Probleem basisschool

Elke basisschool heeft als het goed is een intern begeleid(st)er. Deze kan eventueel ook met het kind mee kijken in de klas en is er o.a voor ondersteuning.

 

Als ik jou was zou ik ook extern kijken voor hulp. Laat het niet alleen van school afhangen. Je kind wil je met zijn gedrag iets duidelijk maken.

Consequente aanpak is opzich niks mis mee. Dat zie is bij mijn eigen zoon. Als we daar thuis, en de juf op school geen 'hardere aanpak' zouden geven in de zin van duidelijk zijn, duidelijke grenzen en regels aangeven dan zou onze zoon zijn eigen zin doen en zijn eigen gang gaan. Onze zoon zit in groep 3 en nu draait het bij ons om of hij wel of niet overgaat.. maar bij ons is de ib'er nog niet eens betrokken geweest. En nu hebben we binnenkort een gesprek en beginnen ze opeens over zitten blijven. Terwijl ik al zo vaak gezegd heb dat ik het niet goed vond gaan. Maar nu heb ik zelf extern hulp gezocht. Buiten de school. En daar start binnenkort een traject om hem beter om te leren gaan met schoolwerk leren.

Dus als ik jou was zou ik ook buiten de school kijken wat je kunt doen.
Het is bij jou ook de oudste hé, bij mij ook. Het kan je als ouder ook zo onzeker maken als er iets niet gaat zoals het zou moeten gaan!

 

Het lijkt mij dat hij dan totaal overprikkeld is door de grootte van de groep. En misschien speelt er meer of juist niet maar dat zou je moeten laten uitsluiten. Wacht niet tot een ander het initiatief neemt!
Overigens is duidelijkheid en consequent zijn het beste medicijn voor mijn zoon, hij gedijd daar perfect op.

Ik hoor het trouwens steeds meer om mij heen dat kinderen slechter functioneren in grote klassen, terwijl ik het van bepaalde kinderen absoluut niet verwacht had. En met slechter functioneren bedoel ik dan dat ze het overzicht gewoon niet meer hebben en een beetje verloren lijken in de grootte van de groep.

 

Hier een flierefluit die door de klas komt als een wervelstorm met confetti. Verschrikkelijk perfectionistisch en prikkels is een ding. Veranderingen kan ze hebben MITS ze weet wat er van haar wordt verwacht.

Normaliter doen ze het de eerste weken op school met een buddy die het nieuwe kindje wegwijs maakt, dat had mn dochter ook. Maar de regels worden nog niet echt "gehandhaafd" normaliter, dat laten ze vaak er gaandeweg insijpelen.

Op ons verzoek hebben ze die regels gewoon gelijk allemaal gedaan én gehandhaafd (wel sturend en even herinneren) maar niet met de zachte hand "je bent nog nieuw, dat komt nog wel".

Juf herkende onze beschrijving van dochter heel goed gelukkig en snapte ook dat je met een vast stramien haar de meeste rust geeft. Ze is erg gehecht aan regeltjes en in principe zal ze dat willen volgen. Wanneer dingen plots veranderen die voor haar als "vast" zijn gemarkeerd dan zijn de poppen aan t dansen. Denk bijv voor t gemak: niet rennen in de gang (fictief dingetje). Dan is er kortsluiting en dan mag je je borst nat maken want ALLES wordt dan hertest.

Bereidt je t voor: vanaf maandag, dus nog x nachtjes slapen gaan we proberen te rennen door de gang, maar dan alleen rennen op de gele banen! Dan ben je van t hele gedonder nagenoeg geheel af.

En haar moet je ook af en toe ff apart nemen en dr focus opeisen (gewoon handjes beethouden of bij dr schouders) dat zullen ze niet snel geneigd zijn maar soms de enige methode om even dr volledige aandacht te kunnen krijgen. Dat is best lastig met 28 projectielen om dr heen. Zeker als ze in een bui gaat komen, kan je het daar mee ff tot een halt roepen.

 

Ik denk dat je het ‘moet’ zien als een cirkel, met daaromheen meerdere cirkels. De middelste is school. Dat stukje laat je daar en kan je alleen beïnvloeden door gesprekken met de juf en de IB-er.
Maar de cirkels om de school heen, daar heb je juist heel veel invloed op en kun je veel in veranderen. Die cirkels betekenen huisarts, gezondheidszorg, etc. En als je die dingen aanpakt en erop doorpakt dat er hulp komt, omdat je zelf denkt dat er iets ‘mis’ is, dan komt het ook goed in die middelste cirkel en breng je het allemaal samen. In dit soort gevallen is het denk ik te veel gevraagd (en gedacht) om het bij school neer te leggen. Los van de tijd die ze er wel of niet voor hebben, kun je hierin als ouder zoveel doen. Moet doen ook eigenlijk. Het speelt zoals ik het lees al wat langer. Nu is het aan jullie als ouder de kunst op door te pakken en niet af te wachten.

 

Dit dus exact.

 

Ik zou contact opnemen met de IB-er en het wijkteam (ik zie net je reactie dat je contact hebt opgenomen met het CJG. Hartstikke goed!). Als hij issues heeft met grote veranderingen, kun je dat op meer plekken tegen komen en dan kan het wijkteam laagdrempelig meekijken. Als je niet weet hoe dat bij jouw gemeente is geregeld, kun je het beste beginnen bij de huisarts of de IB-er, die zouden beide moeten weten wat de stappen zijn voor hulp. Deze hulp kan heel laagdrempelig zijn, ik wil jullie geen probleem aanpraten, maar soms is het sparren op zich al heel behulpzaam.
Dat zou ik ook op school doen. De IB-er is de eerste stap waar de juf begeleiding kan krijgen als ze ertegen aan loopt wat betreft een kind. Soms zijn kleine wijzigingen al heel behulpzaam, wij hebben bijvoorbeeld afgesproken dat onze jongens altijd even naar de wc mochten gaan als het ze teveel werd qua prikkels en dat ze hen dan juist even met rust lieten. De meeste juffen proberen namelijk direct te reageren als ze zien dat een kind het moeilijk heeft, maar onze jongens moeten juist eerst even uit de situatie en kunnen daarna pas weer reageren op de leraar. Als je dat weet, kun je veel gedoe en escalatie voorkomen. Dat soort tips en ideeën moet je samen even bespreken en dan kan een juf ook aangeven wat voor haar te doen is. Ze heeft natuurlijk nog minimaal 20 andere kinderen rondlopen. Dus ga alvast voor jezelf na wat thuis goed werkt en wat mogelijk uitvoerbaar is voor school. Het buddy-idee is helemaal geen gek idee, maar maak het dan ook concreet en afspraken met school/IB-er en juf.

Dus eigen stappen: contact met IB-er en extra hulp voor zijn begeleiding gaan zoeken. Zorg dat je nu stappen zet om het probleem te verkleinen om te voorkomen dat het juist escaleert. Hoe groter het wordt, hoe moeilijker om het weer kleiner te maken.

 

Van wie heb je dit gehoord? Van de juf zelf? Ben je toen het gesprek niet aangegaan?

Mijn oudste dochter had ook nood aan voorspelbaarheid, was nog echt iniemini toen ze naar school ging (2,5 jaar- vlaanderen, kledingmaat 86/92 nog dus ze was echt nog mini zowel verstandelijk als fysiek)

Ze had ook een spraakachterstand (vorige week diagnose spraakontwikkelingsdyspraxie en DCD gekregen - bijna 4 jaar later). Dus ik heb bv. door een kaartje aan haar boekentas te hangen structuur gebracht in wat mogelijk was: bv. boterhammen als ze op school moest eten, foto van turnschoenen als ze turnen hadden, zwemmen, wie haar kwam halen, ... met velcro's en ik had diverse kaartjes die zij er op mocht hangen 's morgens.

De juf vond dit een heel goed systeem en heeft het geintegreerd voor een kindje met ASS. Wat mijn dochter dus niet heeft. Ook was het omgekeerd heel handig, de juf wist wie haar kwam halen, of ze naar de opvang moest, ... stond op dat kaartje, aangezien L mondig echt niet goed verstaanbaar was.

Ik denk dat het ook heel belangrijk is om "de band" met de leerkracht en u even te gaan herstellen want jij hebt er geen goed gevoel bij en je kind is daar uiteindelijk lange tijd dus ik zou daar even in gaan investeren door een open, eerlijk gesprek zonder verwijten.

 

Dat kan dus wel.

Voor mijn zoons heb ik via de huisarts een diagnose traject gestart. Daar kwam vervolgens een behandel traject uit en vanuit dat behandel traject zijn er contacten gelegd met school voor de juiste begeleiding.

En even heel lomp gesteld, een behandelaar wordt vaak beter gehoord en naar hen wordt soms beter geluisterd dan naar ouders, ook al zeggen ze hetzelfde.

Maar je eerste stap is nu de IB'er en hopen dat het daarmee opgelost kan worden. Huisarts/wijkteam is pas de volgende stap.

Want bij de melding dat ze hem even stevig vastpakken gaan bij mij alle alarmbellen af. Mijn zoon heeft non-verbaal autisme en het was nooit een onderdeel van zijn behandeling om hem stevig vast te pakken. Ook zijn persoonlijke integriteit wordt ten allen tijden gerespecteerd.

 

Veel is er al gezegd. Maar waar ik benieuwd naar ben is wat je verwacht wat zo’n buddy met en voor je kindje gaat doen.
Je geeft aan dat je ziet dat je kind hopeloos ( denk dat je hulpeloos) rondloopt. Dit zal in de ochtend bij de start zijn. Hier starten ze de ochtend op het schoolplein en bij slecht weer in de klas. Mijn kind begint direct te spelen met zijn vriendjes. Ik zie mijn kind dan niet stoppen met spelen om een nieuwe groep 1-er op te vangen eerlijk gezegd. Terwijl ik denk dat hij heel goed en lief de dingen uit kan leggen in de klas en opdrachten samen met een nieuw kindje kan doen.
Maar de tijd voor school als de ouders er nog zijn hoort nog niet bij school en is nog een speelmoment. Kun je deze tijd niet zelf met je kindje opvangen totdat hij vriendjes heeft gemaakt waar hij samen mee kan spelen? Dat doen hier de meeste ouders van startende kindjes.

 

Sterker. Als zijn gedrag voortkomt uit een gevoel van onveiligheid dan vraag ik mij af of harder aanpakken dan helpt.

Een kind doet niet vervelend omdat hij dat leuk vind. Daar zit (meestal) iets achter.

Kan ook zijn dat 'harder aanpakken' juist duidelijkheid geeft. En dan kan het ook wel goed uitpakken.

Dus de eerste vraag die in me opkomt: helpt het? Hoe is zijn gedrag nu op 's hool? En thuis? (Op school braaf en thuis uitbarsten is een teken dat hij teveel op zijn tenen loopt of zich niet fijn voelt in de klas)

Kortom... kijk naar je kind en praat met de juf.