Precies. In 2031 willen ‘ze’ van de hele gesloten jeugdzorg af. En dan? Besloten settingen zijn er ook niet meer. Hoenderloo is dicht. 3 milieus zijn er amper en ook niet in elke regio waardoor jongeren heel ver van ouders af wonen. Waar gaan we dan heen met al die jongeren? Gaan we de oude jeugdgevangenissen weer uit het stof halen?
Weet je wat het is, het is gewoon eigenlijk armoede van ons rijke land dat we jongeren voor hun eigen veiligheid moeten opsluiten. Want dat is er altijd aan de hand anders krijg je echt geen machtiging van de kinderrechter. Jongeren lopen door hun gedrag dan zulke risico’s dat er niks anders rest dan dit zeer ernstige middel. Als er ook maar iets anders mogelijk is dan wordt dat echt ingezet. Bij deze plaatsingen krijgen jongeren ook altijd een eigen advocaat en worden ze altijd gehoord door de rechter. Juist omdat het zo ingrijpend is. Gelukkig bestaat die intensieve thuishulp om plaatsing te voorkomen of om na afloop als nazorg in te zetten. Denk aan MDFT of MST. Dit type documentaires is altijd lastig omdat er nooit een volledig beeld weer gegeven kan worden vanwege de complexiteit. Daarbij vastbeet om ervaring en beleving van mensen en die is in principe altijd waar. Wat niet wil zeggen dat dat ook helemaal volgens de feiten is. Het is complexe materie. Dat is zeker. En ik ken echt niemand die “zomaar” of “voor de lol” kinderen gesloten plaatst. Dat is gewoon heftig. Ook voor de hulpverlener.
ja mee eens. Ik heb ook stukken doorgespoeld, want dat was tenenkrommend! Verder goed dat het aan de kaak wordt gesteld en dat er meer aandacht voor komt. Het wordt tijd voor meerdere werkende oplossingen. En de hele decentralisatie is natuurlijk ook wel een ding geweest… en is het nog steeds.
Ik heb de eerste twee afleveringen nu ook gezien. Dat er ook hier (was al bekend natuurlijk) weer mensen zijn die misbruik maken van hun macht vind ik echt vreselijk. Seksueel misbruik en mishandeling, echt heel erg. Ik ben wel benieuwd waarom ze overgeplaatst worden van het ene naar het andere pleeggezin. Is dat beleid of werkt het dan niet goed genoeg in zo'n gezin?
Ik vind dit heel lastig om te kijken. Het is erg confronterend, omdat ik jarenlang in een gesloten instelling heb gewerkt. Elke keer hou ik mijn hart vast dat er geen 'kind van mij' in beeld komt. Ik heb namelijk af en toe spijt dat ik niet meer of anders heb gedaan in die periode. Je volgt regeltjes etc, maar achteraf vind ik dat ik me soms menselijker had kunnen opstellen naar o.a. kinderen die bij ons in crisis kwamen. Ook al weet je dat het goed was wat we deden, en het werkte ook echt, ik kijk toch soms met schaamte terug en zou ze allemaal een knuffel willen geven. Ik besef me ook goed dat dit het verhaal van de kinderen is, en dat is natuurlijk ook gekleurd. Maar mijn maag draait wel om als ik hoor dat ze in een paar jaar tijd 27 keer verhuisd zijn. Zo'n documentairereeks maakt dat ik er over twijfel om toch weer die zorg in te gaan, om te proberen om voor één iemand het verschil te maken.
Ik vind dit een hele mooie reactie. Want er gaan gewoon dingen (bedoeld én onbedoeld) mis binnen de jeugdzorg. En daar mag best bij stilgestaan worden. Het is juist belangrijk dat er van geleerd wordt. (Daarnaast snap ik dat er ook heel veel wel goed gaat hoor.)
Er zal ongetwijfeld een hoop niet kloppen aan de docu, er zullen ook zaken aangezet worden om zo de beeldvorming kracht bij te zetten. En ik denk echt dat mensen die werken in de jeugdzorg ook vaak niet anders kunnen. Maar het verhaal van de vele verhuizingen, verblijf in een jeugdgevangenis en daar dan (onterecht!) ook behandeld worden als elke willekeurige gevangene, of het misbruik tussen de jongeren onderling, die verhalen vallen niet te ontkennen toch? Vraag is alleen: wat kun je als jeugdzorg dan wél of ánders doen? En is daar geld voor, want dat is altijd weer het probleem. Daarom vind ik het van die jongen ook zo mooi dat hij ook benadrukt dat hij een paar fijne jaren heeft gekend in dat gezinshuis. Want het kán dus wel.
Dat is niet alleen een probleem in de gesloten jeugdzorg. Wat een stap zou zijn is misschien bijvoorbeeld een vaste psycholoog bij binnenkomt in de jeugdzorg. Eén die vast blijft ondanks het wisselen van huizen. Eén die niet werkt onder de naam van de instellingen of bjz.
Ik ben de docu nu aan het kijken. Ik vind het heel heftig om te zien, de frustratie en het verdriet van mensen.
https://nos.nl/artikel/2428087-rechter-aan-de-zijlijn-bij-uithuisplaatsing-van-kind-blijkt-uit-rapport
Ik vind het wel verdrietig om te zien hoe jeugdzorg bij hele generaties betrokken moet zijn. Hoe die problemen doorsijpelen van oma naar kind naar kleinkind. Zo'n vicieuze cirkel. En vond t treffend wat die jongen zei die gesloten zat, dat voormalig jeugdgevangenis bewaarders niet direct goede begeleiders zijn op een psychiatrische unit. Dat is echt een hele andere wereld. Wij krijgen tegenwoordig ook jeugdzorg over de vloer voor de jongste en heb alle lof. Wij hadden een hulpvraag en wij krijgen die hulp.
Pffff, zo heftig!! En nog meer confronterend. Mijn dochter verblijft nu bijna een jaar in één van deze instellingenMet pijn in mijn buik en tranen zitten kijken. Het is gewoon verschrikkelijk. Helaas was er voor ons meisje echt geen andere optie. Dit was puur voor haar eigen veiligheid. Gelukkig is ze nu meer thuis dan daar en over een maandje, als alles goed gaat, weer volledig thuis. Wat een opluchting na zo’n heftig jaar. Wij dachten echt onze dochter kwijt te zijn. Maar wat is ze gegroeid. En daar hebben ze ons bij de instelling enorm geholpen en zijn we ontzettend dankbaar. Natuurlijk was het een vreselijke periode, maar zoals ik het nu zie, komen we hier beter uit. Er werken ontzettend veel lieve, betrokken en gespecialiseerde mensen. Het is uiteraard heel anders wanneer kinderen nergens anders terecht kunnen en van instelling naar instelling gaan. Dat is in- en intriest. Wat een wanhoop en verdriet. Mijn dochter kan degene die geïnterviewd is ook uit de instelling, dat maakt het allemaal zo echt. Ik hoop ontzettend dat de jeugdzorg door o.a. alle media-aandacht hierdoor sterk zal verbeteren.
Mooie afsluiting met die gesprekken tussen politiek, jeugdzorg en de jongeren. Wat ik schrijnend vind om te zien: de politiek geeft zichzelf maar jaren en jaren de tijd om te veranderen, heeft excuses en wijzen met vingertjes. Maar de kinderen krijgen geen tijd en geen hulp. Als ze het echt zouden willen veranderen dan zou dat niet zoveel tijd kosten.
Ik heb het ook gekeken. Er is inderdaad vooral een negatieve kant van de gesloten instellingen te zien. Maar de cijfers die steeds genoemd worden liegen er toch niet om. Zoveel kinderen die er slechter uitkomen dan ze erin gingen en zoveel kinderen die te maken hebben gehad met geweld en/of misbruik in de jeugdzorg.