Nee, het balletje opgooien is niet hetzelfde als overhalen... misschien dat ik er zelf ook anders in sta tegen die tijd, al lijkt me dat sterk want ik wilde er altijd al 3. Daarom vraag ik me ook af of deze wens weer overgaat. Ik weet het niet...
Als je het balletje opgooit maar niet bereid bent om andere uitkomsten dan een derde te overwegen, dan neigt het wel naar overhalen. Ik zou echt goed ieders wensen en belangen (dus ook van je kinderen) meenemen. Misschien kun je met een beetje tijd ook gelukkig zijn met wat je wèl hebt!
Lastig zeg! Ik herken dat diepe verlangen naar nog een kind niet zo. Wel een diep verlangen naar een eerste kind. Het voelt als een soort gemis zonder dat je iemand verloren bent. Maar voor de tweede was hij al heel anders. Wel een grote wens, maar anders dan met de eerste, niet zo diep en levensgelukbepalend. Voor een derde kan ik me al helemaal moeilijk voorstellen dat dit zo diep kan gaan dat je zelfs nadenkt om het gezin te breken om maar nog een kind te kunnen krijgen. Mijn advies is om proberen je te richten op andere dingen. Op je andere kinderen, zeker op de jongste die pas 7 maandjes is. Daarnaast op andere projecten die jullie zouden willen doen. Reizen, verbouwen, verhuizen, studeren, een hond nemen, weetikhet. Grotere en leuke projecten die jullie nu, als gezin van 4, kunnen doen. Je kan dan altijd nog praten en besluiten over een derde, maar ik denk dat als de focus eraf is (de obsessie er vanaf is) dat het dan veel makkelijker praten is. De posities die jij en je man nu innemen zijn niet constructief. Het zijn verdedigingsposities. Je komt naar nergens mee behalve ruzie en verwijten.
Lieve ts, Wat een hoop nare gevoelens. Die gevoelens, de mooie en de minder mooie eens naar elkaar uitspreken kan helpen. Dus alleen aan elkaar vertellen, zonder het doel elkaar over te halen. Sterkte!
Sorry, ik zal het vast heel erg fout hebben, dus kan alleen maar zeggen hoe hard het bij mij binnenkomt, maar echt hoor.... je praat nu alsof je je man alleen maar ziet als de verwekker van kinderen en meer niet. en als hij je geen kinderen meer wilt geven, hij de deur gewezen wordt. Je komt enorm egoïstisch bij mij over! In dat geval had je beter een bam kunnen worden
Oei wat een harde reacties lees ik zeg. Ts uit hier alleen gevoelens. Ze is niet bij haar man weggegaan hè. Ze heeft een intens verlangen en dat wekt intense gevoelens op. Daar kun je niets aan doen. En ook egoïstische gevoelens mogen er gewoon zijn. Wat je doet met die gevoelens is iets anders. Ts, nogmaals bespreek het eerlijk met je man zonder het doel om je zin te krijgen, van beide kanten. Het kan zijn dat hij merkt dat jouw ja veel groter is dan zijn nee, of andersom. Dat is dan mooi meegenomen. Maar sowieso levert het begrip op voor elkaar. Dan voel je je niet meer zo alleen, omdat je man je begrijpt (ook al betekent dat niet dat er een derde kindje komt.)
Ok, dit begint een beetje uit de hand te lopen. Een kinderwens is een kinderwens. Er zijn een heleboel stellen die uit elkaar gaan om die reden, alleen zijn er dan meestal nog geen kinderen en gaat dat dus ook makkelijker. Dan is de vrouw toch ook niet egoïstisch? Als mijn vriend geen kinderwens gehad zou hebben was ik ook zeker niet met hem verder gegaan, vandaar mijn opmerking. Maar nu gaat dat dus idd niet zomaar omdat er al kinderen zijn! En dus doe ik dat ook niet. Maar mijn wens voor een derde nu is wel veel sterker dan mijn kinderwens was voordat ik kinderen had.
Ja, zo moet het idd ook gaan... het gaat nu ook vaak even tussen neus en lippen door. Maar ik vind het ook best wel eng om dat gesprek echt aan te gaan... bang dat het dan echt definitief wordt ofzo...
Het ding in deze zin is dat je een kind niet zomaar 'terugsteekt'. Als 1 van de partners het eigenlijk niet wil en zich laat overhalen dan kan die erg veel spijt krijgen hiervan. En dan is dat kind er al dus er is niets meer aan te doen. Als je man zegt dat hij geen kinderen wil, dan voelt het als een gemis voor jou, maar om eerlijk te zijn vind ik dit persoonlijk minder hard opwegen tegen een kind op de wereld zetten dat ongewenst is. Helaas maar als 1 van de 2 niet wil, dan stopt het daar. Ik ken een aantal gezinnen waarbij een kind ongewenst is, maar de vrouw toch zwanger werd (ik ben een zogenaamd 'ongelukje' ) en ik kan je zeggen dat dit enorm zwaar is en het gezin uit elkaar getrokken heeft. Verder vind ik het wel heel erg heftig hoor, dat het verlangen zo sterk is dat je er zo'n gedachtes door krijgt en soms zelfs dagdroomt van alleen zijn en voor een 3e gaan. Ik moest het 1e jaar ook geen 2e kind hebben en pas toen onze zoon 1 jaar was hebben we verdergekeken naar wat we willen. Je man kan echt wel binnen een halfjaar zeggen 'ik houd de deur op een kier' als het kleintje al wat doorslaapt en meer zelfstandig kan. Het doet ook veel dat je kind zo jong is.
Hier had ik even overheen gelezen, maar denk dat dit ook zeker een goed punt is. Zoals ik al zei is de wens nu juist sterker dan voor de eerste. Ik begrijp wel wat je bedoelt en denk ook dat het logischer is om het juist andersom te hebben. Misschien moet ik mezelf eens afvragen hoe het komt dat het nu zoveel sterker is...
Maarja dat is het toch ook wel een beetje als je kinderen hebt… niet als je wensen komen dan uit want je hebt 2 kindjes om voor te zorgen… men ik zou er zeker niet over een paar maanden weer over beginnen maar pas over een jaar ofzo…
@gate, vergis je niet in de kracht van hormonen. De eerste maanden na de geboorte van mijn jongste wilde ik zeker een 4e (man niet overigens). Toen werd het lichte twijfel, want ik vind de babyperiode niet zo leuk, maar wilde toch wel een 4e kind en alle praktische bezwaren (zoals een nieuwe auto en een kamer te kort) waren wel oplosbaar. En nu kom ik in de periode van: ik weet helemaal niet of ik zín heb om al die praktische bezwaren op te lossen en nog een keer een babytijd door te gaan. Ik vind dit heel verwarrend allemaal, want ik wilde toch juist een 4e? Maar die 4e was vooral altijd een bedacht plan, denk ik, niet per se gestoeld op gevoel. En bovendien, man wil niet Ik dacht dat naarmate de kinderen ouder werden, man misschien nog wel open zou staan voor een 4e. Andersom sta ik er ook steeds meer voor open het hierbij te laten. Dus mijn advies is om het tijd te geven. Misschien verandert je man van mening, maar geef dat bij jezelf ook een kans!
Het lijkt mij inderdaad goed om bij jezelf na te gaan waarom dit nog niet "compleet" voelt. Misschien ook omdat je je realiseert dat dit anders de laatste keer is geweest dat je een baby'tje op de wereld hebt gezet? Heb je ervan kunnen genieten zoals je wilde, enz enz? Vrienden van ons hebben in hetzelfde schuitje gezeten, maar zij gebruikten geen anticonceptie dus ze wisten dat het kon gebeuren, en dat was dus ook het geval. Achteraf geeft hij aan de derde totaal niet meer te kunnen missen, maar dat het nu wel echt klaar is. Zij daarentegen heeft nu weer de wens voor een vierde, maar ze zijn het er samen over eens geworden dat het hierbij blijft. En ook: wat je aandacht geeft groeit. Dus misschien helpt het om het even te laten rusten om tot inzichten te komen. Als je erop gefocust blijft terwijl het er nu niet in zit, wordt niemand gelukkig van denk ik.. Heel veel sterkte met deze moeilijke kwestie!
Ben ik niet met je eens. Want je kiest samen voor een gezin ( je twee andere kinderen ) ik vind je dus wel egoïstisch als je besluit een heel gezin uit elkaar te trekken omdat je man geen 3e wil en jij wel. Heb je nog geen kinderen, dan ben je enkel verantwoordelijk voor jezelf, nu ben je ook verantwoordelijk voor je 2 kinderen die je al hebt. Neemt niet weg dat het lastig is hoor, maar ik vind het niet hetzelfde. Mijn wens voor een tweede was super groot, juist doordat ik er al eentje had en wist hoe het voelde ofzo, dus dat gevoel snap ik wel. Maar je kunt jouw situatie niet vergelijken met een kindloos stel welke wat betreft kinderwens niet op 1 lijn zitten vind ik.
Even heel praktisch: denken over alleen verder gaan.. ik denk dat je dan bedoelt om in je eentje nog een derde kind te krijgen? Hoe denk je dat te realiseren? Als je dat in een traject in een kliniek wilt doen, is dat niet 1-2-3 geregeld, daar gaat allerlei tijd en onderzoeken overheen. Dat is niet van vandaag op morgen. En zelf een donor zoeken is volgens mij ook niet heel makkelijk... dus ja hoe dan he het klinkt zo makkelijk maar dat is het gewoon niet. Ik denk dat je behoorlijk in je hormonen zit. Neem wat rust.
Oh wat lijkt me dit ontzettend lastig! Voor mijn man had 2 kinderen ook prima geweest, maar stond/staat ook achter 3 kinderen. Is hier dus geen discussiepunt geweest, ik weet alleen dat als ik na 2 had gezegd genoeg, dat voor hem ook goed was geweest. En eerlijk, ik weet niet of ik het had willen accepteren als hij echt geen derde had gewild. Een kinderwens is een kinderwens en dan maakt het qua gevoel niet uit of het baby 1 of baby 10 is. Alleen de bezwaren van de ander gaan wel meer opwegen denk. In mijn hart zou ik wel 4 kinderen willen, man niet. En ik kan mij volledig vinden in waarom niet. Probeer daar ook met jouw man naar te kijken op een rustig moment. Praktische zaken als een kamer of auto zijn vaak niet de achterliggende gedachte. Het kan ook gewoon rust zijn, weer in wat rustiger vaarwater komen, minder stress etc. De één zegt, die tropenjaren gaan voorbij, maar voor een ander kan dat echt inleveren van kwaliteit van leven zijn en dat heeft z'n weerslag op alles. Moet je, je gezin er voor breken? Ene kant, nee. Maar wat nu als dit zo tussen jullie in komt te staan dat, dat wel gaat gebeuren? Aarzel ook niet voor jezelf om hierin iemand te vragen die je kan begeleiden. Waar komt de intense wens bin jou vandaan? Waarom is het zo sterk dat je bang bent dat het je huwelijk beïnvloedt? Etc.
Mannen brengen doorgaans eerst de praktische bezwaren naar voren. Als je dieper in gesprek komt blijkt daar meer achter te liggen. Tuurlijk kan er wel een extra bord bij, hebben we nog wel een plekkie over in de auto en een bedje kunnen we ook vast nog wel ergens kwijt. Maar de weerslag die 2 kinderen ipv 1 met zich meebrengt op je relatie en je leven is niet misselijk, laat staan 3. Plus je bent al wat ouder (ik wordt 37 binnenkort) dus er gaan andere risico's ook meespelen, wat we o.a. helaas al meegemaakt hebben. Hier speelt dat ook een factor ookal was t allicht dikke pech toen je houdt er wel rekening mee. Misschien is dat voor hem ook wel een ding, kindje met een afwijking en je leven staat op zn kop maar ook die van de andere kinderen. Of dat hij toch uitkijkt naar een wat meer "vrijer" leven (oudere kinderen) want ook hier is dat wel weer ff omschakelen. Ik was van plan meer te gaan werken als dochter naar school ging, weer te gaan studeren etc. dat plan kan ook weer de ijskast in voor de komende 4 jaar. Als dat iets is waar je naar uitkijkt en behoefte aan hebt is t niet enkel praktisch meer maar net zo'n gevoelsding als een wens om een derde. In het eerste jaar na een heftige gebeurtenis (geboorte, overlijdens etc) maakten wij geen impactvolle beslissingen. Na een jaar spraken we of we een tweede zagen zitten, daar kwamen we toen niet over uit en half jaar later zouden we nog eens dat bespreken en dat werd 2 jaar en later. Uiteindelijk voor "we zien t wel" gegaan, komt het is t prima, komt t niet is t ook prima.
Tussen onze 2 kinderen zit 17 maanden. We wilden ze graag dicht op elkaar. Na de tweede wilde ik absoluut geen derde. Maar hij werd wat ouder en het begon weer te kriebelen. Toen hij 2 was wilde ik graag een derde. Mn man absoluut niet, hij vond het toch best zwaar 2 kinderen zo dicht op elkaar. We hebben het er soms over gehad, maar niet doorlopend, wilde hem ook niet dwingen. Hij wist mijn wens en dat was voldoende. Toen de jongste bijna 4 werd zei hij opeens: een derde lijkt me toch wel erg leuk. Dus toen zijn we gaan proberen voor een derde. Helaas wil dat niet lukken en baal ik soms natuurlijk dat ik al ruim 4 jaar die wens heb en dat het zo lang geduurd heeft voordat hij er aan toe was.. Maar kinderen krijg je samen. Ik was eigenlijk het al naast me naar aan het leggen dat er geen derde zou komen en zal m ool nooit dwingen.
Wat een lastige situatie zeg. Ik snap je gevoel heel erg goed. Maar ik vraag mij af of er idd niet meer speelt als het zo intens is dat je er overna gedacht hebt om weg te gaan. Ik vind dat best intens. Maar jouw gevoel snap ik echt goed hoor. Ik wou al heel snel ook weer een derde. Vriend absoluut niet. Ik vond het moeilijk. Heb er veel om gehuild. Ik ben echt zo’n moeder gans die het heerlijk vind om met de kindjes op pad te gaan. Mijn vriend kan gewoon wat minder hebben. Het was dus een ‘nee’ maar hij wou het een paar maanden laten rusten. Toen zei hij nee en ik brak. Toen pas zag hij wat het mij deed. Wij hebben het erover gehad wat we er beide over dachten. Wat bleek. Als hij nadacht over 3 kindjes werd hij daar ook blij van. Maar wat praktische dingen die ik makkelijk op te lossen vond, en de angst dat het mis gaat, waren voor hem de reden voor de nee. Na dit allemaal op tafel gelegd te hebben zeiden we, we denken er beide over na en over een week nemen we een besluit. Toen wou hij toch! Ik wil je adviseren om het nu los te laten en met je partner een x aantal maanden af te spreken om het er nog een keer over te hebben. In die paar maanden ben je het naar je partner ook verplicht om zelf na te denken hoe het zou zijn om met zijn 4 te blijven, probeer daar eens het positieve van in te zien? Ik vind namelijk wel dat je erg negatief klinkt over het gezin wat je nu hebt. Sta je daar bij stil?
Ik schrik wel als ik lees dat hij maar moet toegeven terwijl hij dat niet wil. En dat jij alleen al denkt om een gezin met 2! kinderen op te breken omdat jouw wens niet in vervulling gaat. Echt waar ben je dan mee bezig? Die 2 kinderen die er al zijn zouden voor moeten gaan op een toekomstig kind. En je man heeft al toegegeven met een 2e die hij niet wilde. Nu wil jij dat nogmaals proberen met een 3e. En dan ook nog zijn bezwaren aan de kant schuiven. Het maakt totaal niet uit waarom hij niet wil. Hij wil niet! Dat is genoeg.