Met 8 jaar?? Lijkt me toch een normalere gang van zaken dat er dan iemand thuis is die kan helpen in geval van nood. Vind dat wel veel verantwoordelijkheid op die leeftijd.
@Luppy is het niet een idee om jullie jongste een GPS horloge te geven waarmee hij kan bellen? Dan ben je niet zo extreem gebonden aan huis, maar kan je nog wel met een geruster hart bijv boodschappen doen (of een ommetje maken of wat dan ook). Als er iets is kan hij je bellen en kan jij 'm vertellen wat te doen (ga maar naar huis, ben er over 5 minuten. Ga even naar de buurvrouw, kom er gelijk aan.. ). Dan voelt hij zich niet verloren omdat er geen contact mogelijk was met een ouder.
Hier een man die ook er een handje van had om te doen wat jouw man nog steeds doet. Vijfhonderdmiljoen X ruzie en gedoe om gehad. En elke keer veranderde er geen hol. Of nou ja, soms deed hij ff een paar weken een poging tot z’n best doen. Een paar maand terug is hier de bom zo extreem gebarsten dat het een wonder is dat ik uiteindelijk niet heb doorgezet en er geen te koop bord in de tuin is geplaatst. M’n man is geschrokken. Geeft aan dat hij nooit door heeft gehad hoe achterlijk ik mij behandeld voelde (uhhhh hé right….. ). Maar het kwartje is gevallen. Hij houdt het nu al bijzonder lang goed vol om rekening met mij te houden. Maar als ik kritisch naar mijn eigen handelen kijk moet ik eerlijk zijn en toegeven dat ik zijn gedrag heel lang in stand heb gehouden: ik faciliteerde hem enorm in dat kutgedrag door alle verantwoordelijkheden van hem over te nemen. Daar ben ik mee gestopt. Heb zelfs gewaarschuwd dat als hij niet per direct zou starten met z’n gore onderbroeken en sokken in de wasmand te gooien ik er voor zou zorgen dat hij nog maar zeven zou hebben en als hij het niet tijdig in de wasmand zou gooien hij goor spul aan zou kunnen trekken. Ik verwijs de kinderen nu vaker naar hem en neem vaker me time op. Dat in plaats van alles wat ik wil af te stemmen aan zijn wensen. Tuurlijk overleg ik regelmatig, maar ik deel nu ook vaker mee: heb voor maandag avond dat en dat in de agenda gezet dus ik ben er dan niet. Maar ook spontane acties: ‘joooooo! Ik ga zo ff naar X toe om te thee leuten en Nope: ik neem geen kinderen mee!’ (Vaak ook wel, maar soms bewust ook niet). Zijn gedrag is veranderd. Ik eis nu meer tijd voor mezelf op en maak het hem héél duidelijk als ik het ergens niet mee eens ben. Ik merk nu aan alles dat hij meer zijn best doet voor ons gezin én voor mij. De tijd moet het leren dat dit niet een ‘goed gedraag periode van drie maanden’ is gebleken, maar vooralsnog ziet het er hoopvol uit. PS: onmisbaar ben ik niet. Jij ook niet. Ik heb mezelf dat echter wel veel te lang wijsgemaakt. Mijn man is geen achterlijke gladiool. Ook hij kan de kinderen in leven houden Net als jouw man. En misschien doet hij dan niet alles op jouw manier, maar so be it!! Omdat jij door jouw bril kijkt voelt het alsof jouw manier de enige goede is, maar dat hoeft niet perse zo te zijn (continue thuis zijn voor ‘wat als’ situaties. Ik zelf ga regelmatig hardlopen of ff boodschappen doen als de kinderen alleen thuis zijn (bijna 7 en eentje van 10). En soms spelen de kinderen dan op straat terwijl ik weg ben. Ik draai de deuren dan wel op slot als ze buiten spelen (ik woon in een stad ). Als er dan wat is dan zijn er meer dan genoeg buren die mij ff kunnen bellen. Zet hem op! Als jij niet langer respectloos behandeld wilt worden zul je toch echt moeten beginnen met het respect op te eisen. Hij heeft namelijk geen enkel belang aan dat de huidige manier van omgang veranderd en zal pas willen veranderen als hij bang is iets kwijt te kunnen raken (als hij een beetje op mijn vent lijkt en als ik zo je verhaal lees dan komt het aardig in de buurt )
Te hoog verantwoordelijkheidsgevoel en perfectionisme zijn idd een giftige combinatie. Wanneer t tot een zeker niveau blijft kan het je heeeel ver brengen, maar het komt vaak en heel makkelijk op toxisch niveau. Overigens, ik kan prima wanneer ik wil ff een bakkie links of rechts gaan halen en een avondje weg zijn (situatie voor nr 2 althans) als dochter op bed ligt. Met nr 2 doen wij beiden nog niks in de avond buiten de deur, zijn nog echt in survival modus. Had vandaag ff wat lucht door hem met nr 2 te laten, nr 1 mee te nemen en spullen voor de tuin te halen. Vriendin kwam langs voor nr 1. (zij is DE knutselkampioen) en om gelijk bij te kletsen met mij. Intussen was ik in de tuin bezig in t zonnetje. Zo kwam ik vroeguh haar ook helpen soppen hoor, bakkie thee, kletsen en in de rondte soppen as we go. Perfecte dag zeg maar, ontzettend blij mee. Niet heel veel kunnen doen maar wel meer dan anders, zonnetje gezien, ff wat anders dan babygeregel (dat pakte mn man zonder morren automatisch op). Door omstandigheden ziet zij dr neefjes niet en is zelf kindloos gebleven, dus die vindt t heerlijk hoe mn dochter naar dr uitkijkt en haar ziet als "tante" ookal weet mn dochter dat ze niet "echte" tante is, maar dat we haar wel die eretitel hebben gegeven. Maar ze weet ook hoe t hier gaat, iets beter dan op een forum uit te leggen is. En snapt WAAROM hier dingen lopen zoals ze lopen (kent mn man ook). Zodra de boel weer in rustiger vaarwater is ga ik echt weer "me-time" in beslag nemen, voor nu is dat niet t moment maar dat komt wel. Al is t soms echt frustrerend en een hoopje was NAAST de lege wasmand, of een bed wat weer als een troepje ligt wat ook gewoon glad getrokken had kunnen worden kan ik dan soms echt door ontploffen. Resulterende in dat hij van de week uit eigen beweging de huishoud app (our home) heeft geopend en ook wat heeft gedaan. Hem laten koken...dat wil je niet in t kader van volksgezondheid...seriously...
@Luppy over dat hardlopen mededelen terwijl jij ook wil gaan, zeg dat dan tegen hem. Hij kan dat niet weten als jij niks zegt. Dus gewoon dan zelf ook mededelen dat jij ook wil gaan en vragen hoe jullie dat samen kunnen regelen. Bijv ieder gaat een half uur of jij gaat want hij heeft al dit of dat gedaan voor zichzelf en jij niet of …. Meer voor jezelf opkomen voor. Anders veranderd het gewoon niet.
Dit herken ik enorm. De eerste jaren van onze relatie was ik snel geïrriteerd als hij dingen niet zag, dat kon ik me gewoon niet voorstellen. Ondertussen heb ik dit geaccepteerd en geef ik hem gerichte opdrachten, die voert hij dan zonder mopperen uit. Het is geven en nemen in een relatie en als je het gevoel krijgt dat je er echt alleen voor staat dan moet je daar iets aan doen vindt ik....
Soms groeit iets idd gewoon zo, maar dat is geen reden om dingen dan maar in stand te houden. Omdat het gewoon zo is. 2 dingen zouden hier helpen: 1. Niet dramatisch gaan doen 2. Een gesprek aangaan. En dan gewoon afspraken maken. Van beide kanten, dus niet gaan vinger wijzen.
In je leven ga je pas dingen veranderen (klein of groot) als je ongemak ervaart/ niet meer tevreden bent met de huidige situatie. Dus positief bekeken: de eerste stap is gezet. Met klagen alleen gaat er echter niets veranderen, dus is de vraag waar jouw invloed ligt. In hoeverre geef je jouw grenzen/wensen aan, in hoeverre faciliteer je en hou je zijn gedrag in stand? Ik denk inderdaad dat je erover moet praten en vooral gaan doen. Je partner zal dan maar moeten ervaren hoe het is om dingen mee op te pakken, want de balans lijkt zoek (hij 3/4 avonden weg versus jij: geen). Ik ben ook wel benieuwd wat hij daar zelf van vindt? Als hij eerlijk is...? Ik denk dat een relatie geven en nemen is, maar geven het meest. Als beide partners die instelling hebben, komt niemand wat tekort. Als de balans zoek is, dan is het een gezamenlijke verantwoordelijkheid om die balans terug te brengen. Het zal je partner misschien de eerste keren wat tegenvallen, maar dan weet hij ook hoe het is om in jouw schoenen te staan en wie weet waardeert hij dan ook meer wat je doet (bijkomstig voordeel). Hoe dan ook; een gezin krijg je samen en run je samen zou mijn instelling richting mijn partner zijn. Dus kom voor jezelf op en laat zien dat jij ook wensen hebt, die er net zo toe doen als de wensen van je kids en man!
Hier ook zoiets... moeilijkmoeilijk dat ik 1 nachtje/24-30u met een vriendin weg wil deze maand.... Maar hij durfde gisteren wel te vragen of hij een MIDWEEK met zn broer mag gaan toeren! Want of hij nou aan boord zit of met z'n broer weg is maakt niet uit. Nee praktisch niet nee, ik doe het toch alleen die dagen. Maar waarom zou jij 5 dagen mogen zonder gezeik en ik amper 1 dag?!? Ja hij had de kinderen niet afhankelijk van hem gemaakt. Kortsluiting hoor. Omdat ik thuis blijf bij de kinderen kan hij zijn droomberoep volgen. Dat de kinderen daardoor aan mij hangen is in mijn ogen een logisch gevolg. Toen ik zussendag had aantal jaar geleden zou hij thuis blijven. Had hij oppas geregeld en met z'n vriend naar de kroeg gegaan. Heeft heel veel woorden gekost voor hij besefte waarom ik laaiend was "want de kinderen waren toch niet alleen?". Nee, maar ik ga al amper weg, moet voor "alles" al oppas regelen en jij wilt geeneens 1 avondje? Oftewel praktisch was er niks aan de hand maar qua gevoel heel veel
Ik zou voor je jongste een horloge van one2track aanschaffen. Dan kan je hem buiten bereiken en hij kan jullie bellen. Je kan via een app een berichtje sturen en je kan zien waar hij zich begeeft. Misschien krijg je zo even wat meer rust. Ga je even een boodschapje doen dan bel je hem even of je stuurt hem een berichtje. Zoeken hoef je hem dan ook niet meer.
Ik heb ook heel lang dit probleem gehad. Je moet leren dat je ruimte mag innemen. Je hoeft je niet altijd te voegen naar de behoeftes van de ander, jij hebt ook eigen behoeftes waar anderen rekening mee mogen houden. Die anderen zijn niet alleen je man, maar ook je kinderen. Mijn 8 jarige mag echt niet alle dagen met vriendjes buiten de hort op. Regelmatig moet hij ook gewoon mee met mij, omdat mij dat beter uitkomt. Omdat ook niet alles draait om hem… anders wordt hij later net als je man! Mijn man plande ook ieder vrij moment allerlei sportafspraken. Ik liep er iedere keer tegenaan dat ik het niet echt tof vond, maar ik kon ook niet echt weigeren want ik had nou eenmaal toch geen andere verplichtingen. Ik heb me toen 2x in de week bij een bootcamp-groep aangemeld. Nu heb ik ook een reden de deur uit te gaan, ik voel me echt veel fitter, kom meer onder de mensen. En ik durf nu ook echt meer ruimte in te nemen, niet alleen zijn mijn sportafspraken net zo belangrijk als zijn sportafspraken… ook mijn etentjes met vriendinnen, borrels na het werk. Over de hele linie durf ik meer voor mezelf op te komen. Terwijl ik eerst ook dacht er geen behoefte aan te hebben en geen energie ervoor aan het eind van de dag… maar sporten geeft ook gewoon energie!
Dit heb ik vandaag gedaan! Hij had van de week al iets laten vallen over dat hij met een stel vrienden 15 km wou doen vandaag. Maar niets concreets. Dus ik heb vanochtend gezegd dat ik van plan was om te gaan hardlopen. Hij trok een wenkbrauw op, want doordat we ook nog ergens heen moesten, kon hij daardoor niet lang genoeg meer weg voor 15 km. Maar hij zei niks. Ik moet dit echt vaker doen, geloof ik!
Wij hebben hier thuis een kinderachtige, overdreven, zeurderige maar perfect werkende en gouden regel die we altijd hanteren: we delen niets mede maar vragen. Dat werkt hier wel, want ik herken wel dingetjes van jouw berichten maar dan vanuit mijn man maar ook vanuit mezelf. We kunnen allebei nogal op onze eigen trein zitten en van de ander verwachten dat die erachteraan kachelt. Vanuit geen enkele kwade bedoeling maar vanuit impulsiviteit/enthousiasme en spontaniteit. Dus vanochtend ging het als volgt: man wilde wandelen en ik wilde werken. We vragen elkaar dan hoe we het praktisch het beste kunnen afstemmen. Het is lekker kinderachtig hier in huis verboden om te zeggen: hey ik ga nu even zus of zo doen. Maar al vragend naar elkaar kom je een stuk verder. Mijn tip is dus ook zo'n gouden regel in te voeren.
Zo doen wij het ook. Gewoon in het weekend even de planning doornemen. Wie wil wat, hoe komt dat het beste uit. Ok, doe ik dan en dan dit, kun jij dan en dan dat doen. Of plannen langer vooruit, even overleggen van: kan ik die datum dit of dat doen? Wij hebben er echt nooit gedoe over zo.
Vandaag scheen wederom de zon, dus de keuze voorgelegd: ga jij klussen of ik? Hij nam zn zoon wel. (is niet zo'n klusheld, eerder meerwerk verschaffer) Ik met dochter de tuin in, plank voor dr boekenkastje gezaagd, spookies en een bel op dr fiets gezet, paar stokken voor dr tent weer gerepareerd, moestuin bakken met dr aangeplant, aardbeien overgepot, aalbes een plekkie gegeven, kweekkas voor binnen in orde gemaakt, dochter was lekker dr speelhuisje aan t poetsen...Prima te doen zo! Voor mij is dat dus relaxen want ik doe t ook op mn gemakje, wegteren op de bank is niks voor mij. Morgen in mn pauze boekenkastje in elkaar zetten en ankeren in dr kamer, is dat ook weer weg. Komt van de week een vloermatras en die tent bij, heeft ze een leeshoekje (ze probeert nu zelf boeken te lezen, lukt nog niet helemaal maar ze heeft haar zinnen er op gezet).
Ligt eraan hoe je woont. Wij wonen in een erg rustig dorp met oma aan de overkant en verschillende straatgenoten waar dochter terecht zou kunnen. Er is veel sociale controle. Ze heeft niet altijd meer zin in mee gaan met boodschappen, dus soms blijft ze dan alleen thuis. Dan weet oma dat wel. Ze weet dat ze dan bij brand ofzo naar oma moet, en laat niemand binnen, ook geen buurtkinderen. Toen ze Corona had en ik nog niet thuis was, en vriend naar werk moest, is ze ook even een half uurtje alleen geweest. Gaat gewoon prima. Ze gaat soms het halve dorp rond en als ik dan even weg ben (dat is dan niet lang, ik ga dan niet uitgebreid boodschappen doen, alleen even iets halen bij oma of een buur ofzo) hang ik een briefje op de achterdeur waar ik ben. Ze kan dan gewoon binnen, ik laat de deur dan open (dat kan hier in dit gat
hier precies zo. C blijft regelmatig even alleen thuis en dat gaat prima. Ze heeft een horloge waarmee ze me kan bellen en als er echt iets is kan ze altijd naar de buren. Ze weet dat ze voor niemand de deur mag open doen. Ook niet voor bijvoorbeeld oma. De regel is: iedereen die naar binnen moet heeft een sleutel om binnen te komen. De rest komt later maar terug. Toen pas de buurman voor de deur stond (als test) zei ze dat ze niet mocht open doen. Het was heel belangrijk zei de buurman.. daar op antwoorden ze ; dan kom je later maar terug Ze is meestal aan het kleuren enz als ik terug kom.
Ik denk na het lezen van dit topic 2 dingen - Tijd voor een goed gesprek met je man. En een betere verdeling van jullie taken en verantwoordelijkheden. Daarbij is natuurlijk wel van belang hoeveel en of jij werkt. Jouw man neemt de ruimte die JIJ hem geeft! Alleen jij kunt dat veranderen. - Tijd voor meer zelfstandigheid richting je kinderen. Die van 15 en 12 mag je echt verwachten dat ze het huis niet afbreken. En het is 8 jaar geen 8 maanden!! Ik ging al voor ze 8 waren rustig even naar de supermarkt of een pakje ophalen of wegbrengen hoor (in de buurt geen uren weg). Ook hoef jij echt niet continu aan huis gekluisterd te zitten omdat er mogelijk wat is. Natuurlijk laat jij ze weten waar je bent en wanneer je weer terug komt. Die van 15 en 12 hebben (neem ik toch aan) een mobiele telefoon en kunnen jou bereiken (of je man). En voor die van 8 kan je die thuis neerleggen met bijvoorbeeld een sleutel onder de mat voor als jij even weg bent. De 8 jarigen die ik ken gaan bijverdienen zelf van en naar huis of sportclub. En kunnen prima een boterham pakken als ze honger hebben. Je legt jezelf ook wel heel wat beperkingen op.
Laatst kwam ik terug van boodschappen doen, zag ik dit: Dan heeft ze het wel begrepen ja, haha! Ik kwam laatst thuis van boodschappen, had ze een hut genaakt. Kleedje erin, lampje erin, tekenspullen erin. View attachment 718120 View attachment 718121