Interessant topic. Wat mij juist is opgevallen is hoe deze vorige generatie (onze moeders leeftijd) zich postpartum herinnert. Waar ik veel erg zwaar vind, zeggen mijn schoonmoeder en tante dat het vroeger allemaal "gewoon vanzelf" ging en dat men niet zo veel nadacht/overdacht over bijvoorbeeld borstvoeding en slaapritmes. En ook dat de overgang van geen moeder zijn naar moeder worden heel natuurlijk aanvoelde (terwijl ik en mensen om mij heen nu het juist als een soort shock ervaren van hoeveel impact het ouderschap heeft)
Ik denk een combinatie van niet klagen want het hoort erbij, en vergeten. Ik weet ook niet meer hoe ik mij voelde tijdens de zwangerschap van de oudste. Volgens mij wel goed..? De zwangerschap van de tweede weet ik wel dat ik mij beroerd voelde tijdens het eerste trimester. Maar toch zou ik nu zeggen: tja, hoort erbij. Zo snel gaat dat. Net als bevallen natuurlijk. Dat doet al miljoenen jaren pijn, toch blijven we ons maar voortplanten.. dat vergeten we of kunnen we relativeren. En ik denk ook dat er vroeger geen gehoor naar was. Dat hoort bij vrouw zijn. Geen arts (man) die je serieus nam. Nu nog worden vrouwen veel minder serieus genomen dan mannen. Menstruatie pijn hoort erbij. Een man zou allang aan de tramadol liggen bij wijze van.
Dit! Een zwangerschap werd vaak letterlijk en figuurlijk verborgen, en erover klagen al helemaal niet naar de buitenwereld. Die klachten waren er heus wel, maar voor de buitenwereld moest iedereen altijd perfect zijn. In elk geval in onze cultuur wel Mijn moeder heeft 5 kinderen, en die is ook wel wat misselijk geweest bij allemaal. Daarnaast ook mentaal echt niet perfect, enorm overvraagd met zoveel kleine kinderen achter elkaar. Ze was huismoeder en werkte niet. Dat hoorde toen zo als vrouw. Dat was sowieso al anders in die tijd dan de maatschappij van nu, waar eigenlijk van ons verwacht word dat we zwanger zijn even tussen de soep en de aardappelen door doen. En ondertussen wel nog veel uren blijven werken, prestatie maatschappij zoveel mogelijk werk aan je werknemers geven met zo min mogelijk mensen… werkdruk is stukken hoger… sociaal moeten doen, de hele dag bereikbaar zijn en online zijn met onze telefoons, etc etc. Ik vind t niet gek dat onze generatie meer mentale klachten heeft dan vroeger. Plus dat ik ook denk dat er veel verzwegen en ‘vergeten’ wordt hoor. Mijn schoonmoeder ervaarde haar zwangerschappen ook normaal in die zin met overgeven en misselijkheid tot X weken, en de laatste zoveel weken opgenomen met bedrust ivm hoge bloeddruk en zwangerschapsdiabetes. Daarna ging ze 20 uur per week in halve dagen werken en was ze smiddags thuis voor de kinderen. Dat was al heel wat voor die tijd, een vrouw die bleef werken terwijl haar man ook fulltime werkte. Hier 2x HG gehad tot 15 en 18 weken. Daarnaast bij de eerste prenatale en postpartum depressie, en flinke bekkeninstabiliteit. Zwanger zijn makkelijk? Echt niet. Vond t vreselijk ik roep altijd: ik heb een kinderwens, geen zwangerschapswens.
Zelf ben ik wel misselijk geweest maar amper gespuugd (dat kan ik sowieso niet zo goed) deze zwangerschap letterlijk 1 keer goed gespuugd. Misschien dat zoiets ook later ‘nee niet echt misselijk geweest wordt’
Leuk om over na te denken. Bij de zwangerschap van onze oudste was ik op visite bij mijn oma (bijna 90) en haar zusje was er ook (ik denk 85). We hadden het over de zwangerschap en ik gaf aan dat ik best moe was en misselijk was geweest. Zowel oma als oudtante gaven beide aan dat ik lekker moest genieten van het slapen overdag en rustig aan moest doen. Genieten van de rust zeg maar. Mijn eigen moeder stond direct klaar met het uitlaten van de hond 's morgens wat niet lukte vanwege de misselijkheid en gaf ook aan rustig aan te doen. 2 generaties die allebei aangaven dat een zwangerschap niet niks is en dat een tweede pittiger is dan de eerste. En juist die oudere generatie vroeg geregeld of alles nog wel ging. Misschien werd er minder openlijk over gesproken maar de klachten waren er wel degelijk en ook toen had je vrouwen die wel en niet goed waren in zwanger zijn (ik ben er niet goed in). Leuk verhaaltje over de bevalling van mijn oma bij haar tweede: ze woonde toen bij haar ouders in en woonde boven een kapsalon, dun houten vloer/plafond. Op een gegeven moment zacht baby gehuil waarna mijn overgrootvader zei: oh er is een baby geboren bij mijn dochter. Klant in de stoel keek verbaast, en zei dat juist dat zijn vrouw alles bij elkaar gegild had en hier hadden ze er niks van mee gekregen. Hij wist niet dat dat kon. Kwaaltjes etc zijn van alle generaties en dingen veranderen. Mijn andere oma snapte er bijvoorbeeld niks van dat ik de dag na de bevalling alweer beneden was, in haar tijd bleef je 10 dagen in bed.
Oh absoluut, een kinderwens en geen zwangerschapswens! Sterker nog, liever een bevalling dan een zwangerschap. Maar goed, het hoort allemaal bij het proces, blabla Trouwens, ik geef hetzelfde antwoord als mensen vragen naar wensen of voorkeuren voor een jongetje/meisje. Ik wilde niet een jongetje of een meisje, ik wilde een kind.
Mooi dat ze bij jou juist extra checkten en soort van voorzichtig waren. We leven, zoals iemand hierboven ook al zei, inderdaad in een wereld waarin je zwanger zijn er maar even bij moet doen.
Dit was de reactie waar ik naar op zoek ben. Indd wat ik ook denk 1: (de meeste) vrouwen werken tegenwoordig en zijn nog wel altijd eindverantwoordelijk voor huishouden en zorg (man, familie, vrienden, huisdier, eerdere kids, etc). Gebrek aan rust en stress doen een hoop met je gezondheid 2: voeding heeft invloed op onze hormonen Wat ik nog wilde toevoegen. 3: zwangerschapstesten zijn vrij recent op een hele geschiedenis. Net als anticeptie. Uitblijven ongi was door voedselschaarste een normaler fenomeen dan nu. Veel vrouwen wisten daardoor pas later dat ze zwanger waren. Aldus volgens de geschiedenis info die ik kon vinden erover. Ik was er niet zelf bij. dus lijkt me dat ook de eerste heftige kwaaltjes niet per se herkent werden als zwangerschapskwaaltjes? 4. Denk dat er ook een maatschappelijke rol ligt hoe ermee omgegaan wordt. Tegenwoordig is alles bespreekbaar. Alles wat je aandacht geeft groeit (psychologisch gezien). Als je elke dag tegen jezelf zegt dat je een zware zwangerschap hebt ga je dat ook heel snel echt geloven en voelen. Dan wordt het jouw waarheid. Terwijl jouw moeder misschien wel veel ergere klachten had maar die mocht er niet over klagen. Die zei elke dag tegen zichzelf dat het erbij hoorde en ze een normale zwangerschap had en ging dat als waarheid zien. Ik heb zelf een HG zwangerschap en was benieuwd of dit vroeger al voorkwam. Het antwoord is ja. Zelf in de oudheden zijn al extreme verhalen bekend waarin vrouwen overlijden door extreem overgeven.
Ik kan me wel deels bij de bovenstaande reactie aansluiten. Vroeger hadden de vrouwen voornamelijk een taak in huis, zodra je trouwde of kinderen kreeg, stopte je met werken. Nu heb je veel meer taken ernaast, hoewel het huishouden nu gelukkig veel minder werk is. Ik weet niet of de kwalen meer zijn geworden, ik denk dat er vooral veel meer aandacht is voor het welbevinden. Ik heb me de afgelopen weken niet vreselijk beroerd gevoeld, maar ik merk wel dat wanneer ik teveel deed, ik buikpijn kreeg en gezien het aantal miskramen dat ik heb gehad, wilde ik rustiger aandoen. Dus mijn teamleider in vertrouwen genomen en die stuurde me gewoon halverwege de dag naar huis. Vroeger was zoiets geen optie geweest. Dan had je of je ontslag kunnen nemen of je had jezelf continu overvraagd. En verder denk ik dat je bepaalde dingen ook vergeet in de loop der jaren. In mijn beleving vielen mijn bevallingen best mee. Maar toen ik beviel van mijn tweede wist ik bijvoorbeeld opeens weer hoe vreselijk zeer een wee kon doen, dat was ik gewoon vergeten.
Ik heb 3 makkelijke zwangerschappen gehad en de laatste was echt niet leuk. Ben constant misselijk geweest van het maagzuur en kon amper eten want zat na 2 happen al vol. Mijn moeder had 4 HG zwangerschappen. En die kreeg heel veel hulp. Iedereen was er van op de hoogte. Ze klaagde overigens niet hoor maar ze zegt nog steeds dat het onze schuld is dat ze geen macaroni meer lust
Ja dit en ik denk ook gewoon dat je veel dingen vergeet. Het is heus niet zo dat men vroeger niet klaagde ofzo.
En daarbij: nu leiden we ook hele andere levens, die richten we zelf zwaar in. Waar vrouwen vroeger thuis hoorden te zijn en idd als een soort broedkip werden gezien (als je sommigen moet geloven), maken we onszelf nu ook bewust veel drukker. Denk aan werken, leuke dingen doen, huishouden, blijven sporten etc. Dan is het ook niet gek dat je misschien andere dingen ervaart. Ik zou niet per se denken dat vrouwen vroeger bijvoorbeeld ‘flinker’ waren en maar gewoon altijd doorgingen zonder te klagen en zichzelf compleet wegcijferden. Zo wordt er natuurlijk wel een beetje over gedacht. Ik denk dat er nu gewoon heel anders mee om wordt gegaan. Gelukkig worden vrouwen nu een stuk serieuzer genomen en is er gewoon meer en andere aandacht voor zwangerschappen en bevallingen. Dus ook een andere mentaliteit en uitingen over hoe je ervaring is.