Ja Woont je moeder nog steeds bij je in? En voel je je daar fijn bij? Heeft de psycholoog daar geen advies in gegeven dat dit geen gezonde situatie is? En wat betreft die familie, rot dat je moeder er tussen zit maar dat is niet jouw probleem dus ook niet jouw probleem van maken. Ze behandelen jou als stront en jij hebt geen contact. Dan zouden ze bij mij pech hebben en mijn dochter ook niet te zien krijgen. Waarom zou ik? Om mijn dochter te laten zien hoe slecht ze mij behandelen. Echt no way. Wij hebben geen contact met schoonmoeder en die wil dolgraag wel contact met onze kinderen maar die heeft gewoon dikke vette pech. Ontneem ik mijn kinderen daarmee een oma, jazeker, maar een oma die slecht over ons praat is geen toegevoegde waarde in hun leven.
maar als dat er niet is komt het er ook niet dus zul je zelf ervoor moeten zorgen dat je stappen onderneemt om het herstel wel te bevorderen. Je staart je blind op externe factoren terwijl jij zelf de enige factor bent die alles kunt veranderen in positieve zin!
oma hoeft toch niet uit beeld, maar een gezonde situatie waarin ts en oma beide een eigen huis hebben en waarin ts dochter naar oma haar huis kan brengen zodat ze in haar eigen huis ook echt rust en geen stress heeft op die momenten lijkt me vele malen gezonder dan deze situatie.
Ik weet niet hoe dat in België is geregeld maar als je werkt dan heb je toch recht op opvang? Bij een bso oid? Waarom "klooien" met advertenties? Ik denk dat het voor ieders gezondheid beter is om dit wat professioneler aan te pakken.
In de eerste plaats hoop ik dat je de kracht vindt om jezelf uit deze situatie te trekken. Er zijn al veel forumleden die hetzelfde hebben gezegd: deze vicieuze cirkel zorgt ervoor dat de huidige situatie met jouw familie en jouw moeder behoorlijk bitsig wordt. MAAR ik snap je moeder wel en wederzijds begrip zal deze situatie kunnen ontmijnen. Ze is een vrouw op leeftijd. Aangezien jij al zegt dat je op een oudere leeftijd moeder bent geworden, zal jouw moeder ook al een aanzienlijke leeftijd hebben. Ik denk dat ze vooral wanhopig is. In de eerste plaats denk ik dat zij wél al zag dat je 'een kind opvoeden als alleenstaande' serieus aan het onderschatten was. Ze heeft dit misschien verkeerd verwoord (lees: 'wat gaan de mensen denken'). Maar ik denk vooral dat ze met de verkeerde woorden je wou ontraden om dit avontuur aan te gaan. Je geeft zelf toe dat ze eigenlijk gelijk had. Dat je het concept van BAM helemaal hebt onderschat. Eerlijk? Ik vind het soms zelf al pittig en ik ben niet een alleenstaande moeder. Alleen maar veel respect voor alleenstaanden. Je moet echt sterk ik je schoenen staan om dit traject tot een goed einde te brengen. En daar knelt het schoentje bij jou. Je moeder zal, met je voorgeschiedenis, hebben geweten dat dit zéér zwaar ging zijn. Ik kan haar niet kwalijk nemen dat ze wanhopig, moe, bezorgd en gefrustreerd is. Ze heeft je proberen te waarschuwen. Maar je geeft zelf momenteel heel duidelijk aan dat je de opvoeding van jouw dochter eigenlijk niet zonder haar aan kan. Jouw moeder maakt zich niet enkel zorgen over jou, maar ook over haar kleindochter. Ze heeft bang dat als zij niet volhoudt, er misschien iets ergs gaat gebeuren met je dochter. Ze zal deze vrees ook hebben geuit naar familieleden. Die helaas de onbeschofte opmerking hebben gemaakt: doe met jezelf wat je wil, maar neem je dochter niet mee de afgrond in. Ik lees hier eigenlijk dat ze gewoon bang hebben dat je jezelf en je dochter iets zou aandoen. Ze zitten met hun handen in het haar en gaan dan ongepaste dingen zeggen. Dat laatste is niet ok, maar is wel menselijk. Vooral omdat jouw dochter niet meer fulltime jouw zorgen nodig heeft, maar gerust naar de kleuterschool kan gaan. Ik woon zelf in België. Jouw dochtertje kan voltijds naar school. Leert daar een heleboel dingen en is even uit een situatie die ook voor haar niet gezond is. Ik weet niet of je overdag gaat werken. Maar het is alleszins zo dat je gedurende de dag niet de hele tijd in een opvoedkundige/hopeloze situatie zit. Enkel 's morgens en 's avonds moet je er 100% voor je dochter zijn. Van 8.00 tot 15.30 uur kan je dochter naar school. Dat zijn een heleboel uren dat je kan ontstressen en aan jezelf kan werken. Het ideale moment voor jouw moeder om naar huis te gaan, lijkt me? Jouw dochtertje is toch niet gedurende de ganse dag bij jou? Als het haar en jou gemoedsrust geeft, kan ze de avondshift komen helpen. Maar overdag zitten jullie niet op elkaars lip en kunnen jullie allebei wat uitrusten. Na school kan je een leuke activiteit met je dochter doen, om zo jullie band te versterken. Op deze manier zal je dochter steeds meer jou zien als haar moeder, in plaats van haar oma te zien als haar moeder.
Wat ik mij afvraag, heb je een "diagnose"? Ik herken wel het een en ander uit de manier waarop je schrijft en vraag me af of meer speelt. Even kort ivm herkenbaarheid, maar ik zie bij mijn moeder ook wat het met haar doet om voor haar dochter en kleindochter te moeten zorgen, oa ivm psychische problemen en dan gaat het nog maar om een heel korte periode. Ze trekt het gewoon niet meer en dat is ook niet raar op haar leeftijd vind ik.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen psycholoog en wil niemand iets aanpraten, maar de manier waarop en hoe je schrijft doet me denken aan een persoonlijkheidsstoornis als borderline.
dan wordt het tijd voor een andere behandeling en ander psycholoog. Als je na 1,5/2 jaar geen progressie is dan ligt het of aan de behandelaar of jouw eigen commitment. Verder moet een huisarts niet verder met medicatie als het zo hardnekkig is en zou je echt beter een verwijzing naar een psychiater kunnen vragen. Dat lijkt me ook, als het een zgn simpele angstoornis is dan helpt een goede cgt en medicatie heel goed. Als er ook nog persoonlijkheidsproblematiek speelt wordt het een stuk moeilijker.
Zal half zp over me heen krijgen om mijn harde reactie, maar ts dit is echt NIET OKÉ. Twee jaar later en je kind zit nog steeds in een beschadigende situatie. Ik begrijp niet waarom veilig thuis hier nog niet bij betrokken is. Het klinkt alsof je niet in staat bent om voor een kind te zorgen. Voor jezelf kunnen zorgen is stap 1 namelijk.
Dit vraag ik me ook af. Ik weet niet hoe het in België geregeld is, maar dit klinkt zo vaag en omslachtig allemaal. Ik heb 1,5 jaar geleden in dit topic al gevraagd hoe de dagen/weken van TS eruit zien, gewoon praktisch qua werk enzo. Om mee te kunnen denken in hoe ze dit kan plannen/regelen met haar dochter en tijd voor zichzelf, zonder zo afhankelijk te zijn van oma. TS, wat doet de huisarts iedere maand? Krijg je steeds opnieuw andere/meer medicatie? Moet hier niet een psychiater bij betrokken zijn? Met een psycholoog heb je een goede stap gezet denk ik, maar als de psycholoog tegen jou zegt dat het zo jammer is dat je geen steun krijgt, dan vraag ik me af of dit de juiste persoon is voor jouw hulptraject. Aan deze opmerking heb je namelijk helemaal níets, sterker nog, het bevestigd jou slachtofferrol. De situatie is nou eenmaal zoals hij is, en de psycholoog zou je handvaten moeten geven de situatie binnen jouw eigen mogelijkheden te verbeteren. Ik vind het echt heel rot voor je dat je je zo slecht voelt. En ik weet uit ervaring dat het veel energie kost om, als je je zo slecht voelt, de juiste hulp te zoeken. Zeker als je in eerste instantie niet bij de juiste persoon terecht komt. Dat werkt heel ontmoedigend en dan kost het nóg meer energie om opnieuw de stap te zetten om een andere hulpverlener te zoeken. Maar je kunt dit! Echt! En als je eenmaal wel bij de juiste psycholoog/ psychiater zit en jezelf ervoor inzet, dan wordt het leven voor je dochter en jou zoveel mooier! ♡ Sterkte met alles. ♡
Het is niet iets specifieks, het is gewoon het gevoel dat ik erbij krijg en vandaar dat ik het ook gewoon vroeg. Het is de toon die je gebruikt in je berichten denk ik. Je lijkt erg in een slachtofferrol te zitten, het ligt vooral aan anderen en niemand begrijpt je. Vooral dat laatste herken ik erg vanuit mijn omgeving. Als het niet zo is, geef het gerust aan.
Wat is de echte reden dat uw moeder nog steeds bij u woont? Kan je het echt niet alleen? Is het te zwaar allemaal voor u, om alleen te doen? Is het financieel onmogelijk alleen? Er moet toch ergens een reden zijn, waarom je nog steeds in deze situatie zit. Een reden die je hier mss niet deelt of wil delen kan ook natuurlijk. Wat kan je zelf aanpakken ? Welke stappen kan jij nemen , die u echt helpen. De psycholoog online (vraag maar eens om een echt gesprek en niet online), de huisarts eens vragen waar je terecht kan ,...
Het is net als in een slechte relatie zitten.. Weten wat je hebt is soms makkelijker en veiliger voor je gevoel dan er iets aan te veranderen. Want dat is onbekend, onzeker en eng.
Plus een bepaald gebrek aan zelfreflectie en een psycholoog die al anderhalf jaar niet tot de kern door lijkt te dringen, of aan het lijntje wordt gehouden.
Ik lees hier veel tips over o.a. kind naar school en opvang, maar je gaat daar helemaal niet op in. Ben je op zoek naar een oplossing of zoek je bevestiging van jouw gedachtengang?
Ik denk dat deze situatie te complex is om er een oordeel over te geven, laat staan advies. Wat wil je hier zelf uit halen?