Ik had een voorgevoel dat het een jongetje zou zijn, en dat was helemaal prima wat mij betreft. Bij mn nubfoto van 13 weken zei op 1 iemand na, iedereen dat het een meisjes nub was. Daardoor maakte mn hart een sprongetje, want na een jongen is een meisje toch wel de kers op de taart. Donderdag was daar met 14 weken duidelijk een jongensnub te zien. Ik vind het heel erg, maar ik heb thuis zo gehuild... Niet om de zoon die ik ga krijgen, want daar hou ik nu al zo onnoemelijk veel van! Maar wel om de dochter die ik dus nooit zal krijgen. Dit is ons laatste kindje. Terwijl ik dit typ moet ik weer huilen, ik vind het zo dubbel. Ik heb zoveel waar ik dankbaar voor ben. Maar het toekomstbeeld ooit een dochter te mogen krijgen moet ik nu los gaan laten, en dat doet me meer dan ik gedacht had.
Ach lieverd, dat snap ik heel goed. Het is zo'n taboe vaak om zoiets uit te spreken maar dat hoeft echt niet. Het beeld moeten loslaten is hartstikke verdrietig. Knuff ♡
@cherrytomaatjes niks om je voor te schamen hoor! Ik snap je echt helemaal!! Heb dit bij de jongste ook gehad, super blij weer een zoontje. Maar nooit een meisje. (Ik had niet verwacht dat nr 3 er ooit zou komen) Het is zo dubbel. Blij want je mag weer een kindje krijgen, maar ook iets wat je af moet sluiten. Iets dat er nooit geweest is en nooit zal komen. Dikke knuffel ♡
Oh man, die laatste zin "iets wat er nooit geweest is en nooit zal komen". Precies dat... En heel dubbel inderdaad, want blij om wat er straks mag komen, maar ook verdrietig om wat er niet komt. hoe sta jij er nu in?
Ik weet het niet zo goed. Weet ook niet hoe ik zal reageren als ik weet wat het wordt. Als blijkt dat het een jongen is dan. Ja ook ontzettend leuk en vertrouwd ook, maar dus nooit een meisje. Hoef er niet eens meer van te dromen, want er komt echt nooit een 4e. Dus dat zal denk wel even een proces zijn. Vond dat heel fijn aan het nog niet zwanger zijn, alles lag open, alles kon noh. Lekker dromen en fantaseren. Kan dat nu nog steeds, maar probeer het niet teveel en in mn hoofd echt te zeggen dat het een jongen is. Uiteindelijk hou je net zoveel van hem als wanneer het meisje was geweest. Het is ook niet het kindje zelf, maar je gedachte waar je afscheid van moet nemen.
Ik had na de 3e ook wel echt een baal moment. Ik kon me er gelukkig wel snel bij neerleggen hoor. En ik wist ook zeker dat er voor mij nooit een 4e zou komen. Het was in het begin ook telkens even slikken als andere vrienden wel van allebei 1 hadden. Wel altijd een beetje jaloers gekeken naar al die leuke meiden dingen. Maar 3 jongens, wauw ook zo leuk! Nu er toch heel onverwacht deze 4e in mijn leven is gekomen is de wens dus echt wel groot ♡
Och.... ik krijg er zelfs tranen van in mijn ogen... Zo begrijpelijk dat je je zo voelt. Zoals jullie kunnen zien zit ik in hetzelfde schuitje maar dan met het andere geslacht. En eerlijk? Ik heb mijzelf vanaf het begin af aan in "bescherming" genomen om te zeggen dat het een meisje is. Het moge duidelijk zijn dat wij natuurlijk graag een jongetje willen krijgen. Jouw gevoel is natuurlijk niets negatiefs tegenover het prachtige baby'tje in je buik ♡ Het is afscheid nemen van iets waar je van droomde. En dat kost tijd. Ik denk dan altijd maar dat zodra dat glibberige lijfje op je borst ligt, je dat lieve huiltje hoort.. je dan denkt: Het had zo moeten zijn. En het is voor mij makkelijk praten, nu nog wel omdat ik het geslacht natuurlijk nog niet weet maar het is goed dat je dit verteld omdat het vaak nog zo' taboe is. Fijn dat we er zo over kunnen praten met zijn allen.
@cherrytomaatjes och jeetje dikke knuffel! Volgens mij is de nub na de 14 weken niet heel betrouwbaar meer; dus hopelijk toch een switch in wat er gedacht word! Voelt zo definitief dan he. Als het er eenmaal is, is het niet meer weg te denken!
Ach meiden, wat een herkenbare dingen allemaal. Fijn om het even te kunnen delen. Ik ga voor nu gewoon accepteren dat het een jongetje is en daar alle liefde en leuke dingen van opzoeken. Ik word een jongensmama, krijg een huis vol met mannen en mn zoon krijgt een lief broertje om mee te ravotten! En als ik weer even een een verdrietig gevoel krijg is dat ook oke. Ik weet nu dat dat los staat van dat lieve, kleine jongetje wat in mn buik zit en waar ik nu al zo veel van hou.
Oh wat goed dat je dit deelt! Niks om je voor te schamen. Weet wel dat de nub niet meer betrouwbaar is nu (niet om je hoop te geven). Het is wat je zegt, je moet even afscheid nemen van een beeld dat je voor ogen hebt. Knuffel!
Is het trouwens normaal dat ik met de doppler nog geen hartje kan vinden? Behalve m’n eigen hartslag haha.
* breekt even in * @cherrytomaatjes, dit is heel 'normaal' hoor. Het staat echt los van de liefde voor je kindje in je buik. Toen ik zwanger was van Timothy wilde ik zo graag dat het een meisje was, ik wilde zo veel mogelijk anders dan bij Mason. Toen bijna alles ongeveer hetzelfde verliep (zwanger op 4e eisprong, 2 dagen vooruit gezet met termijn echo, een boefje met de controles) had ik daar echt moeite mee en mijn hoop was dan ook dat het een meisje was wat alles anders zou maken. Dat was het niet, ik heb echt tijd nodig gehad om te accepteren dat ik weer een jongen kreeg en heel veel dus gewoon hetzelfde zou lopen als bij Mason. Ook echt tijd nodig gehad om hen als aparte individuen te zien. Zeker in het begin na mijn bevalling had ik sterk de neiging om Timothy Mason te noemen. En eerlijk? Als ik nu weer zwanger wordt heb ik ook en lichte voorkeur voor een meisje. Gewoon omdat het me leuk lijkt om ook een dochter te hebben.