Lieve mama, Ik zou graag jullie kijk op de situatie willen. Ik heb een zoontje van 2,5 jaar oud, wat de laatste tijd vaker s'nachts gillend wakker heeft. Hij heeft af en toe last van nachtmerries en night terrors. Hij heeft hier over het algemeen sporadisch last van (1 a 2x per week). Afgelopen week was het net iets meer. Wij proberen hem zo goed mogelijk te troosten in z'n bedje, en hem te helpen met doorslapen. Soms lukt dat makkelijker, dan de andere keer. Hij heeft het soms nodig om zich eventjes in slaap te huilen. Nu kwam gisterochtend de buurvrouw letterlijk binnen vallen, dat dit zo langer niet meer kan. Dan we nu actie moeten ondernemen, want zij kan na zo'n huilbui niet meer in slaap komen, en komt niet aan haar rust toe. Ze hoort hem s'nachts door de muren. Haar slaapkamer bevindt zich trouwens niet naast de kamer van ons zoontje. Ze kwam vrij dreigend binnen, en gaf gelijk allemaal acties aan die we moesten ondernemen. We moesten z'n kamer maar proberen geluidsdicht te maken. En hem mee naar de dokter nemen, want zoveel huilen s'nachts hoort toch niet. Ik begrijp heel goed dat ze hinder van het huilen en gegil ondervindt, en ik vind dat zelf ook heel vervelend. Er is alleen geen kant en klare oplossing die ik kan aanbieden. Daarnaast heb ik het gesprek ook als zeer onprettig ervaren. We gaan normaal goed met elkaar om, maar ze heeft me toch diep geraakt met bepaalde opmerkingen. Ook gaf ze een vergelijking met buren waar ze veel ruzie mee heeft gehad, dat wij nu degene zijn waar ze veel last van heeft. Mijn buurvrouw is alleenstaand, nooit getrouwd geweest of kinderen gehad. Ik begrijp ook daarin dat het moeilijker is voor haar om hiermee om te gaan. Ze is wat ouder, en werkt niet meer. Ze heeft ook wat medische klachten, waar ze heel graag over klaagt. Ze geeft aan dat ze zelf meerdere dingen heeft geprobeerd (oordopjes), maar dat dat niet helpt (ze kan hiermee niet slapen). Mijn man is heel boos, omdat we eigenlijk altijd voor haar klaar staan en veel helpen. Hij vindt de situatie vervelend, maar niet iets waarop we veel invloed hebben. Wij hopen zelf ook dat hij de nachtmerries niet meer gaat krijgen. Haar emmertje is duidelijk overgelopen, en ze verwacht actie van ons. Ik voel me vooral emotioneel geraakt, omdat we ons kind niet met opzet laten huilen, en hem altijd proberen te troosten. Wat zouden jullie doen?
Schoonzus kreeg geklaag van 2 buren zelfs. Terwijl ze vrijstaand woont. Zij hebben zoon weer op hun kamer genomen totdat het rustiger was. Slaapgebrek doet iets met een mens en dan kun je idd onredelijker zijn. Dus neem t niet te zwaar van de buuf.
Miaschien bedoel je het niet zo maar je hele verhaal komt over alsof je buurvrouw niet zo moet klagen. Dit is namelijk niet zo relevant. Jullie kunnen er beiden niets aan doen. Maar buuv heeft er duidelijk problemen mee en slaaptekort maakt dat iemand soms onredelijke kan zijn. Je zult er wel iets mee moeten. Zeggen dat je er niets aan kan doen en dus moet buuv er maar mee moet omgaan is in mijn optiek geen optie. Ga het gesprek aan en zoek samen naar een oplossing. Bv idd bij je laten slapen, of iets meer isolatie.
Super vervelend voor zowel jullie als voor de buuf. Haar advies van de dokter, omdat het niet normaal is, is niet zo aardig van haar. En ze kan niet zien wat jullie eraan doen, zij hoort hem alleen janken en wil slapen. Zo ziet zij dat. Buuf heeft er misschien nog nooit van gehoord. Voordat ik mijn zoon had kende in nachtangst ook niet, mijn dochter had het nooit. Heb je het haar al eens uitgelegd en dat er weinig tegen te doen is? Mijn zoon had het ook zo erg, was altijd bang voor de buren, maar zij zeiden dat ze nooit last van hem hadden. Wel uitgelegd wat er was. Zoon sliep vaak bij ons, maar dat maakte geen verschil. Beste kon ik hem gewoon laten gaan, van troosten werd het juist erger en ging hij slaan en schoppen. Hoe zit het met de slaapkamers? Waar slaapt buuf? Naast jullie kamer of naast zijn kamer? Kunnen jullie daar wat mee?
Dank je wel voor jullie reacties. Mijn andere buren horen het gehuil ook, maar zijn wat begripvoller hierin. De manier hoe het gebracht werd, deed mij heel veel. En ik begrijp heel goed dat slaapgebrek veel met een mens kan doen. Ik heb ook zeker begrip voor haar reactie. Maar om te zeggen dat ik maar naar een dokter met hem moet, omdat het gehuil niet normaal is, vind ik hard binnen komen. Vandaar ook het stukje uitleg uit welke situatie zij komt. Onze slaapkamer grens wel aan haar kamer, en is daarom geen goede optie. Daarnaast moet ik voor mijn werk in de nacht opstaan, waardoor ik dan juist een huilbui zou kunnen oproepen. Slapen in z'n eigen kamer heeft de voorkeur. Als het echt te heftig is, neem ik hem ook mee naar onze slaapkamer. Ik wil zeker het gesprek blijven aangaan, omdat ik het belangrijk vind om door een deur te kunnen. Maar wat ik begrijp uit haar verhaal dat ze wakker wordt van het gehuil, en daarna niet meer verder kan slapen. Ik kan er alles aan doen om hem zo snel mogelijk te troosten en bij me te houden, maar dan is het kwaad ook al geschied. Ik heb er zelf vannacht ook niet door kunnen slapen, omdat ik me druk liep te maken of de kleine weer wakker zou worden of niet. Terwijl vannacht hij juist heerlijk heeft doorgeslagen.
Onderliggend zit er zeker iets, juist omdat ze over iedereen en alles loopt te klagen. Ze ziet eerder de negatieve kanten van alles, dan de positieve. In plaats van samen naar een oplossing te zoeken, had zij hem al gevonden, en was eigenlijk alleen de vraag wanneer ik de kamer ging isoleren. Ik geloof ook zeker dat we het gesprek moeten blijven aangaan. Alleen de opties waaraan ik nu denk, zijn zo gelimiteerd. Ik ken haar iets langer dan vandaag, en ze is niet van water bij de wijn doen. En dat is juist het lastige nu. De reden dat ik het topic heb geopend, is juist om de situatie in een ander daglicht te zien, en wellicht een passende oplossing te vinden.
Dank je wel voor je reactie. Ik denk inderdaad ook dat een heldere uitleg wellicht iets qua begrip zou kunnen opleveren. Ze heeft het in het verleden wel eens gevraagd, wat er speelde. Ik heb het ook zo duidelijk mogelijk uitgelegd, maar het was toen ook echt sporadisch dat hij wakker werd. Ik herken het gedeelte dat troosten het soms vaak erger maakt, en hem even laten huilen vaak beter werkt. Maar dat durf ik nu ook niet meer aan. De buuf slaapt direct naast onze slaapkamer, aan de achterzijde van het huis. Onze zoon slaapt tegen over ons, aan de voorzijde van het huis. Het geluid gaat via de deur door de muren waar de trap zit, en daarnaast onze slaapkamer heen.
De reactie van de buurvrouw is niet fijn. En een teken dat ze te lang gewacht heeft. Van slaaptekort kun je inderdaad onredelijk worden. En in dit geval heb je gewoon een situatie die voor iedereen vervelend is: sneu voor je zoontje, vervelend voor jullie (want het is voor jullie naar om je zoontje zo overstuur te zien en je slaapt zelf natuurlijk ook liever gewoon door). En het is natuurlijk ook vervelend voor de buurvrouw. Jullie hebben er allemaal last van en niemand kan er echt iets aan doen. Althans: niemand kan iets doen aan de nachtmerries van je zoontje en zijn gegil en gehuil. Het enige wat je kunt doen is proberen wat begrip te krijgen over en weer. Ik snap dat het na dit vervelende gesprek lastig is om daarin de eerste stap te zetten. Maar iemand moet hierin de 'grootste' zijn. Onze oudste zoon heeft (toen hij veel kleiner was) ook maandenlang echt veel gehuild 's nachts. En hard. Achteraf hoorden we dat niet alleen onze eigen buren dat hoorden, maar zelfs het huis daarnaast. Maar goed, dat wisten we toen niet. We waren ons er wel erg van bewust dat onze buurvrouw het moest horen. Ik heb daar, na een hele slechte week, wel eens met een bos bloemen voor de deur gestaan. En natuurlijk zei ze netjes 'Dat had toch niet gehoeven.' Maar ik denk wel dat het helpt. We vertelden ook aan haar dat we het zo vervelend vonden. En wat we allemaal deden om te proberen het allemaal te minderen. Ze wist dus ook dat wij het echt vervelend vonden en er -net als jullie- veel aan deden. Dan heb je natuurlijk nog steeds last ervan en lig je wakker. Maar er is dan wel wat meer wederzijds begrip. En heel eerlijk: als je je minder ligt op te winden van 'potverdorie, is het weer zo ver en waarom duurt het toch zo lang' val je daarna ook makkelijker weer in slaap. Althans: dat is bij mij wel zo. Als ik me kwaad lig te maken over een feestje dat met veel lawaai lang doorgaat, dan kan ik echt tijden nadat het feestje is afgelopen nog wakker liggen van kwaaiigheid. Terwijl als het iets anders is waar ik me niet zo over opwind, ik vaak wel snel terug in slaap val. Ik zou je dus als advies geven om opnieuw in gesprek te gaan. Je mag daarin best laten weten dat je het vorige gesprek moeilijk vond en dat het je raakte. Vooral omdat jullie het gevoel hebben al veel te doen. En het ook oprecht vervelend vinden voor haar dat zij er ook zo'n last van heeft. Maar dat je ook niet zo goed weet wat je er aan kunt doen, anders wat je nu al doet. Een huisarts kan niks doen tegen nachtmerries. Jullie proberen hem al zo snel mogelijk rustig te krijgen. Maar toon ook vooral begrip voor haar.
Ik wordt er een beetje misselijk van. Het is al vervelend als je kind huilt en je ziet dat hij echt angstig is. Komt voor jullie nu dubbele spanning bij omdat de buren iets mogelijks eisen. Door die extra spanning kun je nu wellicht moeilijker rustig met je kind omgaan en hem kalmeren omdat je zelf zo gespannen bent. Zo jammer dat mensen echt denken dat je hier simpel iets aan kan doen. Snap dat het voor haar extra vervelend is maar dit is gewoon iets wat voor niemand leuk is.
Even aanhakend hierop en aanvullen op mijn reactie hierboven: wij hebben dit op een gegeven moment wel gedaan. Nu moet ik zeggen dat onze zoon jonger was (bij ons speelde het vanaf ongeveer 11 tot 16 maanden) en het was bij onze zoon vooral omdat hij geen nachtvoeding meer kreeg en moeilijk zonder melk terug in slaap viel. Maar we moesten echt van die nachtvoedingen af, want hij kwam 3 tot 6 keer per nacht en dat trok ik niet meer. Anyway: de eerste maanden gingen wij wel troosten enzo. Maar op een gegeven moment hadden we door dat dat dus niet werkte. We wilden toen dus slaaptraining gaan doen (kort erheen, dan weer weg en pas na bepaalde tijd terug). Maar dan weet je dus wel: het gaat eerst erger worden, voordat het hopelijk beter wordt. Want dat weet je ook niet zeker. En je weet niet hoe veel tijd dat nodig heeft. Dat hebben we dus ook vóórdat we dat gingen doen, met de buurvrouw besproken. Zodat zij ook zou weten dat ze hem een tijdje meer / langer zou horen huilen. Maar dat we dat dus deden omdat we dachten / hoopten dat het daarna minder zou worden. Dat vond ze erg fijn dat we dat vooraf bespraken. Ik denk dat dat ook de keer was dat ik er met bloemen aan de deur heb gestaan. Wat een heftige nachten zijn dat geweest! Mijn buurvrouw is de jouwe niet. Maar ik denk dat proberen begrip voor elkaar te hebben bij het merendeel van de mensen echt wel werkt.
oplossingen vinden om je zoontje op te laten houden met huilen zijn vrij gelimiteerd. Maar je kunt op andere manieren een brug slaan. Als jullie allebei een standpunt innemen dat de ander er maar iets aan moet doen of er maar mee om moet gaan daar gaat niemand beter van worden. Kweek begrip maar begrijp ook het standpunt van je buurvrouw. ik ben af en toe ook wel eens de hond van de buren spuugzat vooral als die de hele avond blaft. En ik weet hoe dat komt, het is een adoptiehond met een flinke rugzak. Maar ik roep hierdoor wel eens uit frustratie iets en vloek. Gewoon omdat dan even het kookpunt is bereikt. Buuv begrijpt dat ook en spreekt dat ook wel eens uit als we elkaar tegenkomen. En dan ben ik het ook kwijt. Maar als Buuv zou vinden dat ik het niet begrijp want ik heb geen hond en ze doen er zoveel mee dan zou dat bij mij ook niet goed vallen.
Dank je wel voor je uitgebreide reactie. Het doet me heel goed om je verhaal te lezen. Hier kan ik voor me gevoel echt wat mee. Ik wil na het weekend bij haar langs gaan om het gesprek weer aan te gaan. Een stukje begrip creëeren is inderdaad heel belangrijk in dit proces. Hopelijk heeft het laatste gesprek bij haar juist voor wat opluchting gezorgd. Voor mezelf kan ik hier nog niet over meepraten. Ik heb eerder een knoop in m'n maag, en voel me emotioneel juist overstromen.
Snap ik. Want niet alleen de buurvrouw heeft slaapgebrek; jij ook! En dan is je veerkracht gewoon minder. En deze situatie die voor jullie toch al vervelend was, is nu even extra beladen. Niet te lang wachten met het gesprek. Je kunt er maar vanaf zijn!
Heel moeilijk dat je in zo'n situatie gemanipuleerd wordt. Je kind kan er niets aan doen, het is ontzettend vervelend voor jezelf en dan krijg je ook nog eens klachten. Misschien als je uitlegt dat het een fase is waar heel veel kinderen gewoon door heen moeten, dat hij geen pijn of honger heeft, maar nachtmerries/night terrors waar geen medicijnen tegen helpen, dat ze dan begrijpt wat er aan de hand is? Vertellen dat je er zelf al "van alles" aan probeert te doen. B.v. niet overstimuleren 's avonds, geen TV, vast slaapritueel, niet oververmoeid laten worden enz enz. Vragen wat ze zelf zou doen als ze in jouw situatie zat, wetend dat het misschien maar een korte tijd zal duren. Voor jezelf is het misschien wel fijn als je probeert uit te vinden of het nachtmerries of night terrors zijn, want bij een nachtmerrie kan je een kind redelijk goed troosten maar een bij een night terror heeft het vaak een negatief effect.