@GroeneBomen Nog lang niet (echt) Maar als ik het wel ben houd ik het tot de uitslag voor mezelf (denk ik).
Knallend als in donkerder dan de controlestreep heb ik niet gehad, test niet meer iedere dag, maar loopt nog steeds mooi op. Ik ga donderdag of vrijdag nog een CB test met wekenindicator doen en als die dan op 3+ staat ben ik wel gerustgesteld
wat versta jij onder een knaltest? De onderste is toch overduidelijk? Ik zou een gat in de lucht springen
Wij hebben vanmiddag een goed gesprek gehad. Er zijn nog wat mogelijkheden mbt medicatie, maar echt verdere onderzoeken doen ze eigenlijk niet. De kwaliteit van de eicel is erg goed, dus problemen met doordelen worden vermoedelijk toch veroorzaakt door translocatie van mijn partner. Voor nu voorlopig even een paar maanden rust. Geen medicatie en geen afspraken in het ziekenhuis. Ik moet ook eerlijk zeggen dat het me nu even rust geeft.
Translocatie kan je toch laten onderzoeken? Of is de diagnose al gesteld? Snap dat je rust wil.. ik ervaar dat nu ook.. maar daardoor wil ik ook bijna niet meer starten.. Misschien dat je hier mensen kan vinden met dezelfde diagnose en kunnen zij kennis met jou delen..
@Wondertje2020 ik vind het ook moeilijk om de stap weer te zetten. Vooral omdat ik zoveel teleurstelling en bloedingen gewend ben. Daarom wil ik het nu ook niet zo groot maken voor mezelf. Meer zo van "ach ik heb gewoon een afspraak in het ziekenhuis niks om je druk over te maken". @Noukie88 , blij dat jullie een goed gesprek hebben gehad, net wat wondertje zegt misschien dat je hier op het forum wat ervaringen kunt vinden wanneer je er aan toe bent. ♥
@Asil begrijp je helemaal en nu gebeuren er tekens weer dingen waardoor het elke keer uitgesteld wordt. Maar ik mag ook niet te lang aan de Lucrin.. wacht maar netjes weer een extra maand af zoals de gynaecoloog zei. Hopelijk snel klachten vrij, dan heb ik weer meer vertrouwen in mijn lichaam.
Nou inderdaad, bij ons ook elke keer weer wat. En wil, net als jij, wel zo goed als dat het kan in balans zijn. Maar uitstellen vond ik echt makkelijker dan nu toch door te zetten. November laaste TP gehad, zo snel gaan de maanden al weer voorbij met elke keer de stille hoop dat je een natuurlijk wonder krijgt. Elke maand toch ovulatie testen, zelfs wanneer ik er geen zin in had. Toch weer de gedachte "ach joh, even zo een sticky door je plas, kleine moeite want zul je net zien dan is dat toch de maand"... Ik baal echt oprecht dat we zo ver zijn als nu. In het begin denk je bij IUI nog "oh misschien net dat beetje hulp nodig". Na eerste MK, oh joh hoe vaak lees je niet dat meiden daarna extra vruchtbaar zijn dat overkomt jouw vast ook. IVF, misschien maar 1 x en dan ben ik zwanger. Ok 2de IVF dan maar, dat moet zeker lukken.. Hmm IVF toch de oplossing niet dan zal ICSI wel betere resultaten geven. ICSI 2, nou hup lijf na alle boeken, info, vitaminen, mindfullness, accupunctuur, fertiliteits massage, -15 kg, sporten, yoga, keto, KHA, KHB, geen lactose dan moet het toch echt wel lukken... Naar nu laatste TP uit ICSI 2, waarbij ik naast ijzer, vit-d, foliumzuur niks meer neem, geen gekke dingen meer doe, geen accupunctuur, normaal/gezond eten etc. Ik vind het wel gescheten, de rest in bovenstaand heeft ook niet geholpen.. Dus het maakt toch geen hol uit en komt gewoon neer op goede emmy/cryo en goede BM conditie, en doorontwikkelen... Ben zenuwachtig maar verdrietig tegelijk..
zooo herkenbaar! Je probeert op zoveel manieren het proces positief te beïnvloeden en het enige wat je terugkrijgt is nog meer ellende, nog meer teleurstellingen. Ik ben er ook helemaal klaar mee en ben ergens opgelucht dat we nu lange tijd moeten herstellen en geen terugplaatsing krijgen. Ik ben gewoon alweer bang voor de volgende teleurstelling. Herken ook heel erg wat jij en @Wondertje2020 zeggen, de rust is fijn maar de angst om weer te beginnen wordt alleen maar groter.
O damea ik vind het zo rot voor jullie je hebt er ook zo weinig invloed op. Je kan wel 10000 loten kopen in de loterij en helemaal niets winnen.
@Asil ja je hebt gelijk. Het heeft te maken met embryo kwaliteit en innesteling. Maar ik lees hier zo vaak verhalen van mensen met top embryo’s die dan nog 8/9 terugplaatsingen nodig hebben dat ik me afvraag als je B kwaliteit embryo’s hebt hoelang dit dan duurt. Ik volgde Lisette en Dennis van NLDEK op instagram en zij zijn nu na 7 jaar, geloof ik, zwanger van een tweeling maar wel met zaad en eiceldonor en duizenden euro’s verder. Door hun deelname aan programma en doneeractie hebben ze dit uiteindelijk kunnen doen. Maar kijk eens naar de weg ernaar toe.. de ene punctie na de andere , zaaddonor, toen weer eigen zaad uit TESE, toen toch weer zaaddonor en toen ook nog eiceldonatie en zaad donatie. Respect voor hun vastberadenheid maar wel echt extreem die weg..
Nou echt en ja zwanger van een 2-ling, zaad en eicel donatie uiteindelijk. Ik heb zulk geld niet, en ben niet bereid zo ver te gaan. Grens is, buitenland en donatie van welke kant dan ook. Ik vraag me soms ook oprecht af, dat stel dat het wel lukt, of het, het uiteindelijk waard is geweest. No offense, maar als ik hier lees HG, pre-eclampsie, depressies, huilbaby, niet kunnen aarden, vermoeidheid stress.. enz. dat beangstigd mij echt en is ook vaak de realiteit. Je kunt een mooie zwangerschap hebben en nergens last van hebben en Bam daar is de postnatale depressie.. Weet ik veel. Ik bedoel, nu hebben we alle vrijheid en best een relaxt leven.. Kan ik het straks allemaal wel aan, het zorgen, de druk, het inleveren van je leven en vrije tijd.. Ik snap echt dat er ook mooie dingen tegenoverstaan maar die ken ik niet. Ik ken alleen de ellendige weg en teleurstellingen er naar toe. Welke zoveel eisen van mezelf, mijn vriend en onze relatie. Is een baby/kind wel de kers op de taart, ben ik uiteindelijk wel gemaakt voor moederschap? En dan de wereld waar we nu in leven. Tuurlijk voor elke decennia of eeuw valt wat te zeggen en je leeft in het leven wat je leeft maar toch... Ik lees ook vaak andere topics en denk dan echt bij mezelf, mijn focus is op een baby, verder gaan mijn gedachte niet want eerst die baby, maar dan.. Dat kind word groot, misschien wel gepest, of niet op feestjes uitgenodigd je weet het niet. Moet ik dat allemaal aanzien als liefhebbende moeder? Sowieso de druk op het kind van feestjes, uitnodigingen en sociale activiteiten.. Ik ben zelf gerust sociaal maar zit daar echt niet op de wachten op playdates enz. Misschien dat de moeders hier wel denken, wacht maar, daar groei je in mee. Maar voor mij, diegene die al zo lang met lege handen staat, is daar helemaal geen verbeelding van te maken. En wat als je later niet meer met je kind om kunt gaan ofzo, je eenzaam en alleen in het verzoringshuis zit, wetende dat je een kind of kinderen hebt maar niemand langs komt.. Dit is wat er dus met mijn gedachten gebeurd zodra er weer een TP of punctie of wat ook fertilliteits gerelateerd, op mijn pad komt. Ik denk oprecht dat er echt fertilliteits trauma's bestaan en zodra er maar 2 strepen op die test komen te staan en er een paar goede gerustellende echo's zijn geweest will ik mijzelf daar echt voor behandelen. (sorry voor het lange verhaal) Dit word overigens ook TP 8 voor ons en kwaliteit weet ik niet, dat zeggen ze niet in het EMC. We gaan het wel anders doen, met pregnyl ondersteuning.