Ik ga geen mening vormen over oma. Ik ken maar 1 kant van het verhaal en mijn ervaring leert dat die vaak ook nog eens gekleurd wordt neergezet. Waarbij wel iets over wil zeggen is dit. Er is maar 1 persoon die iets kan veranderen en dat ben jij. Jij moet actie ondernemen ten aanzien van je angsten en andere problemen. Jij bent degene die de regie weer moet overnemen. Jij bent degene die je kind zelf moet gaan opvoeden. Alleen jij kan dit. Je kan heel triestig in een slachtofferrol gaan zitten en ik geloof heel goed dat het allemaal niet makkelijk is. Maar je hebt de situatie deels wel zelf gecreeerd. Door enorm op je moeder te leunen. Dus mijn advies is ga als de brandweer naar je dokter, en dan bedoel ik geen bloed onderzoeken ed maar leg je problemen voor en regel dat je psychische hulp krijgt. En andere hulp in huis. Je komt mij een beetje afwachtend over namelijk. Misschien durf je niet, vind je dit ook eng (wat ik ook snap) maar je moet. Voor je dochter maar vooral voor jezelf...
In een ander topic heb je het over je dochter die krijst en altijd haar zin wil en alleen zo is bij jou.... Kinderen voelen alles haarfijn aan Als jij je beter voelt zal dat ook positief effect hebben op je kind
@coquelicot; Hoe gaat het met je? Je hebt de laatste dagen veel gehad om over na te denken, met alles wat er thuis gaande is èn alle reacties hier. Een paar van die gedachtes die je eerder postte, staan hieronder. Ik weet dat ik heel selectief ben geweest Is het je gelukt om een eerste stap te zetten? Ik wens het je oprecht toe om hieruit te raken. En ik hoop dat je nog deze week de eerste stap zet.
Inderdaad. Hier (in het Antwerpse alleszins) wordt vaak gesproken over ‘de’ (V.) en ‘den’ (M.), bv.: ‘ zeg eens dag tegen de oma/de zus/den bompa/den broer,..’
Welkom terug. Ik las je verhaal op pagina 1 en dacht, hoezo is haar kind 2, komt uit 2018... Later zag ik dat het een ouder topic was. Ik hoop dat je met een fijn verhaal komt hoe het je is vergaan de afgelopen 2 jaar. Dikke knuffel, wat zal jij het moeilijk en zwaar hebben gehad met zo'n moeder die precies weet hoe ze je kan raken en daar compleet misbruik van maakt.
Ik heb ook het hele verhaal gelezen en niet op data gelet. ts ik hoop zo dat je jezelf en je geluk hebt gevonden!
Uit het verhaal lijkt alsof ts cognitief beperkt is. Klopt dat? Wellicht dat je moeder daarom geen voorstander van het bewust alleenstaand ouderschap was, omdat ze al kon aanvoelen dat je je dochter niet zelfstandig op kan voeden en alles op oma’s schouders valt. Dat de verhouding nu (en misschien altijd wel) zo scheef loopt, kan hier een gevolg van zijn. Oma kan het niet (meer) aan. Schakel de huisarts in zodat je professionele hulp kunt zoeken. Dit is voor niemand een gezonde situatie.
Jeetje zeg... ik heb de verdere reacties niet gelezen sorry... maar ik zou haar per direct de deur wijzen. Zou beter zijn voor haar om zich als een échte moeder te gaan gedragen ipv jou zo te kleineren. Nee ik zou andere hulp zoeken en je moeder de deur wijzen. Hier wordt je situatie niet beter van. Bedenk ook dat jouw stress/angst gevoelens hierdoor alleen maar versterkt worden. Geen gezonde situatie en ik zou open kaart spelen hierover met de huisarts. Dit gaat jou niet helpen op de lange termijn met iemand die jou zo kleineert.
Ik ben ook erg benieuwd hoe'het nu is. Dit topic herinner ik me helemaal niet maar vind ik best ingrijpend.
Toen ik zelf dit topic herlas en zag dat het van 08/2020 was dacht ik OMG ! Wat heb ik al die tijd gedaan ? Elke dag opnieuw en opnieuw proberen te overleven. Alles is hier nadien nog meer en meer geëscaleerd en het is uitgemond in een totale familieruzie ( nog steeds trouwens). In het kort: Ik kreeg steeds meer de opmerking dat mijn angst-en paniekaanvallen overdreven waren en ik alleen maar aandacht wou ( was het maar waar verdorie….) Ipv een beetje steun om hier uit te raken krijg ik commentaar dat ik lui ben en nog meer van die zaken. Toen ik zei dat ik mezelf soms een last vond omdat ik niet kan doen wat andere mama's kunnen en ik soms hulp moet vragen was de reactie van zeer dichte familie " gij lafaard weet je wat je moet doen? Gooi jezelf voor een trein of zo zolang je je dochter maar hier houdt. Dan zijn we van jou vanaf" Sindsdien word ik totaal genegeerd maar proberen ze wel contact te krijgen met mijn dochter bv door naar mijn moeder te bellen en te vragen of mijn dochter bij hen eens mag komen spelen. Aan mij wordt er niks gevraagd/gebeld...... Vorige week krijgt mijn moeder telefoon. Of mijn dochter eens tot bij hen mocht komen. Ik knikte neen naar haar en zei dat ik ook een telefoon had en/of dat ze maar tot bij mij thuis moesten komen als ze haar wilden zien of met haar wilden spelen. Het antwoord was " ja maar wij komen daar liever niet. Laat ze maar tot hier komen dan" Ik heb die keer niet toegegeven. Ik weet dat mijn moeder tussen twee vuren zit en dat dat ook niet prettig moet zijn maar ik ben het beu ! Nu zei mijn moeder vandaag dat ik overdrijf en ik maar de slimste moest zijn en moest toegeven. Is het nu raar dat ik niet wil dat mijn dochter ziet/voelt hoe zij mij behandelen en dat misschien ook nog normaal gaat vinden ook ? Ik wil me concentreren op mijn gezondheid maar door al die stress en ruzie rond mij, wordt dat wel heel moeilijk. Welke stappen heb ik wel gezet ? - Naar de huisarts gestapt en duidelijk gemaakt hoe ernstig de angst is. Ze heeft mijn medicatie aangepast maar geen gewenst resultaat - Ik ben (online) in behandeling bij een psychologe - Hier is nog steeds heel veel stress thuis oa door mijn moeder en mijn dochter komt in opstand en voelt zich niet goed in haar vel. Ik ga haar op kamp laten gaan bij iemand die ook kindercoach is om hopelijk beter te weten wat er in dat hoofdje omgaat. - Ik heb gevraagd aan een coach met een breed netwerk om een advertentie te plaatsten voor mij om een flexibele oppas te vinden zodat mijn moeder minder in de picture is. Op hoop van zegen… - Een collega in vertrouwen genomen - Ik sta sterker in mijn schoenen, ondanks een terugval momenteel. Mijn omgeving probeert al het mogelijke te doen om me klein te houden maar dat lukt minder en minder….
Nu is het dus de rest van de familie en niet meer je moeder het probleem.? Waar je eerst een topic juist over geopend heb? Ik snap er echt helemaal niks meer van....
Gooi je moeder uit huis… Zelfs je dochter heeft er last van En nee je moet niet toegeven aan die andere rare familie leden van je
Eerlijk als er betreft de angsten nog helemaal niks veranderd is en jij alleen medicatie ophoging hebt geprobeerd en online behandeling van een psycholoog zou ik ook eerst eens naar jezelf gaan kijken. Want met zo’n grote angststoornis gaat het niet werken een online behandeling dan moet je met een psycholoog aan de slag waar je zeker 1 keer in de week contact mee hebt en tussen door keurig de huiswerk opdrachten maken. Als de medicatie niet werkt moet de huisarts je naar een psychiater sturen die zijn daar gespecialiseerd in en hebben een groter arsenaal. Verder hou je het zelf instand door je moeder in huis te laten blijven, en zij houdt het mede in stand. Door haar kan je dingen blijven vermijden en zul je ook nooit de noodzaak voelen om iets te gaan doen aan je problemen. Zij lost het namelijk nu voor je op dat moet stoppen. Wellicht ook een keer goed om je in jouw familie te verplaatsen in 2 jaar is er helemaal niks veranderd, wellicht is het voorstel van dochter daarna toe zodat jij ook de deur uit gaat. Dit is wellicht een hele harde reactie maar juist door het instandhouden ga je ook nooit vooruitkomen en uit de situatie komen. Je moet echt voor jezelf en je dochter gaan kiezen en dat betekend zelfstandig worden hoe eng dat ook is en dus ook niet vermijden om de behandeling aan te gaan. Stoppen met andere de schuld te geven van jouw situatie jij bent de enige die er verandering in kan brengen niet jouw omgeving.
Beste Ts, Wat ontzettend vervelend dat de situatie nog meer geëscaleerd is. Goed dat je dit topic opnieuw geopend hebt. Even wat dingen die mij opvallen. De duizeligheid herken ik heel erg. Dit kwam bij mij door hyperventilatie. Google eens op ademhalingsoefeningen/chronische hyperventilatie en geef oefeningen ook echt even de tijd. Stapje voor stapje voelde ik me (in combinatie met antidepressiva) steeds beter! Heb jij in de regio buurtgezinnen? Ik weet zeker dat je daar alvast wat beginnende hulp kan zoeken voor je dochter. Dan kan ze elke week bij een passend gezin spelen zodat je zelf even op adem kunt komen. Ook zou ik willen adviseren om je moeder uit jouw huis te zetten. Breng je kindje eventueel elke week een paar uurtjes of een nachtje naar oma en pak dan zelf je rust. Dan ontstaat er een normale gezinssituatie voor jou en je dochter. Je hoeft het echt niet helemaal alleen te doen en ik zou de hulp van oma ook zeker blijven aannemen maar dan wel vanuit haar eigen huis