Heb jij een leuk, grappig of lief verhaal over een opmerking of reactie van je man tijdens de zwangerschap of bevalling? In aanloop naar de bevalling heb ik zin om even lekker te (glim)lachen om (herkenbare) gebeurtenissen. Het wachten is anders zo saai. Zo ben ik echt gesmolten toen mijn man thuis kwam met een klein pakje. Er zat een schattig, zilveren armbandje in voor onze dochter. Dat eerste sieraad wilde hij voor haar kopen. Zo lief! (Ik heb het armbandje dat ik de dag ervoor! gekocht had snel weggestopt ) O, en vanavond toen onze jongens aan het dollen waren op de bank, keek hij moe en hoopvol naar mijn buik en zei: "De derde wordt wel een normale hè?" Mwah, met twee zulke voorbeelden verwacht ik eigenlijk dat ze net zo wild gaat zijn
Ahw wat lief. Dat is een trots papa die zijn dochter haar eerste sieraad wil geven. <3 Mijn man zat gezellig boterhammen te eten in het ziekenhuis terwijl ik weeën opving en al 12 uur niets had gegeten. De verpleegsters vroegen of hij wou ontbijten, nou, dat wou hij wel. Gelukkig had ik er geen probleem mee want er moest toch iemand fit zijn om mij te helpen. Paar dagen geleden bedankte hij me wel. Zomaar uit het niets, dat ik het huishouden goed opgevangen heb en goed voor de kleine heb gezorgd toen hij 6 dagen werkte. Vond ik lief. Hij is ook enorm begripvol. Ze kunnen toch zo lief zijn.
Hahaha mooie verhalen Heb even zo gauw geen verhaal dat in me opkomt, maar wilde je even succes met de laatste loodjes wensen @Septembre! Dadelijk gewoon een meisje in jullie handen, hoe leuk
Haha mijn man deed ook niets anders dan eten! Ik ging binnen een uur van 4 naar 10cm en moest hem toen toch vriendelijk verzoeken om bij z'n noodles vandaan te komen en mij bij te staan tijdens het persen. "Oh, is het al zo ver?" Nee er was niets dat erop wees het afgelopen uur inderdaad
Mijn man kwam bij de eerste net uit een hele vroege dienst; 4:00 begonnen en mijn bevalling begon vanaf 18:00 echt door te zetten en 5:00 'smorgens is de kleine geboren. Lange ruk zo dus met een paar hazenslaapjes tussendoor voor hem. Toen ik op zaal lag voor een half dagje stuiterde ik van de adrenaline terwijl hij helemaal inkakte. Kom ik vanaf de gang aangehuppeld na een wandelingetje: ligt meneer prinsheerlijk in MIJN ziekenhuisbed te pitten! Je had die zusters moeten zien kijken Ook die nacht daarop: ik in paniek want baby huilt, geen kraamhulp natuurlijk, wat moet ik doen? "Nee sorry lieverd, ik heb zó weinig geslapen, je moet het echt even zelf oplossen" Ja hoor, mijn laatste 24u heb ik in complete chillmodus doorgebracht Achteraf konden we hier allebei heel hard om lachen, hij was gewoon helemaal van de kaart en gaat niet zo goed op weinig slaap
Die van mij is echt een topper. Doet nu zo goed als alles in huis en werkt ook nog fulltime. Maar soms kan hij dingen zeggen.... Het is 45 min rijden naar het ziekenhuis. Bij de vorige bevalling (ander ziekenhuis, 15 min rijden) had ik veel pijn en was dus aan het schelden en tieren. Zegt ie:"Deze keer moet je gewoon stil zijn hoor. Ik kan daar anders echt niet tegen. Dan moet je maar even doorbijten." Ik heb keihard gelachen. Hij snapte niet wat ik daar zo grappig aan vond. Mannen hebben echt soms geeeeeeen ideeeee.
De wereld bestaat op vrouwen. Niets ten nadele van de man hoor. Maar bikkelen dat doet ons geslacht het best
Nou, volgende keer als hij verkouden is en doodziek op de bank ligt met zijn mannengriep ' gewoon even doorbijten'. Hier maakte ik hem wakker om 2u30 snachts omdat de weeën om de 5 min kwamen en we echt naar ziekenhuis moesten. Vroeg hij opeens slaperig " kan ik nog douchen? '. En ja hoor, meneer heeft nog lekker gedouched en zijn tanden gepoetst.
Wat een heerlijke verhalen! Hier eigelijk ook niet echt iets wat ik kan bedenken We hopen beide dat deze kleine niet zo een terror word als z'n zus hahaha en mn oudste hoopt dat dus ook
Oh wat een heerlijk topic! Mijn vriend was echt een schat tijdens de zwangerschap. Maar het hele concept ‘er is straks echt een baby’ bleef toch een beetje abstract voor hem. Hij kon echt genieten van alle beweging en alle voorbereidingen maar toch. Tot de dag van inleiding. Ik lag net aan alle toeters en bellen en hij ging even de spullen uit de auto halen. Onderweg terug is hij langs het winkeltje gegaan en kocht daar een shirtje en slab van onze favoriete voetbalclub. De trotse blik in zijn ogen zeiden alles! ❤️
Tijdens de eerste bevalling heb ik een halve nacht rugweeen gehad terwijl mijn man op een zeteltje lag te snurken in het ziekenhuis. Toen hij wakker werd begon hij toch te klagen dat hij zo een rugpijn had van in dat zeteltje te slapen Tijdens kraambezoek als ze vroegen hoe de bevalling geweest was ook klagen dat hij zo een rugpijn had gehad terwijl ik (volgens hem) comfortabel op een bed kon liggen. Zeker dat Voor de rest merk ik dat de belangstelling en medeleven elke zwangerschap verder af neemt helaas. Wel moest hij iedere keer bij bekendmaking geslacht en de geboorte zelf huilen, dus het doet hem toch iets
Inmiddels kan ik er om lachen, maar dit gebeurde vandaag: Vannacht werd ik wakker van voorweeën. Dus vanmorgen bedacht ik me even te willen douchen. Mocht het doorzetten, dan kon ik fris richting het ziekenhuis. Of mijn man dan de jongens klaar wilde maken voor school en opvang, eten geven en wegbrengen. Ja, dat was prima. Na het douchen kom ik beneden. Ik doe de kamerdeur open en zie de hamster wegschieten onder de bank, nagezeten door een verwilderde peuter die zaagsel in het rondstrooit. Op tafel staat een krentenbol met één hap eruit. De oudste zoon heeft een boterham met chocopasta op en zowel hij als zijn stoel zitten er helemaal onder. Hij raced met een bestuurbare auto achter de hamster aan. Een hoop gejoel. En midden in dit tafereel ligt mijn man languit op de bank een drinkyoghurt te nuttigen terwijl hij het weer zit te kijken op standje hel! (Anders kan ik het toch niet horen met deze herrie?) Echt ik ontplofte! Heb de tv uitgezet, mijn man van de bank gejaagd, de tassen van de kinderen ingepakt en ze aangekleed bij de voordeur gezet. Toen kon ik pas weer wat uitbrengen en heb tegen mijn man gezegd: of je gaat nu wat doen, of je hoepelt op naar je werk. Maar ik wil nu rust, ja? En een schoon huis. Ik heb geen energie voor deze bende!! Hij heeft de jongens weggebracht en kwam heel bedeesd thuis om het hoekje kijken. Ik heb hulp gehad bij het schoonmaken. Dus huis is weer bevallingsproof. Mannen! Kom op!
Mijn vriend vroeg bij een van de eerste gesprekken met de verloskundige: Willen jullie ook nog iets van mij weten? De VK gaf aan: nee, eigenlijk niet. Nou dat vond hij maar niks en keek een beetje beteuterd arme mannen! Het is zo anders voor hun en ik denk vooral in de eerste weken zo gek. Pas bij de eerste echo merkte ik ook dat het voor hem ook echt werd. Hij keek ongeveer zo naar de echobeelden: