Wij lopen ook in het sophia bij gesoecialiseerde tandheelkunde en zitten daarnaast bij CBT als “ tandarts”
Herkenbaar. Voor onze zoon met NAH zijn we ook lang zoekende geweest en waren de vakanties heel hard werken en veel gedoe. Sinds 2 jaar kijken we naar zijn behoeftes, zijn bui, zijn vermoeidheid en zijn staat van overprikkeling en passen ons daarop aan. Dat betekend inderdaad dat er 3 mensen zich aanpassen aan hem maar daardoor hebben we wel weer echt leuke vakanties die chill zijn ipv heel hard werken
Aankomende week een (kleine) operatie en ben er gewoon nu al zenuwachtig/ onrustig voor... Jaren geleden een hele grote OK gehad en ben nu gewoon zenuwachtiger dan toen En snap het ergens wel, toen kwam ik van een 'slechte' situatie en kon het eigenlijk alleen maar beter worden, nu is de situatie goed en kan het eigenlijk alleen maar slechter worden als het tegenzit Maar goed, zal allemaal wel los lopen
Ik vind de (goedbedoelde) opmerkingen en vragen die ik krijg in de sportschool helemaal niet leuk. Al vanaf 20 weken zwangerschap ofzo krijg ik de vraag ‘hoelang ik nog moet’. Nu, met bijna 30 weken is mijn buik idd erg groot. Maar niet groter dan de andere keren en volgens de vk gewoon prima gemiddeld. Ook de groeiecho wees uit dat onze baby ‘heel gemiddeld’ groeit en dus niet groter of kleiner wordt geschat. Toch vind ik de vragen stom want ik voel me er echt heel dik door. Dat het getal op de weegschaal me allesbehalve aanstaat speelt ook niet mee. Bah. Als ik in de spiegel kijk, dan zie ik een kleine zwangere vrouw die idd iets meer is aangekomen dan de andere 3 keren, maar nog steeds slank is. Hetzij met wat meer rondingen. Vol goede moed ben ik vanochtend na een midweekje vakantie dus weer naar de sportschool gegaan om weer te horen dat het zeker bijna zou gaan gebeuren…
Ik heb al geruime tijd geen nieuw boek gekocht. Ik lees via mijn e-reader. Nu sloeg ik een boek open van de kinderen en rook die bekende boeken geur. Ik miste ineens dat geurtje… het zullen de hormonen wel zijn
Ik heb zojuist de film El Hoyo op Netflix gekeken. Echt een aanrader waarin pijnlijk duidelijk wordt hoe mensen van nature zijn.
Iemand vroeg wat onze jongste zoon precies had, dus ik legde dat beknopt uit. Was de reactie: ik hoop dat mijn kind gewoon normaal word en niet zoals die van jou. Dus..
Ja stond er ook wel van te kijken. Zoon is anders, dat weten we. Maar ondanks dat, is het gewoon een kind wat goed meekomt, heel slim is, sociaal vaardig is en gewoon een normaal kind is.
Ach sommige dingen zijn mee te leven zei t met wat aanpassingen, andere zijn te fixen...Rot van binnen bestaat geen kuurtje of fix voor.
R. begint weer wat nieuwe geluidjes te maken, zn lach is nu ook aan t veranderen. Ligt ie in bed, beetje last van zn tanden en nog wachten tot chamodent een beetje gaat helpen. Ik in de stoel ernaast dichtbij en veraf wiebelen naar m. Kind helemaal in een deuk met zo'n heerlijke ukkepuk lach. Boven en onderlangs de bovenbalk van zn ledikant koekeloeren is ook helemaal t einde. Tis toch ook een manneke om op te vreten.