Wij hebben dus maar 1 kind en zij heeft een enorm open karakter. Vindt altijd snel kinderen om mee te spelen. En soms nemen we een vriendinnetje mee ergens naartoe. Achteraf denk ik weleens: was een broer of zus niet fijn voor dr? Ze houdt helemaal niet van alleen zijn. Maar ja, om alleen daarom dan toch voor een tweede te gaan. En nu ben ik 41 en ik moet er iet aan denken, nog een baby erbij. Voor ouders lijkt mij soms wel fijner met 2. Die kunnen elkaar vermaken. Ik moet dochter dan weer altijd zelf vermaken. Maar ja, broertjes en zusjes kan ook enorme heibel en ruzie zijn. Was bij mij en mn zusje wel zo. Vaak strijd en nijd. Dochter zal het later gewoon bij vrienden moeten zoeken. Maar zij redt zich wel. Staat stevig in dr schoenen, vol durf, open meisje. Dus tja, ben benieuwd hoe zij het later ervaren heeft.
Dat relaxter is dan hier weer niet. Ze is enorm energiek, altijd bezig. En ik ben de pineut als ze niemand heeft om mee te spelen. 2 weken deze vakantie gehad dat iedereen met wie ze speelt weg was. Dat is wel echt vermoeiend voor mij
Ik vond het niet altijd even leuk. Hoewel ik mezelf altijd erg goed kon vermaken. Ik merk in sommige situaties dat ik niet ben opgegroeid met broers/zussen. Met name als het om ruzie maken gaat. Dat heb ik nooit “geleerd”. Ik vind dat altijd lastig, want ik heb nooit geleerd hoe van me af te bijten of mondiger te zijn. Dus loop ik altijd weg van de situatie. Ook toen mijn vader overleed miste ik een broer of zus. Mijn moeder was nergens meer toe in staat en gedroeg zich als een kind. De rollen moeder-kind waren omgedraaid (ik was nét 18) en sindsdien claimt ze me volledig. Het is inmiddels minder nu ze weer een vriend heeft, maar het zou fijner zijn geweest als ik deze zorg met iemand had kunnen delen. Maar aan de andere zijde, je broers of zussen kun je niet kiezen. Je weet niet wat voor band je ermee krijgt. Als ik zie hoeveel verbroken contacten zijn tussen broers/zussen in bepaalde gezinnen, dan ben ik soms blij dat ik niet met dit soort sores hoef te dealen.
Ik kan je geen antwoord geven want heb de ervaring niet. Ik zou een leven zonder mijn zus niet voor kunnen stellen. Met mijn broer heb ik goed maar geen close contact. Maar na het overlijden van mijn vader heb ik zoveel aan hem gehad en sindsdien zijn we wel echt veel closer geworden. Ik had het denk ik ook niet gekunt zonder hem die periode. Heb zoveel steun aan hem gehad. Hij was de enige met wie ik mijn verdriet echt kon delen. Maar aan de andere kant als je enig kind bent dan weet je niet anders en dan doe je het ook allemaal zelf als het er op aan komt. Ik was heel gelukkig met 1 kind en had voor mezelf niet heel erg een kinderwens voor een 2e maar puur voor zoon zijn we wel voor een 2e gegaan met het idee dat als wij er ooit niet meer zijn ze altijd elkaar nog hebben.
Ik ben enig kind, heb dat bijna nooit als een probleem ervaren. Van jongs af aan altijd een hartsvriendinnetje gehad waar ik veel mee deed... Ook altijd een hele hechte band met mijn ouders gehad. Mijn moeder overleed toen ik 22 jaar was... Dat vond ik het enigste moment dat ik graag een zus/ broer gehad had willen hebben... Dat er iemand was die hetzelfde voelde als ik.... Nog steeds heel hecht met mijn vader. Samen met mijn man ook 1 kind. Bewuste keuze, om redenen waarover ik verder niet uitwijd hier... Voor ons kind is het ook prima zo.
Ik spreek mijn eigen broer nauwelijks (eigenlijk alleen wanneer hij iets nodig heeft) Denk ook niet dat ik heel erg op hem kan rekenen als er iets met mijn ouders of mij zou zijn. Ik heb 2 kinderen. Maar het is niet heel vaak dat ze elkaar vermaken. Zijn hele andere types. Mijn zoontje is heel prikkelgevoelig en kan moeilijk met zijn emoties omgaan, waardoor hij snel boos is en veel negatief gedrag laat zijn. Mijn dochter heeft ooit weleens gezegd dat ze, als ze volwassen is, naar Amerika gaat verhuizen omdat ze dan haar broertje nooit meer hoeft te zien. Ik zeg weleens gekscherend; 1 kind is net te weinig, 2 net te veel, 1,5 zou perfect zijn, maar ja ze komen niet per halven.
Mijn man is enig kind en vond het helemaal niet erg! Juist fijn! Maar zijn karakter is wel dat hij erg op zich zelf is en ook zich zelf erg belangrijk vindt Ik ben dus benieuwd of hij dit karakter ook had gehad als hij broers en/of zussen had..
Ik ben enig kind en mijn zoon nu ook. Zelf had ik er niet echt problemen mee als kind, zover ik mij herinner. Nu is dat wel anders, omdat mijn ouders ook ouder worden en ik niet bij hun in de buurt woon. Alle aandacht was in mijn kindertijd steeds op mij gevestigd (positief als negatief) en ik hoefde nooit echt te delen of jaloers te zijn. Er was ook regelmatig contact tot familie met kinderen in mijn leeftijd. Voor mijn zoon is dat anders, hij is binnen ons gezin en in ons familie alleen. Ikzelf heb daar nu best wel moeite mee, maar kan aan deze situatie ook niet veel veranderen. Hij weet niet anders en klaagt tot nu toe niet. Vooral voor later maak ik mij ook zorgen als de familie helemaal weg is en hij met niemand herinneringen kan delen. Ik heb daar best een schuldgevoel tegenover hem. Enig kind zijn betekent ook dat je binnen het gezin alleen tegenover je ouders staat, nooit iets met iemand gelijkouds binnen het gezin kunt bespreken als je ouders "stom" doen. Bij klasgenoten/ vrienden zie je ook vaak dat bloed dikker is dan water en ze altijd een backup hebben om iets mee te doen of te bespreken. Helaas ben ik zelfs ook aan mijn rust gehecht en moet er niet aan denken om Jan en alleman over de vloer te hebben of mee te nemen op uitstapjes. Ik moedig wel aan dat hij de contacten zoekt en niet bang is nieuwe mensen te ontmoeten, maar een echte, diepe vriendschap is ook niet te koop daar moet je voor werken. En tot een bepaalde leeftijd speelt zich toch veel binnen het gezin af, pas later worden vrienden belangrijker ook voor kinderen die broers en zussen hebben.
Ik was geen enigs kind maar kon niet overweg met mijn zus. Heb nog steeds geen contact. Dus broers en zussen zeggen ook niet alles. Door omstandigheden hebben wij ook 1 kind. Vroeger vroeg hij ook wel om een broertje en zusje maar nu niet meer. Zijn voordeel is dat we veel met hem samen doen.
Jan en alleman niet meenemen begrijp ik. Maar mag je zoon wel een vriendje meenemen met een uitstapje?
Ik ben enig kind en heb nooit het gevoel gehad dat ik iets te kort ben gekomen. Ben heel gelukkig opgegroeid . Heb zelf wel 2 kids, zie hoe leuk ze samen zijn. Maar ik ken ook mensen waarbij het haat en nijd is tussen de broertjes/zusjes. Ik denk niet perse dat mijn oudste nu gelukkiger is als dat hij zonder zijn broertje was, maar het is meer anders
Vriendinnetje van m’n dochter is alleen en vind het altijd bij ons zo gezellig druk M’n dochter vind het juist bij haar zo lekker rustig Vriendin van mij vond het lastig toen haar moeder kwam te overlijden dat ze toen alleen was
Ik heb een broertje maar voel mij nu zeker dat we beiden volwassen zijn vaak enig kind. We hebben amper contact, toen we vroeger nog thuis woonden deden we veel meer moet ik zeggen ondanks we beiden andere karakters hadden maar kwam ook wel door onze moeder die het een soort van verplichte om dingen samen te doen omdat ze anders ook merkte dat we toen al ieders een andere kant op gingen. Ik had dat liever anders gezien. Nu moet ik altijd het voortouw nemen in beslissingen nemen als het voor onze ouders is. Dus dat zal niet anders worden bij ziekte of overlijden ben ik bang. Ook ben ik er van overtuigd dat ik hem minder tot niet uit zichzelf zal horen of zien als mijn ouders overlijden. Maar mijn moeder had bijvoorbeeld nog 5 zussen en er was altijd één zus die dacht dat zij alles voor het zeggen had met familie zaken. Zij regelde het altijd wel en deed niks in overleg met mijn moeder en andere zussen terwijl het ook hun ouders waren en zussen met bijvoorbeeld verjaardagen of overlijden en uitvaarten regelen. Dit is uiteindelijk ook in een familie ruzie geëindigd. Zo erg dat mijn moeder bij inmiddels een paar overleden zussen niet op de uitvaart is uitgenodigd door dus die ene zus en pas op de hoogte werd gesteld van overlijden nadat de uitvaart achter de rug was. Mijn moeder heeft nooit afscheid kunnen nemen mocht ze daar behoefte aan gehad hebben. Dus ook meerdere kinderen geeft geen garantie dat het gemoedelijk blijft gaan en in overleg met elkaar dingen regelen. Dus hoop van harte dat mijn eigen kinderen later wel een betere band opbouwen met elkaar ipv elkaar het licht in de ogen niet gunnen.
Even benieuwd of topic. Hoe heb jij dit grote leeftijdsverschil ervaren? En het feit dat er weer een klein kind in huis was?
Uhm lastige vraag haha, mijn moeder had wat psychische problemen waardoor ik het gevoel had meer de moederrol te hebben. Ik was zeker vanaf mijn 15de heel veel weg naar vriendinnen of in de stad en ben op mijn 19de op kamers aan de andere kant van het land gegaan om te gaan studeren. Dus een band opbouwen is dan best lastig. Nu hebben we trouwens wel een goede band dus nu vind ik het heel leuk om zo'n jong broertje te hebben
Ik heb het hier wel eens over met vriendinnen en collega's die ook alleen zijn opgegroeid. Allen in verschillende omstandigheden en meestal met ouders die er echt wel alles aan hebben gedaan om het zo goed mogelijk te doen. Geen van allen heeft het zelf bij 1 kind gehouden. Een heeft bewust geen kinderen. Een ander zelfs 4. En een is echt tot het uiterste gegaan voor een 2e (medisch traject) omdat ze absoluut niet wilde dat haar kind ook alleen zou blijven. Wat ik vaak hoor is dat het behoorlijk eenzaam kan zijn. Je kunt niet altijd vriendjes overal mee naar toe nemen (denk aan een lange zomervakantie). En altijd op zoek moeten naar een vriendje is ook niet leuk. Ik heb in het verleden eens een vriendschap verbroken omdat ik teveel geclaimd werd. Dat was echt terug te voeren op haar jeugd. Bang om weer alleen te zijn en daardoor te overheersend. Dat merk ik trouwens vaker bij deze mensen als volwassene. Ze zijn gewend om thuis het middelpunt te zijn en vaak niet kort en bondig. Zijn gewend aan aandacht en dat anderen dan luisteren (en niet om continu onderbroken te worden door siblings). Ook hoor ik vaak dat alle aandacht ook wel eens lastig is. Drang om het goed te doen. Er is immers niemand anders waar ouders trots op kunnen zijn. Of die de aandacht kan afleiden. En dat een enig kind niet weet wat hij mist was volgens mijn collega echt onzin. Ze zien het om zich heen immers wel. Hoe het ook had kunnen zijn. En op latere leeftijd geen neefjes of nichtjes. En niemand om het verleden of zorgen om ouders mee te kunnen delen. Natuurlijk zijn siblings geen garantie op succes. En soms heb je gewoon geen keuze om medische of sociale redenen. Maar ik zie siblings echt als een meerwaarde in het leven. Bij mijzelf en bij de kinderen. Samen mogen opgroeien en levenslang verbonden blijven.
Nouja, zo zal het vast niet in elkaar steken misschien wil moeder gewoon gezelschap voor haar kind zodat haar kind een leeftijdsgenootje heeft en het ook gezellig heeft? Dit hoeft toch niet iets negatiefs te zijn....
Alsof enig kinderen op school of andere komenten niet leren dat ze niet de enige op de wereld zijn. En mijn dochter moet het soms ook ff zonder mijn aandacht hoor. Sta niet in dienst van haar. Ik ken ook kinderen met broers of zussen die voldoen aan jouw omschrijving. Maar goed, 1 kind is zielig is wel een beetje de algemene mening. Je raakt daaraan gewend. Gelukkig is mijn kind niet zielig.