Dat alles mag betekend nog niet dat het per se slim is. Gezond verstand is ook goed om te gebruiken. Een baby die 6 maanden uitsluitend melk gehad heeft geef je niet direct vlees.
Iedereen moet uiteindelijk doen wat goed voelt maar met Rapley mag het wel en is er geen introductieschema waarbij je eerst moet beginnen met groente/fruit, dat was waar ik op reageerde.
Maar dat kon jij toch allemaal vooraf niet weten. Ik snap dat je je schuldig voelt, maar je kan juist trots op jouw doorzettingsvermogen zijn. Dat je na al die jaren bleef vechten om eindelijk erachter te komen wat er met je zoontje aan de hand is. Nu kunnen er juiste en gerichte stappen ondernomen worden.
Dat onze oudste vrolijk aan de eettafel zat bij de buren, maar hun eigen zoon allang weg was ivm voetbal. Hij had daar gegeten en besloot er blijkbaar te blijven. Mijn man zat zo raar te kijken: de buurvrouw zat op de bank, onze zoon aan hun eettafel te gamen
Mijn directeur mailde me met een vraag. Nou ik kan je wel vertellen dat als de directeur je mailt, je billen een beetje samenknijpen. Het ging over een groepje waar ik in zit en zijn vraag was of we de deadline redden. Ik —-> “Ja hoor …. Gaat me echt wel lullen en anders trek ik je erbij….” My god
Hahaha dank je voor het delen. Maakt mijn slapeloze nacht net wat beter. Kon weer even hardop lachen om iets. Heb je niet nog meer van dit soort blunders
toen ik nog op de markt werkte (een eeuwigheid geleden inmiddels) stonden we met de groente en fruit kraam tegen over een frietkraam. Je wilt niet weten hoeveel baby’s (schat tussen de 6 en 12 maanden) in de kinderwagen een frikandel in hun handen gedrukt kregen. Stond altijd weer met verbazing te kijken en dacht altijd zet 8 stappen naar de overkant en geef je kind een banaan als je hem/haar toch wat te eten in de handen wilt geven.
dit! Bij onze hap stond er vroeger een soort flistone kar om mee en in te spelen. Had je eindelijk een plek omdat je vertelde dat je kind al de hele dag als een dood vogeltje met hoge koorts op de bank hing en echt niets wilde omdat hij zo ziek was ging hij daar in de wachtruimte helemaal los op dat speelgoed ding
Jeetje wat heftig. Maar voel je niet schuldig maar wees trots dat je ondanks die 8 jaar en diverse diagnoses niet hebt opgegeven en door bent gegaan!!
Ik zat op vrijdagavond laat bij de hap omdat dochter vroeg in de avond van de schommel was gevallen en niet meer op haar beentje stond en alleen maar huilde. We mochten er absoluut niet aanzitten. In de wachtkamer vrolijk naar iedereen zwaaien en lachen, De arts mocht overal aanzitten en kind verblikte of verbloosde niet. Was volgens de arts dus ook niets aan de hand en we mochten weer naar huis zonder foto. Kind heeft de hele nacht gehuild om haar been, zaterdag ochtend weer gebeld, zaterdag middag een afspraak op de hap, doorgestuurd voor een foto, daar zit ze opeens weer te zwaaien met haar been. eind vd middag rolde we het ziekenhuis uit met gips van tenen tot lies, toch een grote breuk
Haha, heb ik hier ook weleens gehad. De kinderen uit de straat spelen dan weer bij die, dan weer bij die. En soms is een kind nog niet klaar met iets en zit die nog bij ons, terwijl dochter alweer ergens anders is.
Ik ken ze, die soort GV’s. Heel hinderlijk op z’n zachtst gezegd. Ik heb er veel gezien die op hun macht zaten en vond dat altijd afschuwelijk. GV’s die de beschikking (uitspraken rechter) niet navolgden en eigen koers vaarden. Dat mag helemaal niet maar ja… Je zit vaak ook zo op je eigen eilandje in ons werk. En tuurlijk overleg je maar het is jouw zaak dus… Ze hielden en houden ook vaak niet lang vol en eerlijk? Gelukkig maar. Helaas is de schade dan al niet meer te overzien af en toe. En dan mogen de goede het weer opknappen.
Ja die kinderen zijn niet te peilen. Dochter haf een actie de andere kant op. We waren in een binnenspeeltuin ver van huis, wij waren met de trein gekomen. Dochter was van een wel heel steile glijbaan meer gevallen dan gegleden, en had haar schouder flink bexeerd. Huilen, en je kon er niet aan zitten en hem niet goed bewegen. Heel even wat drinken en kijken of ze bijtrekt, nee, dus dan maar (na overleg, nog best een gedoetje buiten je eigen regio) een taxi naar de SEH. Daar hebben we best lang gezeten, foto gemaakt, al die tijd met een schouder die ze amper bewoog en waar je niet aan kon zitten. Uiteindelijk kwam het nieuws: niets gebroken. Dochter zegt "oké!", beweegt haar arm even lekker door en niks meer aan de hand. Schiet mij maar lek.