Lieve allemaal, ik zit ergens mee en kom er niet goed uit. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen. Ik ben al 17 jaar vriendinnen met een ontzettend lieve en dierbare vriendin. Ik vind de term beste vriendin zo raar, want ik heb meerdere hele dierbare vriendinnen. We hebben al een hoop meegemaakt samen, of los van elkaar maar altijd was ik er voor haar, ik reed als het nodig was midden in de nacht naar haar toe. We spraken geregeld af, maar wel altijd bij haar in de buurt. Ik vond het nooit een probleem om een flink stuk te reizen, we hadden het altijd zo leuk en het was zo fijn om elkaar te zien. Nog steeds rij ik met liefde naar haar toe. Tussendoor appten we, belden we en in vroeger tijden veel sms en mail. Haar leven is altijd veel onrustiger geweest dan dat van mij, ze gaf vaak aan liever mijn leven te hebben. Onze levens zijn in de afgelopen jaren steeds meer gaan verschillen, ik vind het geen enkel probleem dat het aanpassing vraagt, haar kinderen horen er net zo goed bij en mogen wat mij betreft gewoon mee op onze dates. Ook zijn ze met kinderen net zo welkom als zonder bij ons. Het gebeurde in het verleden al geregeld dat afspraken van haar kant werden afgezegd als we bij mij thuis hadden afgesproken. Ze durft niet goed te reizen dus toen hebben we afgesproken gewoon bij haar af te spreken. De afgelopen paar jaar hebben we elkaar weinig in real life gezien, ik probeer geregeld af te spreken maar telkens lukt het niet de agenda’s te matchen of het wordt laatste moment afgezegd. Maar ook mijn leven verandert, ik ben zwanger van ons eerste kindje en de zwangerschap is helaas niet zorgeloos. Ik probeer nog steeds met haar af te spreken en haar op de hoogte te houden, maar ik krijg nauwelijks reactie. Als ik haar niet bericht hoor ik gewoon helemaal niks, het moet van mijn kant komen iets wat (achteraf gezien) al langer zo is, maar ik zelf niet zo zag. Ik wil haar als vriendin niet kwijt en haar laten vallen zou ik niet kunnen, als ze morgen belt dat ze me nodig heeft spring ik letterlijk in de auto en ga ik naar haar toe. Wat is dan nu het probleem? Ik merk dat ik me steeds meer wil omringen met mensen waarmee ik een gelijkwaardige relatie/ vriendschap heb. Waarbij het van 2 kanten komt en er wederzijdse interesse is in elkaar en daar beiden moeite voor doen. Ik heb behoefte aan echte connectie, diepere gesprekken, uitwisselen van ervaringen etc. Dat ik het steeds moeilijker vindt om contact te zoeken met haar. Tegelijkertijd wil haar in bescherming nemen en durf ik haar niet te vertellen hoe ik onze vriendschap nu ervaar en waar voor mij de pijnpunten zitten. Ik heb onze appgesprekken geanalyseerd en kom tot de conclusie dat ik niks onaardigs gezegd heb wat een verklaring kan zijn voor het weinige contact. Mensen die ons beiden goed kennen en mijn partner vinden dat ik het moet laten rusten. Mensen komen en gaan zeggen ze dan. Mensen die alleen mij kennen hebben al zo vaak gezegd dat onze vriendschap niet gelijkwaardig is en dat ik er mee moet stoppen haar gedrag te verdedigen. Toch voelt het alsof ik haar dan in de steek laat. Ik blijf stiekem hopen dat het weer als vanouds gaat worden. Maar ik weet niet goed hoe ik daar voor kan zorgen. Hebben jullie nog ideeën wat ik kan doen? Heb ik misschien iets over hoofd gezien. Ik voel me egoïstisch bij de gedachte dat ik het laat gaan.
Als je het niet wilt laten verwateren, dan is denk ik het enige wat je nu nog kunt doen het toch bespreekbaar maken. En afhankelijk van haar reactie kun je dan beslissen wat je wilt. Een andere optie is natuurlijk nog gewoon zo verder gaan.
Heb je er al met haar over gesproken? Ik zou aan haar uitleggen hoe je je voelt en er samen over praten. Als ze echt om je geeft en ze misschien niet beseft dat ze is zoals ze is zal ze er alles aan doen om jullie vriendschap te behouden, zo niet dan zegt het eigenlijk genoeg en is ze het helaas niet waard om zo'n goeie vriendin te hebben als jij.Als iemand naar je vraagt en naar je informeert betekent het dat ze aan je denken,doen ze dat niet zou je kunnen zeggen dat het ze niet zoveel doet, maar dat is niet altijd zo er zijn gewoon mensen die dat niet hebben of kunnen op de een of andere manier. Je klinkt als een goeie vriendin succes en hopelijk komen jullie tot goeie inzichten. groetjes Kaatje
Ik heb ook zo'n vriendin. Ik heb met haar besproken dat ik behoefte heb aan meer initiatief van haar kant. Nu nodig ik haar nog uit voor mijn verjaardag en dergelijke en als ze komt is dat ok en als ze niet komt ook. Dat maakt het emotioneel wel prettig, dat ik geen verwachtingen meer heb van haar.
Fascinerend toch dat jij je al bijna egoïstisch en schuldig voelt bij de gedachte, terwijl jouw vriendin nu juist degene is die niet reageert en de ruimte tussen jullie in laat ontstaan. Je kunt het altijd aangeven in een bericht, telefonisch of desnoods een brief. Eigenlijk wat je hier hebt verwoord, maar dan zonder de achtergrondinformatie. En dan ligt de bal bij haar. Sterkte en succes!
Persoonlijk vind ik het geen vriendschap Alles moet vanuit jou komen dus zij vind jullie vriendschap ook niet zoveel waard
Dit wilde ik ook al zeggen. Ik heb al meer dan de helft van mijn leven een goede vriendin en we lopen niet de deur plat bij elkaar maar we houden altijd contact met elkaar. Net als ik dan denk ooh ik moet C even appen dan komt er prompt een berichtje van haar Over een maandje gaan we samen een weekend naar Maastricht. Kijk ik erg naar uit. Als het niet van 2 kanten komt zou ik er geen energie meer in steken.
Het klinkt niet meer als een gelijkwaardige vriendschap helaas.. heb ik ook gehad met een vriendin die ik 15 jaar kende, de gesprekken werden oppervlakkiger en ik keek niet meer uit naar onze afspraken. Ik heb toen de vriendschap verbroken, heel schuldig om gevoeld. Ik zou het bespreekbaar maken, als het je het waard is. Succes
"Ik weet niet goed hoe ik daarvoor kan zorgen" zeg je. Ik denk dat je juist al van alles hebt geprobeerd maar dat, als zij van haar kant geen moeite wil doen, al jouw pogingen zullen stranden. Dan kan je twee dingen doen. Ofwel je praat er met haar over en hopelijk wordt het dan beter. Of je laat haar gaan.. mss niet omdat jij dat wil, maar omdat zíj dat blijkbaar wil. Ja of je gaat zo door, maar ik denk dat je alleen verdrietig en gefrustreerd zal maken. En vraag je af: wat voegt zij nog toe in je leven?
In een vriendschap draait het natuurlijk niet alleen rond uw eigen gevoelens. Mss moet je eens overlopen of er al niet heel wat signalen waren waaruit je kan opmaken dat ze eigenlijk anders kijkt naar jullie vriendschap? Mss wil zij helemaal niet hetzelfde als u maar blijf jij wel proberen ?
Dankjulliewel voor jullie ideeën en overdenkingen. Ik heb besloten toch met haar open het gesprek aan te gaan. We zullen zien wat daar uitkomt.
Vervelend en helaas herkenbaar. Ik heb ook een dierbare vriendin die ik al héél lang ken en onze vriendschap is de afgelopen jaren ook veranderd. Ook ik realiseerde me op een gegeven moment dat ik me steeds aan haar aanpaste en haar altijd opvrolijkte en op sleeptouw nam. Er zijn allerlei redenen waarom ze zo is, het is geen vervelend mens, ze heeft veel meegemaakt. Maar toen ik kinderen kreeg had ik daar simpelweg de energie niet meer voor. Ik heb toen ook lang getwijfeld: bespreken, verbreken of laten doodbloeden. Uiteindelijk geen van drieën gedaan, maar voor mezelf besloten om de vriendschap op een laag pitje te zetten. Dus ik beperkte de energie die ik er in stak en deed niet meer alles om haar tegemoet te komen. Als gevolg daarvan hebben we elkaar inmiddels 3,5 jaar niet meer gezien. Maar we houden wel app contact. Niet heel frequent, om de paar weken/maanden. Dat gaat inmiddels redelijk over en weer. Toen mijn jongste geboren werd kreeg ik een lief kaartje waarop ze ook uit sprak dat ze het jammer vind dat de vriendschap nu anders is maar dat er allerlei dingen bij haar spelen waardoor ze nu (en de afgelopen jaren) zoveel met zichzelf bezig is. Ik heb daarop gereageerd dat ik dat snap en dat de vriendschap niet weg is en dat we hopelijk over een paar jaar allebei in een rustigere periode in ons leven zitten en er dan weer ruimte is voor meer contact. Voor nu is dat voor ons allebei oké.
Ik ben het met je omgeving eens, laat het gaan! Koester de mooie herinneringen en de leuke dingen die jullie samen hebben beleefd, maar move on als het je teveel negatieve energie kost, op wat voor manier dan ook. Een gesprek kan natuurlijk geen kwaad en is voor jou misschien ook wel een fijnere manier van afsluiten, maar het is zo natuurlijk dat relaties over tijd veranderen en dat -hoe hecht je vroeger ook was- je allebei een andere richting in drijft.