Ik zou altijd een opgeruimd huis hebben, en schoon. Helaas een chronische ziekte en twee kinderen later moet ik bekennen dat dat niet lukt.
Als ik een zoon zou krijgen zou ik hem nooit op voetbal doen en zeker niet op zaterdagochtend op het voetbal veld staan. En wat doe ik elke zaterdagochtend haha
Ik stap niet over naar nog meer troep. Het is de koffie of mijn koptelefoon Hij is oud genoeg om even zelf wat te doen dus als ik lekker even wat zelf wil doen en hij zit niet op het zelfde energie level zet ik hem op met mijn muziek.
Dat ik mijn kind de gehele contributie periode op de sport houdt om hem te leren dat je niet zomaar kunt stoppen. Dat riep ik al toen mijn zus de kids jong had meer dan 15 jaar geleden Maar de trainer was prut, groep niet zo leuk en kind haat t gewoon. Elke keer trekken aan een dood paard was t mij niet meer waard ik betaal met liefde contributie door en hij hoeft niet meer heen. Wijze les voor mijzelf, volgende keer meer dan 1 proefles laten volgen Was een heel conflict met mijzelf, uit principes moest ie t seizoen afmaken maar om nou zelf keer op keer een uur staan te kijken hoe hij vakkundig 4 meter van de bal blijft, kunstgraskorrels pakt en in de lucht gooit... nee
En toen ik zwanger was had ik ook allemaal onrealistische ideeën. Enkel en alleen speelgoed wat betreft kleur matcht met het huis en dat soort rare ideeën. Ik zou ook nooit gaan kolven want ik ben geen koe... Zoonlief dronk niet aan de borst en heb het 16 maanden volgehouden om te kolven. En nee ik heb niks tegen kunstvoeding maar sinds mijn bevalling had ik ineens een hele andere denkwijze
Ik zweerde altijd dat ik nooit in de wijk ging wonen waar we nu wonen. Het had vroeger een bepaalde naam. Inmiddels weet ik gelukkig dat daar niks van klopt. Ik wil hier niet meer weg! Ik riep altijd dat mijn kind voor de middelbare geen gsm zou hebben. Ze heeft inmiddels al 3 jaar een en sinds 2 maanden een abonnement. Het is verrekte handig om via family link te zien waar ze is. Ik ga nooit een beroep doen met bloed, wonden, pus etc. Ik heb mijn werk zo'n twintig jaar met veel passie gedaan.
Hahaha...ja zodra ze eenmaal kruipen ben je die illusie wel rap kwijt. Dat wil zeggen als je t na de slapeloze baby opstartfase en hoera tandjes ellende uberhaupt tot zo ver had gered. Schermtijd is hier ook een illusie armer overigens. Mn dochter kan al prima vermenigvuldigen en delen en dat heb ik dr niet geleerd. (Numberblocks legt dat geweldig uit, in t engels maar dat is geen probleem). Dingen zoeken via toetsenbord gaaf ook goed, ze tikt gewoon fonetisch en komt aardig in de richting.
Ik had geluk dat de eerste 2 kinderen perfect sliepen snachts. Maar toen kwam er nog een kleuterfas waarin ik zwanger zelf les moest geven aan een niet-geïnteresseerd kind...
Ik zou nooit zo'n moeder worden die de kinderen überhaupt een scherm ging geven, de tv gaat echt niet overdag zomaar aan. Whahahaha ze weten beter hoe de ipad en telefoons werken dan ik weet. Je natte vinger gebruiken om een gezicht te poetsen of het koekje/snoepje/ijsje opeten wat je kind niet meer wil. Zo smerigggg. ik betrap me er regelmatig op. Een huis vol speelgoed en kinderdingen. Ik zou echt alleen maar grote mensen dingen hebben en speelgoed zonder felle kleuren en geluidjes. en dan echt opgeruimd aan het einde van de dag. Ik stap savonds nog wel eens over gillende zoefzoef dieren heen omdat ik op de bank wil zitten.
‘Hé Siri’ werkt ook Numberblocks rockt trouwens wel hoor, mijn zoon is er helemaal weg van. En inderdaad de tafel van 2, 3, 5 en 10 zijn al geautomatiseerd hier ‘t Kind moet nog naar groep 2… Verder heb ik niet echt iets wat ik nooit zou doen, wel heel veel dingen waar ik heel naïef in was/ben. Bijv een kind stilhouden of laten slapen in een vliegtuig ofzo. Doe je toch gewoon even . Maar eigenlijk ben ik zo’n type die zegt: zeg nooit nooit. En als moeder kom je dan redelijk goed weg
Die hebben we bewust uitgeschakeld ze mag best een beetje dr hersenen kraken om te kunnen zien wat ze wil hebben. De grijns van oor tot oor is de beste beloning voor hard werken tenslotte, "zelluf gelukt!". Ik was ooit in de illusie dat je met kinderen nog prima wat kon bijleren qua studie. Zoveel slaap had ik tenslotte nooit nodig en ik ben echt een avond/nacht mens en leren gaat me goed af. Ik heb mn plannen even bijgesteld...Die letters maken een tango of een wals op die pagina's.
Schiet me er nog 1 te binnen Deed de opleiding tot verzorgende ig. Wilde altijd de kraam in, maar was het toch niet. In mijn derde leerjaar stage gelopen op een pg afdeling. Na 2 weken huilend bij de praktijkopleider gezeten, want vond het echt helemaal niets en wilde daar niet blijven. Maar moest mij stage afmaken van 10 weken Na 10 weken heb ik ze daar gedag gezegd en aangegeven dat de collega's toppers waren, maar dat ik nooit meer terug zou komen. Daarna stage gelopen in een verzorgingstehuis en dat was het ook niet En ja hoor.ik ben dat ik klaar was met mij opleiding, vakantiewerk gaan doen op de desbetreffende pg afdeling en daarpas weggegaan dat de afdeling gesloten werd en ik overgeplaatst werd naar een andere pg afdeling Ondertussen alweer 21 jaar werkzaam met mensen met dementie en wat een prachtig werk is het
Ik ook niet. En toen had ik er 1 en vond dat echt genoeg, een tweede zou er nooit komen. Tja heb er nu toch echt 2, en er zat geen ongelukje bij.
Ik zou nooit thuisblijfmoeder worden. Als er iemand thuis zou blijven zou dat de man maar eens moeten zijn. Zo stond ik er begin 20 nog in. Nog een veel oudere is dat ik nooit zou bevallen. Ja hallo dat lijkt mij echt verschrikkelijk (10 jaar). Tegen het einde van een zwangerschap hoop je toch op wat anders.
Mijn kinderen zijn vastbesloten. De oudste wil geen kinderen want dan moet je "dat" doen om zwanger te worden. En bevallen lijkt haar al helemaal niks. De jongste vindt trouwen al verschrikkelijk vies. Ik spreek ze over 15-20 jaar nog wel
Dit lijkt mijn verhaal wel bijna. Ik zou nooit op een pg afdeling gaan werken. Toen werd ik voor mijn 1e stage op de pg geplaatst. Vreselijk vond ik het. Voor de vakantie hadden we een week snuffelstage en school zei dat ik die stage moest proberen. Beviel het niet, mocht ik alsnog ergens anders naartoe. Ik heb hele goede begeleiding gehad en heb de stage gedaan. Vind het heel leuk en heb mijn laatste stage ook op een pg gedaan. Maar uiteindelijk ben ik gaan werken in een verzorgingshuis. In 2020 nog wel een paar maanden via de flex op een pg gewerkt. Was leuk, maar verzorgingshuis lag mij meer. Ik wilde ook altijd de kraam in, maar de hele week bij mensen thuis vind ik niks. Ik wil nog steeds de kraam in, maar dan als partusassistente. Maar zolang de kinderen nog niet allemaal op school zitten (dus waarschijnlijk de komende 4,5 jaar) begin ik daar nog niet aan.
Mijn oma had dementie toen ik zo’n 15 jaar was. Ik vond het vreselijk. Ze herkende ons niet meer en sommige anderen waren aan het kwijlen. Na de middelbare ben ik SPW4 gaan doen, omdat ik heel graag door wilde naar de Pabo maar daar nog net te jong voor was (en SPW3 wat toentertijd juist gericht was op kinderen wilde ik niet want ik wilde wel het op dat moment voor mij hoogst haalbare niveau). Toen was het nog zo dat je mentor je stageplek regelde. Mocht je dus niet zelf doen. En hij vertikte het om me bij kinderen te plaatsen, daarvoor vond ie mijn niveau te hoog. Omdat de stages door de jaren heen met diverse doelgroepen moesten zijn, kwam ik op een gegeven moment terecht op een huiskamer voor dementerende ouderen. Niet echt iets waar ik om stond te springen dus. Maar goed, ik maakte er maar her beste van. Na enkele maanden vond ik dat het zó goed bij me paste, dat ik er een baan in ben gaan zoeken. Zo gezegd, zo gedaan. En ik werd aangenomen ondanks dat ik m’n studie nog niet eens had afgerond! Vervolgens heb ik dat werk jarenlang gedaan (en weet zeker dat als ik er door omstandigheden niet uit was geraakt, ik nu nog zo’n zelfde baan had gehad) : Prachtig werk is precies de omschrijving die ik ook geef