#klaagmodus Het gaat (helemaal) niet goed met onze jongste. De afgelopen 3 jaar zijn we al druk bezig geweest om dingen 'beter' te maken voor haar (hulp gezocht), maar we lijken nu verder van huis dan ooit... Diagnose heeft wel wat duidelijkheid gegeven, maar goede zorg, begeleiding en school (zodanig dat problemen ook beter worden) is nog steeds niet gelukt. Al vele dingen geprobeerd die fout liepen en dan weer ergens op wachtlijst voor een volgende poging van iets anders. Inmiddels gaat ze niet meer naar school, is ze emotioneel terug gevallen tot gedrag van dreumes, wordt steeds selectiever met eten, heeft steeds heftiger wordende angsten met sinds kort ook paniekaanvallen, slaapt slecht, kan geen prikkels verdragen en heeft pittige driftbuien. Ze kan nergens meer mee naar toe zonder dat het mis gaat. En omdat we gestopt waren met medicatie, werd meteen het dossier bij GGZ gesloten en toen we daar 3 maanden later weer aanklopten omdat het niet goed ging, kon het niet meer heropend worden en moesten we met nieuwe verwijzing van huisarts weer 'achteraan in wachtlijst' aansluiten voor een nieuwe intake. Huisarts en schoolarts kunnen niets want te complex, verwijzen naar psychiater die we dus de komende 3-4 maanden waarschijnlijk niet eens te zien of spreken kunnen krijgen... Ik word er zo moe van dat je telkens zo eindeloos op wachtlijsten moet rondhangen, terwijl je kind maand na maand verder afglijdt! (moest het even kwijt. Niets ten nadele van de mensen die in GGZ werken, ik neem het vooral de politiek kwalijk dat alles zo uitgehold is...)
Ken je frustratie. Heb een dochter met bijna anderhalf jaar anorexia, staat al bijna een half jaar op de wachtlijst voor een intake bij een eetstoorniskliniek en moet nog minimaal 4 a 5 maanden wachten voor een intake, terwijl ze steeds meer afvalt en fysiek achteruit gaat. Diëtiste helpt niet, ze verbrandt meer dan ze eet. Psycholoog helpt wel maar nog niet genoeg.
Zo lastig om er machteloos naar te moeten staan kijken, terwijl je ziet dat verkeerde kant op gaat... sterkte!
Wat verdrietig en schrijnend! In de volwassen zorg heb je acute zorg. Bestaat dat niet voor kinderen?
Ff heel stom, maar is er niet iets van een manege ofzo of iemand met een paard en stal bij huis in de kennissenkring? Gewoon rustig paard borstelen schijnt enorm te helpen. Paarden hebben ook gewoon wat (de rustige dan) ze worden ook wel voor therapie doeleinden ingezet. Dochter van een collega worstelde er ook verschrikkelijk mee, maar die kwam aanzienlijk beter in dr vel rondom paarden. Veel kalmer en vriendelijker naar zichzelf in mindset. Zij kon dr ei kwijt en paarden oordelen niet op hoe je er uit ziet maar voelen wel aan hoe jij je voelt. Het loste het niet op, maar steunde haar wel enorm in t traject. Uiteindelijk met psycholoog dat t onder controle kwam, al is t ook nu nog iets waar ze makkelijk in terugvalt als ze een fikse tegenslag heeft. Mogelijk heeft de psycholoog wel dat soort contacten dat je dat eens zou kunnen proberen.
@Kache en @Sopje1234 heel veel sterkte met afwachten. Wij hebben vorig jaar "maar" 6 maanden moeten wachten bij de GGZ. Maar het is enorm frustrerend dat je gewoon niet direct geholpen kan worden met een kind als het hard nodig is.
Wat hopeloos...hier staat oudste op de wachtlijst voor de genderpoli...ook een wachtlijst van zo'n 3 jaar. Is ondertussen wel in traject bij een jeugd psycholoog.. wij hebben in geval van nood altijd wel een spoed nummer wat we kunnen bellen( oudste is met vlagen erg suïcidaal ) misschien kunnen ze bij de huisarts nog iets betekenen in de vorm van een praktijkondersteuner?