Klinkt alsof jullie het heel goed doen! Je zou eventueel nog kunnen denken aan mooie fotoalbums maken voor hem voor later, waar je ook stukjes bij schrijft zodat hij de verhalen erbij ook nog weet. (Ik heb fotos in mapjes, maar weet vaak niet meer het verhaal) Je zou ook kunnen denken aan tzt een levenstestament opstellen waarbij je nog iemand samen met je zoon beslissingsbevoegd maakt, zodat je zoon nooit alleen medische beslissingen over jou hoeft te nemen. En goed vastleggen hoe je een eventuele begrafenis of crematie zou willen, goed bespreekbaar maken. Dat je kind daar niet alleen voor komt te staan. Ongezellig onderwerp misschien, maar uiteindelijk zal hij je er dankbaar voor zijn
Ik had een vriendin die enigst kind was en alles kreeg en ik heb een broer en gescheiden ouders die nogal met zichzelf bezig waren. Ik was de vriendin die mee mocht en voor mij was het een warm bad! Een keer naar portugal mee geweest en naar engeland, vaak gelogeerd en altijd liefdevol behandeld. Ik vond het geweldig om die vriendin te zijn! Het voelde als tweede thuis wat ik in de pubertijd goed kon gebruiken. Als ouder van één kind kan je dus ook iets heel moois doen voor een ander kind terwijl je iets doet voor je eigen kroost!
Ja daar zeg je iets, bedankt! Ik denk ook altijd ik zou albums moeten maken.. ben daar zo laks in. Maar dat ga ik echt doen want dat zal hem dierbaar zijn later. We hebben net wel ene testament gemaakt en veel vast gelegd hierin. Ik zal ook een document maken met onze wensen als wij ziek worden of overlijden. Zodat hij daar zo min mogelijk zorgen over heeft later. Hopelijk duurt dat nog heel lang natuurlijk.
Ik heb het echt NOOIT als vervelend ervaren. Mijn ouders gingen scheiden toen ik een jaar of 10 was. Van de tijd ervoor herinner ik me fantastische vakanties met mijn ouders, waar ik gauw nieuwe vriendjes maakte en als wij op zaterdag altijd op pad gingen naar de markt, winkels of dagje weg ging er vaak een vriendje of vriendinnetje mee. In de puberteit was ik altijd met een vriendengroep en iedereen was altijd dag en nacht welkom in ons huis. Tot diep in de nacht. Mijn moeder maakte er nooit een probleem was. Had liever dat wij lekker thuis drankje dronken, dan stappen ofzo. Enige wat ik nu wel eens denk, stel dat mijn moeder zou overlijden over hopelijk minimaal 40 jaar.. ben ik wél alleen. Al heb ik dan de steun en troost bij en van mijn eigen gezin.
Ik vond het altijd jammer maar het was nou eenmaal niet anders. Denk dat ik het juist nu ik ouder ben lastiger vind. De grootste confrontatie vond ik toen de ouders van mijn man overleden en hij veel steun vond in zijn broers. Ik zal dat nooit hebben helaas.
Ik ben geen enig kind, maar door problemen/omstandigheden bij mijn oudere broer wel vaak het gevoel gehad enig kind te zijn, vooral in de puberteit. Ik had altijd fantasiezusjes.... kortom ik miste het dus wel! Maar een vriend van ons is ook enig kind en hij geeft aan dat als hij al ooit kinderen wil, dat hij er maar 1 wil... dus kennelijk is het hem wel goed bevallen. Vriendinnetje van mijn dochter is enig kind en die moeder is altijd vrij geforceerd bezig speelafspraakjes voor haar kind te regelen "omdat ze verder niks heeft" (haar woorden). Ook geen kinderen in de familie van haar leeftijd. Daar wordt dus kennelijk ook "iets" gemist. Ken ook gezinnen met een kind waar totaal niks lijkt te missen... Samengevat denk ik dat het ook afhangt van omstandigheden hoe het is om enig kind te zijn.
Ik denk dat het ook erg van de situatie af hangt. Ik heb een zusje maar we hadden altijd ruzie vroeger. Mijn herinneringen aan vakanties zijn dus niet gezellig samen, maar altijd ruzie en gedoe. Ik maakte ook vriendjes om mee te spelen. En nog deel/zie ik met vriendinnen meer dan met haar. Onze band is nu oké hoor en als ze er niet was geweest had ik voor mijn gevoel vast wat gemist. Wij denken wel eens na of we nog voor een 2e willen proberen. Op dit moment is de wens er niet en door mijn ervaring is (voor mij) zielig voor Y geen reden om het te doen. Ik zie ons best een vriendinnetje/nichtje of iets in vakanties/dagjes weg meenemen als zij dat leuk vindt en er behoefte aan heeft.
Precies. Ik heb amper contact met mijn zus. Mijn man komt uit een gezin van 6 kinderen maar heeft ook alleen maar een band met 2 van zijn 3 zussen en met z'n broers al helemaal niks. Mijn neefje, zoon van mijn zus, is ook enig kind. Al heeft hij wel twee halfzusjes aan de andere kant van de wereld die hij niet kent maar hij verlangt wel weer erg naar een broer of zus. Ik denk dat het meer komt omdat dat het enige is dat hij kent en een broer/zus daarom "interessant" is.
Ik ben geen enigkind, maar heb zelf wel maar 1 kind. Mijn ex en ik zijn uit elkaar gegaan toen zij 6 jaar was. Ze heeft eerst nog even gezegd dat ze wel een zusje wilde, maar nu niet meer Alleen ben ik vorige week met haar op vakantie geweest, en dan voel ik me toch wat "schuldig"... ze is slecht in het leggen van nieuwe contacten. Dus verveelt zich daardoor sneller. Dat vind ik wel lastig. Maar het is ook gewoon niet anders.
Dat laatste trok mij wel over de streep toen ik eigenlijk had besloten om het alleen bij Ies te laten. C wilde zo graag een tweede maar ik vond het wel best. Zijn oudste is 7 jaar ouder dan zijn zoon uit zijn eerste huwelijk en hij gaf altijd aan dat alleen maar alleen was. Maar toen begon ik dus ook over dat overlijden van ons na te denken en hoewel je daarvoor geen kind moet krijgen natuurlijk, speelde het wel mee ook omdat ik weet dat mijn kind(eren) waarschijnlijk niets hoeven te verwachten van hun halfbroer en zus als wij er niet meer zijn. Ik verwacht namelijk niet dat er nog diep contact is tussen hen als wij er niet meer zijn. En natuurlijk hadden wij het geluk dat een tweede zo lukte qua zwangerschap. Maar wat jij zegt speelde heel erg mee.
Ik denk dat het net zoiets is als single zijn. Je kan het prima hebben, maar moet wel actief op zoek naar de contacten in plaats van dat ze er vanzelfsprekend zijn. Wat mij opvalt bij een paar enig kinderen die ik ken (nog kind of allang volwassen): als dan ook nog de vader maar heel beperkt betrokken of fysiek afwezig is, hebben moeder en kind vaak een enorm sterke band.
Mijn ex is enig kind en ik merkte dat hij als volwassene de dynamiek niet begreep tss mijn ouders (moeder, mijn vader heeft hij nauwelijks gekend) en mijn broer en ik. Mijn moeder woonde veel dichter bij mijn broer, dus gebeurde het vaker dat ze bv op zijn kinderen lette of iets deed voor hem. Mijn ex had meteen het gevoel dat mijn moeder mijn broer bevoordeelde, terwijl dit helemaal niet zo was en het voor mij ook zo niet aanvoelde. Algemeen gezegd: het concept "(tijd met) ouders delen was hem compleet onbekend - was duidelijk gewoon om altijd alle aandacht voor hem te krijgen. Wat ik vond dat hij daarna ook doortrok in onze relatie
Precies dit. Ik had altijd wel vriendjes en vriendinnetjes in de buurt, op vakantie, op school etc. Maar het is zo eenzaam als, in dit geval, je moeder ziek wordt en je vader niet erg aanwezig is. Je kan het met niemand delen want niemand begrijpt het precies. Alles komt op jou neer. Maar ts, dat is ons verhaal. Als er bij jullie niks gebeurd of, als er wel wat aan de hand is, er genoeg hulp in vorm van vrienden of familie is dan is het ook prima. Het hebben van een broer of zus biedt ook geen garanties op een goede band etc..
Dat valt mij ook op bij kinderen uit de buurt die enigs kind zijn , dat die moeders altijd een vriendinnetje proberen te regelen voor het kind zodat het niet alleen is en die moeder ook rust heeft want ja anders moet de moeder haar enige kind weer vermaken
Edit: komt ook omdat het leeftijdsverschil wat groter is. Het hebben van oudere broers en zussen is leuk maar brengt toch een andere band dan wanneer je bijv met een oudere broer of zus in huis woont en aan de ontbijttafel zit
Ik denk dat het heel erg afhangt ook van het karakter van je kind en eigen levensindeling. Bij ons was dar wel een belangrijke reden om door te gaan voor die 2e. Zij is behoorlijk introvert en heeft niet echt veel /makkelijk vriendjes, veel op zichzelf en wij hebben ook niet vaak mensen over de vloer. Ze kunnen elkaar nu echt al een beetje vermaken en is fijn on te zien, dat t toch niet allemaal voor niks was. Al moet ik eerlijk bekennen dat t voor mijzelf met 1 stuk relaxter was...