knuffel voor jou! Ik vind grotendeels wel herkenning in wat je schrijft. Ik ben destijds ook mijn ex gevolgd - had voorheen een grote vriendenkring en een hobby die mijn week vulde van maandag tot zondag, maar blijft niets van over. En hier... Tja, heb wel mensen leren kennen, maar die wonen hier al heel hun leven, kennen elkaar heel hun leven dus de kliekjes zijn al gevormd zeg maar... Mijn beperkte sociale leven is via het werk en da's ook niet gezond. En wat ouders betreft: mijn vader is bijna 16 jaar geleden overleden, dus mijn dochters hebben hem nooit gekend. En mijn moeder leeft nog maar is dement. Mijn dochters hebben haar nooit echt gekend en hoewel ze er fysiek nog is (al is het wel een schim van vroeger), hebben we geestelijk eigenlijk al n soort van afscheid genomen. Ze is er wel maar eigenlijk al niet meer...
Jaloers is een groot woord. Maar is meer van dat zou ik wel ook wel willen. Ik heb in heel mijn carrière echt pech gehad met tijdelijke contracten, reorganisaties en slechte totaal niet leuke leidinggevende. Ik zou dus heel graag eens keer ergens wat jaren willen werken met een vast contract. Bij een bedrijf waar ik door kan groeien, en zo wel eens keer mijn stempel kan drukken. Ik ben dus "jaloers" op de mensen die al jaren hun droombaan/functie hebben. Ook ben" jaloers" op mensen die nuchterder in hun leven staan. Die zich niet overal druk kunnen maken en wel dingen op zijn beloop kunnen laten. Die niet altijd alles uitgestippeld en geregeld willen hebben.
Wat naar dat je die ervaring niet hebt gehad met je ouders . Ik doel meer op mensen die klagen op hun ouders terwijl die ouders wél alles voor ze doen.
Dankje, een ouder moeten missen die alles voor je was lijkt mij ook moeilijk. Dat je het op een andere manier bedoelde begrijp ik nu. op papier kan je niet altijd lezen hoe iets is bedoeld. Maar vergeet niet dat schijn kan bedriegen, je weet nooit of die kinderen echt ondankbaar zijn ( of verwent opgegroeid) of dat de ouders schone schijn spelen.
Wat ontzettend nare situatie met je moeder. Ook dit herken ik. Mijn vader is er nog wel maar ook dementerend. Hij is nu nog redelijk goed. Wat heftig om zo je moeder te moeten zien, ook voor je dochters.
goed gezegd. Ik weet dat dit zo is maar tis ook zo moeilijk. Maar Dankje voor je pep talk. Ik ga er mee aan de slag. we van do it
Ik heb zo’n moeder als jij beschrijft. We bellen elke dag, ze accepteert mijn keuzes tot op het bot (en ook al is ze het heel soms niet eens met hoe ik dingen aanpak, ze laat dat nooit merken), we hebben aan één woord genoeg en als zij overlijdt, mag je mij naast haar in de kist leggen. Ik had ook zo’n vader, die helaas veel te vroeg overleed aan een hartaanval. Maarrr, omdat ik zo’n goede band heb en had met mijn ouders, ben ik niet van mening dat je niet mag klagen. Het is namelijk niet zo zwart-wit. Het één sluit het ander niet uit. Ik vind dat je best mag klagen over je ouders en dan hoeft een ander niet meteen de kaart te trekken dat je blij moet zijn dat je ze nog hebt. Er zit nog een heel grijs gebied tussen die twee dingen in. Ik zeg ook weleens tegen m’n moeder dat ik iets niet zo leuk vind van haar. Ik ga dan niet van tevoren denken: o laat ik maar niks zeggen, want zíj́ is er tenminste nog. Ik vind het een beetje net zoals iemand die graag nog een kindje wil en intens verdrietig is dat een tweede niet ‘lukt’. Dat mag je afschuwelijk vinden en dan hoef je niet te horen van een ander ‘ach, zeur niet zo. Je hebt er toch al één (of twee of drie)?’
Als ik jou posts hier op het forum lees zie ik veel terug over je band met jou ouders en hoeveel je je vader mist, dat vind ik prachtig. Dat zou ik iedereen gunnen (inclusief mijzelf) helaas is dat niet voor iedereen haalbaar. Ik ben het eens dat mopperen en klagen daarnaast ook kan bestaan. Het zijn 2 losse dingen. M'n man moppert ook wel eens over zijn ouders of broers, gelukkig denk ik dan niet dat hij tenmiste fijne ouders heeft en zich niet moet aanstellen. Jaloers zou ik wel altijd zijn. Zolang dat niet ziekelijk is en ik niet door de jaloezie een ander niks meer gun vindt ik dat die emotie niet per se een slechte eigenschap. Wat betreft je laaste opmerking, die vind ik zelf ook altijd vervelend. Een zwangerschapswens of het nu voor een 1e of 6e is, die blijft intens en het verdriet is er niet minder op als dat niet lukt.
Ik ben niet zozeer jaloers denk ik. Ik kan er vooral niet tegen als mensen niet willen inzien wat ze allemaal hebben. Ik ben mijn moeder op hele jonge leeftijd verloren, voor zij ziek werd wist ik niet wie mijn vader was en toen moest ik er ineens gaan wonen, ik heb geen geweldige jeugd gehad. Iedereen van wie ik hield, leek te overlijden. Vervolgens ben ik ook nog 2 kindjes in de zwangerschap verloren. En toch heb ik het allemaal overleefd en een prima leven nu. Ik doe vrijwel alles zelf of samen met mijn man omdat ik jong volwassen moest worden, terwijl iedereen om mij heen altijd hulp nodig heeft van ouders of andere familie. Nu ik het zo opschrijf... ik ben soms wel een beetje jaloers op mijn stiefzusje, die een veel betere band heeft met mijn vader dan ik heb. Maar ook daarachter schuilt voornamelijk het feit dat ze niet inziet wat ze allemaal heeft. Dus ik weet niet zo goed of ik jaloers ben of dat ik vooral trots ben op mezelf en dankbaarder ben dan de meeste mensen om mij heen en ze wel eens wakker zou willen schudden om ze dat te laten inzien.
Wauw... ik denk hier echt hetzelfde over! Ik heb mezelf na het overlijden van onze dochter en zoon wel even in zo een martelaarspositie gezet, maar ik had het snel door gelukkig en heb dat gauw van me afgezet. Ik heb afgelopen 12 jaar geleerd dat een ieder zijn verdriet anders is. Dat je niet kunt oordelen over iemand zijn verdriet. Iemand kan net zoveel verdriet hebben over een overleden dier, als over een familielid. Iemand kan net zoveel verdriet hebben over een miskraam als over het verlies van een kindje op latere termijn. Daarbij heb ik dus ook geleerd dat mensen best mogen klagen over hun kinderen ondanks dat anderen niet zo makkelijk kinderen kunnen krijgen of over hun ouders, waar anderen hun ouders zijn verloren. Wees dankbaar voor de tijd die je wel hebt gehad, ondanks dat dat soms veel te kort is.
Kan ik 30x op de like knop drukken? Ik denk er precies zo over! Ik heb met mijn moeder en stiefvader ook zo’n band. Ik verbaas mij zelfs over sommige reacties in dit topic. Niet mogen mopperen, niet dankbaar zijn en ga zo maar door. Ik doe alles voor ze en zij voor mij maar af en toe mopperen we best op elkaar. Dat mag toch ook gewoon. Alsof je alleen maar dankbaar in pastel kleurige kleding rond moet dansen terwijl je Keltische muziek draait en daar rozenblaadjes bij strooit en maar roept; ik ben zo dankbaar. Sorry. Maar dat beeld heb ik inmiddels. Het kan prima naast elkaar bestaan. Ik ben heel dankbaar ook voor mijn leven en kom van heel ver maar dat betekent niet dat ik soms een off day oid heb en echt even zit te zeiken soms, maar dat “mag” dan ook niet. Het kan allemaal, we zijn ook maar mensen hè.
Ik herken dit. En dan de omgeving ook nog die denkt dat het aanstellerij is. Ik heb een kantoorbaan gevonden die wel heel goed gaat. Maar het blijft een wankel evenwicht en een fulltimebaan gaat me niet lukken. Sterkte! Ik snap je helemaal ♡ Er komt een dag dat men ontdekt wat het is. Mijn vader en zusje hebben het ook. Broer en moeder niet. Mijn vader werkte wel fulltime, maar was altijd ziek. Ging wel werken dan, maar deed thuis niets meer. Zus is gestopt toen ze kinderen kreeg.
Ik vind het zo 'fijn' om te lezen dat je het herkent. Tussen aanhalingstekens omdat het natuurlijk vreselijk voor jou is en je familie. Mijn moeder heeft het ook de rest niet dus hier zit het aan mijn moeders kant erin. Ik ben nu ook al bang dat mijn dochter dit krijgt. Dat mensen denken dat je je aanstelt is heel herkenbaar maar wat ik ook heb is dat ik zo hard en boos op mezelf hierdoor kan zijn en het van mensen ga invullen wat ze wel niet denken. Kantoorbaan ga ik in mijn achterhoofd nemen als ik dit jaar niks vind wat helpt want daarvoor heb ik dit jaar genomen. Ik heb ook wel eens stiekem gehoopt dat ik echt kon stoppen net als je zus bijv maar helaas kan dat hier financieel niet. Ik wens jou ook veel sterkte met alles en bedankt voor je lieve bericht. Doet me goed
Eerst werkte ik in de zorg. Dat werd 2 x een burn out. Maar op kantoor, met thuisbezoeken, is leuk, afwisselend en goed vol te houden. Dat je moeder het ook heeft geeft mij ook weer een bevestiging dat het echt wel 'iets' is. Fijn die herkenbaarheid! Mijn zusje had het 'geluk' dat ze vanwege een ander voorval op het werk thuiszat. Ze raakte zwanger en haar zoontje had in het begin veel extra zorg nodig. Zo kwam ze in een tweesporenbeleid terecht en kreeg uiteindelijk een uitkering. Toch denk ik dat je beter af bent met een passende baan. Voor mezelf gesproken merk ik dat het me veel voldoening geeft om in die zin bij te dragen aan ons inkomen en iets te kunnen presteren buiten de deur.
Ik ben wel eens jaloers op vrouwen die een mooier figuur hebben dan dat ik heb. Maar als ik dan kijk naar onze allermooiste liefste en knapste dochters van de hele wereld die uit mijn minder mooie figuur zijn gekomen besef ik me dat zij eigenlijk jaloers op mij zouden moeten zijn.. hahaha
Ik ben soms wel jaloers op mensen die ruim in de centjes zitten. Dan heb ik gesprekken met collega’s en wordt er zo makkelijk gesproken over geld. Ook m’n ex en z’n vriendin hebben samen een riant inkomen. Ik moet echt elk dubbeltje omdraaien. Dat is op zich niet erg maar sparen is bijna onmogelijk. Dus ja, geld…
Wat fijn dat je ook bekend in de zorg bent. Wat voor werk doe je nu? Het idee dat ik de zorg niet meer in ga misschien doet pijn namelijk. Ik denk dat je zeker gelijk hebt maar op dit moment voelt het zo moeizaam elke keer. Alsof ik aan het watertrappelen ben. Ik hoop dat ik na dit jaar er ook zo in sta en zo'n baan kan vinden !
je laatste zin… wees blij dat je ze nog hebt. Deze opmerking komt waarschijnlijk voort uit je eigen gemis en verdriet. Maar dat maakt het nog niet gerechtvaardigd dat anderen niet mogen “klagen”. Je hebt het niet slechter of meer recht dan een ander omdat je ouder is overleden. Die ander heeft zijn of haar eigen leed. En zijn of haar eigen verdriet om over te klagen. Daar kan en mag je, mijns inziens, niet over oordelen. Echt oprecht? Waarom zou je dit soort opmerkingen plaatsen? Waarom zou je jaloers zijn op iemand die haar moeder nog heeft. Ik zou echt oprecht blij zijn voor iemand… Het kost zoveel energie deze negatieve gevoelens. Ik begrijp dit echt niet. Iemand zei mij laatst wees blij dat ze nog leeft. Ehm oké bedankt. Maar dat deze moeder mijn leven al 35 jaar tot een hel maakt is niet belangrijk. Weet je wat het probleem is.. mensen vragen niet meer. Vraag maar eens aan een ander. Soms hebben mensen bijvoorbeeld alles (in jouw ogen), maar hebben een ziekte of een depressie. Je weet het niet… en dan nog. Richt je op je eigen.