Ik zit echt even flink te balen dat ik weer voor deze keuze sta. Maar helaas ben ik, nu een maand na de bevalling van onze dochter, in ongeveer dezelfde situatie beland als in 2018, toen ik een post partum depressie had na de geboorte van onze tweede.. Het is een combinatie van hele depressieve gevoelens in de ochtend, het idee dat ik het allemaal niet aankan, dat ik weg wil uit de situatie, dat ik dat dwingende ritme en huilen van een baby niet aankan. Anderzijds ook angst voor het huilen en een heel krampachtige, bijna dwangmatige manier van omgaan met de baby om maar te zorgen dat ze slaapt en een ritme heeft zodat ze niet teveel gaat huilen. De vorige keer ben ik er zonder anti-depressiva doorheen gekomen en was ik na een half jaar weer redelijk de oude. Ik was toen heel huiverig voor anti-depressiva en vooral om er voor langere tijd aan vast te zitten. Wel heb ik toen heel veel hulp en oppas gehad. Het heftige deel van de depressie heeft toen een maand of 2-3 aangehouden. Eigenlijk wil ik dat nu heel graag voorkomen omdat mijn man en oudste kinderen ook best wel last hebben van de situatie en ik mezelf ook gun dat ik me wat blijer voel natuurlijk. Ik ben zojuist bij de huisarts geweest en ga volgende week terug. In de tussentijd moeten we een plan maken hoe ik er meer tussenuit kan (zelf met baby en/of d.m.v. oppas regelen voor de baby) en beter kan slapen (man in het weekend de nachtvoedingen laten doen bijv.). En ik moet kiezen of ik wel of niet ondersteuning wil d.m.v. anti-depressiva. Dit vind ik erg lastig omdat ik enerzijds graag snel van deze gevoelens af wil en anderzijds ook wel nadelen zie van medicatie (je weet niet of je meteen de juiste krijgt, je moet het ook ooit weer afbouwen etc.) Wie heeft ervaring, zowel met een PPD zonder of met medicatie behandelen? Ik hoor het graag..
Oh en cognitieve gedragstherapie en schema therapie en allerlei psychologische hulp heb ik al tot in den treure gehad voor mijn angstklachten en destijds de PPD. Hierdoor herken ik wel beter bepaalde patronen bij mezelf maar dat lijkt nu niet voldoende..
Hoi! Ten eerste: wat vervelend dat je hier zo mee zit, vlak na de geboorte. Ik kan me voorstellen dat je het een lastige keuze vindt hoor! Ik heb zelf een ppd gehad en wel medicatie gevraagd, maar dit was nadat ik er al ruim een jaar mee rond liep. Wat je zegt over het instellen klopt: ik heb drie verschillende ad geslikt voor ik de geschikte vond en ook daar heb ik, naar mijn idee, niet super veel van gemerkt. Wat mij uiteindelijk het beste hielp was therapie. Ik ben natuurlijk geen arts en weet ook niet hoe jij je voelt maar is het anders een optie om eerst eens te gaan praten met een psycholoog om te kijken of je zo de depressie doorkomt? Mocht het je niet (genoeg) helpen, dan kan je altijd nog ter ondersteuning ad vragen bij de huisarts. Heel veel sterkte!
Edit: ik las je andere berichtje te laat. Echter denk ik toch dat het geen kwaad kan om alsnog eens opzoek te gaan naar een psycholoog. Wat destijds niet werkte, zou nu wel kunnen werken. Iedere therapeut heeft ook weer een andere werkwijze...
Dankjewel voor je reactie! Ik ben nog bij een psycholoog waar ik tijdens de zwangerschap al was vanwege mijn angststoornis. Ik ben al bij haar geweest vanwege deze klachten en zij vindt eigenlijk ‘dat ik het best goed doe’. En ze denkt dat ik me er wel doorheen sla met wat ik geleerd heb. Dat denk ik op zich ook wel, alleen zou ik het wel heel fijn vinden om me minder vaak zo rot te voelen.. Maar zij gaat in augustus zelf met zwangerschapsverlof en vind dat ik voor die tijd nog wel 2 behandelingen kan krijgen en dan is het klaar wat haar betreft. (EMDR behandelingen gericht op mijn angst voor huilen) Maar wat jij noemt over dat instellen op de goede medicatie vind ik wel echt een groot nadeel ja.. Het is bij mij ook wel heel duidelijk gerelateerd aan het aanpassen aan het ritme van een (kleine) baby dus ik verwacht dat de klachten met de tijd sowieso minder zullen worden. Dus als het vinden van de juiste medicatie niet meteen lukt, zou ik er zonder misschien ook al wel doorheen kunnen zijn. Maarja dat is wel een beetje koffiedik kijken natuurlijk.. Lastig, ik denk er nog even over na..
Ik zou vooral aan jezelf denken en toch hulp/oppas vragen. Als je het op je tandvlees gaat doen, dan duurt het wellicht des te langer voor je je weer beter voelt.
Na de geboorte van mijn oudste heb ik een ppd gehad. Dit ging zonder medicijnen over en na een maand of 8 voelde ik me weer de oude. Na de geboorte van de jongste was de ppd veel heftiger. Toen hoopte ik ook dat het vanzelf minder zou worden, maar het werd erger en erger. Na een half jaar ongeveer ben ik met medicijnen gestart en na 3 weken begon ik verschil te merken. De psychiater gaf aan dat het heel geleidelijk zou gaan en dat het zou lijken alsof het vanzelf ging en dat klopte. Eigenlijk moest ik de medicijnen een jaar slikken, maar toen mijn zoontje bijna 1 was, voelde ik dat ik zonder zou kunnen en ik ben heel rigoureus van de een op de andere dag gestopt en ik heb er nooit iets van gemerkt. Ik slikte de welbutrin. En mocht het me ooit nog overkomen, wat ik niet hoop, zou ik het zo weer slikken. Ik hoop dat je je snel weer beter voelt. Sterkte!
Bedankt voor je reactie! Bij mij wisselt het nu best wel erg per dag hoe ik me voel. Hoe erg was het verschil bij de eerste en de tweede keer? Zat dat vooral in de duur ervan of waren de klachten ook veel heftiger? En hoe erg belemmerde het je? Ik vind het zo lastig om in te schatten of ik dit zonder medicatie kan ‘overwinnen’ of niet..
Oh en ‘s ochtends en ‘s avonds is ook een wereld van verschil qua stemming. ‘S ochtends is alles moeilijk en donker en ‘s avonds vraag ik me soms af wat er eigenlijk aan de hand is omdat ik me prima voel.. heel gek!
Bij de eerste moest ik enorm wennen aan mijn rol als moeder en zat ik voor mijn gevoel in een soort identiteitscrisis. Ik wist niet meer wie ik was. Ik was met verlof, dus ik had niet meer de rol van mijn werk en ik wilde mijn baby gewoon niet, terwijl het echt een droombaby was. Maar ik voelde me enorm gebonden door de borstvoeding enz. Ik ben met 12 weken gestopt met de borstvoeding en dat hielp al, doordat ik mijn vrijheid terugkreeg. De tweede had allerlei opstartproblemen (hevige reflux en hevige koemelkallergie) en daarbij had ik ook een dreumes rondlopen en man maakte lange dagen voor zijn werk, dus ik was veel alleen. Ik zag het gewoon niet meer zitten. En ik wilde echt van mijn baby af. Nu ik het zo typ, schaam ik me enorm. Ik werd inwendig soms zo boos op hem. Iedere dag moest ik me weer door die dag heen worstelen. Die gevoelens waren echt heel hevig. Er speelden allerlei beelden door mijn hoofd. Bijvoorbeeld dat ik hem op de grond zou gooien. Niet dat ik dat wilde, maar dat zag ik dus allemaal gewoon voor me. Heel eng. Ik weet niet of er verschil was tussen 's morgens en 's avonds. Eigenlijk was iedere dag gewoon een donker gat. Ik ben heel veel buiten gaan wandelen, om maar bezig te blijven en weg te zijn van de sombere gevoelens. In ieder geval haalden die medicijnen echt de scherpe randen van die sombere gevoelens af. Het was niet dat ik meteen in een juichstemming was. Maar de diepe dalen waren weg.
Zit het verschil er niet in dat je baby slaapt 's avonds of dat je man thuis is? Ik vond de verantwoordelijkheid bijvoorbeeld heel zwaar. Terwijl ik het aan de andere kant juist zelf naar me toe trok, omdat ik wel de controle wilde hebben. Overigens is het echt allemaal goedgekomen. Ik geniet écht iedere dag van mijn jongens. Ze zijn echt het mooiste wat mebis overkomen, maar die eerste maanden na hun geboorte waren gewoon heel zwaar.
Klopt, ik vind alleen zijn helemaal verschrikkelijk, die verantwoordelijkheid! En aan de andere kant wil ik het toch elke keer weer allemaal zelf doen al is man erbij.. Dat laatste is goed om te horen, en dat weet ik van de vorige keer eigenlijk ook wel, dat het weer goedkomt. Maar blijft nu toch lastig om dat voor ogen te houden nu ik me weer zo voel.
Ja gek is dat hè. Het scheelt wel dat je met je verstand weet dat het goedkomt. Je moet er alleen wel doorheen. Ik ben nu ruim 8 weken zwanger en hoewel we echt een derde kindje wilden, speelt nu ook weer de angst of het me weer overkomt. Ik heb verder helemaal geen voorkeur voor het geslacht, maar soms hoop ik maar gewoon dat het dit keer een meisje is en ik dan niet depressief wordt. Hoe dan ook, zodra het me toch overkomt, als deze zwanger goed gaat, dan ga ik zo snel mogelijk medicijnen gebruiken. Maar goed, dat is mijn ervaring. Wat houdt jou tegen om medicijnen te gebruiken?
Ik denk controleverlies: straks worden de klachten erger door de medicatie, straks wordt ik er heel suf van of suïcidaal o.i.d. En misschien ook het nog niet toe willen geven dat het nodig is.. Maar het is wel beter denk ik inmiddels..
Allereerst; wat vervelend dat je je zo voelt! Ik heb geen ervaring met een PPD maar wel met depressies en een angststoornis. Ik herken vrijwel alles wat je noemt. Met name het verschil tussen je gevoel in de ochtend in de avond. En ik herken ook zeer zeker je twijfels over medicatie. Ik heb mezelf zonder antidepressiva door depressies geworsteld en wist mijn angsten altijd enigszins onder controle te houden. Tot een jaar geleden dan. Toen kwam ik in zo"n zwarte periode van paniek, angst en ellende terecht dat ik voor mezelf maar met name voor mijn man en kinderen besloot dat ik geen andere keuze meer had en aan de medicijnen moest. Alle twijfels die jij noemt had ik ook; gaat het wel werken en zo nee moet ik dan weer een ander medicijn gaan proberen? Wat als ik ooit moet afbouwen? Wat als ik een soort zombie ga worden? Wat als niks meer helpt? De eerste weken waren heel zwaar, dat geef ik toe. Het was echt doorbijten en met name de ochtenden waren vreselijk. Ik durfde niks meer, had continu angsten en dwanggedachten en voelde me zo slecht over mezelf. In de avond knapte ik wat op en de ochtend daarna begon de ellende weer. Ik viel heel veel af en sliep amper nog. Maar langzaamaan kreeg ik weer wat meer zin in dingen. De angsten namen wat af, mijn gedachten werden helderder. Ik durfde weer meer dingen en kreeg weer wat meer grip op alles. Er kwam weer rust en dat was zo"n verademing. Ik ben uiteindelijk echt heel erg opgeknapt door de medicatie. Ik heb nog steeds wel eens een mindere dag en de ochtenden zullen nooit mijn favoriete moment van de dag worden maar dat rotgevoel en de paniekaanvallen zijn echt weg. Verder ben ik geen afgevlakte zombie geworden Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt en ik begrijp heel goed je dilemma wel/geen medicatie. Ik vond het zelf wel heel fijn om met mensen te praten en ook ervaringen te horen van andere mensen. Ik voelde me vaak zo alleen met mijn gevoelens maar dat is dus niet zo; je bent hierin echt niet alleen en je komt hier ook weer uit ook al voelt het misschien op dit moment niet zo. Het gaat je lukken, of het nou met of zonder medicijnen is. Dikke knuffel en veel sterkte!
Heel fijn om te horen! Het voelt inderdaad ook nog eens super eenzaam. Ik heb heel veel aan je reactie, hartelijk dank! Morgen ga ik weer naar de huisarts. Ik neem jouw ervaring ook zeker mee in mijn overwegingen. En ik ben ook wel op het punt dat ik denk dat ik richting mijn man en kinderen ‘verplicht’ ben om medicatie te gaan nemen..
Nog wel een vraag: regelt jouw huisarts de medicijnen zelf? Ik werd doorverwezen naar de psychiater hiervoor. Bij de huisarts is trouwens wel sneller, dus dat is wel fijn
Ik begreep van hem van wel. Ik vroeg of daar niet een psychiater naar moest kijken maar dan kwam ik op een enorm lange wachtlijst volgens hem..
@Paardenbloem Ik weet niet of je ondertussen al een keuze hebt gemaakt, maar ik wil je mijn ervaring nog wel geven Ik herken heel veel van wat je beschrijft. Ik ben mijn hele leven al gevoelig geweest voor depressies en angst, het blijkt iets biologisch/hormonaals te zijn. Ik heb zo’n 12 jaar geleden voor het eerst antidepressiva gehad. Hier had ik veel bijwerkingen van, en mijn huisarts begeleidde me er weinig in. Uiteindelijk na 1,5 jaar gestopt en toen ging t een tijdje oké. Tijdens de zwangerschap van mijn eerste kreeg ik een prenatale depressie. Ik voelde me afschuwelijk en dacht dat het nooit meer goed zou komen. De depressie heb ik niet herkend, want ‘het zullen wel de hormonen zijn waar elke zwangere een beetje labiel van word’. Prenatale depressie was toen sowieso niet zo veel besproken. Ik kon alleen maar huilen elke dag, voelde me dik lelijk somber en zo niet mezelf. Na de bevalling leek het even oké te gaan, maar het kwakkelde toch door naar een ppd. Ook die niet herkend, want ‘het zal wel bij het ontzwangeren horen’. Ook geen medicatie gehad dus. Uiteindelijk ging dit zo’n 1,5 jaar na de bevalling mis, en kreeg ik een zware burn-out en een vitale depressie. Ik was doodziek. ik durfde niet meer aan de antidepressiva te beginnen omdat ik ook vond dat mijn lijf het zelf moest kunnen (depressie zit tussen je oren is het stigma van de maatschappij… zo niet waar!!). En ik was bang voor de bijwerkingen na de vorige keer. Uiteindelijk ben ik bij een psycholoog en psychiater terecht gekomen. Therapie gehad. En deze psychiater was heel fijn. Ze zei: ‘depressie zit niet tussen je oren, het is een ziekte. Je bent niet je depressie, je hebt er een. Het is net als diabetes of hartklachten. Heb je medicijnen daarvoor nodig, dan krijg je die en gebruik je die. Zo lang als nodig, en soms je hele leven. Hetzelfde geldt voor depressie. Soms is je lijf niet in staat om de stofjes in je brein stabiel te houden, of mis je stofjes. Daar helpen de antidepressiva mee.’ Ik ben er toen anders over gaan denken, het lukte me na maanden nog niet om er zonder bovenop te komen. En ik voelde me toch een potje een slechte moeder, slechte partner, slecht persoon… De psychiater legde me uit dat er verschillende soorten antidepressiva zijn, waar iedereen ook anders op reageert. Soms heb je een paar keer nodig om wat te proberen. Past de ene niet bij je, dan past de andere wel. Ik heb uiteindelijk ook 3 soorten geprobeerd en met de dosis moeten puzzelen met haar voordat we de goede combinatie te pakken hadden. Ik heb uiteindelijk de escitalopram gekregen in een halve dosis (5 mg) en daarbij de bupropion in een halve dosis (150 mg). Dat was voor mij genoeg. De bupropion hief voor mij een deel bijwerkingen van de escitalopram op (oa libido verlies, seksuele problemen, energie). Heb nu nergens meer last van qua bijwerkingen, alleen dat ik wat sneller een blauwe plek krijg en dat ik snachts soms wat meer zweet in sommige periodes van m’n cyclus. Dat is te overleven voor mij. Voor en tijdens mijn zwangerschap ben ik naar de POP-poli geweest in het ziekenhuis. Dat is een speciale poli voor vrouwen die zwanger zijn of zwanger willen worden, je krijgt hier advies en voorlichting over medicatie tijdens en na de zwangerschap. Veilige opties etc. Door een psychiater en gynaecoloog samen meestal. En als het nodig is krijg je hier ook psychische hulp in de vorm van gesprekken bijvoorbeeld. Ik heb dit als heel erg fijn ervaren. Ik wou dat ik bij mijn eerste zwangerschap geweten had van het bestaan hiervan. Dat had veel ellende bespaard. Ik moest de medicatie door gebruiken tijdens mijn zwangerschap, het risico op terugval was gezien mijn geschiedenis veel te groot. Ik heb deze zwangerschap ook geen prenatale depressie gehad, en hoop dat het ook geen ppd meer gaat worden hierdoor. Mijn advies aan jou zou zijn: vraag je huisarts om een verwijzing naar die pop poli bij jou in de buurt. Die poli is speciaal voor zwangere vrouwen, ze zijn hier gespecialiseerd op psychische klachten in de zwangerschap. Je kunt hier tot 6 maanden na de bevalling terecht volgens mij… Hier is niet zo’n ellenlange wachtlijst voor, meestal kun je binnen een paar weken terecht. En als dat niet kan dan via je huisarts, hopelijk heeft hij genoeg kennis van de antidepressiva en genoeg tijd om je te begeleiden in het opbouwen hiervan. Het is geen falen om medicatie te accepteren. Je bent ziek, je moet beter worden. En als je daar medicijnen voor nodig hebt dan is dat zo. Je kunt er altijd weer mee stoppen als je je na een jaar of zo weer beter voelt. Terugvalrisicos: na 1 depressie 50%, na de 2e 70% en na de 3e 90%. Heb je al vaker depressies gehad, dan kun je overwegen gewoon niet meer te stoppen met de tabletjes als ze goed helpen (dit was het advies aan mij en dat heb ik gevolgd). Je hoeft geen last te hebben van veel bijwerkingen (die zakken meestal weg na een week of 2-4). Dan ga je je langzaam beter voelen, word je weer jezelf, een vrolijker persoon en een vrolijke mama en partner. Dat is veel meer waard dan blijven worstelen in je eentje voor maanden of jaren omdat je geen medicatie wilt. Geloof me ik ben blij dat ik het gedaan heb. En ik stop er ook niet meer mee. Heb er vrede mee. Ben in 10 jaar niet zo stabiel en happy geweest als sinds ik begonnen ben met die medicatie.