
Ik denk dat dat gevoel op een gegeven moment echt wel daar is hoor. Al blijft baby knuffelen gewoon altijd fijn! Toch weer een voordeel van kinderen dicht op elkaar, als ze eenmaal uit de luiers zijn, dan zijn ze dat allemaal! Ik hoop oprecht dat ze het straks zo goed kunnen vinden met elkaar. Sowieso met 3 al, zeker met grote gezinnen. Oke nu moet ik echt wat voor werk doen. Man pakt de ochtend om op de jongens te letten, ik de middag. Moet ik hem ook wel benutten he!
Oh en 1 geheim: tijd alleen weg plannen is het beste wat je überhaupt kan doen met kinderen. De 'thuisblijver' redt het wel hoor. En je huis is niet in 1 dag een smerig hok ofzo als je weg bent. Al denken we vaak van wel Mannen luisteren best vaak naar instructies. Zeker als je het ook fatsoenlijk brengt: 'schat, ik zou het erg op prijs stellen als jij....'
Als ik dit allemaal lees denk ik alleen maar dat ik ook nog een keer wil hahaha. Zelfs ondanks de gebroken nachten die we nu hebben pfff. Maar ik heb dus ook ergens de angst dat dat zelfs na een derde kindje nog zo zou zijn. En ik denk dus dat man het niet wil, in ieder geval voorlopig niet (maar dat ik ook nog niet). Zijn gemoedstoestand wisselt ook nog wat dus zou sowieso eerst willen dat hij zich overwegend goed voelt. Als man echt niet wil houdt t op natuurlijk en prijs ik me sowieso echt gelukkig met onze 2 boys. Krijg in mei een nichtje, zooo leuk misschien tegen die tijd maar eens kijken hoe man er in staat
wisselend. Wel veel beter dan eerst maar elke week hebben we 3 nachten ongeveer dat hij de hele nacht doorslaapt en 3 a 4 nachten dat hij tussen 23/00u en 02.00 uur spookt.
Hier bij de middelste met 13 weken ineens een flinke bloeding. Het stroomde eruit. Waren ook nog eens op bezoek dus snel naar de auto waar ik echt op iets moest zitten om de stoel niet vies te maken. Ging naar de spoeddienst en alles bleek goed. Geen idee wat dat was want het kwam plotseling opzetten en hield 1 nacht aan en daarna was het niet meer voorgekomen.
En dat maakt het meteen ook zwaar voor mij. Ik kan niet loslaten. Dus ik ben 24/7 met de kids. Man werkt de hele week en gaat in het weekend weleens even weg met ze maar metime is hier erg schaars en dat ligt aan mezelf. Verder ook geen oppas in de buurt en gaan ze niet naar het kdv, krijgne ze (bijna) 2 jaar borstvoeding enz. Allemaal factoren die het moeilijker maken.
Zou je dat willen veranderen? Het lijkt me voor jezelf zo fijn als je het los kunt laten. Ik herken wel dat écht loslaten niet gaat. Ik heb altijd wel zorgen over 1 van de kinderen (om onbenullige dingen hoor, over het algemeen gaat het prima met allemaal). En als we samen weg zijn denk ik ook echt wel regelmatig aan ze. Maar uiteindelijk kan ik wel enorm genieten van even weg zijn. Even een avondje met vriendinnen een terrasje pakken ofzo, doe je dat ook nooit? Het ligt er natuurlijk wel aan hoe je bent. Ik ben wel echt een gezelschapsmens. Al is dat met een druk gezin wel wat minder geworden hoor, en door corona ook. Daarvoor had ik voor mezelf de regel dat ik 2 avonden per week iets mocht hebben. Vergaderingen van vrijwilligerswerk, bijeenkomsten van onze kerk, vriendinnenavonden etc. Als het er meer waren liep ik mezelf echt voorbij. Door corona is het veel minder geworden en eigenlijk vind ik dat ook wel oké. Maar ik kan dan wel dubbel genieten als ik wel weer een avond weg ben. Binnenkort ga ik trouwens een nachtje weg met dochter naar een hotel. Zo leuk! Ik had een kortingsbon gekregen voor een nacht hotel. Oppas voor 4 kids is 1 keer per jaar prima, maar vaker niet te regelen. Dus samen weg was geen optie. Dus nu gaan dochter en ik. Eerst naar de Mac Donald, dan naar het hotel, in de ochtend daar ontbijten en dan de stad in samen, zomerkleren voor haar kopen
Dit snap ik zo goed. Hier zijn de 2 jongsten 3 dagen per week naar de opvang en op 2 van die drie dagen hebben we in de middag voor O ook opvang. Netto hebben we 2,5 dag per week (maak hier 2 van want er is altijd wel een situatie waarbij O lekker thuis komt) zonder kinderen. Heerlijk. Ik zou het niet anders willen. Daarbij doen we de zorg samen en gaan we ook voor onszelf bijv even sporten etc. Ook me time. En man en ik accepteren dat we ook niet elke avond samen hoeven door te brengen. Soms heeft een van ons behoefte aan een film of boek alleen, oid. Ook dat is prima. Zo belangrijk hoor.
Ik voel me dus echt een loeder soms omdat ik dus wél heel makkelijk los laat. Ik weet dat ze bij man echt in gouden handen zijn dus ik ga graag even alleen op pad. Tuurlijk videobellen we dan veel, ik bedoel, ze zijn nog zo klein maar ik vind het heerlijk soms om die deur dicht te trekken
(Ze moest eens weten..) oh jee hoe ga ik dat recht trekken. Ik heb er een wijn arrangement bij geboekt.
Mijn ouders wilde ook heel graag een 3de. Hun hart was er groot genoeg voor zoals mijn moeder altijd zei. Maar ze heeft 2 'probleem' zwangerschappen gehad. Bij mij hoge bloeddruk al vrij vroeg (moest toen op een zoutloos dieet) en ik ben met 35 weken geboren, op het randje van de dood gebalanceerd (advies was stuur nog maar geen geboortekaartjes, mogelijk worden het rouwkaartjes ) en mijn zusje wilde 2 maanden eerder komen, hebben ze gelukkig tegen kunnen houden maar wel verplichte bedrust en der bekkens waren ook niet heel blij. Toen mijn zusje eenmaal mocht komen dacht ze zoek het uit allemaal zit toch wel lekker . Qat mijn moeder heel erg steekt na die bevalling was van de tante van mijn vader. Die zei doodleuk als eerste je gaat toch wel door voor een jongen want de familie naam moet door gegeven worden . Mijn moeder was op dat moment gewoon blij dat ze een gezond kind in der armen had en het niet hoefde af te staan aan een couveuse. Tegen mij zegt niemand willen jullie nog een derde wantja we hebben er van ieder 1 dus dan ben je klaar toch. Kan je vertellen al was L een meid geweest waren we er ook klaar mee. Om in mijn moeders termen te blijven mijn hart is groot genoeg voor 2 eigen kindjes en heel veel (surrogaat) neefjes en nichtjes
Fijn dat je vanmiddag nog even terecht kunt, hopelijk is gewoon alles ok. Maar de spanning snap ik heel goed ❤