Als je er met de huisarts niet uitkomt, dan zou je de zorgverzekering kunnen bellen. Zij hebben vaak zorgconsulenten die je kunnen vertellen waar je terecht kunt en welke wachtlijsten er zijn.
Misschien is dit boek nog wat: https://www.bol.com/nl/nl/p/leven-met-intensiteit/9200000122271908/?Referrer=ADVNLGOO002008N-G-136952001081-S-852640463190-9200000122271908&gbraid=0AAAAAD5OnmOx6Urd0oZDUZrqMhIh7GVGu&gclid=CjwKCAiA9tyQBhAIEiwA6tdCrJxu1wd1zz3hkWOlWgmlYJ-OxhFcfRbbB-FdRyGhgRLPT-ilHjodKhoCpPgQAvD_BwE (Als je Engels goed is, zou ik trouwens wel voor de Engelse versie kiezen, ik vind de Nederlandse versie erg stroef leesbaar (al is de Engelse dat ook wel enigszins…), maar de inhoud is wel goed.)
Ik herken je verhaal van onze zoon nu 9 jaar. Hetzelfde gedrag, dezelfde reacties etc. Er zijn al heel veel adviezen gegeven. Mijn advies voor de buien die je beschrijft is: Ik las dat je buiten wel contact met hem kreeg. Toen onze zoon kon fietsen ben ik vaak met hem rondjes gaan fietsen. Tijdens het bewegen kregen we wel contact en goede gesprekken. Zo ook met buiten wandelen met de hond. Dat werkte hier ook heel fijn. Voordeel van zijn kant is dat je niet elkaar hoef aan te kijken. Je mag stil zijn. Bij onze zoon werkte dat dus vaak wel goed. Zodat ik achter dingen kon komen waar hij mee zat. Nu zijn we er inmiddels achter dat hij o.a. een slechte prikkelverwerking heeft, faalangst en nog wat dingen. Allemaal 'items' waar je mee moet leren omgaan zowel de ouders als het kind. Wij zijn nog steeds iedere dag aan het leren wat de beste omgang is in bepaalde situaties. Gelukkig dit jaar een fijne juf die echt meedenkt en helpt. Zelfs thuis is gekomen toen ik hem niet meer naar school kreeg. Laat je niet tot wanhoop drijven. Het gedrag wat hij heeft doet hij echt niet expres om jullie of de rest van de wereld dwars te zitten. Het is een uiting van iets van binnen in hemzelf. Het is niet gericht op jullie. Het komt vanuit onbegrip, onvrede, of iets anders met on-. Biedt hem veiligheid ook in de heftige acties op dat moment. Zorg dat je je kind uit de situatie haal als het escaleert. Leg er geen druk op, stel geen vragen maar zorg dat hij weet dat hij veilig is en dat hij oké is zoals hij is. Kinderen met dit gedrag betrekken heel veel op zichzelf en niet op de meest positieve manier. Dat zorgt voor een negatief zelfbeeld waar wij als ouders vaak pas (te) laat achter komen. Dat negatieve zelfbeeld versterkt dan ook weer het gedrag in negatieve zin. Veel sterkte. Ik hoop dat je uiteindelijk voor je zoon en je gezin de juiste weg ga vinden en de juiste mensen op je pad ga tegenkomen. Als je vragen hebt mag je natuurlijk altijd een pb sturen. Ik kan namelijk wel een boek schrijven inmiddels over al onze ervaringen.
Nog een andere boekentip: Draakje vurig. Toevallig net zelf in huis gehad voor onze zoon die 2 jaar jonger is dan de jouwe, maar in wie ik wel een hele hoop van jouw verhaal herken. Kinderen kunnen gratis lid worden van de bieb. En dan kun je ook gratis boeken reserveren (ook als ie eigenlijk in een andere vestiging staat).
Fijn trouwens dat je opnieuw een opening tot gesprek hebt kunnen vinden. Volgens mij ben je op de goede weg, ook gezien je goede zelfinzicht Ik merk zelf ook regelmatig dat bepaalde patronen er onbewust al gauw weer bij insluipen. Vaak is de eerste reactie iets als frustratie. Je voelt gewoon dat je hele lijf denkt: gáán we weer... En omdat je dan haast automatisch alweer in stressmodus staat, kun je soms haast niet meer helder nadenken. Dat is dus ook de eerste stap: je bewust worden van je zelf/ gevoel. Dan, als dat kan, even uit de (stress)situatie stappen vóór je het gesprek met je kind aan gaat. Bijvoorbeeld door even tot 10 te tellen, maar het kan ook helpen om je kind te laten weten "ik was net even een handdoek opvouwen/plassen/je zusje aan het helpen, als ik daarmee klaar ben kom ik je helpen". Heb jij even kort te tijd om een diepe teug adem te halen en je kind weet waar ie aan toe is.
Onze zoonnis hoogbegaafden heeft ook zijn moeilijke tijden gehad. Hij werd niet fysiek maar erg gericht op eigen autonomie. Het zou heel goed kunnen dat de wisselingen van leerkrachten teveel is. Allemaal andere regels, geen duidelijkheid. Wanneer het te makkelijk was ging onze zoon vervelend doen in de klas. Hij wou niet meer naar school. Je moest hem letterlijk over de drempel duwen in de armen van de directie of juf. Het was een school doe erg zijn best deed maar het was voor hem niet voldoende. Inmiddels op een andere school en daar leert hij weer. Hij heeft naast het gewone werk ook wisselende vakken en ze mogen dan kiezen wat ze gaan doen. Hoe is hij in de klas? Kan me voorstellen dat als hij daar rustig doet er alles thuis als een bom uitkomt. Als eerste zou ik een gesprek inplannen met juf. Is hij al getest? Misschien is het samenwerkingsverband beschikbaar? Contact met gemeente en de situatie uitleggen. Dan gaat iemand van jeugd kijken naar de situatie. Sterkte!!
Ik zou hem juist naar buiten laten gaan om af te koelen. Hoe vervelend het ook lijkt. Vaak helpt het om buiten stoom af te blazen, energie kwijt te kunnen en tot rust te komen. Ik begrijp heel goed dat je hem hebt tegengehouden. Maar dit was voor jullie beiden een nare ervaring. En over een tijdje lukt jou dat ook niet meer. Of je raakt wellicht in een soort gevechten terecht. Hij heeft jou nu al pijn gedaan in zijn paniek. Je wilt natuurlijk voorkomen dat dit uit de hand loopt. Of bijvoorbeeld zijn frustratie op spullen in huis gaat afreageren. Zeker als er nog meer kinderen in huis zijn voor wie zoiets vreselijk angstig is. Nu heeft die energie zich opgebouwd en is hij ontploft. Tenzij hij buiten schade gaat aanrichten bijvoorbeeld zou ik hem misschien wel laten gaan. Met daarbij dat hij altijd terug kan komen en dat jullie er rustig over kunnen praten (ik zie dat je nu boos bent, ik hou van je en misschien is het beter dat je buiten even tot rust komt, ik zie je zo weer).
@owly Hij is niet getest... Volgende week gaat school contacten leggen en kijken wat we kunnen, de huisarts vond het ook slimmer om nu niet teveel tegelijk te gaan starten. Dus we kijken even school aan. In de klas lijkt er bijna aan de hand op dit moment, zijn juf zei dat ze een goede band met hem heeft een dat hij naar haar toe komt als er iets is. (ze zit zelf ook nog in opleiding, dus ik snap dat haar dingen over het hoofd gaan). Vrijdag is hij weer naar school geweest en ook gisteren was weer een goede dag! Er zijn een paar akkefietjes geweest, en ik merk dat we ook echt voorzichtig moeten zijn, want hij schiet zo weer terug in dwars zijn met oogkleppen... Maar door rustig te blijven en vanaf begin duidelijk te vertellen wat wij van hem verwachten heb ik de escalaties weten te ontwijken! Ik heb een boek uit de bieb gehaald over mentale.druk bij kinderen die ze al dan wel of niet zichzelf opleggen in d hoop daar tips uit te halen!
Heeft school geen coach beschikbaar die kan helpen? Daar zijn wij goed mee op weg geholpen. Het lijkt mij een heel lastige situatie, je eerste reactie is boos worden, maar dat heeft natuurlijk geen enkele zin. Ik zou hem niet alleen naar buiten laten gaan, hooguit in de tuin, maar hij is toch kwetsbaar, nog maar 7 jaar (is mijn zoontje ook) en dan wil ik echt een oogje in het zeil kunnen houden.
Met wie gaat de school contacten leggen? Hier helpt rustig zijn en zelf rustig blijven ook maar dat is ook heel lastig als er elke dag wel iets is. Wij hebben een blad van de cirkel van invloed op de deur staan. Inmiddels kent hij die wel maar het helpt hem wel. Waar heb je invloed op en waar niet. Op de dingen waar je geen invloed op hebt kun je dan loslaten. Ook niet gemakkelijk maar hij ziet nu echter in dat hij niet overal verantwoordelijk voor is. Ook helpt het om dingen te delen. Als hij wat heeft meegemaakt kijken we of het ook de volgende keer wat anders kan of dat zijn reactie of van de ander gepast is. Net als dat wij onze emoties delen. Als je dit doet maakt het me boos. Je blijft door gaan. Als je nu door gaat kies jij er voor. Met duidelijke consequenties. Even boven spelen, boek pakken etc. Onze knul ziet het snel als ik kan er niks aan doen dat is de ander. Door aan te geven dat hij zelf invloed heeft op wat hij doet gaat het hier beter. Hoe komt hij thuis? Wil hij dan over de dag hebben of juist eerst rust en de prikkels verminderen en later over de dag hebben?
@owly, hoe oud is de zoon over wie jij het hebt? Ik vind het mooi dat je jullie emoties benoemt, dat zou ik hier ook kunnen proberen. Oudste kan ook nogal een stempel drukken (de andere twee overigens ook, maar emoties in huis zijn eerder ter sprake gekomen )
@owly Ik moet even contact met school gaan zoeken, de ib-er is ziek en had verwacht dat die contacten zou gaan leggen... Met wie was mij verder ook nog niet helemaal duidelijk hoor, maar iig voor onderwijs behoeften. Dus nu even na vragen wat de plannen zijn. Had gisteren weer strijd... Meneer wilde niet opstaan en naar school. Toen ik 'm wilde pochen met het geplande museum bezoek kreeg ik juist dat dat saai was en dat hij daar geen zin in had! Heb hem duidelijk gemaakt dat thuis blijven geen optie was en dat hij echt uit bed moest komen en ben weg gelopen, toen kwam hij gelukkig uit bed! (daarna nog wel veel moeite moeten doen om hem aangekleed en mee te krijgen, maar tis gelukt!) Meestal is hij wel moe als hij thuis komt, vaak komt aan tafel tijd om over de dag te vertellen (tijdens avond eten of lunch) en dat kan hij altijd prima! Op maandag en vrijdag zitten ze op de bso, Dinsdag is door naar de zwemles van de middelste en donderdag is zijn eigen zwemles. We hebben van het weekend 5 huis regels opgehangen en dit resulteerde gelijk weer in opstandigheid en dwarsheid! Hierin gaf hij zelf aan dat hij zich prima gedraagd als een jongen van bijna 8 "die zijn ook altijd brutaal". Gelukkig hielpen de regels mij heel erg om op terug te vallen en aan te kunnen wijzen! "kijk, we luisteren naar papa en mama. Ik heb gezegd dat je nu niet op de computer mag, dus je kan buiten spelen of iets op je kamer gaan doen" heb wel de controlers op moeten sluiten zodat hij er niet bij kon, maar dat werkte echt heel goed! Zijn tunnel visie "ik ga wel computeren" kon hij toen niet meer volhouden, omdat hij niet bij de spullen kon.
Zijn vermoeidheid kan ook komen door verveling. Due van ons zat heeeeeel veel te gapen in de klas. Hij verveelde zich te pletter. Als je met hem hebt over school zijn er nog dingen waar hij naar uitkijkt? En dan bedoel ik niet gym en pauze Wat zegt hij zelf van de leerstof? Overigens kunnen ze door hun woordgebruik en het gebruik van je woorden tegen je zeer brutaal over komen. Het is soms alleen een spiegel wat het juist zo irrirant maakt. Misschien ook een stukje leeftijd. Die van ons is ook bijna 8 maar zie ook wel gedrag wat eerder past bij 3/ 4. Het slecht luisteren, echt negeren, boos om de kleinste dingen. Gisteren hadden we een goede dag. Dat was fijn die hadden we afgelopen week absoluut niet Hopelijk kun je snel terecht voor een goed gesprek. Als het lukt om achter te komen wat hij zelf zegt over de lesstof zou ik dat ook in meenemen
Vanmorgen zijn we 'gered' door een vriendje... Hij had weer bedacht dat hij niet ging vandaag, want hij was moe... Begreep van mijn man dat hij gisteren om 10uur nog niet sliep, zoon zei dat hij steeds over minecraft moest nadenken (hoe moet hij zijn volgende huisje bouwen etc) dus snap dat hij 's ochtends moe is...mja dat vind ik niet een reden om thuis te blijven van school... Op z'n kamer begon hij al dat hij wel weer naar huis zou lopen, en dat we t dan maar zelf moesten weten... Dus ipv dat m'n man alleen de Kids weg ging brengen heb ik me gauw omgekleed om mee te gaan! Onderweg kwam een vriendje meelopen en toen bij school ging hij dus schoorvoetend toch maar mee. We hebben gelijk de directeur aangesproken en een gesprek gehad met een andere ib-er erbij. Ze gaan een kinderpsycholoog contacten en wij moeten dan wat formulieren invullen en opsturen en dan zou er hopelijk snel plek zijn. Ze gaan sowieso ook naar z'n iq kijken en wij moeten even goed onze hulpvraag gaan formuleren! School zou er druk achter zetten, want ze zagen ook wel dat de boel een beetje lijkt te escaleren... In de klas zelf overigens lijkt het nog steeds wel goed te gaan gelukkig als ik school zo mag geloven! @owly Hij zegt dat school saai is en de vakken makkelijk (zijn rapport geeft ook eigenlijk alleen maar 10 en cito scoort hij ruim boven gemiddeld) hij zit al in een soort plus groepje en daarvan vind hij de natuurkunde opdrachten het leukste, maar daar heeft hij er niet veel van. (deze feedback hebben we de juf vlak voor de vakantie ook gegeven) Over dat gedrag van 3/4 jarige; idd! Niet altijd gelukkig... Maar soms pffff het vervelendste vind ik eigenlijk het beter weten en dan in tunnelvisie blijven "ik ga dit doen of het is zo en zo" terwijl het niet kan of echt niet zo is.... Als hij nou met andere dingen die koppigheid had
Fijn dat het vanmorgen gelukt is! Misschien met hem ook eens hebben over de cirkel van invloed. Jij kiest er voor om tot laat bezig te zijn met Minecraft en je weet dat smorgens de wekker gaat. Misschien wat bedenken waardoor hij andere dingen gaat bedenken die minder zijn hoofd activiveren. Snap wel zijn enthousiasme. Wij leggen onze knul uit dat bij beslissingen ook verantwoordelijk hoort. Dat bepaalde dingen je mee kan denken maar niet over kan beslissen. Dat hielp hier wel. Net als ik ga dat doen. Prima maar wat zijn dan de consequenties? Zoals het weglopen. Consequenties, mensen hebben minder vertrouwen in hem omdat ze bang zijn dat hij wegloopt. School heeft op dat moment de verantwoordelijkheid. Mama en papa maken zich zorgen, zorgen geven onrust slecht slapen en kunnen niet die leuke en gezellige mama en papa zijn. Het gered worden door klasgenoten ken ik helaas ook. De rest van de dag maakte ik me dan weer druk. We hebben hem vaker over de drempel moeten duwen in de handen van de juf of directie. Dat is vreselijk! Het is fijn dat de school wel naar jullie verhaal wil luisteren en in ziet dat het zo niet kan. Mocht school nog niet verder kunnen misschien kunnen ze dan ook het samenwerkingsverband inschakelen. Je zoon laat dus wel echt zien dat school gewoon nu niet leuk is. Als ze niet willen dat hij gaat onderpresteren zullen ze wel wat moeten doen. Onze knul riep toen ook al dat het leven zo niet de moeite waard is. Dat hakt er toch wel echt in. Zoon heeft die koppigheid wel heel veel. Maar dat zorgt er ook voor dat hij verder komt. Die koppigheid heeft hij denk ik wel van ons allebei Nu loopt het hier ook even niet soepel. Dus ook met label blijft het zoeken. Waarschijnlijk zijn we nu weer op het punt dat hij zich weer aan het vervelen is. Hij gaat dan zelf vervelend gedrag vertonen om zich zelf bezig te houden. Ze zouden er mee aan de slag gaan dus ben benieuwd. Anders weer tijd voor een goed gesprek. Hopelijk is er snel een plek voor jullie knul!! Duim, duim,duim. Dat wachten duurt lang maar hopelijk kan hij dan wel de hulp krijgen die nodig is.
Gisteren de papieren ontvangen om in te vullen over hen voor de psycholoog. Ze gaan kijken naar hoog of meer begaafdheid en dan ook kijken naar faal angst etc. Heel fijn! Waarschijnlijk is er al snel plek, dus morgen gaan we zitten om de papieren in te vullen en op te sturen. Gisteren weer niet gaan zwemmen, z'n broek zat te strak en daarna panisch omdat hij dacht gezien te hebben dat een kind in 't water had overgegeven.... Toen ik 't er met 'm over wilde hebben stak hij z'n vingers in z'n oren en draaide zich om met tranen in z'n ogen roepend dat hij 't niet wilde vertellen (hoe dat zat met 't spugen)
Wat een rot situatie. Onze zoon is 2 jaar jonger maar ik herken wel bepaald gedrag. Ik heb zelf veel aan de jeugdverpleegkundige van het consultatiebureau. Voor mijzelf dan, zodat ik mijn verhaal kwijt kan en steun heb. En ze gaf mij eigenlijk een hele goede tip om het zelf vol te kunnen houden omdat het je vooral veel energie kost en weinig vreugde oplevert. Door bewust 1 op 1 met hem écht leuke dingen te doen: naar de bioscoop bv. Zodat de balans weer wat bijtrekt naar het goede voor je eigen gemoedstoestand. Dat je weer even kan teren op een hele leuke ervaring met je kind. Doet niets voor gedrag kind verder maar wel voor jezelf. Sterkte hopelijk snel goede hulp