De wondere wereld van AD(H)D

Hier ook 1, diagnose op mijn 31ste. Mijn vriend op zijn 24ste. Hij is ooit begonnen met ritalin maar kreeg psychoses en vergat dat hij zijn medicatie had genomen en voor je het wist had hij een strip op. Uiteindelijk bij een verslavingsarts beland en gestopt. Nooit meer achterom gekeken.

Hij rookt een jointje en maakt zijn eigen THC capsules.

Ik heb nooit wat genomen. Heb heel veel therapie gevolgd. En voel me prima zoals ik ben

 

Dit dus.

 

ik heb de diagnose nu bijna 3 jaar. Heb al verschillende medicatie geprobeerd, kort en langwerkende dexamfetamine, kort en langwerkende methylfenidaat. Gebruik nu langwerkende ritalin en smiddags nog een kortwerkende.
Overprikkeling maakt niet uit of ik medicatie op heb of niet, het is even erg. Medicatie haalt me vooral uit dat doodse, verlammende gevoel waarin ik niet weet wat ik moet doen en waar te beginnen.
Ik haat het ook om alles zo enorm aan te voelen, en stemmingen van andere te voelen.

 

Dat hoog sensitieve heb ik ook, verschrikkelijk. Daardoor voel je altijd alles aan, en daar dan 'niks mee kunnen ' is zo lastig. Ik ben begonnen. Met negatieve personen. Dus mensen die vaak een negatieve effect op mijn gevoelens hebben te weren. Niet helemaal verbannen hoor maar omgang op mijn eigen voorwaarden.

 

Hier ook een ADHDer, ook op latere leeftijd de diagnose gesteld. Herkende heel veel bij onze oudste dochter en die heeft ook ADHD.
Ik slik wel medicijnen, duloxetine 1x per dag 60 mg voor meer rust in mijn hoofd zonder rebound.

 

Nou hij heeft zeker ook iets autistisch.
Hij is het best georganiseerd soms op OCD aan. We zijn al 11 jaar samen. Kennen elkaar al 16 jaar. Hij is oprecht de enige persoon die mij echt kent. Door en door en bij wie ik 100% mezelf kan zijn.

 

Ik heb de diagnose begin dit jaar gekregen. Gebruik nu langwerkende methylfenidaat 54mg, en rond een uur of 15:30 nog een kortwerkende 10 mg. Van alleen kortwerkende had ik teveel last van rebound.
De diagnose is voor mij een verademing, maar het interview met de psychiater en mijn partner was heeeeel confronterend. Maar er valleen ook heel veel puzzelstukjes op hun plek.

Overigens mis ik soms wel die hyperfocus die ik zonder medicatie heb. Als ik vrij ben en alleen thuis ben neem ik geen medicatie, heerlijk chaotisch mezelf zijn.

 

Ik ga meelezen. Niet omdat ik ADHD heb, maar mijn man wel. Ik herken heel veel wat jullie schrijven. En heel gek: maar dat vele eten (bodemloze put), heb ik nooit eraan gehangen. Snap ook niet dat ik dat nu pas door heb. Waar ik 1 stroopwafel kan eten, is het bij hem zo dat het pak leeg moet. Hij kan zo (vr)eten dat ik er helemaal naar van word. Dan blijft hij naar de keuken lopen en op dat moment word ik al zenuwachtig. Hij is er ook niet op aan te spreken, zegt al gauw dat ik z’n moeder niet ben. Net een klein kind dus dat wordt betrapt met z’n hand in de snoeppot. Zo gek want hij is normaal goed met feedback.
Eten is überhaupt niet heel gezellig met hem. Eten moet. Is een handeling. Snel op ook; als anderen nog maar 2 happen hebben gegeten, heeft hij z’n bord al leeg.
Ik vind dat best lastig, hou wel van gezellig eten en lang tafelen.
Diagnose is paar jaar geleden gesteld. Zijn zoontje uit z’n eerste huwelijk werd erop getest (niet dat dat nou persé nodig was we wisten het zo ook wel) maar toen begon bij mijn man ook iets te dagen. Hij slikt medicatie en het is nu zoveel rustiger in z’n hoofd. Ik zie ook een enorme verbetering. Hij omschrijft het weleens aan mij als langs een snelweg staan. Alles raast om je heen en je hoort gezoem in je hoofd. Hij staat constant aan, hoort alles, ziet alles en voelt alles aan. Misschien dat hij daarom ook zo goed in z’n werk is en mij zo goed begrijpt. Alsof hij in m’n hoofd kan kijken en zelfs precies wist hoe ik me tijdens zwangerschappen en tijdens de operatie aan m’n nek voelde. Hoe hij me ziet worstelen met verdriet om m’n vader en de kinderen zich zo begrepen door hem voelen.
Ik lees bij @Narcisje dat de diagnose niet zo gesteld kan worden door een traumatische jeugd (als ik het goed begrijp). Mijn man heeft ook een allesbehalve leuke jeugd gehad, zeg maar gerust ook traumatisch maar toch kon de diagnose gesteld worden.
Ik heb weleens gevraagd waarom hij met ADHD niet hetzelfde drukke heeft als zijn zoontje en hij geeft aan dat hij bepaald aangeleerd gedrag eigen heeft gemaakt. Dat drukke werd er wel uitgeramd vroeger. Heeft zich dus kunnen aanpassen aan situaties. Ik kan daar heel verdrietig van worden voor hem, kan me niet eens voorstellen hoe zoiets moet zijn. En heel eerlijk? Ik ben heel blij dat ik de trekken die zijn zoontje heeft en had (nog) niet bij onze kinderen zie. Ik denk dat het leven makkelijker voor je is als je die diagnose niet hebt of dat je het van jezelf weet. Klinkt naar misschien maar dat zijn de woorden van mijn man en daar vertrouw ik maar op.

 

Zeker als kind is het leven in veel gevallen makkelijker zonder diagnose. Je krijgt ook niet voor niets een diagnose. Dat is vaak omdat je niet in ‘het plaatje’ past, wat dat ook moge zijn. Maar dat ‘niet passen’ maakt dat je je anders voelt en je kunt niet genoeg doen om wel in ‘het plaatje’ te passen. Als volwassene heb je soms manieren gevonden om er mee om te gaan of je hebt een leefwereld gecreëerd waarin het geen groot probleem meer is, omdat er ruimte voor is. Al is het als volwassene veelal ook nog hard werken…en soms natuurlijk gewoon té hard werken.

Hier een kind met een diagnose. En ze heeft het, denk ik, niet van een vreemde, alleen heb ik geen diagnose.

 

Ik ben meer van 'we zien wel' en dat helpt niet mee. Ik word er niet goed van.


@Iertje81 gezellig he haha, hier ook t diner alsof t fastfood is: snel naar binnen schuiven, vragen of iemand een toetje wil terwijl wij nog eten en als ik hem niet afrem ruimt hij al de tafel af als je nog aan t toetje zit. En idd heel gepikeerd reageren als ik hem aanspreek op zn vreet gedrag en hij 4 zakjes chips naar binnen werkt...

 

@KleineLai ja na dag 3 dat ie wéér aan komt zetten met 'wanneer wil je vertrekken' ben ik een beetje afgehaakt. Hij wou dat ik gister al de kleding van de jongens ging inpakken. We gaan pas maandag weg...

 

Zo herkenbaar dit, ik zeg ook altijd dat ik 3 kinderen heb en de oudste is 40

Onze oudste heeft ADD, onze jongste zit midden in de onderzoeken. Mijn man heeft als kind de diagnose ADHD gekregen, dus het komt niet helemaal uit de lucht vallen zeg maar

 

Hier exact zo.
Ik twijfel er niet aan dat ik adhd heb maar geen diagnose .

 

Wat gek, mijn oudste heeft 2 maanden geleden de diagnose ADD gekregen.
ik dacht dat autisme niet meer zo genoemd wordt, en dat alle variaties daarop nu allemaal onder ASS vallen.

 

Dit bedoelde ik inderdaad