Tussen alle regels door lees ik dat er best wel veel meer medeforummers hier mee kampen... Ik dacht, misschien fijn om een topic te hebben waar we soms even ons hart kunnen luchten, tips en trucs kunnen delen etc...
Ja goed idee. Hier helaas ook last van. Wel een paar mogelijke oorzaken, maar ja, kom er maar eens achter wat wat is. Edit: trage schildklier, d, b12 en b11 tekort. chronische buikpijn.
Om zelf even af te trappen, sinds het plaatsen van mijn continent stoma 10 jaar geleden heb ik last van onverklaarbare vermoeidheid, met periodes gaat het redelijk en nu na recent de 2e covid infectie is het momenteel weer waardeloos.. Hoewel slechter geweest, momenteel onder behandeling van acupunctuur en slik chinese kruiden, lijkt er momenteel gelukkig weer wat verbetering in te zitten. Helaas zit ik wel (weer) in de ziektewet, momenteel aan het opbouwen wat ik best een uitdaging vind..
Lastig idd zo'n pakket bij elkaar, slik je supplementen of andere behandeling hiervoor? Weten ze waardoor je chronische pijn komt?
Ik heb nu ruim 2 jaar last van vermoeidheid en op momenten extreme vermoeidheid. Altijd wel een medische verklaring (wat dus ook wil.zeggen dat ik altijd iets heb) voor en soms lukt het om een oplossing te vinden en andere keren is het pech en soms is het we vermoeden en waarschijnlijk,... Allesinds is het zo, dat ik doordat ik dagen heb waar ik extreem moe ben en mijzelf heel de dag moet prikkelen om wakker te blijven nog slechter slaap. Ik ben het punt van moe zijn en eens goed slapen en terug beter al lang voorbij. Maar ik blijf hopen op verbetering en ben er van overtuigd dat het wel beter word. Het is namelijk al slechter geweest als nu.
Ja ik slik medicijnen en vitamines (zuigtabletten). De pijn wordt waarschijnlijk veroorzaakt door verklevingen door mijn keizersnedes, maar daarvoor ga ik binnenkort weer heen. Ze kunnen er alleen niet echt veel aan doen, behalve een kijkoperatie, maar dan heb je weer risico op meer verklevingen helaas.
Ik ben vaak extreem vermoeid, ' mankeer' verschillende dingen. Maar alsnog is het super vervelend. Ik heb een erfelijke hartritmestoornissen, waar voor verschillende keren geopereerd ben. En helaas uitbehandeld ben. Hypermobieliteit syndroom en b12 tekort waar voor injecties en voor een ijzertekort vaak een infuus. Nu met dit weer begin ik al weer veel vocht vast te houden ' waar geen oorzaak voor gevonden is' voor mijn gevoel word het dan nog 'zwaarder'
Dit heb ik ENORM. Ik was tot mei 2019 echt een sprinkhaan. Werken, gezin, uitstapjes, feestjes organiseren, hop hop hop. Nu kan het zijn dat ik na het poetsen van ons huis al een uurtje mag gaan liggen en mag ik na een daguitstap 2 dagen bekomen. In mijn hoofd is dit veel erger dan alle nare ziektes die ik had en heb.
hier ook.... alweer 20 jaar.. mijn halve leven dus eigenlijk alweer. Oorzaak is 'bekend' en ook weer niet... Ik heb lymfeklierkanker gehad als jongere. Het veroorzaakte indertijd intense vermoeidheid, maar de tumor zat ook voor het grootste deel achter mijn longen. Logisch. Maar de benauwdheid is verdwenen, de vermoeidheid gebleven. In de meivakantie zijn we naar schotland geweest. Een rondreis met een camper. Dan besef je ook weer hoeveel stress doet. De dagelijkse verplichtingen van je vragen en ook de mensen om je heen. Daar ging het best heel goed namelijk. Maar geen huishouden, geen werkstress (niet dat dat veel stress oplevert, maar toch), alleen je eigen gezinnetje om je heen. Niets moeten. Het was echt heerlijk. Verder tob ik alweer een tijdje met verkrampte spieren die pijnklachten geven (veel hoofdpijn en rugklachten met uitstraling in het been). Ontspanning is het toverwoord, maar onbewust verkramp ik toch vaak. Fysio helpt, maar vaak tijdelijk. Inmiddels overigens wel ontdekt dat mijn rug ook heftig reageert op welke schoenen ik draag. Dus ook daar maar weer extra op letten. Ik twijfel of ik naar een podotherapeut moet gaan. Maar oke... het leven is wel ingericht door de vermoeidheid. Lang vooruitplannen doe ik weinig. Rustdagen/crash dagen in plannen. Weinig activiteiten in de avond. Ik werk 6 uur in de week, verdeeld over 3 dagen - wel met vólle overgave dan - maar meer zit er niet in. Maar oke - wie weet kunnen we hier nog nét wat tips vandaan halen die dingen net wat makkelijker of beter maken
Hier restgevalletje na burnout 8 jaar geleden. Batterij is max 80%, een dochter met een slaapstoornis waar je 2,5 jaar aan het knokken bent helpt ook niet mee. Vannacht weer intervalletje 01:50 dochter tot 03:30, kleine man 05:00 en toen ging de wekker 06:00. Je bent al verrot voor de dag begint. Vitamine D was in zwangerschap ook extreem laag, ben wel veel in de tuin aan t rommelen maar zal ook niet extreem veel zoden aan de dijk zetten. En elke menstruatie de week ervoor is helemaal een drama, dan moet ik me echt bijeen rapen. We buffelen door, accepteren maar dat het even niet anders is. Maar hier dan wel verklaarbaar, niet dat ik er heel veel mee kan, maar dat terzijde.
Ik schrijf graag mee, al is het hier ook niet echt onverklaarbaar. Colitis/Crohn met stoma, diabetes en fibromyalgie. Dus vermoeidheid is wel verklaarbaar. Wat hierboven ook al geschreven was, ik mis superhard wie ik was voor zondezendingen begonnen spelen. Al herinner ik me eigenlijk niet dat ik ooit echt onbeperkt energie had. Maar ik kon wel m'n leven lijden, wat nu al een aantal jaar niet meer lukt. Een tijdje geleden las ik iets over bruikbare uren op een dag, en dat een gewone mens er iets van 10 ofzo op een dag heeft. Als ik dan nadenk heb ik er denk ik gemiddeld 1a 2. Op een slechte dag nog minder, op een zeer goede dag misschien net ietsje meer. Maar dat is iets wat je zo moeilijk uitgelegd krijgt aan de buitenwereld, dat wij op die korte bruikbare tijd evenveel zouden moeten doen als een gezonde mens op die 10 uur kan. Ook de opmerking 'iedereen is wel eens moe' aka stel u niet aan.. die kunnen jullie waarschijnlijk ook niet meer aanhoren..
Dit heb ik ook zo erg, mis zo de ik die ik ooit was. Nu ben ik relatief jong ziek geworden. En leef ik voor mijn gevoel in geleende tijd. Ik ben in 2011 toen ik 17 was gereanimeerd, totale flatline dus een wonder dat ik er überhaupt nog ben. Bij een flatline is er 0 elektrische activiteit meer in het hart. Soms is het overleven ipv leven. Helemaal met twee zorgen kindjes. Maar als alles dan goed en rustig gaat word het in mijn hoofd juist een chaos doordat dan pas tijd heb dingen te verwerken en over na te gaan denken.
Ik tob al jaren met vermoeidheid.En nu is het zo erg, mijn wereldje bestaat uit de bank, bed en badkamer. In de zon zitten hou ik niet vol, ik kan enkel maar liggen. 4 weken geleden weer opnieuw begonnen met opstartfase B12 ( 4 weken, 2x per week een injectie) vanaf volgende week 1x per week. Levenslang 1x per week vitamine D dosis. Verminderde eetlust, darmen van slag. Soms niet meer weten waar ik het moet zoeken qua buikpijn. Nee, ik vind mijn leven even niet meer zo leuk. Vanmiddag weer naar de HA. Maar ja, die zal het ook niet weten.
Ja dat! En als ik dan andere mensen om mij heen zie die de hele dag dingen plannen en kunnen ondernemen dan voelt het zo naar. Ik wil ook gewoon weer hele dag lekker op pad (en daar dan ook zin in hebben).
Oh zo herkenbaar! Elke dag die stomme buikpijn ook. Was ik niet al moe, dan werd ik het wel van die constante pijn. En ik kom ook bijna nergens meer. De kapper voelt als een uitje en ik voel me net een bejaarde (al doet mijn vader van 75 meer)
Ik lees en schrijf heel graag mee. Hier is het begonnen toen ik ongeveer 10-11 jaar was. In die tijd allergieën ontwikkeld, ongesteld geworden met nodige problematiek en ziekte van Pfeiffer gehad. Voor de allergieën immunokuren gehad en door die combinatie van alles extreem vermoeid geraakt en nooit meer beter geworden. Ik ben extreem vatbaar voor alles en veel is niet verklaarbaar. Er is veel ontdekt ondertussen als B12 te kort, prikkelbare darm en endometriose bijvoorbeeld maar echt verbetering is er niet. Waar ik zelf het meest last van heb is de hoop als je weer wat gevonden hebt en dat het toch na behandeling niet beter gaat. En sowieso hoop houden terwijl je de dag nauwelijks vol kan houden. En mild naar mezelf zijn als er van buiten zo vaak onbegrip is waardoor je ook zo hard naar jezelf word. Ik heb ondertussen sinds een burn out schematherapie en dit is heel fijn voor mezelf om mentaal goed hier mee om te blijven gaan maar makkelijker is het niet.
Hier ook jaren erg vermoeid geweest. Zo ontzettend vervelend. Heel veel geprobeerd, maar kwam nooit tot een oplossing. Zo frustrerend. Bij mij is het achteraf puur voeding. Glutenvrij gaan eten en nu ook lactosevrij en ik merk dat ik er zo ontzettend van opknap. Het valt soms niet mee, want ik ben een echte lekkerbek, maar het is het 100% waard. Heel soms verzaak ik weleens, als ik iets zo ontzettend lekker vind, maar achteraf meestal spijt.