Nooit meer zwanger zijn...

Gefeliciteerd!

ik kan niet wachten tot het kinderwens hoofdstuk voorbij is juist. Nooit meer stress, nooit meer een miskraam, nooit meer hormonen spuiten, doodsbang zijn om te testen, nooit meer die afschuwelijke teleurstelling en eindeloze wachten en verwoest seksleven en die giga spanning die t oplevert binnen ons huwelijk. Kom maar op met de laatste keer ik leef er nu al naar toe terwijl ik nog niet een zwanger ben. Ik kijk nu al uit naar alles de laatste keer en dan eindelijk klaar. En vooruit kijken

 

Herkenbaar. Mijn jongste dochter is nu twee en nog voel ik het af en toe Ondanks dat ons gezin compleet voelt, zou ik alles zo nog een keer willen meemaken.

 

Gefeliciteerd! Ik herken je gevoel zeker! Mijn jongste is nu 8 maanden oud en vooral mijn man is er erg duidelijk in: er komt absoluut geen vierde. (De derde was eigenlijk al meer mijn wens dan van hem.)

Ik vind het bij vlagen moeilijk, precies wat jij beschrijft, al die speciale momenten die je niet nogmaals gaat meemaken. De eerste weken na de bevalling had ik het heel erg, kon er zelfs wat somber van worden. Na verloop van tijd werd het wel minder vaak en minder intens. Nu heb ik af en toe zo'n bui. En begin ik ook de voordelen te zien: ze slaapt nu (meestal door) dus waarschijnlijk hebben we de periode van de meeste gebroken nachten achter ons gelaten. (Fingers crossed natuurlijk, ik weet dat dat geen garantie is.) Ik ben, net als de vorige keren, hard aan het werk om de zwangerschapskilos eraf te krijgen en deze keer is het resultaat blijvend. Dat soort dingen is weer de leuke kant.

Maar goed, heel herkenbaar. Dat gevoel van je buik die voortaan leeg is... Maar denken aan de mooie kinderen die erin gegroeid zijn maakt me ook weer trots en gelukkig.

Komt goed, geef jezelf tijd en laat die gevoelens er zijn. Je ertegen verzetten maakt het alleen maar erger.

 

Ik had t al opgegeven en een zolder opruiming ingepland toen R. zich als last minute verrassing nog aanmeldde. Had er ook vrede met t idee dat G. enigs kind zou blijven na de spanningen van M en 2x mis er achteraan.

Het zwanger zijn vind ik lastig, noodzakelijke proces stap zeg maar. Idem voor de mini tijd. Maar dat is iets wat ik ook al heel lang van mezelf weet, dus dat kwam niet als een verrassing.

Dolgelukkig met die twee hoor daar niet van, maar blij dat dat hoofdstuk van zwanger zijn afgesloten is en de kleine man mag groeien. We mogen genieten van twee kinderen in ons leven met prachtige stralende bijdehandte ogen.

Het is goed zo en met vreugde ruim ik mini meuk op, voor zover t geen speciale items zijn. Een hoofdstuk (maatje) achter ons en een nieuwe voor ons en mijn interesse ligt meer vooruit.

 

Herkenbaar.
Nu zwanger van de derde en hoewel de wens er voor een vierde wel is, valt deze zwangerschap lichamelijk zo zwaar dat dit echt de laatste is. Helemaal omdat we eigenlijk niet bewust de test en eerste echo etc. Als laatste hebben beleefd.
Het blijft toch zoiets magisch

 

Oh dit had ik kunnen schrijven !!
Hier ook nummer 4 van 11 dagen oud .. ik huil bijna dagelijks omdat ik zo geniet maar ook besef dat dit waarschijnlijk wel eens de laatste kan zijn .. het is zo bijzonder als ze zo klein zijn .. nog zo afhankelijk van je.. alleen de geur van mijn newborn kan mij al zo laten genieten
De borstvoeding die tot nu toe fijn verloopt .. mijn kraambubbel waar ik nog niet uit wil komen ..
en dan inderdaad die lege buik ..geen getrappel meer etc..
ik kan je niet helpen hoe er mee om te gaan maar weet dat je niet de enige bent met deze gevoelens !

 

@minimee
Herkenbaar. Nooit meer bevallen. Dat maakt me verdrietig. Niet meer die trapjes. Niet meer dat bijzondere. Nooit meer die groeiende buik. Ik heb me alle keren heel mooi gevoeld. En heb er van genoten om die band met het kindje te hebben dat alleen nog van mij was.

Maar ook: nooit meer een miskraam. Nooit meer die extreme misselijkheid/continue kokhalzen. Nooit meer die spanning of het goed was en goed bleef. Nooit meer die onrust in onze relatie (hormonen?). En ik vind het fijn om de meeste spullen weg te doen. Een heel klein beetje bewaren we. En heel af en toe doet het een beetje pijn. Maar gezien mijn leeftijd zat dit er toch aan te komen en kan ik alleen maar dankbaar zijn dat ik verrast werd met een derde kindje dat ik niet meer verwacht had. Ik heb alles bewust nog 1 x mee kunnen maken. En nu kijk ik uit naar meer vrijheid en andere fases in mijn leven terwijl ik geniet van ons opgroeiende gezin. Heel, heel dankbaar voor wat ik gekregen heb!

 

Ik herken het gevoel dat je beschrijft precies van na mijn derde bevalling. En het gaat over. Want alleen maar zorgen voor een ķindje, dat is op een gegeven moment niet leuk meer. Dan wil je wat interactie, dat een kind dingen gaat leren. Dat gevoel dat daarbij hoort komt vanzelf. Voor nu is wat je voelt helemaal oké. Het is het afsluiten van een fase.

 

Gefeliciteerd met jullie zoon!

Heel herkenbaar de eerste maanden na de bevalling, toen had ik dit ook heel sterk.
Nu is dat gevoel weg en heb ik er vrede mee. Ik vind het nu juist fijn die fase af te sluiten en is dat complete gevoel ook gekomen. Hier zeggen we nooit nooit, maar ben ik helemaal happy zoals het is.

Je hebt dus kans dat het wel minder wordt, als de hormonen allemaal wat zakken.

 

Ja!!!!

onze vierde is/was/zou onze laatste zijn.
Alles geprobeerd perfect volledig te ervaren. maar hoe meer ik bewust wilde gaan genieten.. hoe sneller de tijd leek te gaan
Nu inmiddels een jaar en snap gewoonweg niet waar dit jaar gebleven is!!!

de deur staat hier op n kiertje voor in de toekomst… maar al zou er een nmr 5/6/7 komen, ik denk dat dat gevoel van missen altijd zou blijven…..

 

Ik had dat na nr 2 heel erg en werd ook steeds erger.
Man wilde geen 3e, het was goed zo.
Uiteindelijk komt nr 3 er toch, man staat er volledig achter
En dit is ook echt,echt de laatste. Dus wil ook proberen om zoveel mogelijk te genieten van alle kleine, mooie dingen!
Kijk nu al uit naar dat getrappel in mn buik!
En straks weer zo'n kleintje vasthouden, heerlijk!

Ik hoop dat ik het daarna voor mn gevoel af kan sluiten.

 

Dat lijkt mij juist relaxter. Dan is de keus gemaakt en dan komt er gewoon geen baby meer, punt. Zo lang hij heen knip wil kan het nog...

 

Herkenbaar!!

Ik ben ook amper bevallen en wil graag (nu!) Een 3e. Maar zoals velen van jullie wel aangeven zullen de hormonen ook wel een rol spelen.

Ik probeer me niet te krampachtig vast te klampen aan ieder momentje met de kleine en te treuren dat het zo snel voorbij gaat (vind het wel erg hoor en het gaat toch snel hahaha. Hij past eigenlijk niet meer in maat 50 maar dat krijgt ie aan ik ben in denial) maar probeer er vooral van te genieten.

Mijn vriend wil echt geen 3e dus wat dat betreft is het wel duidelijk. En ik heb veel moeite om zwanger te blijven (worden geen probleem) en dan die stress van de echo's pfff. Bovendien denk ik dat voor mij persoonlijk een 3e ook te zwaar is. Al met al wel vrede mee maar vind het wel moelijk.

 

Ik heb heel bewust besloten het bij één kindje te houden en rationeel is dat voor mij echt de beste beslissing. Meestal sta ik daar ook echt achter maar nu bijv mijn beste vriendinnetje op knappen staat, vind ik het soms wel jammer dat ik het niet nog een keertje kan mee maken.
En dan niet persee de babytijd (ik ben echt geen baby-mama) maar wel het zwanger zijn, het samen in je bubbel zitten, het zorgen, etc. Mijn kindje wordt alweer bijna 7 en voor mijn gevoel gaat hij morgen al het huis uit

 

Ik zou heel graag nóg 4 kinderen willen krijgen en bevallen vind ik oprecht mooi en fijn, maar zwanger zijn vind ik verschrikkelijk. Ik ben heel blij dat het straks klaar is.
De schopjes blijven iets speciaals en ik ben enorm dankbaar. Echter ook enorm angstig, elke dag vol zorgen. Ik ben een leuker mens met baby op de buik, i.p.v. erin. Wel mooi om te lezen hoe anderen er in staan!

 

Ik herken je gevoel, want dat had ik na nr 2. We dachten toen ook compleet te zijn. Nr 3 kwam als verrassing en toen had ik dat gevoel weer. Maar al vrij snel werd duidelijk dat de wens was ontstaan voor een vierde en die kwam sneller dan verwacht; M was 5 maanden toen ik zwanger werd van onze dochter die in oktober komt.

Hoewel ik nu bewust 'de laatste keren' ervaar, voelt alles tegelijkertijd ook als een 'tevreden afsluiter'. Dat gevoel heb ik nooit eerder gehad. Niet zo sentimenteel, maar echt het 'complete' gevoel. Tuurlijk ga ik straks het bevallen wel missen en die hele newborn periode, maar dat zijn ook de hormonen.

Misschien dat het ook komt dat wij onze kinderen echt wel kort op elkaar hebben gekregen waardoor ik ook echt uitkijk naar straks. Maar hier voel ik continu bij alles de bevestiging dat nr 4 de laatste is. De wens was er, ik kon het eerder nooit helemaal loslaten, maar nu voor het eerst denk ik dagelijks: 'heerlijk, ik kijk uit naar de geboorte en alles wat erna komt, maar ik kijk ook uit naar het moment waarop we voorzichting dingen kunnen gaan opruimen.'

Nu de oudste naar school gaat breekt er een hele andere fase aan, mini O wordt ook ouder en M is nét 1 jaar als de baby komt. Ik zit al bijna 5 jaar in de héle-kleine-kinderen-periode, dat ik ook uit kijk naar iets meer mijn handen vrij te hebben. Al gaat dat de komende periode juist nog even níet het geval zijn .

 

Kleine sidenote: ik heb dus an sich niets met zwanger zijn.

Ik prijs me gelukkig dat het allemaal telkens goed gaat en dat ik nooit misselijk o.i.d. ben geweest. Maar man man man wat vind ik het ook beperkend.

De eerste 2 zijn er via ziekenhuistrajecten gekomen en wat een stress. De derde kwam spontaan (niet gepland) en dat voelde heerlijk 'vrij'. Nooit verwacht dat nr 4 zich direct zou aankondigen toen we er voor wilden gaan (we hadden er sowieso rekening mee gehouden dat de spontane komst van nr 3 gewoon een lucky shot was met onze geschiedenis).

Maar ik blijf erbij: ik vind zwanger zijn geen bal aan.