Deel jouw bevallingsverhaal

Hieronder mijn bevallingsverhaal:

Op donderdag 9 december om 01:00 ‘s nachts braken mijn vliezen met precies 37 weken. Meteen de verloskundige gebeld en deze is de donderdag overdag gekomen. Aangezien er niks op gang kwam ‘s avonds doorgestuurd naar het ziekenhuis. Aan de ctg gelegen en echo gehad. Alles zag er goed uit. Mocht naar huis de bevalling afwachten en anders zaterdag om 07:00 melden.

Aangezien er niets gebeurde zaterdag om 07:00 gemeld. Eerst aan de ctg en om 09:00 uur de 1e tabletten. Buiten wat krampjes deed dit niks dus om 14:00 nogmaals. Kreeg wat harde buiken en bloedverlies maar dat was het.

Zondagmorgen alles stil gevallen dus om 10:00 wederom tabletten. Deze deden ook niets. Getoucheerd, baarmoedermond iets verstreken en 1 cm ontsluiting. Bloedgeprikt en urine afgenomen. In urine verhoogde eiwitten. Bloeddruk 150/90, dus wel verhoogd. Om 14:00 wederom tabletten maar gebeurde niets. Om 16:00 uur getoucheerd en rond 17:00 uur kwamen de weeën op gang. Deze waren best heftig en pijnlijk en wilde rond 21:00 uur graag pijnstilling. Eerst getoucheerd en ontsluiting was 3 cm. De anesthesist kwam voor de ruggenprik, links voelde ik niks meer maar rechts bleef toch best pijnlijk helaas. Wederom bloed afgenomen en urine en extreem verhoogde eiwitten. Bloeddruk steeg naar de 190/100. Alle alarmbellen gingen af. Met medicatie geprobeerd de bloeddruk te verlagen. Ik werd steeds zieker, hoofdpijn, misselijk, sterretjes zien, etc. Nogmaals getoucheerd en pas 4 cm. Ik kon wel janken en ik jankte…!!

Inmiddels was het 23:15 uur en kwam de gynaecoloog vragen hoe we tegenover een keizersnede stonden? Ze vond de ontsluiting te langzaam vorderen en wilde een plan maken. Heb enkel gezegd: het maakt me niet uit als ons kindje maar gezond ter wereld komt. Uiteindelijk tegen 23:35 begon de hartslag van de kleine man ver te dippen. Waar deze al die tijd tussen de 130/145 had gezeten ging deze ver onder de 100 en soms onder de 70. Daarop pakte de gynaecoloog meteen de telefoon en belde de OK dat er een spoed sectio code oranje aan kwam. Dit was om 23:40.

Vanaf dat moment ging alles in sneltreinvaart. Binnen 2 minuten stond ik in de lift en binnen 4 minuten lagen we op de OK en kreeg ik de alles verdovende ruggenprik voor de keizersnede. Mijn man werd klaargemaakt en terwijl ze het tentje nog aan het opzetten waren tussen mij en mijn buik zette de gynaecoloog het mes er al in. De kleine moest eruit. 2 minuten later een huiltje en een kleine baby boven het tentje, om 23:56 op 12-12-21 is hij geboren. Onze kleine werd meegenomen naar de kinderarts. Hier bleek alles gelukkig hartstikke goed te zijn. En binnen een paar minuten mocht mijn man hem komen ophalen en op mijn buik leggen.

We kijken beide uiteindelijk terug op een fijne bevalling en kraamtijd in het ziekenhuis.

 

Mijn dochter lag in stuit en had een ernstige aangeboren afwijking waarbij haar overlevingskans op 30% werd geschat. De bedoeling was dat zij rond 38 weken zou worden gehaald in verband met de planning op de Nicu (ecmo-plek) en de agenda’s van de kinderartsen en chirurgen.

Door een ingreep in mijn baarmoeder tijdens de zwangerschap was het binnenste vlies gebroken. Het vruchtwater sijpelde uiteindelijk helemaal weg uit het binnenste vlies, zodat het als een soort boterhamzakje om mijn dochter heen zat.

Plan A was eigenlijk een versie, vruchtwater aftappen en daarna inleiden. De gynaecoloog die ging beoordelen of zij nog een versie aandurfde moest er heel lang over nadenken en uiteindelijk heb ik zelf gezegd “Een keizersnede is ook geen wereldramp”. Ik haalde de woorden uit haar mond. Het werd Plan B en de keizersnede werd gepland op 7 mei. Omdat ik een blog bijhield over mijn zwangerschap wist iedereen ook dat die datum gepland was. Maar toen werd ik op 5 mei ‘s avonds door het ziekenhuis gebeld, dat het enorm druk zou worden op 7 mei zodat ze me hadden verschoven naar 6 mei. Of ik mij dus morgenvroeg om 7:00 uur wilde melden bij de verloskamers Hier heb ik alleen mijn ouders over geïnformeerd en dat was achteraf heel relaxed!

De eerste keer rond 9:00 uur werd ik klaargemaakt om naar de OK te gaan maar toen kwam er een spoedgeval tussendoor. Uiteindelijk om 11:00 uur mochten we dan wel echt gaan. Ik was vooral wel zenuwachtig voor de ruggenprik maar die is me reuze meegevallen. Ook waarschuwen ze op een gegeven moment van “ja nu kun je wat geduw en getrek gaan voelen en dat kan een beetje oncomfortabel zijn” maar dat heb ik helemaal niet zo ervaren. Ineens ging het doek naar beneden en werd ze voor me neer gelegd. Door het schermpje heen kom ik haar even aanraken maar ze moest snel weg want ze kon niet of nauwelijks ademhalen en ze is daarom meteen geïntubeerd. Mijn moeder is met haar meegegaan terwijl ik weer werd dichtgemaakt

Pas twee uur later kon ik haar zien, en aanraken. De eerste keer vasthouden was toen zij acht dagen oud was. Ondanks haar heftige start en zeven weken ziekenhuis gaat het nu heel goed en heb ik een lekker eigenwijze en bazige dreumes thuis

Kom maar door met de bevallingsverhalen, vind ik altijd leuk om te lezen!

 

Bij de 1e was ik 41+2 zwanger, het was een maandag ochtend en had een nieuwe afspraak staan bij de vk om te strippen (de vrijdag voor het weekend was het niet gelukt). Gelukkig lukte het deze keer wel..
Toen ik thuis kwam van de afspraak begon het gelijk te rommelen, wel de ochtend even afgewacht en m'n man op de hoogte gesteld. Die kwam gelijk naar huis. Na de middag de vk gebeld, zij kwam kijken, maar ik had nog maar zo'n 3cm.
Eind van de middag werden de weeën wat heviger dus weer de vk gebeld. Zat op 6cm dus door naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen zijn m'n vliezen doorgeprikt en werden de weeën steeds heftiger, ik had met name rugweeën en kon geen goede houding vinden om ze op te vangen.
Uiteindelijk om een ruggenprik gevraagd, maar met 8cm was dat wat aan de late kant. Dus maar doorgaan met hoe ik bezig was.. terwijl ik bleef herhalen dat ik niet meer wilde

Rond 21.30 met 10cm mocht ik gaan persen, maar voelde niet echt de persdrang en wist niet wat ik moest doen. Met als gevolg gesprongen aders in m'n ogen..
Bijna 2 uur verder kon ik écht niet meer, de gynaecoloog werd erbij gehaald, die stelde een vacuümverlossing voor. Ik vond alles prima, zolang het maar klaar was. Wel een knip gezet en met 2 tracties werd om 23:20 onze zoon geboren! Het was een moeilijke en emotionele kraamweek. Zoontje zat op het randje met zijn bilirubine en het lichamelijke herstel bij mij ging moeizaam. Gelukkig alles goedgekomen, maar had wel even de tijd nodig.



Bij de 2e was ik 40+6 weken zwanger, op een zondag nacht om 04:00 werd ik wakker van gerommel in m'n buik. Al heel wat avonden met oefen weeën zitten timen, maar dit voelde anders.. ik wist eigenlijk direct dat het begonnen was.
M'n man nog even laten slapen, in de tussentijd wat op zp gekeken en rondgelopen in huis.
Rond 6 uur m'n man maar wakker gemaakt, m'n zoontje was ook wakker geworden en die begon vrolijk tegen mij te praten want de avond ervoor had hij z'n schoen mogen zetten (sinterklaas) hij moest wel weten of er een cadeautje in zat .
De weeën kwamen nog niet echt regelmatig dus wist niet goed wanneer ik de vk zou bellen, wilde haar ook niet voor niets haar bed uit bellen haha.

Rond 7 uur werd het wat serieuzer, dus tóch de vk maar gebeld. Die was er een halfuur later ongeveer. Ik had 5cm dus konden gelijk door naar het ziekenhuis.
Onderweg daarheen ons zoontje nog afgezet bij opa&oma.
Rond 8.30 in het ziekenhuis aangekomen en daar heb ik besloten om in bad te gaan liggen, in bed of zittend op de bal kon ik geen houding vinden. Dit keer had ik ook een veel ruimere kamer met eigen badkamer en naar mijn idee heeft dat wel geholpen.
10.30 zijn de vliezen in bad doorgeprikt, toen begon het wel echt pijnlijk te worden, maar kon het nog goed volhouden.
Om 11.00 kreeg ik serieuze persdrang dus snel uit bad gegaan en op bed gaan liggen. Kwartiertje later had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Met een klein kwartiertje om 11.31 is onze dochter geboren! Al met al eigenlijk een heel fijne bevalling gehad dit keer! En zonder kleerscheuren ervanaf gekomen.

 

Bij de 1e 39+6 wilde ik poliklinisch bevallen in het ziekenhuis. De weeën begonnen ‘s avonds rond 21:00 toen we een film aan het kijken waren. We zijn ze bij gaan houden, maar er zat nog teveel tijd tussen. Rond 0.00 waren ze regelmatig elke 3-5 min. de rest weet ik niet heel goed meer qua tijden. Ik weet dat ze rond 4u weer kwam, toen heeft ze de vliezen gebroken omdat ik bleef hangen op 4cm. Bij 6cm mocht ik naar het ziekenhuis. Rond 6u had ik 6cm, dus naar het ziekenhuis, daar bleek dat dochter in het vruchtwater gepoept had en werd ik medisch.
Rond 10u smorgens wilde ik een ruggenprik, terwijl ik voor de bevalling zei dat ik dat absoluut niet wilde. De anesthesist was nog bezig bij iemand anders. Ik twijfelde toch of ik het wel of niet wilde. Ik had persweeen die ik op moest houden. Uiteindelijk was de ruggenprik niet meer nodig geweest om 10:25 is na 2x persen onze dochter geboren.

Bij mijn 2e 40+1 wilde ik thuis een badbevalling. Ik werd ‘s nachts om 1.30 wakker ik schrok me dood van de druk/pijn, ik dacht dat ik moest plassen, dus ging naar de wc, weer terug naar bed maar weer zon raar gevoel. Toen had ik door dat het weeen waren, er zat totaal geen rust in, meteen een weeenstorm. Ik heb mijn man wakker gemaakt en gezegd dat hij het bevalbad op moest gaan zetten en de verloskundige moest bellen
We zijn naar beneden gegaan en de verloskundige was er al snel. Ze voelde dat ik al 7-8 cm had en ik moest naar boven, er zat nog maar een bodempje water in het bad.
Een uur en kwartier later om 2:45 is onze 2e dochter geboren.

bij onze 3e hadden ze voorspeld dat ik bij hem ook een snelle bevalling zou hebben.
ik was 41+1 en werd voor de 2e keer gestript om 14:50u. De verloskundige raadde aan om wel te blijven lopen. Dit is er nooit van gekomen

Om 15:00u begonnen de weeën en ook bij deze bevalling een weeënstorm, totaal geen rustmomenten. Mijn man heeft om 15;05 de verloskundige gebeld en toen zijn mijn man en ik naar boven gegaan. Mijn man ging zover alles al klaar zetten, en ik ving bukkend over de bedrand de weeen op. Om 15:30 was de verloskundige er, toen zei ik dat ik niet meer kon staan, en ben op bed gaan liggen, om 15:50 is onze zoon geboren.

2e en 3e hadden ook in het vruchtwater gepoept, maar gelukkig gewoon thuis geboren.

 

Bij de eerste verloor ik op een dinsdagavond met 39+5 mijn slijmprop. De volgende ochtend stond ik op en sijpelde er gelig vloeistof via mijn been naar beneden. Ondertussen had ik al wat last van weeën. Heb het eerst even aangekeken en daarna besloten om maar even te douchen om daarna het ziekenhuis te bellen. (Ik was medisch) Omdat mijn toenmalige partner nog aan het werk was en hij ver moest reizen konden we pas rond 16:00 uur in het ziekenhuis zijn. Daar had ik 3 cm en dus besloten ze om mijn vliezen te breken. De baby had in het vruchtwater gepoept, vandaar ook de gele kleur wat langs mijn benen sijpelde. Een paar uur later zat ik op 6 cm en daar bleef ik een hele tijd op hangen. Op een gegeven moment hield ik het niet meer en kreeg ik ook mijn ademhaling niet meer onder controle, ik heb toen gevraagd om een morfine pompje. Voordat ze dat wilde geven werd er eerst nog gecontroleerd of de ontsluiting wellicht al was gevorderd maar dit was helaas niet het geval. Dus samen met het pompje kreeg ik ook een infuus met weeënopwekkers. Door de morfine kon ik het allemaal veel beter aan en riep ik op een gegeven moment dat ik moest poepen. Persdrang dus! Ik mocht gaan persen maar het hoofdje wilde niet staan, ze glipte steeds weer terug. Na een uur persen was ik zo uitgeput (het was inmiddels nacht geworden) en dipte haar hartslag. Op een gegeven moment kwam de gynaecoloog en vertelde ze dat ze me een handje gingen helpen met de vacuümpomp. Er heerste flink wat paniek waar ik eigenlijk vrij weinig van heb meegekregen. Wat mij heel erg bijgebleven is dat er door een vk werd gezegd dat ik moest zuchten, zuchten, zuchten vlak voordat ze geboren werd en toen schreeuwde de gynaecoloog: Neeee! Persen! Nu! Om 01:45 uur, op de uitgerekende datum, is S. ♡ geboren. Met een apgarscore van 8, 9, 10 deed ze het meteen heel goed.

Bij mijn 2e bevalling werd ik ingeleid. Op een maandag, ik was toen 39 weken zwanger, moest ik mij 's ochtends melden. Omdat ik wel al 2-3 cm ontsluiting had maar mijn baarmoedermond nog niet goed gerijpt was had een ballonnetje geen zin meer en kreeg ik een hormoonveter. Super spannend! Door de hormonveter begonnen de weeën op gang te komen. Doordat ik op een gedeelde kamer lag met nog een andere zwangere vrouw die ingeleid zou worden werd dat een vreselijke ongemakkelijke situatie omdat ik vol in de weeën zat achter het gordijntje met aan de andere kant die vrouw en haar man. Uiteindelijk kwamen ze toucheren en er was letterlijk niks gebeurd... helemaal niks! Ze besloten dus om die hormoonveter te verwijderen en mij wat te geven zodat ik de nacht wel goed kon slapen. Helaas mocht mijn man niet blijven en hadden we afgesproken dat ik hem 's ochtends vroeg zou wakker bellen zodra ze mij ook hadden wakker gemaakt. Wist ik toch niet dat ze om 06:00 uur s' ochtends naast mijn bed zouden staan! Afijn, ik gedoucht.. werd er weer getoucheerd. Nog steeds 2-3 cm en die vk durfde het nog niet aan om mijn vliezen te breken. Toen kwam er een heks van een gynaecoloog die dat wel aandurfde en zo gezegd zo gedaan. Doordat R. niet ingedaald was was dat ook al een hele happening want ze moesten haar, tijdens het breken van de vliezen, naar beneden duwen en daarna controleren of er geen navelstreng klem zat. Gelukkig niet maar ik mocht het bed niet meer af doordat ze nog steeds erg hoog lag. Dit is me uiteindelijk heel zwaar tegengevallen, ik mocht niet staan, niet douchen, niet zitten, helemaal niks. Maar omdat ze wel het infuus met weeënopwekkers steeds verder omhoog knalde wist ik niet meer waar ik het zoeken moest! ik heb wederom weer gevraagd om een morfinepompje, dit was allemaal moeilijk moeilijk want er was geen personeel om mij daarbij in de gaten te houden. Na een uur kwam mijn reddende engel die naast me kwam zitten terwijl ik het pompje kreeg. Alleen dit keer werkte het voor geen meter! De weeën voelde ik dus nog maar mijn lichaam kon blijkbaar wel beter ontspannen en ging ik binnen ehhhhhh 5 minuten? Van 7 naar 10 cm en mocht ik gaan persen. Na een knip en een scheet, letterlijk , is na 5 minuten persen onze R. geboren. Die knip was ook wel nodig want ook R. dipte met haar hartslag onder de 70. Zij had 2 x de navelstreng om haar nek. Maar 4 uur na de bevalling waren we al thuis en dit heb ik achteraf echt als een prachtbevalling ervaren.

 

Ik zou met 40 weken worden ingeleid. Er was echter geen plek, met 40+3 mochten we dan komen. Ik was 2 dagen ervoor nog gestript (of poging tot), slijmprop kwam ook al op gang maar verder bleef het rustig. Ik het ziekenhuis had ik 1cm ontsluiting en was de bmh half verstreken. Er werd een ballon geplaatst en had er flink last van. Helaas de dag erna niet genoeg vordering. Na 24 uur een nieuwe balon. Deze viel er na een paar uur uit maar ontsluiting was net niet genoeg om de vliezen te prikken (2,5 cm). Ik heb beide dagen flinke krampen gehad maar het deed niet genoeg. Op dag 3 nog gel gehad, wederom veel last ervan. Heb de hele dag jankend onder de douche gestaan. Maar ook dit deed uiteindelijk weinig. Die avond mocht ik even in het beval bad in de hoop dat dit wat verlichting gaf. Ik lag nog geen 5 minuten of alle pijn viel weg. Toen braken de vliezen en kwam ik in een weeenstorm terecht. Ik had ook het gevoel te moeten persen, dus meteen op de nood knop gedrukt. Terug naar de kamer en daar bleek ik op 4cm te zitten. Mocht eindelijk een ruggeprik, deze kon gelukkig snel geregeld worden. Binnen een kwartier was de anesthesist er. Toen zat ik op 6 cm. Ondertussen weeenremmers gehad omdat de kleine het niet meer fijn had. Van dagen niets naar te snel..
De ruggeprik deed gelukkig goed zijn werk en alle pijn viel na 3 dagen weg. Die nacht vorderde de ontsluiting rustig en de ochtend erna (ondertussen 41+0) volledige ontsluiting. Bleek dat ze als sterrenkijker lag.. Waarschijnlijk daarom zo’n raar verloop van ontsluiting en persweeen terwijl we er nog lang niet waren. Ik moest 2 uur wachten met persen om te zien of ze nog ging draaien. Dat deed ze gelukkig en ik mocht persen. Ondertussen waren de weeen weggevallen en moest ik op gevoel gaan persen.. Dat schoot niet op en na 2 uur vacuümpomp + ingeknipt. Uiteindelijk schoot de pomp een paar keer los en werd ze net op tijd nog geboren. Anders een spoed kz.
Helaas had ze door de pomp een flinke bult met bloed onder haar hoofdhuid en moesten we blijven om te zien of als wel goed ging. Helaas alle monitoren bezet en werd ze met een ambulance afgevoerd naar een ander zh. 2 uur later was ik ontslagen en wij er achteraan in de auto.
Nog een dag in het andere ziekenhuis en ze deed het gelukkig goed (alleen flink hoofdpijn). Ik kon ondertussen niets door al het geduw en getrek tijdens de bevalling +flink ingeknipt. Na een dag mochten we ook uit dat ziekenhuis want ze mocht van de monitor en het ziekenhuis was ook te vol.. terug naar ziekenhuis 1 voor nog een dag + nacht zonder monitor. 3 dagen na de bevalling mochten we eindelijk naar huis.

Ik kijk niet echt goed terug op alles. De hele zwangerschap angst gehad dat we met lege handen naar huis zouden gaan door ons traject en de miskramen. De bevalling zelf duurde veel te lang en toen werd ze nog afgevoerd met de ambulance. Stonden we dus met lege handen, waar we van te voren zo bang voor waren. Gelukkig allemaal goed gekomen maar was toch een heftige tijd. Lichamelijk herstelde ik wel goed maar de 1e week bont en blauw en kon ik niet goed zitten of haar zelf tillen. Heb van de kraamweek ook niet genoten of echt veel meegekregen. Leefde toch in een roes door alle gebeurtenissen, slaap tekort in het ziekenhuis en omdat ik me zelf niet goed voelde.

 

Bevalling 1:
Werd rond middernacht wakker met buikpijn, dacht dat ik buikgriep had en tegen 4 uur besefte ik dat het misschien wel weeën waren. VK gebeld en zat op 3-4 cm. Ze zou rond 8 uur terug komen. Toen zat ik op 5 cm en naar het ziekenhuis. Ontsluiting vorderde niet, dus ruggenprik gevraagd en toen vorderde het heel gestaag. Kleine man deed het steeds slechter dus om 18 uur wee opwekkers erbij en toen had ik snel 10cm. Toen mocht ik gaan persen, maar hij lag klem, dus lukt niet. Ineens stopte zijn hartslag, had ik de hele kamer vol artsen die aan het schreeuwen waren dat hij nu nu nu geboren moest worden, persen, duwen, en toen was hij er. Gelukkig direct huilen, mooie apag. Kijk er toch gewoon goed opterug. (ik zat zo in mijn eigen flow, dat die hele paniek niet echt heb meegekregen).

Bevalling 2:
vanwege verminderd leven controle in het ziekenhuis 39.0 en die bleek niet goed. Geen vruchtwater meer en veel te rustig kindje. Direct vliezen geprikt en wee opwekkers gekregen en na 4 uur lag hij op mijn buik. Ging allemaal super snel, geen tijd voor een ruggeprik of pijnstilling. Wel zelf veel bloedverlies wat maar niet stopte en dat was een vervelend en onrustige afloop. Kon niet ontspannen, zoontje daardoor heel onrustig en huilerig, ik daardoor gestrest, pas toen bloedverlies onder controle was en iedereen de kamer uit, konden we echt even tot rust komen. De bevalling was mooi en goed, de uren na de bevalling heb ik heel vervelend ervaren

Bevalling 3:
op 40.0 werd ik gestript om 15 uur s middags. Daarna gaan wandelen en rond 1630 kreeg ik vervelende krampen. Heb om 17 uur mijn oudste opgehaald en had toen zoiets, dit zijn wel gewoon echt weeën en thuis snel mijn ouders gebeld en mi jn man gezegd dat ik even alleen naar boven wilde om te kijken of het door zou zetten. Dat deed het en om 18 uur was de verloskundige er en had 5 cm, naar het ziekenhuis en zat in zo een fijne flow, kon alles op de skyppibal opvangen en om 20 uur is mijn derde zoon geboren. Prachtige bevalling, zo doe ik er nog wel 10.

 

Alleen van de laatste:

maandag 13/9 had ik ineens een goeie dag.
Ik besloot om weer eens naar de ah te wandelen ipv te fietsen en L mocht mee op der loopfiets.
Uiteindelijk hebben we er 1,5 uur over gedaan (heen en terug).
Toen ik bijna thuis was verloor ik ineens een hele hoop afscheiding.
Ik was 38+6 weken dus vond er niks vreemds aan.
‘S avonds om 18:30 ging ik naar de wc en toen ik daar van af kwam had ik het idee dat ik in mijn broek stond te plassen.
Dat kon natuurlijk niet want ik was net geweest.
Een half uur later weer een scheut en toen wist ik het zeker.
Ik heb de kinderen op bed gelegd en de vk gebeld.
Om 22:00 uur kwam deze langs om even te kijken en wat controles te doen.
ze zou de volgende ochtend terug komen.
Om 08:30 was ze er weer en spraken we af dat ik ‘s avonds om 19:00 uur in het ziekenhuis zou zijn voor controles als er nog niks gebeurd was.
Zo geschiedde.
Ik ging aan de ctg, er werd een test gedaan en we spraken af dat als ik donderdagochtend nog niet bevallen was ik mezelf om 07:00 uur zou melden voor een inleiding.
Ik zou dan inmiddels 60 uur met gebroken vliezen rond lopen.

woensdagochtend 15/9 om 06:41 word ik wakker.
Ik kijk op de wekker en denk nog : Wtf nou kan ik uitslapen word ik wakker op dit tijdstip!
ik draai me om en voel ineens een opkomende pijn in me heup.
Dat herken ik van me vorige bevallingen en ik herken het gelijk als een wee.
De volgende wee komt 6 minuten later.
En om 7 uur besluit ik onder de douche te gaan.. als het dan door zet is het echt begonnen.
Om half 8 roep ik naar mijn man: als je nog koffie wilt moet je dat nu gaan drinken!
Hij komt naar me toe en belt de verloskundige.
Om 8:10 komt zij binnen en ik heb 4cm ontsluiting.
Ze belt de vk die de dienst gaat overnemen zodat die vast naar het ziekenhuis kan gaan.
Vervolgens belt ze het ziekenhuis.. GEEN PLEK!
Ik heb een medische indicatie ivm een fluxus maar mag niet komen.
Het volgende ziekenhuis heeft wel plek maar is voor ons onbekend.
De vk besluit achter ons aan te rijden.
In de auto worden de weeen heftiger en het is40 minuten rijden
We zijn om 9 uur in het ziekenhuis en ik word direct op een bed gehesen.
Om 9:26 komt D ter wereld.
De kinderarts kwam D nakijken vanwege de langdurig gebroken vliezen en alles was goed.

Ik mocht naar huis!

De verloskundige eiste dat ik even wat at en dan ging douche.
En toen… toen ging het mis.
Ik nam een hap en voelde wat stromen.
Kreeg het meteen bloedheet en begon te braken.
Van 700 ml bloedverlies schoot ik binnen no time naar 1600ml.
Ik kreeg een echo en er bleek een stolsel vast te zitten in de baarmoedermond/vagina.
Die moest er uit, dus ze hebben het eerst met de hand geprobeerd.
Dat was echt vreselijk en al snel merkte ze dat het niet ging lukken.
Ik kreeg medicatie via een infuus en om 15:00 uur moest het stolsel er uit zijn.
Medicatie deed niks dus ik kreeg sterkere medicatie.
Daar kreeg ik koorts van maar verder geen verschil.
Iets voor 15:00 uur kwam de gynaecoloog binnen.
Ik moest naar de OK.
Onder narcose is het stolsel verwijderd.
Om 17:00 was ik weer terug op de afdeling.
Ben 2300ml bloed verloren in totaal.

na een nachtje in het ziekenhuis mochten we naar huis.

 

Ik had al weken forse voorweeën, man had al 3 x de auto ingepakt waarop ik na een uurtje moest aangeven dat het al weer was afgezakt. Volgens de gyn kon het allemaal niet lang meer duren maar uiteindelijk toch wel ingeleid ivm diabetes. Moest met 39.2 richting zh voor het ballonnetje. Na 2 uurtjes begon het gerommel al behoorlijk en heb dan ook wat uurtjes onder de douche gestaan. Met wat medicatie ook wel wat uurtjes kunnen slapen gelukkig want in de ochtend rond 7 uur zat de ballon al los en konden de vliezen worden geprikt. Er kwam niks op gang dus rond 9.30 aan het infuus. Om 13 uur kreeg ik het een stuk zwaarder maar zat nog steeds maar op 4 cm. Nog even het bad geprobeerd maar kon van ellende alleen nog maar repetitief met mijn hoofd tegen de badrand aan bonken dus voor een ruggenprik gekozen. Het zetten verliep soepel maar links werkte de ruggenprik niet. Tegen 18.30 uur wilde ze de ontsluiting checken en gaf ik aan of dat na het poepen mocht. Er viel niets te poepen, had 9,5 cm. Kindje lag er nog niet goed voor dus moest het nog wat meer tijd geven. Tegen 20 uur kreeg dochter het zwaarder en mocht ik voorzichtig al wat mee persen. Ik heb als een malle geduwd maar ze kwam er niet uit. De vk werd verwisseld door de gyn en het werd al wat drukker in de verloskamer. Om 22 uur kreeg ik de boodschap dat ze er over 20 minuten moest zijn anders werd het de pomp of een ks. Ik wilde absoluut geen ks. De pomp werd er bij gepakt en om 22.34 was ze er eindelijk. Ze was wat grauw en het huilen kwam niet op gang. Ik had koorts ontwikkelt dus dochter werd vrijwel direct overgebracht naar de medium care. Na het hechten kon ik ook die kant op en was ze alweer een stuk rozer en lag ze heel tevreden bij man in de armen. De volgende ochtend mocht ze al mee naar de kraamafdeling. Daar zijn we nog 24 uur verbleven en op dinsdag tegen de middag mochten we naar huis. Het herstel verliep eigenlijk wel ok op mijn stuitje na. Dat was ontwricht en daar heb ik wel wat weken last van gehad met zitten en opstaan

 

Bevalling 1
Met ruim 41 weken moest ik me dinsdagochtend 10.00 melden in het ziekenhuis voor tabletjes. Die werden na de ctg ingebracht. Kreeg er gelijk een soort van weeën storm van, bleef maar op 1 cm zitten. Ook toen s avonds m'n vliezen rond 00.00 braken. Bij deze bevalling ben ik echt een beetje aan m'n lot overgelaten door het ziekenhuispersoneel. S middags rond 16.00 zat ik nog maar op 4 cm en wel nog steeds heftige weeën. Toen gekozen voor een ruggenprik en vanaf dat moment leek het snel te gaan. Rond 18.30 mocht ik gaan persen, maar door de ruggenprik voelde ik vrij weinig. Toen is om 21.15 uiteindelijk onze dochter met een knip en vacuümpomp geboren. Was de zwaarste bevalling van alle 3.

Bevalling 2
Ik was weer ruim 41 weken zwanger, maar wilde door m'n 1e ervaring graag thuis bevallen met m'n eigen verloskundige. Kwam s avonds rond 20.30 een check doen, en met dat zij er is braken rond 21.00 mijn vliezen . Om 21.30 begon ik weeën te krijgen en zet de bevalling goed door. Rond 01.30 is ons zoontje geboren.

Bevalling 3
Ik was weer ruim 41 weken zwanger, wilde heel graag weer thuis bevallen. S middags op controle bij de verloskundige leek ik al 4 cm ontsluiting te hebben. Toen is besloten om rond 18.00 mijn vliezen te breken en dan af te wachten wat er gebeurde. Om 20.45 zet de bevalling door en rond 3.30 is onze jongste weer thuis geboren met eigen verloskundige.
Op mijn laatste 2 bevallingen kijk ik zo goed terug, en was het herstel zoveel beter dan bij de 1e bevalling. Zou het zo weer overdoen

 

Met 39 weken op 9 september in de avond kreeg ik hele harde buiken.

Ik hielt al heel veel vocht vast en plaspillen werkte bijna niet.
Voelde ook een naar gevoel in mijn onderrug en bekken.
Op het toilet dacht echt te moeten verloor ik een grote slijmprop maar ook heel veel lucht.
Vk gebeld er was nog niks aan de hand kon gewoon gaan slapen.
Wakker geworden van een gevoel of ik geen lucht meer kreeg.
Naar het ziekenhuis 10 september om 5 uur in de ochtend 2 cm ontsluiting en vocht achter mijn longen.
Ik kreeg een kamer met een dame met een couffeuse kindje. Voor ik alles door had zat er een cather in en een infuus in mijn hand.
Weer kwam dat gevoel van keiharde buiken opzetten en pufte ik het weg.
Ik dacht ook echt ik moet poepen en raakte in paniek dat was al een week niet gelukt.
Moet verzameld om toch te vragen of mijn tijdelijke buurvrouw en mijn man weg wilde gaan ik wilde naar de wc.
Het lukte niet om uit het bed te komen dus op de bel gedrukt. Buurvrouw was weg gegaan.
Echt de meest erge verpleegkundige getroffen 6 cm ontsluiting ik mocht het bed niet meer af. Denk wel een uur op de po gezeten kon niks en had veel pijn.
Gelukt verpleegkundige heeft me een trouwma bezorgd door te zeggen dat ik de grootste drol van haar carrière gemaakt had.
Alle druk viel weg en 3 uur later volledige ontsluiting.
Conditie waa 0 en elke pers voelde ik de energie weg vloeien.
Schat heeft mijn schouders fijn geknepen ik heb liggen kreunen en 2 uur en 3 kwartier later had ik een gezonde zoon.

 

De 1e: 39+4. Thuisbevalling.
9u gebroken vliezen in bed. 10.30 vk. Mocht van haar nog wel met een vriendin lunchen (stond gepland). Vond ik heel bijzonder....had al wel wat krampen. (Uiteraard niet gegaan) Om 11.30 begonnen de serieuze weeën. Om 14u 4cm ontsluiting. Toen gaan douchen. Vk zou Om 18u weer komen.
Om 15u bloedverlies en veel pijn. Om 15.10 persdrang. Tegen 15.15 was vk er. 10cm ontsluiting. Na moeizame schouders (schouderdystocie) is onze zoon Om 15.32 geboren. Helaas een totaal ruptuur vanwege de schouderdystocie, met onze zoon gelukkig niks aan de hand. Is wel een echte huilbaby geweest.

De 2e met 38+5. Medische indicatie in zkh.
Om 1u 's nachts wakker geworden van harde buiken. Iedere 20 min. Gerommeld in bed, niet meer kunnen slapen. Maar nog niet gelinkt aan een naderende bevalling. Geen echte weeën ook. Om 4u begonnen de weeën. Vk gebeld. Om 4.30 4cm ontsluiting. Spullen gepakt, oma gebeld voor onze zoon. Om 5.30 in zkh. Daar gaan douchen. Om 7u persdrang en op bed gegaan. Om 7.08 is onze dochter geboren. Wel een flinke 2e graads ruptuur.

Ik kijk terug op prachtige bevallingen en ben blij dat ik het, als alles goed mag blijven gaan, nog eenmaal mag meemaken Vind het zo magisch en bijzonder. Hopelijk mag de 3e bevalling net zo mooi zijn als de 2e. Ben wel erg benieuwd of het nu nog sneller gaat.....

 

Bij de 1e:
Ik was 40,6 weken zwanger en er helemaal klaar mee, omdat ik al dagen last had van flinke voorweeen die om de 7 minuten kwamen. We waren al twee keer eerder naar het ziekenhuis gereden omdat we dachten dat het begonnen was en door de voorweeen kreeg ik amper slaap. Tijdens de controle van de gynaecoloog gevraagd of hij mij kon strippen, maar dat wilde hij niet. Ik bleek nog pot dicht te zitten, kreeg slaap pillen mee en mocht me de ochtend erna melden om 06:30 voor een inleiding.
Die zelfde nacht zette het echt door en rond 05:30 trok ik het niet meer, hup naar het ziekenhuis. Eenmaal daar: 3cm
Ik heb om medicatie gevraagd en kreeg pethidine en werd daar zo stoned van!

Op een gegeven moment kreeg ik persdrang, bleek hij een sterrenkijker te zijn en hartslag dipte, kreeg van die draadjes op z’n hoofd en ik moest vooral op handen en knieën staan/zitten in de hoop dat hij zou draaien.
Rond 14:00 had ik eindelijk 10 cm en mocht ik mee persen. Helaas had ik geen persweeen meer, dit vond ik echt zwaar!
Na een uur persen besloten ze een flinke knip te zetten en om 14:56 is hij geboren.
Helaas kreeg ik daarna een fluxus en is hij net geboren rond wisseling van de dienst, waardoor ik tot 18:30 in de verloskamer heb gelegen, ongewassen met een baby op mijn borst. En tijdens de geboorte voor mijn gevoel elke keer een elftal aan verpleegkundige de kamer in en uit kwamen.
We moesten één nachtje blijven en konden de dag daarna naar huis.

Al met al vond ik het geen prettige bevalling om op terug te kijken. De jongste daarin tegen: droombevalling!

Ik was 38,4 weken zwanger en er helemaal klaar mee, bloed heet in de zomer en klaar met m’n dikke zwangere lijf. Rond 23:00 ben ik op bed gegaan en tegen 03:00 werd ik wakker van wat voorweeen. Mijn man kwam rond 03:30 thuis van zijn werk en die heb ik naar bed gestuurd en gezegd hem ‘s morgens rond 11:00 wel wakker te maken, gezien de ervaringen bij de oudste dat het nog zeker 2 dagen kon duren.
Ik bleef beneden op de bank, zodat ik wellicht nog wat kon dutten.
Rond 8:30 werden de voorweeen toch wel iets sterker, maar onvoldoende voor mij om verloskundige te bellen. Even de douche in, wellicht zet het door en daar braken mijn vliezen, was nog even aan het twijfelen of het gewoon water van de douche was, dus iets opgevangen en VK gebeld.
Binnen 10 min was ze er en ja hoor, vliezen gebroken. Binnen 24 uur moest hij er zijn.

Gedurende dag hobbelde ik wat door, voorweeen waren prima te doen. Rond 17:00 werd het wat heftiger, dus lekker op bed gaan liggen en om 17:30 kwam VK even langs. 1cm ontsluiting en echte weeen kon ik het nog niet noemen.
Tegen 19:00 barste het los en kwam ik vol in een weeenstorm. Mijn man belde de VK en zij wilde mij graag zelf spreken. Heb gesmeekt om een ruggenprik (moest sowieso in het ziekenhuis bevallen) en dat terwijl ik altijd tegen VK heb gezegd absoluut GEEN ruggenprik te willen, dus zij wist voldoende.
Zij zou richting ziekenhuis rijden en wij ook, zodat we tegelijk aan kwamen.
Rond 19:30 kwamen we aan en werd ik de verloskamer in gebracht. Om 19:45 lag ik in het bed. De ruggenprik was aangevraagd, maar moest eerst een uur met zo’n CTG liggen en had net 4 cm ontsluiting.
Rond 20:10 zei ik tegen VK: ik moet poepen, waarop zei aangaf dat ze even m’n ontsluiting ging controleren. Hop 10 cm, persen!
Ik hoor m’n moeder en man nog zeggen: Nu al?!
We waren immers pas net in het ziekenhuis

Om 20:22 is hij geboren, gelukkig nu geen fluxus of een flinke knip. Tijdens de persfase kreeg ik een infuus om dit te voorkomen en was minimaal klein inscheurtje dat dit niet eens gehecht hoefde te worden.

Rond 21:30 heb ik lekker gedoucht, maar moest nog even blijven omdat m’n pols veel te hoog was. Tegen 23:00 mochten we eigenlijk naar huis. Echt top bevalling, zonder enkele pijnstillers uit eindelijk een fantastische verloskundige die me zo goed aanvoelde en geen gezeur met wisselend diensten, maar enkel 2 verpleegkundige die zo lief waren!

 

Dinsdag 6-9

Snachts had het flink gerommeld en voelde de kleiner minder bewegen. Hierdoor om 10.00 gemeld in het ziekenhuis voor controle.
Kleine deed het prima en op de monitor om ongeveer de 10 min een wee te zien. Zelf ervoer ik dat niet zo. Moest tot 15.00 blijven om te kijken hoe dit zich vorderde.

Bij deze controle bleek ik volgens de arts 4 cm te hebben en werd doorgesruurd naar de verloskamers. Helemaal ingesteld dus op het krijgen van onze dochter. Daar aangekomen wilde ze tot half aankijken hoe het verder zou ontwikkelen. En dan vliezen breken. Echter was het erg druk op de afdeling dus half 9 kwam de verloskundige pas. Weer eerst controle en zij was minder enthousiast dan de arts van de middag en kwam het hoge woord eruit. Zij vond het nog maar 3 cm. Dus nacht aankijken hoe het verder zou gaan en dan kijken wat er zou gaan gebeuren.

Heel de nacht gerommeld en al forse weeen en volgende ochtend de boodschap dat vliezen breken er niet in ging zitten. Ontsluiting vordert niet en te druk op de afdeling. Boodschap thuis verder gaan en bellen als het verder ging doorzetten. De 8e melden om half 7 om vliezen te breken en door te pakken. Dit was wel even een flinke domper.

Heel de dag weeen gehad helaas te onregelmatig om te bellen. Volgende ochtend voor het breken toch bijna 5 cm ontsluiting.
Om 7 uur vliezen gebroken en in 1,5 uur tijd naar de 7 cm gegaan zonder wee opwekkers. Het was in het begin goed op te vangen maar al snel een weeen storm. Gevraagd om pijnstilling. Manlief was hierover in gesprek met verloskundige wat wijsheid was maar voordat er ook maar iets rond was had ik al persdrang.
In 3 weeen van 7 cm naar volledige ontsluiting gegaan.
3 keer persen en onze dochter was er al. Wel wat ingescheurd en veel bloed verloren.

Kerngezonde dochter, zij is alleen wat misselijk van het vlotte einde.
Ondanks het teruggestuurd worden naar huis kijk ik positief terug op de bevalling.

 

1e bevalling:
39.3 begon de bevalling. Vanaf 10:00 in de ochtend had ik ongeveer de eerste weeen. Ze begonnen prima, heb ze opgevangen op een bal en ik had er zin in. Rond 14:00 heb ik mijn vriend gebeld, omdat de weeen toen heftiger werden en ik steun wilde. Achteraf begonnen toen de weeenstormen, ik had forse rug weeen die kort op elkaar kwamen en ik amper tijd had om tussendoor bij te komen. De verloskundige is een aantal keer langskomen, maar ik had iedere keer nog niet zoveel ontsluiting, rond 20:00 was het zover en mocht ik naar het ziekenhuis. Ik wilde graag in het ziekenhuis bevallen. Daar bleef de ontsluiting hangen op 4cm, waardoor de verloskundige mijn vliezen heeft gebroken rond 4:00. Toen ging ik van 4 naar 9cm in een split second, de persweeen begonnen maar mijn zoontje was nergens te bekennen. De weeen waren zo heftig dat ik maar over bleef geven van de pijn, ik perste maar er gebeurde niks. Uiteindelijk bleek mijn zoontje als een sterrenkijker te liggen en werd ik gesommeerd om niet te persen omdat mijn zoontje anders zijn nek zou breken. Ik heb toen 5 uur lang persweeen opgevangen zonder pijnstillers. Dit was een ware hel. Ik was weg aan het dissociëren. Ondertussen krijg mijn zoontje zo’n pinnetje in z’n hoofdje, werd er te pas en te onpas in mijn vagina gegraaid om te kijken of ze hem konden draaien. Dit deed zoveel pijn, voelde mij zo machteloos. Van deze momenten heb ik achteraf herbelevingen gekregen. Rond 9:30 riep de gynaecoloog dat er sprake was van foetale nood en dat ze hem er echt uit moesten krijgen; ze wilde hem nog een keer proberen te draaien en anders werd het een spoedkeizersnede. Dit keer lukte het om hem net ver genoeg te draaien dat hij eruit kon. Er werd een knip gezet om ruimte te maken. Met mijn aller laatste kracht was hij er in 1 pers uit. Terwijl hij op mij lag bleef ik extreem veel bloedverliezen, dus hij werd eraf gehaald en met allerlei toeters en bellen probeerde ze het bloed te stelpen. Uiteindelijk was ik 1150cc bloed verloren, wilde ze over op een spoedoperatie maar toen stopte het bloeden. Ik moest een paar dagen in het ziekenhuis blijven omdat ik flauw bleef vallen door het bloedverlies. Ik heb de eerste weken bedrust moeten houden en heb alle eerste dingen zoals een badje met mijn zoontje gemist omdat ik het fysiek niet kon opbrengen. Het was een traumatische bevalling. In de nabesprekingen met het ziekenhuis bleek mijn bevalling een van de heftigste bevallingen te zijn geweest die de gynaecoloog daar heeft begeleid en ze was zelf ook in paniek geweest. Die erkenning was fijn.

Bevalling 2:

Omdat bevalling 1 echt traumatisch was, mocht ik bij een nieuwe zwangerschap kiezen tussen een keizersnede of vaginaal bevallen onder mijn voorwaarden. Dit was een fijne escape, anders had ik nooit een tweede gewild. We spraken af met het ziekenhuis dat ik bij de eerste weeen al naar het ziekenhuis mocht komen en gelijk een ruggenprik zou krijgen.

Met 38.3 dacht ik dat mijn vliezen braken. Ik verloor overduidelijk vruchtwater wat er uit kwam na een soort knap. Echter, bleven de weeen uit en verder vruchtwater verlies ook. Na 24 uur ben ik naar het ziekenhuis gegaan om te kijken hoe het ervoor stond. Ik bleek veel vruchtwater te hebben maar ze konden nergens zien dat ik vruchtwater verloor. De hypothese was dat het toch geen vruchtwater was en ik mocht naar huis. Normaal gesproken beginnen weeen binnen 72 uur na het verliezen van vruchtwater. Diezelfde avond begonnen de weeen alsnog, het waren meteen heftige weeenstormen. Ik kreeg amper de tijd om op adem te komen. Toen de verloskundige langskwam bleek ik pas 2cm te hebben maar ze zag dat ik verging van de pijn. Ook was ik in paniek door mijn eerste bevalling, ik kreeg flashbacks naar die bevalling. De verloskundige stelde voor om naar het ziekenhuis te gaan; maar in onze stad waren beide ziekenhuizen vol. Daar zit je dan; ze doen een belofte dat je gelijk een ruggenprik krijgt maar als puntje bij paaltje komt is er geen plek. De paniek sloeg helemaal toe want ik durfde niet thuis te bevallen. Uiteindelijk is er in een andere stad een plekje gevonden. Hier kreeg ik gelijk een ruggenprik en hebben ze mij heel fijn begeleid. Vanaf dat moment was de bevalling echt een zonnetje. Ik kon er zo van genieten. Ik voelde geen enkele pijn, was heerlijk ontspannen. We hebben de tijd uitgezongen. Mijn lichaam deed zijn werk zonder dat ik het door had. Ook dit zoontje bleef hangen, leek niet helemaal naar beneden te komen. De gynaecoloog intervenieerde niet, liet het gewoon even gaan. Dit was prettig. Uiteindelijk kwam mijn zoontje naar beneden en hij bleek in een aangezichtsligging te liggen. Die kans is kleiner dan 1 procent. De meeste eindigen ook in een keizersnede en ik deed dit vaginaal. De dienstdoende verpleegkundige werkte al 30 jaar op de afdeling en had er nog nooit een gezien. Ze was lyrisch haha. Uiteindelijk is mijn zoontje in 10 minuten persen geboren, zonder uit te scheuren. De bevalling heeft uiteindelijk 6 uur geduurd en het was een ware droom dankzij de ruggenprik. Nooit meer zonder zeg ik nu altijd.

 

Ik vind dit altijd zo leuk om te lezen! Wat een mooie maar ook zeker heftige verhalen!
Hier dan de mijne

1april 2020 ging ik met 34 weken met verlof. Ik had er superveel zin in, lekker rusten en voorbereiden tot de baby zou komen!
Vrijdag 3 april nog even de laatste dingetjes in de vluchttas stoppen. Oh shit, met mijn zwangerschapsdementie een pakje maat 44 vergeten te kopen. Die wilde ik wel graag hebben want ik had het idee dat ze wel eens wat vroeger zou kunnen komen. Nouja, dat komt morgen wel. (Verder zat alles erin van flesjes water en paracetamol tot sultana's en een nieuwe tandenborstel+tube tandpasta)
20.00 diezelfde dag.
Huh wat is dat? Pies ik nou gewoon in mijn broek? Nouja het is niet zoveel en ik moest inderdaad plassen. Inmiddels was ik zo dik dat incontinentie vast om de hoek kwam kijken.
20.30 oeps, ik pies weer in mijn broek. Kan ik nou ook al niet meer lachen zonder dat mijn blaas zich ledigt?
20.45 nou gebeurd het alweer. Zou het vruchtwater zijn?
23.00 alweer! Even opvangen en ruiken want het zou zoet moeten ruiken. Ik ruiken, nou dit ruikt naar niks. Zal wel niks zijn. Daarbij is het al laat ik ga slapen, joe!

34+3, 4 april 5.00 wakker geworden om te plassen zoals elke dag de laatste paar weken.
5.20 oei is dat een wee
5.30 weer een. Shit, zal ze dan echt vroeger komen? Dan maar even op de bank liggen beneden.
Aangezien ik al de hele zwangerschap harde buiken had was dit niet vreemd. Daarom wilde ik 100% zeker zijn dat het weeën waren en dus heb ik het aangekeken tot 6.30. toen was ik er zeker van, het waren weeën, kwamen regelmatig om de 10 minuten en het voelde echt als een golf die op kwam zetten en weer rustig wegging.
Ik heb de verloskundige gebeld en die zou direct komen vanwege mijn vroege termijn. Daarna naar boven gelopen en mijn man wakker gebeld met het verhaal dat mijn weeën waren begonnen.
Zijn reactie: oke ik ga scheren
Jullie snappen dat ik er zo=>, bijstond

De verloskundige liet mij op mijn hand blazen en constateerde dat ik vruchtwater verloor en stuurde mij naar het ziekenhuis. De gyn aan de telefoon vroeg stomverbaasd waarom ik de avond ervoor niet had gebeld. Dat vraag ik mezelf nu nog steeds af

Rond 7.30 kwamen we in het ziekenhuis en kondigde ik mij via de intercom bij de receptie aan en dat ik naar afdeling B4 moest(de verloskamers)
Ik kreeg een vrolijk: Werkze! Door de intercom te horen en we mochten naar binnen(Ik werk in hetzelfde ziekenhuis)
Bij aankomst op de kamer had ik al om de 5 minuten weeën en kotste ik de hele boel onder. Zomaar ineens.
Er werd met nog een test gecontroleerd of het echt vruchtwater was, wat dus ook zo bleek te zijn en ik werd aan de ctg gelegd en er werden allerlei kweekjes en bloed afgenomen.
Ik zou geen weeën remmers of longrijping krijgen aangezien we de 34 weken voorbij waren.
Om 10.00 zat ik op 3cm ontsluiting. Dat ging goed! Ik kon mij heel goed focussen en concentreerde mij volledig op de weeën. Ik ben nog even onder de douche gegaan maar dat vond ik echt vreselijk. Het water voelde niet lekker, het was warm maar ook koud en ik wilde helemaal niet lopen met die heftige weeën. Ik wilde als een zeester in bed liggen! Dus dat deed ik.
Rond 11.00 had ik 8 cm en werd het me toch wel wat te zwaar dus vroeg en kreeg ik een morfinepompje.
1x gebruikt en daarna vergeten
12.00 hallo 10cm en persdrang! Nadat ik het hele bed had ondergepiest mocht ik gaan persen. Ik voelde vrij weinig van de persweeën, voelde geen pijn meer en had geen flauw idee wat ik moest doen.
Gelukkig coachte de verpleegkundige mij heel goed hierin maar na een uur persen moest ze wel echt geboren worden aangezien ze nog zo klein was en de ctg op haar hoofdje steeds losschoot. Dus een flinke knip en 2 persweeën later lag ze dan om 13.08 op mijn borst. Om er vervolgens binnen 5 minuten weer afgehaald te worden om door de kinderarts onderzocht te worden. Toen ze eruit kwam en ik haar aanpakte hoorde ik de kinderarts nog zeggen: o dat is een flinke prematuur!
Ze woog 2412 gram met een lengte van +/-45cm. Die eerste dag was vreselijk onwerkelijk, ze had nog veilig in mijn buik moeten zitten maar lag nu in een couveuse aan allerlei draadjes. Gelukkig heeft ze nooit een sonde nodig gehad, ze heeft een nachtje onder de lamp gelegen en mocht met 35 weken van alle monitoren af!
Na precies een week mocht ze met 35+3 mee naar huis

Ik heb de bevalling en kraamtijd als enorm prettig en vooral rustig ervaren.

Helaas zal ik bij een volgende bevalling een hele andere ervaring hebben vanwege mijn traumatische miskraam met zenuwschade in mijn baarmoederhals en mond tot gevolg. Daarom ga ik bij een eventuele volgende bevalling aandringen op een keizersnede aangezien ik echt invalide ben geweest door de medische handeling tijdens de miskraam en dat wil ik NOOIT meer meemaken.

 

Hier een kort verhaal. Werd wakker met een gek ongi gevoel. Totaal niets pijnlijks en ook echt niet het idee dat het die dag ging komen. Heel de dag nog van alles gedaan. Rond 18 uur dacht ik: hmmm dat ongesteldheidsgevoel komt wel echt in vlagen, nog steeds totaal niet pijnlijk maar wel ff getimed rond 20 uur. Toen bleek dat het toch wel elke 5 minuten er was. Later die avond voor de zekerheid maar even verloskundige gebeld die er om 21.20 was. Bleek dat ik toch al 3 a 4 cm ontsluiting had. Ze zouden na 3 uur terugkomen want bij een eerste zou het niet zo snel gaan en dan kon ik nog rustig naar bevalcentrum. Nou, ze waren net de deur uit en ik kreeg me toch een weeenstorm. Aan een stuk door weeën, wist echt niet meer waar ik het zoeken moest. Had gehoord dat je tussen de weeën bij kon komen ter voorbereiding op de volgende week, dus was daarop aan het wachten maar de pauze was echt ver te zoeken. Rond 22.15 voelde ik het hoofdje drukken en schreeuwde ik naar mn vriend dat hij direct de verloskundige moest bellen. Die waren er binnen een half uur en toen had ik 9 cm ontsluiting. Binnen anderhalf uur dus van 3 naar 9 gegaan, dat verklaarde die intense weeenstorm dus. Ze wilde eigenlijk dat ik thuis zou bevallen maar ik wilde per se niet thuis en gelukkig was er nog plek in het bevalcentrum 500 meter verderop. Voor de zekerheid werd ik voorin de auto bij de verloskundige gezet. Eenmaal in het bevalcentrum mocht ik direct persen en na 40 minuten persen was hij er met een Apgar score van 10-10-10 was zo intens gelukkig, en zoooo opgelucht dat de allergrootste weeën hel ever voorbij was

 

Eerste bevalling:

1.30 begonnen eerste weeën om de 10 min.
Om 6.30 werden ze pijnlijker en sneller, verloskundige gebeld.
9.00 kwam verloskundige, 5 cm ontsluiting.
Tot 5 cm kon ik prima nog wat doen, lekker schoonmaken tussen weeën door.
10.00 in bevalbad gegaan, ik werd echt enorm ontspannen
10.15 persdrang
10.45 verloskundige weer gebeld
11.00 verloskundige melde volledige ontsluiting, ik mocht meepersen. Had alleen geen duidelijke persweeën dus duurde wat langer.
12.45 dochter geboren.

Al met al, een super bevalling voor een eerste. Zag er enorm tegen op door 'horror' verhalen. Maar ik was ontspannen en probeerde gewoon bezig te blijven. Vond het een mooie ervaring!