Sinds een aantal weken heeft onze dreumes van 22 maanden een zeer sterke voorkeur voor mijn partner. Alles moet door pappa gedaan worden, van aankleden tot helpen met eten. Het gaat zelfs zo ver, dat als ik hem wil optillen om bijvoorbeeld in de kinderstoel te zetten als we gaan eten, hij van mij wegloopt en met gestrekte armen naar pappa loopt om door hem opgetild te worden. Als ik het alsnog doe, wordt mijn zoontje boos en gaat huilen. Als mijn partner er niet is, gaat het prima en mag ik gewoon alles doen, maar zodra hij doorheeft dat pappa in huis is, wil hij alleen nog maar door pappa geholpen worden. Qua verdeling van zorgtaken heeft mijn partner een wat grotere rol dan ik. We werken beiden vier dagen per week, maar doordat ik verder van huis werk, ben ik eerder weg en later thuis. Eén keer per week ga ik eerder weg van mijn werk zodat ik mijn zoontje van de opvang kan halen (hij gaat twee dagen per week). Ook komt het vaak handiger uit dat mijn partner ons zoontje uit bed haalt 's ochtends. 's Avonds brengen we hem wel samen naar bed, maar ook dan laat mijn dreumes niet echt toe dat ik iets doe. Rationeel weet ik best dat onze dreumes ook van mij houdt, maar toch heb ik heb het hier best moeilijk mee. Het maakt me onzeker of ik wel een goede/leuke moeder ben en ik voel me afgewezen. Zwangerschapshormonen zorgen er nog eens extra voor dat ik ga twijfelen aan mezelf en er soms emotioneel van wordt als ik wéér niets mag doen en alleen pappa goed genoeg is. Ik ben op zoek naar herkenning (is het een fase?), maar ook naar tips hoe we hier mee om moeten gaan. In hoeverre kunnen/moeten we meegaan in zijn wil dat pappa alles doet? Of juist niet aan toegeven, met als consequentie dat we een huilend kind hebben dat helemaal niets meer wil? En wat kan ik doen om weer wat meer in de "gunst" te komen bij mijn eigen kind?
Het is een fase. Je dreumes wijst je niet af. Lastig is het wel, voor jullie beidde. Hier is het met peuter op dit moment precies andersom. Super onhandig want heb ook een kleuter en een baby. Ik weet dat de fase vanzelf minder wordt. Meer alleen tijd met papa helpt hier altijd. Wij forceren niks. Soms is er geen keuze en doet papa het toch, dan maar drama. Maar ik merk, na een middag/avondje dat ik niet thuis ben, mn peuter de dag er na ook weer meer door papa laat doen. Dat is dus de enige tip, plan wat meer 1 op 1 tijd met je dreumes in, zonder papa. Laat papa een rondje hardlopen rondom bed tijd 2x per week ofzo, zodat je hem alleen erin legt.
Ja fase al moet ik zeggen dat ze hier allemaal tot nu toe flinke mamaskindjes zijn. Behalve als de oudste twee snoep of op een schermpje willen bv, dan gaan ze naar papa
Hier ook gehad hoor... nog steeds is pap wel populair, want die heeft met moeite om nee te zeggen, maar ze vinden mij ook weer lief hoor Toen ze bij mij in die fase zaten, wat overigens best lang kan aan houden, moeten ze soms ook gewoon met mij doen ipv pappa.... dan maar even brullen, maar mijn moeder hart wilde ook aandacht S nachts was wel ideaal, ze riepen dan aleen maar om papa Ik snap je gevoel heel goed en had hetzelfde hoor, maar het is een fase en gaat wel weer over, blijf alleen wel dingen met ze doen idd ... sterkte en je kan het!
Het is inderdaad een fase, hier wisselt het momenteel nog steeds wat (bijna 3 nu). Soms mag papa niks doen en soms mag ik niets doen. Wij zijn bijvoorbeeld om en om naar bed gaan brengen, en dit ook duidelijk aankondigen wie zijn beurt het nu is en dat diegene het ook leuk vind om te doen.
Ik zou inderdaad ook om en om naar bed brengen. Hij zal eerst om papa zeuren maar als je eenmaal boven met hem bent zal dat wel bijtrekken waarschijnlijk.
Bedankt voor de tips allemaal! En stiekem (voor mij) fijn om te lezen dat jullie kinderen dit ook doen.
Ik ben een ontaarde moeder, ik weet het, maar: tel je zegeningen. Pak je broodnodige rust nu je zwanger bent, en wees blij dat het niet andersom is. Zeker in een later stadium van je zwangerschap (weet niet hoe ver je nu bent) is het prettig dat JIJ niet alles moet doen en papa niks mag. Ik snap je emotie heus wel hoor, maar je moet dat echt niet persoonlijk nemen. Het is een peuter.....
Ja hoor, dit komt echt heel erg vaak voor en zegt helemaal niks over jou als moeder of de liefde van je kindje. Het gaat echt weer over, geen zorgen. Ik denk inderdaad wel dat het een idee zou zijn om omstebeurt naar bed te brengen en niet samen maar verder is het echt peutergedrag.
Jup, het is een fase. Hier was mijn man mateloos populair, tot het van de een op de andere dag omsloeg. Toen was het mama voor en mama na. Ik was helemaal overrompeld, wist niet wat ik er mee moest. Mijn man zat er enorm over in, bang dat hij wat fout had gedaan. Inmiddels ben ik uit de gratie gevallen en is het weer papa die naast haar moet zitten, papa die mee mag van de glijbaan. Gisteren een meltdown omdat ze wou dat papa haar wakker kwam maken, terwijl hij al een paar uur naar zijn werk was. Mocht oma aanwezig zijn kunnen wij trouwens allebei wel inpakken. Oma moet haar uit de stoel halen, oma moet haar boterham smeren, oma moet haar drinken pakken. "Nee mama, oma moet mijn billen schoon maken", dus dan kijk ik mijn moeder aan met een blik van hier-kan-ik-ook-niks-aan-doen en zak lekker weg in de bank
Het gaat ondertussen al iets beter, ik mag weer af en toe wat dingen doen. Het helpt dat mijn vriend nu ook af en toe wat strenger is en ik probeer me in te houden om niet in te grijpen als mijn vriend er ook bij is. Nu zijn we beiden af en toe streng en daardoor niet leuk Daarnaast begint hij heel duidelijk een eigen wil te ontwikkelen. Hij wil de laatste tijd ook absoluut niet ontbijten en lunchen in de kinderstoel. Huilen en huilen, totdat hij op schoot mag. En dan meteen twee boterhammen opeten natuurlijk Ach ja, als hij 18 is, ontbijt hij vast op zijn eigen stoel, toch?