Ik heb in maart mijn broer plotseling verloren. Ik was hoogzwanger. Ik voelde al door alle stress en verdriet dat ik mijn dochtertje niet zou voldragen tot 40 weken. Gelukkig was ik al 37 weken toen ze werd geboren. Laatste periode heb ik mezelf echt terug getrokken om mijn dochtertje te beschermen. Nu merk ik dat het erg slecht met mij gaat. Men hoeft mij maar te vragen hoe gaat het? En ik schiet al vol. Ik vermijd mensen en krijg paniek aanvallen als ik iets moet ondernemen.. 1 juli loopt mijn verlof af. Ik ben leidinggevende en word heel angstig als ik er aan denk dat ik moet werken. Bovendien hebben wij ook te horen gekregen dat we afscheid moeten beginnen te nemen van mijn vader. Hij heeft long kanker. En waarschijnlijk nog paar weken te leven. Moet ik mij ziekmelden of? Even van mij afschrijven is ook fijn!
Jeetje wat heftig allemaal. Kan me goed voorstellen dat je hoofd er niet naar staat om te gaan werken, al is werk voor sommigen ook een vorm van afleiding. Maar met een leidinggevende functie is het wel belangrijk dat je je hoofd erbij hebt. Kun je dit eventueel bespreken met iemand op je werk? Misschien kun je rustig opstarten oid.. Ik zou ook een gesprek aanvragen bij de praktijkondersteuner want je hebt best veel meegemaakt in korte tijd.. sterkte met alles!
O jeetje wat een heftige tijd is dit geweest voor jou/jullie! Ik zou als eerste de huisarts bellen. Die kan je doorverwijzen naar een praktijkondersteuner of psycholoog. Daar kan je je verhaal kwijt en krijg je tips en adviezen over wat te doen in situaties die je benauwen. Daarna zou ik inderdaad je baas bellen en zeggen dat het heel slecht gaat en je de bedrijfsarts wil spreken zodat er afspraken gemaakt kunnen worden. Heel veel sterkte de komende tijd!
Wat heftig allemaal. Zou de huisarts bellen om in eerste instantie alvast bij de praktijkondersteuner te komen. En zou erna je baas bellen en de zaak uitleggen. Sterkte ❤️
Bij mij liep het direct via de bedrijfsarts, die koppelde me door naar de psycholoog (burnout) en ik kon eigenlijk zowat die zelfde week toen terecht. Huisarts heb ik toen overgeslagen. Dit is iets te veel op je bord, psycholoog kan helpenen omsat je met paniekaanvallen zit misschien wel de beste koers, maar erkennen dat het gewoon enorm veel is en heftig kan ook al heel veel helpen. Je kan niet alles tegelijk dragen, er is ook niemand die zegt dat je dat maar moet kunnen. Toen mijn vader terminaal bleek was mn werk op de hoogte. Ik deed mantelzorg en met 1 belletje was mn werk overgenomen en was ik fulltime mantelzorg. Grote projecten pakte ik zekerheidshalve niet op omdar overdragen een ding is met lange codes, dan kan beter iemand anders dat gelijk al vanaf t begin gewoon oppakken. Mijn werk kan iedereen doen, leidinggeven kan een interim ook ff waarnemen of een senior zonodig erbij nemen. Er zijn voor je familie, dat kunnen je collega's niet in die rol ben je onvervangbaar.
Werk kan een afleiding geven. Maar wat hierboven ook al gezegd is, ga praten. Bel je huisarts om het aan te kaarten en wellicht al een verwijzing voor een psycholoog. Meeste hebben momenteel volgens mij wel wachtlijsten, dus hoe eerder je erop staat... Verder ga praten op werk. Geef nu aan hoe de situatie is en vraag mee te denken in een oplossing. Neem niet direct elk aanbod aan, maar vraag bedenktijd. Voor een werkgever is het ook fijner om het nu te weten ipv als het al zover is. Nu kunnen ze misschien iets regelen met evt vervanger. Een geboorte is al een grote verandering. Maar dan ook nog je broer verliezen en een vader met long kanker.... Het is wel veel wat je nu op je bordje krijgt. Niet vreemd dat je wat meer tijd nodig hebt. Sterkte!
Heftig wat je allemaal in korte tijd hebt meegemaakt. Niet gek dus dat het allemaal teveel is. Het verwerken van dit alles kost gewoon veel tijd en energie nog los van dat je hele leven al op zijn kop staat door de geboorte van je kind. De tips die hierboven staan daar sluit ik me volledig bij aan.
jeetje wat heftig allemaal! ik sluit me ook aan bij de adviezen van andere dames. Zeker bij je werk melden en naar de bedrijfs arts om te kijken of je nog wat extra tijd vrij kunt krijgen om alles op een rijtje te zetten. deze emotionele gebeurtenissen zijn voor ieder mens te veel om in zo'n korte tijd allemaal te verwerken!