En het gaat hier om de keuze van een kindje. Geen kat. Dus dan vind ik ook ergens dat TS hier een verantwoordelijke keuze in moet maken. Kijk heel eerlijk in de spiegel en stel jezelf de vraag of het gezond en fair is om in deze situatie een kindje te willen krijgen. Los van haar gevoelens voor hem.
Wat doet hij als je hem al een paar keer de deur hebt gewezen? Blijft hij lekker zitten? en wat doe jij dan? je accepteert het allemaal maar? want in mijn ogen is de deur wijzen ook zo dat hij daadwerkelijk weggaat. maar blijkbaar laat je hem dan toch weer binnen komen, heeft hij dan mooie praatjes? ik denk dat ik dit toch iets strikter zou gaan aanpakken. en hem echt de deur zou wijzen, en dat hij er gewoon niet meer inkomt. hoe leuk is deze relatie, blijkbaar heb je niets aan hem, is het niet evenwichtig, hebben jullie andere kijk op de wereld en andere verwachtingen. wat bied hij jouw nu, waarom zou je wel bij hem blijven als hij je duidelijk niet gelukkig maakt? Waarom is hij werkloos? is er sprake van een depressie? ik kan me voorstellen dat als je werkloos bent je misschien ook in een soort negatieve spiraal komt en dit probeert te verdringen door te drinken of blowen. aan de andere kant lees ik over onvoorstelbaar veel vacatures in alle sectoren, dus is het bijna niet mogelijk om geen baan te vinden. met een baan krijg je vaak ook weer wat meer zin in het leven, voldoening, en wat afleiding, waardoor je ook geen drugs hoeft te gebruiken.
@Nina Sanders Ook jij hebt een punt natuurlijk! Maar vaak is het wel zo dat er alleen naar de verslaving wordt gekeken en niet naar de omliggende problemen. Ik ken daar de situatie niet en dus ook niet zijn verdere problemen en schuif absoluut geen schuld in TS haar schoenen. Maar vaak gaat dit wel gepaard met onbewust er aan toe geven aan zijn verslaving omdat je verliefd op die persoon bent en zelf redenen bedenken waarom hij toch dat blow'tje mag hebben. Dat begon al dat ze toe gaf dat het in het weekend mocht, en zo is dat uitgebreid naar ook door de weeks blowen. En je handelt ook vanuit verliefdheid, dus het vergt ook moed en doorzettingsvermogen om je grenzen aan zo'n persoon aan te geven van tot hier en niet verder. En de ervaring is vaak dat wanneer er gevoelens zijn iemand ook zo'n persoon als haar vriend nooit helemaal los kan laten. Ook dat kan een visuele cirkel worden van TS en dat moet ze voorkomen dat ze sterk genoeg in haar schoenen komt te staan om nee te blijven zeggen tegen iemand die niet bereidt is te willen veranderen. Maar dan vind ik wel dat eerst uitgesproken moet worden dat er wel een erkenning is vanuit hem dat hij verslaafd is. Iemand iets opleggen waarvan hij dat niet zo ervaart maakt de situatie er anders niet beter op en kan juist olie op het vuur gooien als TS dan besluit weg te gaan met alle gevolgen van dien. Dus het lijkt mij sowieso wel verstandig om ook voor TS advies in te winnen hoe wat te doen in welke keuze ze ook maakt bij een professional. Want 3 jaar lijkt natuurlijk niet lang, maar als je er al zolang in zit kan het wel lang genoeg zijn om geen uitwegen meer te zien en de illusie te houden dat hij zo ook wel veranderen zal. Ik hoop echt dat ze moedig genoeg is om zelf ook hulp te vragen.
Jij praat niet met hem maar met zijn verslaving. Je denkt terug aan de momenten voor het zo uit de hand liep. En aan de momenten dat het wellicht wel gezellig is (want dat zal heus ook zo zijn). Kijk bij jezelf wat maakt dat jij zo iemand als partner kiest en blijft aanhouden. Ben je bang om alleen te zijn? Weinig eigenwaarde of zelfvertrouwen? Heb jij wellicht ook het nodige meegemaakt? Het heeft geen zin om hem iets te laten beloven. Het zijn loze woorden die hij niet kan waarmaken. Hij moet er zelf aan toe zijn om te stoppen. Met professionele hulp en het aanpakken van onderliggende problemen. Want die zijn er bij verslavingen. Dit is een zeer ongezonde situatie. En absoluut ongeschikt om een kind in op te voeden. De kans is helaas groot dat instanties melding gaan maken en je straks veilig thuis op de stoep hebt staan. Iemand met een verslaving heeft zichzelf niet onder controle en kan een gevaar voor zijn omgeving zijn. Jij zult daar als moeder ook op worden aangekeken en gesproken. Ik neem niet aan dat je dat wilt. Laat hem los en aan zichzelf werken als hij dat wil. Dat staat echt los van jou! Kijk naar je eigen toekomst en trap niet langer in loze beloftes. Werk aan je eigenwaan en zelfvertrouwen. Jij lijkt zaken goed voor elkaar te hebben. Hou dat ook zo! Maar zorg dat je sterk genoeg bent om van deze situatie afstand te doen.
Waarom wil je met hem verder? Wat biedt hij jou? Bedenk dat je een verslaving levenslang hebt. Ik zou er zelf een punt achter zetten. Voordat je alles op de rit hebt (zorgen dat hij van zijn verslaving af komt, weer aan het werk gaan, kijken of het allemaal goed blijft gaan) ben je minimaal een jaar, zo niet 2 jaar verder. In die tijd kan je ook een andere leuke man tegen komen. Een kind krijgen is pittig, het gooit je hele leven overhoop. Doe het jezelf niet aan met deze man.
OK, ik vertel dit 1 keer en zal echt stuiten op "oordelen". Maar voor ik dat doe, hoop ik hiermee wel het verschil tussen recreatief blowen/ blowen uit verveling of blowen uit "noodzaak" te onderscheiden en mijn partner valt in het laatste. Mijn vriend blowt al sinds zijn 15de, en ja ik wist dit toen wij samen kwamen en ja wij betalen dit samen. Hij heeft ADHD en RLS/PLMS dat laaste is Rusteloze benen syndroom en Periodic Limb Movement syndrome. Wat in het kort inhoud dat hij dus chronisch vermoeid is door slaap gebrek. Zijn slaapscore is 42% per nacht en hij beweegt zijn ledematen, onder gebruik van medicatie en blowen tussen de 50-60x per uur per nacht (niet altijd want hij kan ook rustige nachten hebben). Dit is een erfelijke ziekte welke erger word met leeftijd. Ook heeft hij schouder luxaties wat ze onder Ehlers-Danlos (niet mee eens) gooien maar zijn schouders schieten snel uit de kom. Terugkomend op wat @Snies zegt, onderligende problemen. Toen hij 15 was, begon het voor de "lol" maar hij had er wel baadt bij maar wist toen nog niet waarom. Op zijn 24ste is hij geconstateerd met ADHD. Hij heeft een tijd aan de Ritalin gezeten maar doordat hij "vergat" wanneer hij zijn pillen had genomen nam hij steeds weer waardoor hij verslaafd raakte aan de Ritalin en bij een verslavingsarts terecht kwam. Deze man was relatief omstreden omdat hij constateerde dat blowen werkte voor zijn ADHD en dat hij hem liever daar aan had dan nog verder te gaan met medicatie misbruik of het voorschrijven van andere medicatie etc. Hij heeft wel altijd gewerkt of getracht te werken maar nu haalt zijn andere ziekte ons in en zit hij in de langdurige ziektewet. Hij is altijd in de weer rondom huis, verdeeld zijn energie over de dag en helpt waar hij kan. Ik kom bijna elke dag thuis in een opgeruimd huis. En in eigen omgeving gaat het gewoon harstikke goed. Daarnaast doet hij vrijwilligerswerk. Het verhaal is veel langer. Maar vind dit wel genoeg. Dit zegt helemaal niks over of wij wel of niet voor een kindje kunnen zorgen. Wij hebben een "stabiel" leven wonen in een leuke wijk en hebben een hoop te bieden. Maar word zo moe van dat altijd maar "oordelen". Velen zullen "oordelen" of vinden "ja" ik snap wel waarom zwanger worden moeilijk gaat bij hun etc. Dat zal ik dan ook direct ontkrachten want ondanks dat hij verminderd vruchtbaar is heeft hij prima zaad. En kunnen wij gewoon zwanger worden. Het probleem ligt bij mij. Zal mij benieuwen wat de reacties zullen zijn... TS: ik heb je al gesproken via PB. De keuze blijft nog altijd aan jezelf. Ik ken jullie relatie niet. Belangrijkste is, waar liggen jouw grenzen en behoefte. Als jij hier niet mee kunt leven of geen vooruitgang ziet dan is de keuze aan jouw. Evenals wanneer je merkt dat hij wel openstaat voor gesprekken, behandelingen e.d.
Mijn enige reactie: Dit gaat niet over jou en jouw situatie en man. Dit gaat over ts en wat zij ons aan informatie geeft. En bij haar werkt het dus blijkbaar niet zoals bij jou. Dus ik zou, als ik jou was, me niks aantrekken van de reacties hier, aangezien ze niks zeggen over jouw situatie.
Het grote verschil met jouw situatie Lisa en die van TS, is dat het hoe het in jouw relatie is is, dat jullie dit samen zo hebben afgesproken en geregeld. Qua financiën, taakverdeling. Bekeken wat voor hem en voor jullie samen werkt. Jullie gaan daar samen mee akkoord en vormen samen een stabiele en gelijkwaardige relatie. Het klinkt alsof dat in het geval van TS niet zo is. Partner neemt geen verantwoordelijkheid, lift mee op de woning en financiën van TS (zonder dat ze het daar echt over een zijn). Ik denk dat het hoe dan ook meer gaat over gelijkwaardigheid, respect, en stabiliteit.
Klopt maar dat is bij ons ook niet altijd zo geweest. Wij hebben ook in die situatie gezeten maar door veel praten, onderzoeken van ziekte (dus het onderliggende) e.d. is dit hoe wij er nu mee om gaan. Wat ik probeer te zeggen en kennelijk niet overkomt is dat als ze ervoor kiezen samen te blijven en er blijkt een onderliggend iets te zijn dat je daar met goede communicatie en afspraken uit kunt komen. Bij ons is deze "overeenkomst" ook niet aan komen waaien. Daar hebben wij heel wat gesprekken over gevoerd. Ik had ook mijn biezen kunnen pakken en hem kunnen laten, snap je wat ik bedoel te zeggen?
Hier geen negatieve reacties hoor. Ondanks dat mijn man dus in het eerste rijtje past. Toen wij elkaar leerde kennen blowde hij al. Al jaren. Omdat hij dat gewoon lekker vind of weetikhet. Ik maak er geen probleem van en de mening van een ander boeit me niets. De reden is simpel. Hij werkt hard en heeft dit altijd gedaan. Voor mij is hij gewoon een goede man en voor onze kinderen een goede vader. We hebben een liefdevol huwelijk met inderdaad wel eens een kruisje maar dat heeft iedereen. Dat hij dan blowt lig ik niet wakker van. Dat is in mijn ogen hetzelfde als welke man (of vrouw) dan ook die elke weekend of zelfs elke dag een glaasje moet drinken. Alcohol maakt vaak meer kapot dan iemand die voor de lol blowt. Oh en dat het je vruchtbaarheid niet ten goede zou komen... 10 jaar lang hier geprobeerd en niet gelukt door mijn PCOS. Man en ik waren 3 maanden in onze relatie en het was al raak. Prima zwemmers dus In het geval van TS zou ik het dan weer niet gepikt hebben. Zodra de kinderen, ik of ons huwelijk eronder zou lijden zou ik eisen gaan stellen ja maar dat zou ik ook doen bij iemand die rookt of drinkt. In TS haar geval is de basis al niet goed en daar zou ze wat mee moeten doen. Of dat nu zoeken naar hulp voor haar vriend is of om hem eruit te zetten en er geen toekomst mee te hebben. Dat is haar keuze. Wij kunnen niet voelen wat zij voelt voor deze man, wij kennen haar grenzen niet in wat ze wel of niet zou kunnen pikken of dragen. Wij kunnen haar alleen adviseren wat ook duidelijk genoeg gedaan is.
Als ik het goed lees heeft TO al op jonge leeftijd een kindje gekregen. En wellicht het nodige meegemaakt. En dan nu een relatie met zo'n vriend en nog een kind willen krijgen. Ik weet natuurlijk niet of haar vorige kindje nog bij haar woont. Maar dit lijkt mij geen veilige of stabiele situatie voor het kind dat er al is (een vader die de hele dag onder invloed op de bank hangt, geen werk, geen zelfstandig inkomen en die TO laat opdraaien voor van alles). Ik lees ook nergens dat vriend er zelf mee zou willen stoppen of dat er wat gedaan wordt aan onderliggende problemen of ziektes etc.
Lees dit artikel: https://www.tripleimpact.nl/persoonlijk/dramadriehoek-stop-met-het-redden-in-relaties/ Het artikel gaat over de dramadriehoek en er staat ook een voorbeeld beschreven over drugsgebruik (in dit geval ouders met zoon die gebruikt). Ik heb er veel aan gehad (heb een relatie gehad met iemand die blowde, hij ging pas veranderen en stoppen met blowen toen ik daadwerkelijk weg was gegaan.) hier een stukje uit het artikel, maar ik raad aan om via de link het hele artikel te lezen: Stop met gedrag in stand houden We kunnen nog zo ons best doen om de ander te helpen, de ander kiest uiteindelijk zelf voor of tegen de verandering, voor of tegen het leven. Wel kunnen we ons best doen om de ander te begeleiden en te ondersteunen op weg naar het probleemeigenaarschap. Door de bestaande situatie in stand te houden, hoeft een slachtoffer zijn pijn en angsten niet onder ogen te zien en het heft in eigen handen te nemen. We kunnen beter iemand met pijn leren omgaan dan hem daartegen te blijven beschermen. De pijnlijke ervaringen in ons leven zijn onze grootste leermeesters. In normale omstandigheden zou iemand die pijn en ongemak ervaart niet passief blijven. Er zou constructieve boosheid ontstaan in de trant van: “Ik ben het zat, ik ga er nu wat aan doen!”
Kind geeft stress, wij hebben een zorgenkindje en ons huwelijk js er bijna aan onder door gegaan: wij hadden een stabiele basis, geen geldzorgen. Het slaapgebrek, de extreme zorgen, continu maar weer contact met artsen, het breekt een mens op. Dit kan iemand met een verslaving veel dieper erin duwen. Het heeft ons al geknakt als ouder. En natuurlijk kun je een heerlijk gezond kind krijgen en geen wolkje aan de lucht maar het is ook zeker reëel om te denken: wat als het wel anders loopt, kunnen wij dat opvangen? Als stabiel gezin kun je al enorm wankelen, maar als je niet stabiel bent in de relatie is de kans groot dat het wel omvalt. Ten kostte vaak van het gewenste kindje...